Extremely Loud and Incredibly Close, του Jonathan Safran Foer
Πιο συναρπαστικό και από το να διαβάζεις βιβλία είναι να έχεις φίλους που επίσης διαβάζουν βιβλία κι εξαιτίας τους ανακαλύπτεις θησαυρούς που πιθανόν θα προσπέρναγες. Ένας τέτοιος είναι και το “Extremely Loud and Incredibly Close”, που έρχεται ασυζητητί ξανά στην επικαιρότητα μιας και στις 25 Δεκεμβρίου βγήκε στην Αμερική η ομότιτλη ταινία σε σκηνοθεσία Stephen Daldry (θυμήσου “Billy Elliot” και “The Hours”).
Στο δια ταύτα τώρα της υπόθεσης: ο εφτάχρονος Oskar χάνει τον μπαμπά του στις 11 Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους. Δυο χρόνια μετά ανακαλύπτει ένα κλειδί, καλά κρυμμένο στη ντουλάπα του πατέρα του, μέσα σε ένα βάζο. Αποφασίζει, λοιπόν, να ανακαλύψει τι ακριβώς ανοίγει αυτό το κλειδί. Ο Οskar ξεκινάει ένα απροσδόκητο ταξίδι στα 5 boroughs της Νέας Υόρκης και σιγά σιγά ξετυλίγει τις πιο ανατρεπτικές ιστορίες σχετικά με την οικογένειά του, μοιράζεται μοναδικές στιγμές με τον αγαπημένο του παππού, δοκιμάζει τις αντοχές της μαμάς του, γνωρίζει νέα άτομα, που θα παίξουν σύντομους αλλά καταλυτικούς ρόλους στη ζωή του.
Αν από την υπόθεση και μόνο το βιβλίο σας κάνει για συγκινητικό και τρυφερό είναι επειδή έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Ο Foer μπορεί να διάλεξε σα turning point στην ιστορία του ένα, έτσι κι αλλιώς, συνταρακτικό γεγονός, αλλά στην πραγματικότητα το βιβλίο επικεντρώνεται στην ανάγκη του μικρού πρωταγωνιστή να μην αφήσει τη μνήμη του πατέρα του να χαθεί.
Jonathan Safran Foer
Ο θαυμασμός και η τρυφεράδα με την οποία προσεγγίζουν τόσο ο Oskar όσο και ο ίδιος ο συγγραφέας την προσπάθεια της ανθρώπινης φύσης να ξορκίσει την πραγματικότητα του θανάτου είναι η κινητήριος δύναμη της αφήγησης. Η ιδιαίτερη ευφυϊα του πρωταγωνιστή επιτρέπει στην ιστορία να μπαίνει στα δύσκολα μονοπάτια ενός έντονου συναισθηματισμού, χωρίς να εκλαϊκεύει, ούτε να γελοιοποιεί τίποτα. Στα συν και οι λογοτεχνικές τσαχπινιές του συγγραφέα, με τα τυπογραφικά παιχνίδια και τα φωτογραφικά props.
σχόλια