Artwork: Τις ακουαρέλες με τα πορτρέτα των δύο συντελεστών φιλοτέχνησε ο Στέλιος Ψευτογκάς.
Είναι πολύ δύσκολο να απομονώσεις το έργο ενός καλλιτέχνη από την εικόνα του. Το ξέρω ότι μάλλον θα έπρεπε, αλλά μερικές φορές γίνεσαι πολύ αυστηρός όταν πρέπει να ασχοληθείς με το έργο ενός όμορφου πλάσματος. Και η May Roosevelt είναι πολύ όμορφο πλάσμα. Και πολύ ταλαντούχο.
Βιολίστρια με κλασικές σπουδές, γνώρισε τυχαία κι ερωτεύτηκε το θέρεμιν, ένα ιδιόμορφο όργανο που δημιουργεί απόκοσμους ήχους με ηλεκτρομαγνητικά κύματα. «Σπούδασα βιολί 8 χρόνια. Από την πρώτη γυμνασίου. Είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που ξεκίνησα, γιατί εγώ το ζήτησα, οι γονείς μου δεν με έστειλαν στο ωδείο με δική τους πρωτοβουλία. Ήθελα τόσο πολύ να μάθω βιολί, που μια μέρα, βλέποντας στην εφημερίδα αγγελία που έγραφε "πωλείται βιολί", πήρα τηλέφωνο και κανόνισα συνάντηση. Όταν η μητέρα μου γύρισε στο σπίτι, της ζήτησα να πάμε να το δούμε. Και με πήγε, τι να έκανε; Όταν φτάσαμε εκεί, προσποιήθηκα ότι ήξερα από βιολί κι ας μην είχα ξαναπιάσει ποτέ βιολί στα χέρια μου. Με όλα αυτά κατάλαβαν ότι δεν ήταν από εκείνες τις πρόσκαιρες παιδικές επιθυμίες που περνάνε μετά από λίγο καιρό και ξεκίνησα τα μαθήματα» λέει. Και η λόξα της δεν της πέρασε ποτέ.
Από το 2009, που κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, «Panda, A story about love and fear», μέχρι τη νέα της δουλειά με μουσική για ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, μετράει εμπειρίες και συμμετοχές σε σημαντικές μουσικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ζωντανές εμφανίσεις που κέρδισαν τις εντυπώσεις, συνεργασίες με Έλληνες μουσικούς αλλά και άπειρη δουλειά που φάνηκε στην εξέλιξή της. Ο προηγούμενος δίσκος της, το «Haunted», ήταν μια εξαιρετική σπουδή πάνω σε μοτίβα δημοτικών τραγουδιών και παραδοσιακών χορών με διθυραμβικά σχόλια στο εξωτερικό και τέτοια μοντέρνα προσέγγιση στο παραδοσιακό υλικό, που θα μπορούσε να διδάσκεται και στα σχολεία. Στον νέο δίσκο της πάει ακόμα παραπέρα, δίνοντας εκ νέου ζωή σε σπαρακτικούς στίχους του Χριστιανόπουλου και συνοδεύοντάς τους με μουσική που, ενώ φαίνεται τόσο λιτή και αφαιρετική, κρύβει μέσα της πάρα πολύ κόπο, ώρες ηχογραφήσεων με πιάνο και θέρεμιν. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούγεσαι απλός και χωρίς στολίδια. «Αυτό που ακούμε στον δίσκο δεν είναι ο ήχος από ένα πιάνο κι ένα θέρεμιν μόνο, αλλά από πολλά στρώματα ηχογραφήσεων και των δύο αυτών οργάνων που ακούγονται ταυτόχρονα» εξηγεί. «Για να βγει όλο αυτό ζωντανά θα χρειαζόταν μια ορχήστρα από θέρεμιν και σίγουρα δύο πιάνα».
«Τις παγωμένες νύχτες της ερήμωσης, ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα, εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;». Ακόμα κι αν δεν συμπαθείς τον Χριστιανόπουλο, οι στίχοι είναι συγκλονιστικοί. Ο ποιητής έχει τη φήμη του δύστροπου και του εκκεντρικού και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που έχει δεχτεί τέτοιου είδους συνεργασίες. «Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μού έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσω τα ποιήματά του. Επίσης, δέχτηκε την πρόσκληση να ακούσει τη μουσική που έγραψα, μου είπε να συνεχίσω κι έτσι κυκλοφόρησα τον δίσκο. Όλα πήγαν καλά και ολοκλήρωσα το τρίτο μου άλμπουμ. Στη μουσική μου συνήθως αναμειγνύω τα πράγματα που μου αρέσουν, που με απασχολούν και με εμπνέουν. Θαυμάζω τον ποιητικό λόγο του Ντίνου Χριστιανοπούλου και εκτιμώ συνολικά το πνευματικό του έργο».
«Μερικοί χαρακτηρίζουν αυτή την τόσο γενναία ποίηση του Χριστιανόπουλου ποίηση των losers. Δεν είναι άδικος ένας τέτοιος χαρακτηρισμός;». «Νομίζω πως την καλή ποίηση την υπερασπίζεται ο χρόνος» λέει. «Βρίσκω πως είναι πολύ γοητευτικά στοιχεία της ποίησής του η κυριολεξία, η ευθύτητα, η απλότητα της γραφής και η λιτότητα του λόγου».
«Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι γίνομαι ένα με τους τσακισμένους» απαγγέλλει ανατριχιαστικά ο ποιητής στο τρίτο κομμάτι του δίσκου. Δεν τραγουδάει, απαγγέλλει. «Οι απαγγελίες αποτέλεσαν την αφορμή για τη σύνθεση των κομματιών όχι μόνο νοηματικά, αλλά και ως ήχος. Πάνω σε αυτές χτίστηκαν τα κομμάτια τονικά και ρυθμικά» σχολιάζει η May. «Για μένα δεν υπάρχουν "πρέπει" στη μουσική. Προσωπικά, είναι πολύ λίγα τα μελοποιημένα ποιήματα που μου αρέσουν, ιδιαιτέρως στην ελληνική γλώσσα. Προτιμώ την ποίηση όταν την απαγγέλλουν και όχι όταν την τραγουδάνε, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικής αισθητικής».
«Καινούριο χιόνι πέφτει επάνω στο παλιό / κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη». Όσο πιο πολύ ακούς τον δίσκο, τόσο πιο πολλά στοιχεία ανακαλύπτεις κρυμμένα στα λόγια και στους ήχους.
«Θεωρείς ότι η Θεσσαλονίκη ως πόλη ευνοεί έναν δημιουργό; Δεν μιλάω για "σχολές της Θεσσαλονίκης" και τέτοια, αλλά για την απόσταση από τα "αθηναϊκά"». «Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτά τα "αθηναϊκά". Πάντως, πιστεύω πως εάν θέλεις να γράψεις μουσική, θα το κάνεις όπου και αν είσαι».
«Ποιος είναι ο λόγος που ασχολείσαι με τη μουσική;». «Ασχολούμαι με τη μουσική γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι μια τάση που είχα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μουσική με βοηθά να ονειρεύομαι και είναι πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Δεν εννοώ όνειρα για το μέλλον. Εννοώ τους φανταστικούς κόσμους, το ιδιαίτερο περιβάλλον που μου δίνεται η δυνατότητα να δημιουργήσω μέσω της μουσικής. Η μουσική λειτουργεί ως διέξοδος στις σκέψεις και στους προβληματισμούς μου αλλά και ως μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μου. Όσο βελτιώνω την τεχνική μου στο θέρεμιν, τόσο καλύτερα εκφράζομαι. Σαν να μαθαίνω να μιλάω πάλι από την αρχή. Μόνο που σε αυτήν τη γλώσσα δεν υπάρχουν λέξεις αλλά αλληλουχίες ήχων που αντιστοιχούν σε όσα οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν».
«Όνειρα κόντρα στις δυσκολίες γύρω μας;». «Πιστεύω ότι δεν μπορείς να περιορίσεις τα όνειρα των ανθρώπων. Όσο κι αν προσπαθήσεις, θα συνεχίσουν να ονειρεύονται. Ελπίζω να μη φτάσουμε στο σημείο να μην μπορούμε να ονειρευτούμε τίποτα πια...».
Η May, εκτός από μουσικός είναι και γραφίστρια –αυτή είναι η δουλειά της– και επιμελείται μόνη της τα artworks των δίσκων της. Καταπληκτικά artworks.
«Θες να μου αποκαλύψεις τι σημαίνει May Roosevelt;». «Είναι απλώς η μουσική υπογραφή μου».
«Θα μου την περιγράψεις με λίγες λέξεις;». «Παίζω θέρεμιν και γράφω μουσική».
=====
σχόλια