1.Δεν έχω ιδέα: που θα με βγάλει. Εγώ πάντως θα φωτογραφίζω. Να χω υγεία μόνο να λες!
Ξέρω μόνο: ότι ο φακός μου δε στοχεύει τυχαία τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τους δρόμους της πόλης γενικότερα. Με άλλα λόγια μ’ αρέσει η αδρεναλίνη, αυτό το action το γουστάρω πολύ. Όταν ο κόσμος γύρω μου φωνάζει οφείλω να είμαι παρών, να κάνω εικόνες τον θόρυβο, την οργή, τους ανάκατους ήχους.
2.Δεν έχω ιδέα: ποια είναι η συνταγή που κάνει τον καλό φωτογράφο και πως διακρίνει κανείς τις στημένες πόζες απ’ τις αυθόρμητες πράξεις, το κιτς και τους attention whores απ’ το αυθεντικό της στιγμής που δεν θα ξανάρθει.
Ξέρω μόνο: ότι η εικόνα έχει δύναμη. Μιλάει ξεκάθαρα γιατί είναι αντανάκλαση της πραγματικότητας, αλλά όπως κάθε είδωλο μπορεί να μπλέκει για να μην πω διαπλέκει. Κι αυτό γιατί η φωτογραφία τελειώνει εκεί που τελειώνει το κάδρο της ενώ η πραγματικότητα συνεχίζει και πέρα απ’ αυτό.
3.Δεν έχω ιδέα: τι και που θα φωτογραφίζω στο μέλλον. Ποτέ δε μπορείς να προβλέψεις την επόμενη εικόνα, γιατί απλώς δεν μπορείς να ξέρεις το επόμενο ξέσπασμα της πραγματικότητας.
Ξέρω όμως: ότι θα ήθελα να βρεθώ σε μια εμπόλεμη ζώνη. Μπορεί να μην είμαι εξοικειωμένος με τέτοιες εικόνες, αν και το να φωτογραφίζεις μία διαδήλωη στο κέντρο μέγαλων πόλεων ίσως να κρύβει μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά η φρίκη είναι εκεί και κλειστός φακός ίσον κλειστά μάτια. Εδώ κολλάει η φράση του James Nachtwey: "I have been a witness, and these pictures are my testimony. The events I have recorded should not be forgotten and must not be repeated."
Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης γεννήθηκε στο Βόλο στην Ελλάδα στις 18 Μαΐου 1985 και από το 2004 μένει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. και παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στο φωτογραφικό κέντρο “Stereosis” στη Θεσσαλονίκη. Είναι μέλος της φωτογραφικής κολεκτίβας PHASMA2 (http://phasma2.com/). Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό και ξένο Τύπο, έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη, στην Ερμούπολη της Σύρου, στην Κέρκυρα και στην Αθήνα.
σχόλια