Eliza Hatch, Clara (2017) και Florence (2018)
Η Eliza Hatch είναι φωτορεπόρτερ με έδρα το Λονδίνο. Από το 2017 εργάζεται στο Cheer Up Luv, ένα διεθνές φωτογραφικό project που καταγράφει γυναίκες που έχουν βιώσει σεξουαλική παρενόχληση οποιασδήποτε κλίμακας σε δημόσιο χώρο. Το έργο συνδυάζει τη φωτογραφία με τη δημοσιογραφία, τον ακτιβισμό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχει κερδίσει το ενδιαφέρον όλου του κόσμου. Τα υποκείμενα φωτογραφίζονται σε δημόσιους χώρους που σχετίζονται με την εμπειρία της παρενόχλησής τους, και στη συνέχεια οι ιστορίες παρουσιάζονται στο @cheerupluv και στο cheerupluv.com.
Η εκστρατεία έχει ως στόχο να εκπροσωπήσει όσους δεν έχουν δημόσια φωνή και να δημιουργήσει μια κοινότητα κοινών εμπειριών, ενώ παράλληλα ευαισθητοποιεί για την καθημερινή παρενόχληση. Η καμπάνια έχει λάβει κάλυψη από τα i-D, Dazed, Wallpaper, BBC και Refinery29, για να αναφέρουμε μερικά μόνο μέσα, και έχει εκτεθεί στη Βαρσοβία, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και το Λονδίνο.
Bindi Vora, Skin Colour Is Not Reasonable Suspicion (2020-2021)
Η Vora ενδιαφέρεται για τον τρόπο με τον οποίο τα υλικά ή τα εφήμερα μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν ή να ανακυκλωθούν για να δημιουργήσουν νέες αφηγήσεις, αλλά μπορούν να αναχθούν σε άλλα έργα, σχεδόν σαν συνδεδεμένοι ιστοί. Μέσα στο φωτογραφικό της έργο μπορούμε να παρατηρήσουμε λεπτά σημάδια, χρώματα και σχήματα, ενδείξεις των υλικών που χρησιμοποιεί. Οι λεπτομέρειες αυτές εξετάζουν τις ιδέες της αντίληψης και της αναπαράστασης του φωτογραφικού αποτυπώματος.
Sarah Maple, Votes for Women (2011)
Η Maple είναι μια βραβευμένη εικαστικός γνωστή για τα τολμηρά και ενίοτε σκανδαλώδη έργα της που αμφισβητούν τις έννοιες της ταυτότητας, της θρησκείας και του status quo. Μεγάλο μέρος της έμπνευσης της Maple προέρχεται από το γεγονός ότι μεγάλωσε ως μουσουλμάνα, με γονείς με μικτό θρησκευτικό και πολιτισμικό υπόβαθρο.
Anna Fox, The Village (1993)
Χρησιμοποιώντας εικόνες και κείμενα που παρωδούν το ύφος του φωτορεπορτάζ , το έργο της Fox παρουσιάζει μια σατιρική άποψη της σύγχρονης νότιας Αγγλίας.
Maisie Cousins, Finger (2015) & Grass Bum (2015)
Η Maisie Cousins είναι μια Βρετανή φωτογράφος με έδρα το Λονδίνο. Η προσέγγισή της στη δημιουργία τέχνης είναι ηδονιστική και αυτοϊκανοποιητική. Εξερευνά θέματα εξουσίας, θηλυκότητας, φύσης, τεχνολογίας, σώματος και απόλαυσης.
Shirley Baker, Children Playing on a Street Corner, Manchester (1961) & Manchester (1968)
Η Baker αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις σημαντικότερες Βρετανίδες φωτογράφους της μεταπολεμικής περιόδου και μία από τις ελάχιστες γυναίκες street φωτογράφων στη μεταπολεμική Αγγλία.
Karen Knorr, The Principles of Political Economy (1990)
Οι ευφάνταστες φωτογραφίες της Knorr εγείρουν κοινωνιολογικούς και αλληγορικούς προβληματισμούς. Η παλαιότερη σειρά της, η οποία χρησιμοποιεί εικόνες και κείμενο, αποτελεί μια ειρωνική σπουδή του βρετανικού ταξικού συστήματος από την εποχή της Θάτσερ, απευθυνόμενη στις συντηρητικές αξίες και τις φιλοδοξίες του τρόπου ζωής της υψηλής κοινωνίας του Λονδίνου.
Susan Hiller, Writing Her Own Script (1982)
Η έκθεση πήρε το όνομά της από αυτή τη φωτογραφία μεγάλης κλίμακας της Susan Hiller. Ευρέως αναγνωρισμένη ως πρωτοπόρος της τέχνης των εγκαταστάσεων και των πολυμέσων, η Hiller (1940-2019) ήταν μία από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες της γενιάς της. Από τότε που έκανε για πρώτη φορά καινοτόμο χρήση της τεχνολογίας ήχου και βίντεο στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι πρωτοποριακές εγκαταστάσεις της, τα βίντεο πολλαπλών οθονών και τα ηχητικά έργα της πέτυχαν διεθνή αναγνώριση.
Grace Robertson, Pub Outing (1954)
Η Robertson έχει περιγράψει τον εαυτό της ως έναν παρατηρητή της κοινωνίας. Προσπαθώντας να αποβάλλει την παρουσία της από το φωτογραφικό της κάδρο, αναζήτησε την κινητήριο δύναμη των γυναικών της γενιάς της στην καθημερινότητά τους.
