Μια μεταμοντερνιστική προσέγγιση στο Θέατρο του Παραλόγου

Μια μεταμοντερνιστική προσέγγιση στο Θέατρο του Παραλόγου Facebook Twitter
Όταν ο δημιουργός έχει ταλέντο, καθαρή πρόθεση και βλέμμα, τα ελάχιστα μέσα φτάνουν και περισσεύουν για μια ολοκληρωμένη, απολαυστική σκηνική πρόταση. Δείτε την!
0



Δεν είχα δει το Εσωτερικό του Μέτερλινκ που σκηνοθέτησε η Σοφία Μαραθάκη πέρσι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – όταν προχθές είδα το βίντεο στο YouTube, κατάλαβα ότι δεν προέκυψε ξαφνικά η σκηνοθέτις που έστησε την εντυπωσιακής πληρότητας παράσταση Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί στο 104. Φαινομενικά, τα τέσσερα μονόπρακτα του Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Άιβς (γεν. 1950) που συνθέτουν την παράσταση μοιάζουν να ακολουθούν την παράδοση των μονόπρακτων του Ιονέσκο σε μια αμερικανική, ελαφριά διαχείρισή της που περισσότερο από το να επισημαίνει το παράλογο στην οντολογική του διάσταση, το χρησιμοποιεί ως υλικό κωμωδίας. Είναι κάτι πολύ περισσότερο απ' αυτό: αποτελούν μια μεταμοντερνιστική προσέγγιση της δραματουργίας του λεγόμενου Θεάτρου του Παραλόγου, στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν η σάτιρα και η παρωδία ιστορικών προσώπων και γεγονότων και οικείων φαινομένων από τον χώρο των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών.


Από τα τέσσερα, μόνο το πρώτο, με τίτλο Λόγια, λόγια, λόγια (τρεις χιμπαντζήδες, στο πλαίσιο ενός πειράματος, αναμετριούνται με τη γραφή, με απώτερο στόχο να προκύψει κάποια στιγμή ο... Άμλετ), είναι μορφολογικά ξεχωριστό. Από τη δομή των υπολοίπων, ωστόσο, υποψιάζομαι ότι ο Άιβς επιχειρεί ένα σχόλιο που χάνεται εκτός Αμερικής, και δη Νέας Υόρκης. Το είχε κάνει σε αρκετές ταινίες του ο Γούντι Άλεν – στο Μανχάταν (1979), λ.χ., όταν σατιρίζει την αυταρέσκεια των καλλιεργημένων μεσοαστών της Νέας Υόρκης που διαβάζουν «New Yorker» και «New York Review of Books», και τρώγοντας και πίνοντας σε ατμοσφαιρικά ρεστοράν ανταλλάσσουν απόψεις για τη μουσική του Μάλερ και τις ταινίες του Μπέργκμαν. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν έγραφε τα μονόπρακτά του, ο Άιβς σχολιάζει με χιούμορ και ευγένεια τους αβανγκάρντ κύκλους της Νέας Υόρκης. Απ' αυτούς προέρχονταν και σ' αυτούς απευθύνονταν δημιουργοί όπως ο Μπομπ Γουίλσον και ο Φίλιπ Γκλας, που υπέγραψαν, μαζί με τη χορογράφο Λουσίντα Τσάιλντς, την περίφημη πεντάωρη όπερα Einstein on the beach (1976), στην οποία σαφώς παραπέμπουν τόσο ο τίτλος όσο και η μορφή του μονόπρακτου Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί. Όπως στην όπερα των Γκλας-Γουίλσον δεν υπάρχει πλοκή και το λιμπρέτο είναι μια δομή ήχων (αριθμών, συλλαβών σολφέζ, κρυπτικών στίχων του Κρίστοφερ Νόουλς) που συνοδεύει την αυτόνομη σκηνική δράση, έτσι και στο εν λόγω μονόπρακτο λίγες προτάσεις, ακολουθώντας μινιμαλιστικούς μουσικούς τρόπους, γίνονται λεκτικό όχημα για ένα σκηνικό πολυφωνικό ποίημα.

Η Σοφία Μαραθάκη, σαν έτοιμη από καιρό, παρακολούθησε με ασυνήθιστη προσοχή τη μουσική δομή των μονόπρακτων και καθοδήγησε τους ηθοποιούς της (Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας) σε μια συλλογική ερμηνεία απόλυτης ακρίβειας.


Έχω την εντύπωση ότι και τα άλλα δύο μονόπρακτα, Παραλλαγές σχετικά με τον θάνατο του Τρότσκι και Κανένα Πρόβλημα, σχολιάζουν, μέσω της δομής τους, τη μινιμαλιστική μουσική πρωτοπορία, καθώς αποτελούν συνθέσεις που βασίζονται στην επανάληψη, στον μετασχηματισμό και στη σύνθεση και επανασύνθεση βασικών μοτίβων. Θυμίζω ότι στις μινιμαλιστικές συνθέσεις τα βασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται σε μια ποικιλία ρυθμών και διάρκειας, σε μια (δυνητικώς αέναη) διαδικασία πρόσθεσης και επέκτασης των αρχικών θεμάτων, μετασχηματισμού και επανασύνθεσής τους σε μια κυκλική διαδικασία. «Η κυκλική διαδικασία», λέει ο Γκλας, «συνεπάγεται κάτι που διαρκεί πιθανόν τριάντα πέντε παλµούς και µετά ξεκινάει ο κύκλος ξανά. Μετά, ενώνεις κύκλους µε διαφορετικούς παλµούς, όπως ένα γρανάζι µέσα σε άλλο, και όλα γίνονται ταυτόχρονα και πάντοτε αλλάζουν».


Έτσι, στις μεν Παραλλαγές σχετικά με τον θάνατο του Τρότσκι παρακολουθούμε διαφορετικές εκδοχές, καθαρού «παράλογου» χιούμορ, της κατάληξης του Τρότσκι, αφού ο κηπουρός του τού έχει καρφώσει στο κεφάλι μια ορειβατική σκαπάνη, ενώ στο Κανένα Πρόβλημα δύο ζευγάρια ηθοποιών παίζουν το παιχνίδι του φλερτ σε μια ποικιλία εκδοχών και εκβάσεων που αποκαλύπτουν σε μικροκλίμακα τη διαρκή διαπλοκή δράματος και κωμωδίας στις ερωτικές σχέσεις.


Η Σοφία Μαραθάκη, σαν έτοιμη από καιρό, παρακολούθησε με ασυνήθιστη προσοχή τη μουσική δομή των μονόπρακτων και καθοδήγησε τους ηθοποιούς της (Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας) σε μια συλλογική ερμηνεία απόλυτης ακρίβειας. Όταν ο δημιουργός έχει ταλέντο, καθαρή πρόθεση και βλέμμα, τα ελάχιστα μέσα (σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, μουσικά σχόλια του Βασίλη Τζαβάρα) φτάνουν και περισσεύουν για μια ολοκληρωμένη, απολαυστική σκηνική πρόταση. Δείτε την!

Μια μεταμοντερνιστική προσέγγιση στο Θέατρο του Παραλόγου Facebook Twitter

Info:

Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί
του Ντέιβιντ Άιβς
Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Ερμ.: Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας, Σοφία Μαραθάκη


Θεατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι.
Μέχρι 24/4, Δευτ.-Τρ. 21:00., εισ.: €5-12.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ