Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική»

Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» Facebook Twitter
0

Η Ισμήνη Καπάνταη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Παντρεύτηκε τον ποιητή και γλύπτη Βάσο Καπάνταη, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο, τον Δούκα. Έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα μυθιστορήματα και έχει τιμηθεί με το Βραβείο Χριστιανικών Γραμμάτων το 1990 αλλά και με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών το 1992 για το μυθιστόρημα «Απειρωτάν και Τούρκων».


Τη συναντώ ένα ηλιόλουστο πρωινό στην πανέμορφη κατοικία της στην περιοχή της Νέας Σμύρνης. Αφορμή για τη συζήτησή μας είναι η έκδοση του νέου της ιστορικού μυθιστορήματος «Το βρωμερόν ύδωρ της λήθης». Η ιστορία του διαδραματίζεται στην Αθήνα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, λίγο μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. Έχουν προηγηθεί τα χρόνια του επαναστατικού αγώνα ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, οι δύο αιματηροί εμφύλιοι καθώς και οι διάφορες, μικρότερης σημασίας, διενέξεις. Οι ήρωες είναι ελεύθεροι πλέον πολίτες ενός κράτους που διαθέτει ένα εξαιρετικά για την εποχή δημοκρατικό Σύνταγμα, το Σύνταγμα της Επιδαύρου, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν αυτή την κοσμογονική αλλαγή και εξακολουθούν να μάχονται με πάθος τον ίδιο τους τον εαυτό.


Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας, η κ. Καπάνταη με ξεναγεί στο πολυδαίδαλο σπίτι της. Εκεί διακρίνω το πρώτο της γραφείο, διάφορες οικογενειακές φωτογραφίες, παλιά αντικείμενα, ενθύμια αλλά και κειμήλια.

Στη συνέχεια ανεβαίνουμε στο ατελιέ του συζύγου της και θαυμάζω τα φιλοτεχνημένα γλυπτά του, τα ανάγλυφα, τα μετάλλια, τα σχέδια και τα κεραμικά που υπάρχουν ακόμα στη μονοκατοικία. Βασικό χαρακτηριστικό του έργου του ήταν η οικουμενικότητα και η μετατροπή του συναισθήματος σε ιδέα. Επίσης, αντλούσε τη θεματολογία του από την εμπειρία του 1922: ο ξεριζωμός, η τεράστια μετακίνηση του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, οι βιαιοπραγίες και η προσφυγική Ελλάδα.

Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Απωλέσαμε την ταυτότητά μας και πάψαμε να είμαστε ο εαυτός μας. Μας απασχολούσε ο πλούτος και γίναμε μια παρακμιακή κοινωνία που στηρίχτηκε στο φαίνεσθαι και στην υπερβολή, μακριά από τη σκέψη, το πνεύμα και την παιδεία. Γίναμε θεατές ενός ακατανόητου νεοπλουτισμού. 


Όπως μου λέει, με τον σύζυγό της τούς άρεσε πολύ να συζητούν, να σχολιάζουν και να ακολουθούν ατέρμονες διαδρομές του παρελθόντος, ιδίως να ανακαλύπτουν ενδιαφέροντες ανθρώπους και εποχές, περιδιαβαίνοντας σε αναγνώσματα άλλων χρονικών περιόδων.


Παράλληλα, συνειδητοποιώ ότι στο σπίτι δεν υπάρχει τηλεόραση, μόνον ατελείωτες βιβλιοθήκες. Το μοναδικό ίχνος τεχνολογίας στην επιβλητική μονοκατοικία είναι ένας υπολογιστής Apple, ο πρώτος που απέκτησε ποτέ και αποτελεί δώρο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού.


Βαθιά γνώστρια της Ιστορίας, ειδικά της περιόδου που προηγείται της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους και της Τουρκοκρατίας, μου εξηγεί πως, όταν γράφει ένα μυθιστόρημα, τοποθετεί τους ήρωές της εστιάζοντας στα γεγονότα άλλων εποχών και σύμφωνα με τις προσωπικές της εμπειρίες. Ουσιαστικά, από την αρχή της συνομιλίας μας δεν διστάζει να τονίσει ότι οι «ήρωες αποτελούν κομμάτια του εαυτού της».

Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» Facebook Twitter
Η Ελλάδα αποτελεί την πεμπτουσία του ιδανικού τοπίου. Ευτύχησα να γεννηθώ σε μια χώρα που κατακλύζεται από ένα εκπληκτικό φως. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


Άλλωστε, στα κείμενά της πάντοτε επιλέγει να αναδεικνύει θεματικές που της δίνουν τη δυνατότητα να θέτει ερωτήματα που αφορούν το σήμερα και καταγράφει σκέψεις και προβληματισμούς. «Σκοπός μου είναι η αλήθεια του λογοτεχνικού κειμένου» υποστηρίζει ακουμπώντας ένα ζεστό τσάι και βουτήματα στο τραπέζι. Όπως γράφει και στο βιβλίο, μια βαθύτερη επιθυμία της είναι να καταλάβει πώς τελικά προέκυψε αυτό που είμαστε σήμερα, δηλαδή ο «νεοέλληνας».


Στη συνέντευξη που ακολουθεί η κ. Καπάνταη μιλά για το νέο της βιβλίο, τα παιδικά της χρόνια, την ιστορία, τη συγγραφή, τον σύζυγό της, τους φόβους αλλά και τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή.

— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;

Μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία της οδού Ιασίου, στο Κολωνάκι. Η μητέρα μου είχε καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Σπούδασε Ψυχολογία και Διδακτική στο Λονδίνο και κει μπήκε στον κύκλο των φοιτητών του Μπέρναρντ Ράσελ. Επίσης, ίδρυσε τη σχολή του Ερυθρού Σταυρού για τις διπλωματούχους αδελφές. Ήταν μια γυναίκα που ήθελε πολύ να αλλάξει τον κόσμο.

Από την άλλη, ο πατέρας μου ήταν μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος, ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ποτέ δεν τους άκουσα να διαπληκτίζονται ή να διαφωνούν για πολιτικά θέματα. Το Μαράσλειο, το κηπάκι του Ευαγγελισμού και η κάθοδος με το ποδήλατο από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη είναι στιγμές που συνοδεύουν ακόμα τις παιδικές μου μνήμες. Φυσικά, δεν ξεχνώ ότι είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε ένα σπίτι όπου υπήρχαν παντού βιβλιοθήκες. Πιστεύω ότι τα ερεθίσματα που λαμβάνεις στην παιδική σου ηλικία είναι αυτά που σε καθορίζουν.


— Ποια είναι η δική σας αντίληψη για το διάβασμα;

Πρώτα απ' όλα, μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς να διαβάσω. Και δεν σας κρύβω ότι σε όλες τις περιόδους της ζωής μου αυτό που με έσωσε ήταν η ανάγνωση των βιβλίων. Ξέρετε, όταν γεννιέσαι έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις έναν δικό σου κόσμο, που αναπτύσσεται σε συγκεκριμένες διαστάσεις. Αντιθέτως, με το διάβασμα έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις αμέτρητους κόσμους και να ζήσεις πολλές παράλληλες ζωές.

Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» Facebook Twitter
Με το διάβασμα έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις αμέτρητους κόσμους και να ζήσεις πολλές παράλληλες ζωές. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Τι σας ώθησε στη συγγραφή;

Η αφετηρία μου ήταν οι συνομιλίες με τον σύζυγό μου, τον Βάσο, μέσα από τις οποίες προσπαθούσαμε να αντιληφθούμε την έννοια του «νεοέλληνα». Έτσι, ξεκίνησα να κάνω μια εργασία για τους ξεσηκωμούς των Ελλήνων. Αποδελτιώνοντας το υλικό και διαβάζοντας την ιστορία της Τουρκοκρατίας, μπήκα τόσο πολύ στην ατμόσφαιρά της, ώστε αισθάνομαι σαν δικό μου χώρο τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Κι έτσι, γράφτηκε το βιβλίο «Επτά φορές το δαχτυλίδι», στο οποίο περιορίστηκα σε ιστορίες ανθρώπινες, καθημερινές.

— Μάθατε πράγματα για σας που δεν γνωρίζατε μέσα από το γράψιμο;

Ασφαλώς.


— Ως κοινωνία έχουμε μάθει από το παρελθόν;

Όχι. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σάς φαίνονται υγιή για μια κοινωνία; Αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα να έχει τις δικές του πεποιθήσεις. Αλλά τι νόημα έχουν οι αντιπαραθέσεις στα social media; Εντυπωσιάζομαι από την απέραντη έκφραση μίσους του ενός προς τον άλλον. Δυστυχώς, η σχέση με τα αρνητικά χαρακτηριστικά μας παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Διαβάζοντας το βιβλίο, θα δείτε πόσο ευδιάκριτες είναι ακόμα οι ομοιότητες με το παρελθόν. Ο καβγάς για το ποιος θα διοριστεί στο Δημόσιο, η τάση να υπερασπιζόμαστε την αντίθετη άποψη από εκείνη του διπλανού μας και οι φατρίες. Επαναστατείς απέναντι στον εχθρό, τους Τούρκους, και ύστερα κάνεις δύο εμφυλίους.


— Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας που σας ενοχλεί;

Η βιασύνη με την οποία παίρνουμε θέση. Δεν ζυγίζουμε καθόλου τις καταστάσεις και χαρακτηριζόμαστε από μια απίστευτη μανία να ενταχθούμε κάπου, ό,τι κι αν είναι αυτό. Οι αλληλοκατηγορίες και η μόνιμη αντιπαράθεση είναι καθημερινή μας ενασχόληση. Είναι απορίας άξιον ότι απουσιάζουν πλήρως η λογική και ο διάλογος. Αμέτρητοι μονόλογοι. Όμως, όταν είμαστε εχθροί του διπλανού μας, είμαστε στην ουσία και εχθροί του εαυτού μας.


— Μάθατε τελικά τι εστί «νεοέλληνας»;

Όχι, αυτή είναι η μεγάλη μου ατυχία. Παραμένει ακόμα ένας άλυτος γρίφος. Οφείλω, όμως, να πω ότι, σε ατομικό επίπεδο, υπάρχουν θαυμαστοί άνθρωποι. Ωστόσο, ο «νεοέλληνας» έχει την τάση να φανατίζεται. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Απωλέσαμε την ταυτότητά μας και πάψαμε να είμαστε ο εαυτός μας. Μας απασχολούσε ο πλούτος και γίναμε μια παρακμιακή κοινωνία που στηρίχτηκε στο φαίνεσθαι και στην υπερβολή, μακριά από τη σκέψη, το πνεύμα και την παιδεία. Γίναμε θεατές ενός ακατανόητου νεοπλουτισμού.

Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» Facebook Twitter
Στα σχολικά συγγράμματα οι μαθητές διδάσκονται μόνο τις πιο συμπαθητικές εκδοχές της Ιστορίας, χωρίς να επικεντρώνονται στα αρνητικά. Μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι είμαστε οι συγγενείς του Περικλή. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Σήμερα ζούμε μέρες ακμής ή παρακμής;

Σε θέματα τεχνολογίας και εξέλιξης ζούμε πρωτοφανείς στιγμές ακμής. Αντιθέτως, την παρακμή τη βιώνουμε σε πνευματικό επίπεδο. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν μονάδες που ξεχωρίζουν και με χαροποιούν. Αναμφίβολα, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες καταιγιστικών εξελίξεων, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε να σκεφτούμε. Τα γεγονότα μάς ξεπερνούν. Ζούμε σε μια ρευστή περίοδο. Είναι η εποχή της λήθης.


— Είχατε πει στο παρελθόν ότι «οι νέοι μεγάλωσαν μέσα σε μια ψευτιά». Ποια είναι η γνώμη σας για τους νέους σήμερα;

Θα φανεί στο μέλλον αν θα αξιοποιήσουν αυτό το τεράστιο εργαλείο της τεχνολογίας με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Το βέβαιο είναι ότι αυτοί κλήθηκαν να πληρώσουν το τίμημα της προηγούμενης γενιάς.


— Ως λαός πιστεύετε ότι γνωρίζουμε Ιστορία;

Όχι. Στα σχολικά συγγράμματα οι μαθητές διδάσκονται μόνο τις πιο συμπαθητικές εκδοχές της Ιστορίας, χωρίς να επικεντρώνονται στα αρνητικά. Μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι είμαστε οι συγγενείς του Περικλή. Έτσι, μετά την Απελευθέρωση θεωρήσαμε ότι κουβαλούσαμε το βάρος ενός σπουδαίου πολιτισμού. Ένα συναίσθημα ενοχής, γι' αυτό και στο σημείο αυτό μας συγχωρώ. Όλοι μας πρέπει να έχουμε το θάρρος να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Όταν, λοιπόν, ως πολίτες δεν γνωρίζουμε το παρελθόν, πώς είναι δυνατόν να κατανοήσουμε το παρόν;


— Γιατί δώσατε στο βιβλίο σας τον τίτλο «Το βρωμερό ύδωρ της λήθης»;

Ο τίτλος προέρχεται από ένα κορυφαίο έργο του ελληνικού προεπαναστατικού Διαφωτισμού που συνέγραψε ο Ανώνυμος Έλλην, την «Ελληνική Νομαρχία». Ο συγγραφέας επιπλήττει τους συμπατριώτες του που ζουν στην Ευρώπη και δεν νοιάζονται για την πατρίδα τους. Εκεί γράφει συγκεκριμένα: «Ω θανατηφόρος έλλειψις της πατρίδος! Πόσους και πόσους διαυθεντευτάς της και υπερασπιστάς της η ασωτεία και κακοήθεια των αλλογενών της κλέπτει. Πόσων ποτίζει το βρωμερόν ύδωρ της λήθης! Αλλοίμονον, αλλοίμονον, ω Έλληνές μου ακριβοί, αν οι ξενιτευμένοι δεν αλλάξουν γνώμην και δεν ενθυμηθούν ότι, όπου είναι η πατρίς, εκεί και η ευτυχία, και να αποδειχθούν αληθείς υιοί της Ελλάδος».


— Η δολοφονία του Καποδίστρια ήταν ένα καθοριστικό γεγονός;

Προφανώς. Κρίνω ότι αν δεν είχε δολοφονηθεί, η μοίρα της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Κι ίσως να είχαμε γλιτώσει από τις φατρίες.


— Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο σήμερα;

Αν δεν αναφερόμουν σε πρόσωπα που αγαπώ, θα απαντούσα, αυτόν τον υπέροχο τόπο τον οποίο κατοικούμε. Η Ελλάδα αποτελεί την πεμπτουσία του ιδανικού τοπίου. Ευτύχησα να γεννηθώ σε μια χώρα που κατακλύζεται από ένα εκπληκτικό φως. Επίσης, το να μιλάς μια εξαιρετική γλώσσα, όπως είναι τα ελληνικά. Προφανώς, δεν θεωρώ τον εαυτό μου απόγονο των αρχαίων Ελλήνων. Ούτε ασπάζομαι την άποψη περί καθαρότητας του ελληνικού αίματος (γέλια).

Ισμήνη Καπάνταη: «Αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Καποδίστριας, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» Facebook Twitter
Στάθηκα τυχερή κι αυτό οφείλεται στον σύζυγό μου. Το ίδιο λέω και στους νέους σήμερα: ας μην ψάχνουμε πάντοτε να βρούμε την αντίρρηση. Είναι ανώφελο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Από τον σύζυγο σας τι κρατάτε περισσότερο;

Στον Βάσο χρωστώ πάρα πολλά. Ήταν ένας άνθρωπος φιλοσοφημένος και είχε κατορθώσει να επιβιώνει ταξιδεύοντας στην ευτοπία - ουτοπία. Η καταγωγή του ήταν από την Πέργαμο. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Δική του δημιουργία είναι το γλυπτό που κοσμεί την Εστία Νέας Σμύρνης, στην πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ο ίδιος πίστευε πως «η ζωή είναι δύσκολη, ειδικά τώρα που ο άνθρωπος επιβιώνει ανάμεσα σε μηχανές και έχασε την πανάρχαια φύση του». Δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά μια μέρα του 1990.


— Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να είμαι ανίκανη να φροντίσω τον εαυτό μου. Η ανημποριά και η απώλεια της πνευματικής διαύγειας.

— Σας τρομάζει το τέλος;

Καθόλου. Αυτό που με φοβίζει είναι ο τρόπος που θα γίνει.

— Τι σας λείπει περισσότερο;

Φίλοι που έφυγαν από τη ζωή, για παράδειγμα η Ναταλία Μελά. Είχαμε περάσει αξέχαστα καλοκαίρια στο σπίτι τους στις Σπέτσες.

— Ευτυχία τι θα πει;

Να κατορθώνεις να συμβιώνεις αρμονικά. Στάθηκα τυχερή κι αυτό οφείλεται στον σύζυγό μου. Το ίδιο λέω και στους νέους σήμερα: ας μην ψάχνουμε πάντοτε να βρούμε την αντίρρηση. Είναι ανώφελο.

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;

Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά πιστεύω πολύ στη φράση: «Θεέ μου, βοήθησέ με να μη φτάσω στο τέλος της ζωής μου, διαπιστώνοντας ότι έχω περιπέσει στα ατοπήματα αυτών που περιφρονούσα».

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλάνητες» της Όλγκα Τοκάρτσουκ: Φτιάχνοντας τη λογοτεχνία από την αρχή

Βιβλίο / «Πλάνητες» της Όλγκα Τοκάρτσουκ: Φτιάχνοντας τη λογοτεχνία από την αρχή

Το περσινό Νόμπελ πήγε δικαίως στην Πολωνή Όλγκα Τοκάρτσουκ, που με τους «Πλάνητές» της αποκαλύπτει πως η λογοτεχνία μπορεί να επαναπροσδιοριστεί και ως διαρκής εξερεύνηση.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το κρητικό φαγητό είναι πολιτισμικός πλούτος, κληρονομημένη γνώση, καταστάλαγμα εμπειριών, και πηγή έμπνευσης

Βιβλίο / Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ