Πού χάθηκαν οι Ναζί;

Στις 8 Μαΐου 1945 η Γερμανία παραδόθηκε ηττημένη.

Είχε αιματοκυλίσει για δεύτερη φορά την Ευρώπη. 

Κι ενώ ο κόσμος περίμενε την παραδειγματική τιμωρία της, οι Σύμμαχοι της έδωσαν άφεση.

Την έσωσε ο φόβος τής τότε Σοβιετικής Ένωσης. 

Έπρεπε επειγόντως να ξανασταθεί στα πόδια της για να αντιμετωπιστεί από κοινού ο υποτιθέμενος κομουνιστικός κίνδυνος.

Από την επομένη της νίκης άρχισε μια τεράστια προπαγανδιστική προσπάθεια να αθωωθούν οι Γερμανοί για τα εγκλήματα που διέπραξαν. 

Η φόρμουλα που βρέθηκε ήταν απλή. 

Όλες οι ευθύνες για το μακελειό που προκάλεσαν φορτώθηκαν στους Ναζί.  

Η ρητορική του Χίτλερ δεν ήταν εν κενώ. Απηχούσε το γερμανικό ιδεώδες. Τις βαθύτερες πεποιθήσεις και επιθυμίες. Ο γερμανικός μεγαλοϊδεατισμός, είχε βρει τον απόλυτο εκφραστή του.

Μια μυστηριώδη, άγνωστη φυλή που εξαερώθηκε και χάθηκε αφού δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι Γερμανοί ήταν αθώοι. Όλα ο Χίτλερ τα έκανε. Οι Ναζί. 

Αυτοί δεν συμμετείχαν σε μάχες, πυρπολήσεις πόλεων και χωριών, δολοφονίες αιχμαλώτων, ομαδικές εκτελέσεις αμάχων.  

Δεν ήξεραν για τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, τους ανθρωποφούρνους, τους ομαδικούς τάφους, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και οι στοιχειώδεις διώξεις  που επιχειρήθηκαν εναντίον των επικεφαλής του εγκληματικού ναζιστικού μηχανισμού συνάντησαν μια πάνδημη γερμανική εχθρότητα. 

Ιδίως των γερμανικών ελίτ.

Στην Ιταλία ο φασισμός του Μουσολίνι δεν είχε παρόμοια διείσδυση και αποδοχή στην κοινωνία. Οι μελανοχίτωνες ήταν μειοψηφία και οι περισσότεροι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες. 

Άλλος λαός οι Ιταλοί. 

Αντιμετώπιζαν τον Μουσολίνι σκωπτικά και μόλις απαλλάχτηκαν τον γελοιοποίησαν εντελώς με βιβλία και ταινίες. 

Αντιθέτως, σε έρευνα του 1950 με νωπό ακόμα το αίμα των θυμάτων τους, πάνω από τους μισούς Γερμανούς δήλωναν ότι ο Χίτλερ ήταν μέγιστος πολιτικός άνδρας.

Ο Χίτλερ δεν ήταν τρελός.  

Για τον τευτονικό εθνικισμό ο Αδόλφος ήταν ο Μεσσίας που ανέμεναν για να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη. 

Γι’ αυτό τον ψήφιζαν. Γι’ αυτό τον έκαναν καγκελάριο. Δεν έγινε με τη βία.

Η ρητορική του Χίτλερ δεν ήταν εν κενώ. 

Απηχούσε το γερμανικό ιδεώδες. Τις βαθύτερες πεποιθήσεις και επιθυμίες. Ο γερμανικός μεγαλοϊδεατισμός, είχε βρει τον απόλυτο εκφραστή του.

Η Γερμανία ως το ένα και μοναδικό κυρίαρχο έθνος (Herrennation) θα καθυπόταζε και θα ενσωμάτωνε, τους άλλους λαούς στη «Νέα Ευρώπη».

Όπως λέμε σήμερα «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Δεν ακούγεται σαν αστεϊσμός η κουβέντα του Τσόρτσιλ: 

«Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε 50 χρόνια, κι αν δεν ξέρουν οι άλλοι τον λόγο, οι Γερμανοί τον ξέρουν».