(στη φωτογραφία ο 405 το 1947)
Ένας από τους πιο πολυσύχναστους ανισόπεδους κόμβους του κόσμου ενώνει τον δρόμο 405 με τον 10 και βρίσκεται φυσικά στο Los Angeles. O 405 είναι ένας δρόμος που δε μπορείς να αποφύγεις με τίποτα και η λέξη «δρόμος» μάλλον αδικεί την πραγματικότητα. Έχει σχεδόν δική της οντότητα αυτή η αρτηρία που ταλαιπωρεί τα 14 εκατομμύρια που μένουν εκεί, έχοντας rush hour γύρω στις 8 ώρες καθημερινά. Έγινε διάσημη από το κυνηγητό του OJ Simpson που όλη η Αμερική παρακολούθησε με κομμένη ανάσα στο πιο αργό κυνηγητό του κόσμου.
Εκεί που ο 405 συναντά την αρτηρία 10 πρέπει να έχεις το νου σου στα σήματα γιατί πολύ εύκολα μπορείς να καταλήξεις καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά από εκεί που ήθελες και να αναγκαστείς να γυρίσεις πίσω για να ξαναπεράσεις το ίδιο από την ανάποδη, με νέες ταμπέλες, κινδυνεύοντας να καταλήξεις είκοσι χιλιόμετρα πιο μακριά από εκεί που ήθελες. Ακόμα κι αν το έχεις περάσει χίλιες φορές και ξέρεις τη διαδρομή με κλειστά μάτια, πρέπει να αντιμετωπίσεις εκατοντάδες οδηγούς που είναι στην ίδια κατάσταση άγχους με σένα γιατί το θέμα είναι: θα προλάβω να μπω εγκαίρως στη σωστή λωρίδα ή θα καταλήξω πενήντα χιλιόμετρα μακριά από το στόχο μου; Εκεί που η πιθανότητα να χάσεις μία ώρα (στο νερό) από κακό timing οι οδηγοί κοιτιούνται με μίσος στα μάτια γιατί ο θάνατός σου, η ζωή μου.
18000 οχήματα ανά ώρα ήταν να εξυπηρετήσει αυτός ο θρυλικός 405 και όλοι αναρωτιούνται πως με τόσο γενναία πρόβλεψη έπεσαν τόσο έξω. Υποτίθεται ότι ήξεραν τη ζήτηση, τα έβαλαν κάτω και υπολόγισαν λωρίδες. Φαίνεται ότι το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο τα πολλά (πολλά παραπάνω) αυτοκίνητα.
Ζώα που βρίσκονται κατά λάθος στο δρόμο, ζώα που ιδιοκτήτες τους αφήνουν επίτηδες πάνω στο δρόμο για να σκοτωθούν, αυτοκτονίες από τις γέφυρες που οδηγούν σε ένα κύμα αυτοκτονιών από γέφυρα, πεζοί που πετούν τούβλα κι άλλα αντικείμενα, όπως ψυγεία, κουζίνες, καναπέδες. Όλα αυτά επηρεάζουν την κίνηση. Γιατί τα σχέδια των αυτοκινητόδρομων υπολόγισαν τον αριθμό των αυτοκινήτων, δεν έλαβαν όμως καθόλου υπόψη τον ανθρώπινο παράγοντα. Η υπηρεσία που παρακολουθεί τη ροή του δικτύου δηλώνει πως η πραγματικότητα έχει μεγάλη διαφορά από τη θεωρία που υπήρχε το 1960 και έχτισε αυτούς τους δρόμους (και πολλούς άλλους στον κόσμο μ’ αυτά τα πρότυπα). Το φαινόμενο της χωρητικότητας του αυτοκινητόδρομου είναι χαοτικό. Ένα εμπόδιο όπως μία σακούλα στο δρόμο μπορεί να μειώσει στο μισό τον αριθμό των αυτοκινήτων που βρίσκονται στον αυτοκινητόδρομο- όμως και εντελώς απλά γεγονότα, όπως ένας οδηγός που σκύβει για να βάλει ένα CD, ένα σύννεφο, η καθαρή ατμόσφαιρα που μπορεί να κάνει έναν οδηγό να ελαττώσει ταχύτητα για να απολαύσει τη θέα, μία ωραία γυναίκα που κάνει ηλιοθεραπεία σ’ ένα μπαλκόνι, όλα αυτά επηρεάζουν την πορεία πολλών, πάρα πολλών αυτοκινήτων που ακολουθούν.
Με μεγάλη έκπληξη διάβασα ότι στο Los Angeles πραγματοποιήθηκαν μόλις οι μισοί δρόμοι από αυτούς που ήταν στα σχέδια της δεκαετίας του ’60 για τον συνήθη λόγο: έλλειψη πόρων. Αναρωτιέμαι για την Αθήνα: πολλοί λένε ότι η Αττική Οδός ξεπέρασε τη χωρητικότητά της μέσα σε λίγα χρόνια. Φαίνεται ότι οι καινούριοι δρόμοι φέρνουν και καινούρια αυτοκίνητα, δεν διευκολύνουν τα υπάρχοντα και δημιουργείται ανάγκη για νέους δρόμους, οι οποίοι φέρνουν κι άλλα αυτοκίνητα. Οι ευρωπαϊκές πόλεις προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα απαγορεύοντας το αυτοκίνητο στο κέντρο: τεράστια φορολογία, πανάκριβο πάρκινγκ, εκτεταμένο δίκτυο πεζόδρομων, όσο γίνεται καλή δημόσια συγκοινωνία. Είναι μία κατανοητή λύση αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι όλα αυτά τα μέτρα λύνουν τα χέρια των πλουσίων και η πλέμπα είναι στο έλεος όποιου αποφασίζει τις τιμές των εισιτηρίων μαζικής μεταφοράς.
Κι εδώ ένα καταπληκτικό βίντεο που κάνει τους δρόμους να μοιάζουν με φλέβες ζωντανού οργανισμού. Η αστική ομορφιά με κάνει ποιήτρια!
σχόλια