Ο Άρης Δημοκίδης έγραψε την Κυριακή ένα πολύ συγκινητικό post με αφορμή το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου εδώ. Εκεί περιέγραψε και την εμπειρία που είχε από μια πολιτική συγκέντρωση του Κύρκου στη Θεσσαλονίκη, όπου τον πήγαν οι γονείς του όταν ήταν παιδί, στις αρχές της δεκαετίας του '80.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον ανώνυμο σχολιαστή που έγραψε κάτω από το άρθρο του Δημοκίδη: «τι γλυκερά σχόλια! Επειδή πρόκειται για συγκέντρωση της Αριστεράς, βέβαια! Εμένα για παιδική κακοποίηση μού φαίνεται! Αν επρόκειτο για συγκέντρωση της Ν.Δ. θα ορυόσασταν, ενώ τώρα την αγιοποιείτε σχεδόν - Υποκριτές της Αριστεράς, δημοκράτες της φακής», γιατί στάθηκε η αφορμή γι' αυτό το post, καθώς μου θύμισε μια παρόμοια «τραυματική εμπειρία» που είχα κι εγώ παιδί.
Δεν επρόκειτο απλώς για πολιτική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά για ολόκληρη περιοδεία. Τέλη '80, πήγαινα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περιόδευε στα Επτάνησα, σε μια από εκείνες τις ατέλειωτες προεκλογικές περιόδους. Οι δικοί μου τότε ψήφιζαν παραδοσιακά δεξιά –ήταν ακόμα οξυμένα και τα πολιτικά πάθη. Θεώρησαν λοιπόν καλό να ακολουθήσουμε οικογενειακώς με το αμάξι όλη την περιοδεία, από το κοντινό μας λιμάνι, όπου αφίχθηκε μετά βαΐων και κλάδων, μέχρι και την πρωτεύουσα του νησιού. Σε κάθε χωριό, όπου σταματούσε για να παραθέσει ομιλία, σταματούσαμε κι εμείς και όλα τα παιδιά κουνούσαμε αδιαλείπτως σημαίες της Ν.Δ.
Είχα την τιμή λοιπόν ο πρώτος πολιτικός – και μάλιστα μέλλων πρωθυπουργός!– που είδα ποτέ από κοντά να είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μου είχε φανεί πανύψηλος, σχεδόν γίγαντας.
Είχα βρει την όλη εμπειρία απλώς διασκεδαστική, δεν θα μου έκανε καμία απολύτως διαφορά για όποιο κόμμα και να με τραβολογούσαν. Την επόμενη μέρα στο σχολείο διηγήθηκα χαρούμενη το περιστατικό, λες και με είχαν πάει σε ένα τοπικό πανηγύρι ή στο τσίρκο, όπως νόμιζε κι ο Άρης μικρός.
Η αδελφή μου αντίθετα, λίγο πιο μικρή από μένα, είχε μια εντελώς διαφορετική θέαση των γεγονότων. Είχε βρει άκρως ντροπιαστικό για την ίδια το γεγονός, γιατί ήταν σίγουρη πως θα την κορόιδευε η καλύτερη της φίλη η Ελένη, πιο «ένθερμη» αυτή με τα πολιτικά, η οποία χαιρόταν κάθε φορά που την πήγαιναν οι δικοί της σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ. Και ο Μητσοτάκης μάλλον για τον Δρακουμέλ της είχε φανεί.
Όταν ενηλικιωθήκαμε και αρχίσαμε πια να ψηφίζουμε είχαμε μια ιδεολογική αναστροφή. Εγώ –η τότε αμέτοχη– ουδέποτε ακολούθησα την οικογενειακή παράδοση, ενώ η αδελφή μου που διαμαρτυρόταν έντονα, όταν ήρθε η ώρα, συμμορφώθηκε πάραυτα με τις οικογενειακές επιταγές.
Πόσα παιδιά σήμερα έχουν την τύχη να απολαμβάνουν τέτοιες εμπειρίες; Οι εποχές της έντονης πολιτικοποίησης μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ακόμα και όσα λίγα τα πηγαίνουν καμιά φορά οι δικοί τους σε κάποια συγκέντρωση παραμονές εκλογών, στο μόνο που συμμετέχουν είναι σε εκδηλώσεις άνευρες, χλιαρές, χωρίς παλμό και πάθος. Ενώ όσοι ήμασταν παιδιά το '80...
Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πώς ακριβώς μπορεί να εγγράφονται στην παιδική μνήμη κάτι τέτοιες σημειολογίες; Και για όσους γονείς τυχόν πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο γαλουχούν αναλόγως τα βλαστάρια τους και ότι τα εμβαπτίζουν στα νάματα των πολιτικών τους πιστεύω, έχω σοβαρές αμφιβολίες ότι είναι όντως έτσι...
σχόλια