Για τη Ρούλα Γεωργακοπούλου θα πω μόνο αυτό. Είναι ένας ακέραιος άνθρωπος. Από τους ελάχιστους μέσα στη δημοσιογραφία που δεν παίζουν παιχνίδι, που δεν υπηρετούν σκοπιμότητες, που δεν κατευθύνει τη σκέψη τους ο δόλος. Γι' αυτό το λόγο το χρονογράφημά της έχει αξία. Είναι ένα μικρό διήγημα για το σήμερα. Μια αναφορά καθαρή κι ειλικρινή που συνήθως ανοίγει παράθυρο στη σκέψη. Μια ψυχραιμία που μας ανακουφίζει.
Και καλό θα είναι, για όσους γνωρίζουν το χαρακτήρα της, να μην αρχίσουν τις υπερφίαλες λογοτεχνικές τους αναλύσεις. Δεν της ταιριάζει.
Η στήλη υποβάλλει ανυπόκριτα το σεβασμό της σε αυτή την εξαιρετική δημοσιογράφο και σπάνια γυναίκα.
Μπόνους τρακ: Από όλα αυτά, λοιπόν, που τόσα χρόνια διαβάζαμε στα ΝΕΑ από τη Ρούλα, αυτό είναι το αγαπημένο μας κείμενό της. Δεν έχει σημασία που δε μπήκε τελικά στο βιβλίο. Σημασία έχει η συγκίνηση που νιώθουμε κάθε φορά που το διαβάζουμε. Γι' αυτό και θέλαμε να το μοιραστούμε μαζί σας.
"Παπουτσοθήκη λακαριστή"
Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
"Χαζεύω τις λίστες με την οικοσκευή της Βίκυς Σταμάτη και δεν βρίσκω τίποτα απολύτως να της σουφρώσω. Τα κρόσσια μού γυρίζουν τ άντερα και τα τραπεζάκια στο χωλ με ρίχνουν σε βαθιά μελαγχολία. Για την λακαρισμένη παπουτσοθήκη στο υπόγειο δεν έχω άποψη, αρκεί να μην την βλέπω. Εκείνο που επίσης δεν βλέπω στα δούναι αυτού του οίκου είναι να έχει σπαταληθεί έστω μισό σεντ για βιβλιοθήκη. Δεν είναι η πρώτη φορά που φρικάρω μπαίνοντας σε ξένο σπίτι και αυτό μην το εκλάβετε σαν κουτσομπολιό. Στην πραγματικότητα είναι κλάμα. Κλάμα γοερό και αυθόρμητο για τις ζωές των άλλων που πιέζουν αφόρητα τη δική μου. Πόσα να πεις και πόσα να κάνεις πάνω σ έναν καναπέ τριανταπέντε χιλιάδων ευρώ; Εγώ λέω, απολύτως τίποτα, ιδίως όταν δεν έχεις την άνεση, μετά τη δουλειά, να ριχτείς πάνω του με τα παπούτσια και να τραβήξεις την κουβερτούλα σου ίσα με το λαιμό. Παραμερίζω τα λιλιά και κρόσσια και ψάχνω για ίχνη ζωής στα εσώτερα. Υπάρχει ψυχή ζώσα μέσα στα ελληνικά σπίτια; Παίζει τίποτα; Ακούγεται τίποτα; Διαμείβεται τίποτα εκεί πέρα μέσα ή πόρτα ανοίγει-πόρτα κλείνει με βαρύ αναστεναγμό; Με τόσα στεγαστικά που φορτώσαμε στην πλάτη μας, θα περίμενε κανείς να είχαμε λύσει και τον διαχωρισμό του ιδιωτικού από το δημόσιο ακόμη και στα τετραγωνικά μιας γκαρσονιέρας. Μέχρι πού σούρνω εγώ την παντόφλα μου και μέχρι πού εσύ τη δική σου; Ποιος είναι ο κατάλληλος χρόνος και ο τόπος για συναθροίσεις με δίσκους και ποτήρια στο πάτωμα και ποιος θα είναι ο βαρυποινίτης της ημέρας που θα πλύνει τα πιάτα και θα κατεβάσει το σκυλί προς νερού του; Εγώ σπίτι μου σκυλί δεν έχω. Έχω όμως ένα μέσα μου. Να με αλυχτάει όταν αργώ και να ξύνει με τα νυχάκια του την πόρτα όταν με βαριέται.
σχόλια