Διαβάσαμε πριν κυκλοφορήσει

Διαβάσαμε πριν κυκλοφορήσει Facebook Twitter
0
ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ
Ένα χαμογελαστό πρόσωπο

Οι ψηφοφόροι [...] έπαιρναν στα σοβαρά τη Δαμανάκη επειδή χαμογελούσε. Προτιμούσαν ένα χαμογελαστό από ένα σκυθρωπό πρόσωπο, ακόμα κι όταν δεν πίστευαν λέξη απ' όσα τους έλεγε. Το κόμμα την έβγαζε στο μπαλκόνι, στην Πλατεία Συντάγματος, επειδή χαμογελούσε. Ήταν ένα κορίτσι δροσερό, ευχάριστο, δίχως τίποτε το επιτηδευμένο, το μοιραίο ή το προκλητικό. Έτσι δεν θα ήθελε να είναι και το ίδιο το κόμμα; [...] Όσοι τη γνωρίζουν από κοντά ισχυρίζονται ότι διαφέρει το δημόσιο από το ιδιωτικό της πρόσωπο. Στο φιλικό της περιβάλλον διακρίνεται για το χιούμορ της, την αισθαντικότητα, ακόμα και την αθυροστομία της. Δεν σου δίνει ασφαλώς τέτοια εντύπωση όταν την πλησιάζεις πρώτη φορά, με δεδηλωμένο σκοπό μάλιστα να γράψεις γι' αυτήν. Οχυρώνεται πίσω από τα μυωπικά της γυαλιά και σε κοιτάζει με το πιο αυστηρό βλέμμα, εκείνο που δεν θα σου αφήσει περιθώρια να προσπελάσεις. Διατηρεί κάτι από την παλιά κομμουνιστική σεμνοτυφία. [...] Είναι αλήθεια πως τίποτε δεν θέλει να συζητήσει μαζί μου, εκτός από πολιτική.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ
Η ζωή ως πρόκληση

Για τον Κώστα Ταχτσή δεν ένιωσα ποτέ κανένα ακραίο αίσθημα. Ούτε αγάπη ούτε μίσος. [...] Δεν θα ισχυριζόμουν επίσης πως τον συμπαθούσα -όπως συμπαθούσα, λόγου χάριν, τον Κωστή Παπαγιώργη-, αλλά ασφαλώς και δεν τον αντιπαθούσα. Έτρεφα σεβασμό για τη δουλειά του, όχι πάντως στην έκταση που θα το επιθυμούσε. [...] Δεν με σκανδάλιζε η διπλή του ζωή. Με σκανδάλιζε η μικροπρέπειά του. Ο Κώστας Ταχτσής ήταν ένας από τους ελάχιστους αληθινά μικροπρεπείς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, ανόθευτα μικροπρεπής - ένας βασιλιάς, θα λέγαμε, της μικροπρέπειας [...]. Ήταν βασανισμένος άνθρωπος, ήταν και βασανιστής. Μαχητής επί ματαίω. Κακολογούσε και τον κακολογούσαν, ταλαιπωρούσε και τον ταλαιπωρούσαν, ξυλοκοπούσε και τον ξυλοκοπούσαν. Καθώς στεκόσουν αντίκρυ στο ισοζύγιο των πράξεών του, δεν μπορούσες να νιώσεις ούτε οργή ούτε συμπόνια. Μονάχα αμηχανία.

ΤΖΕΝΗ ΧΕΙΛΟΥΔΑΚΗ
Το φύλον της έριδος

«Το κατάλαβα νωρίς νωρίς» ισχυρίζεται. «Ήδη από τον παιδικό σταθμό. Ήθελα να βρίσκομαι συνέχεια ανάμεσα στα κορίτσια. Να παίζουμε κούκλες και όλα τα κλασικά. Και κάποια στιγμή, στο δημοτικό, συνειδητοποιώ ότι μου αρέσουν τα αγόρια ερωτικά. Αργότερα, στις πρώτες μου ερωτικές φαντασιώσεις, όταν αυνανιζόμουν, σκεφτόμουν στιβαρά χέρια να με φυλακίζουν».
«Κανένας δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Ένα πράγμα ξέρω. Ξέρω την Τζένη Χειλουδάκη. Ξέρω πως έχω ανεξάντλητα αποθέματα. Μπορεί να συμβούν όσα τρελά φαντασιώνω. Μπορεί και να μη συμβούν. Τότε με βλέπω στο χωριό μου. Να μαζεύω χόρτα. Να παίζω με τις κατσίκες μου».
«Κανένας δεν θα μάθει ποτέ ποια είναι η Τζένη Χειλουδάκη. Η πραγματική είναι αυτή που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. Να θυμάσαι μονάχα: όλοι οι στόχοι που έχω βάλει μέχρι σήμερα έχουν επιτευχθεί».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ
Ο έφηβος και η νύχτα

Όταν σκόνταψα πρώτη φορά πάνω στη μουρίτσα του Τσαλίκη, παίζοντας με το τηλεκοντρόλ, κοντοστάθηκα παραξενεμένος, λες και αίφνης ατένιζα ένα από τα πιο πρόσφατα επιτεύγματα της γενετικής μηχανικής, ανώτερο από το λαγό με τα βράγχια ή τη χήνα με τη χαίτη. [...] Ίσως το μυστικό της τσαλίκειας συνταγής να βρίσκεται εξαρχής στην αυθεντικότητά της. Ο Τσαλίκης δεν κατασκευάστηκε στα άδυτα κάποιας εταιρείας, σύμφωνα με τις νεολαιίστικες προδιαγραφές. Δεν προβάλλει τη νεανικότητά του ούτε τις ρηξικέλευθές του αντιλήψεις. Δεν είναι πιο ριζοσπάστης από τον μέσο νεαρό Έλληνα σήμερα (δηλαδή καθόλου) ούτε πιο άγριος αρσενικός (δηλαδή, σχεδόν καθόλου). Δεν το παίζει νέος. Είναι νέος. Είναι ένας από τους ξενιτεμένους φοιτητές που κάθε βράδυ μεράκλωναν με την πατρίδα. Κάποιος από τους νεαρούς θαμώνες που ανέβηκε να χορέψει στην πίστα κι εκεί πάνω ξεχάστηκε. Κάποιος από το κοινό του.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ
Το στίγμα

Όταν ενέσκηψαν οι εθνοσωτήρες, την 21 Απριλίου του 1967, ο Νίκος Μαστοράκης ήταν μόλις είκοσι έξι χρόνων. Εξαιρετικά επιτυχημένος, για τα μέτρα της εποχής. Εδώ που τα λέμε, για τα μέτρα οποιασδήποτε εποχής. Νεολαίος ο ίδιος και, ταυτοχρόνως, μέντορας της νεολαίας. Εάν είχε κουκούτσι μυαλό -αυτός, ο τετραπέρατος- ή μια στάλα, έστω, διορατικότητα, δεν θα συνεργαζόταν ποτέ μ' εκείνους που καταδίωξαν εξαρχής το πιστό του πλήρωμα -που κούρεψαν τους μακρυμάλληδες, που απαγόρευσαν τις μίνι φούστες, που λογόκριναν τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή. Γιατί το έκανε; Κατά πρώτον, επειδή φοβήθηκε. «Δεν ήμουν αντιστασιακός» παραδέχεται. «Ήμουν χέστης». Κατά δεύτερον, επειδή οι συνταγματάρχες κρατούσαν και τους τρεις άσσους στο μανίκι: και τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο και την -αρτιγέννητη- τηλεόραση. «Δεν συνεργάστηκα με τη δικτατορία» επιμένει, ακόμη και σήμερα, ο Μαστοράκης. «Συνέχισα απλώς να εργάζομαι. Να βγάζω το ψωμί μου με το μόνο τρόπο που ήξερα. Όπως έκαναν οκτώ εκατομμύρια Έλληνες. Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ