Απόλλων Ρέτσος

Απόλλων Ρέτσος Facebook Twitter
0

Μεγάλωσα στο Πολύγωνο. Στα 15 μου συνήθιζα να βγαίνω έξω τη νύχτα και να περπατάω μόνος μου με το iPod στο χέρι. Ξεκινούσα από το Παλαιό Ψυχικό, περνούσα μέσα από τη Φιλοθέη και μπορεί να έφτανα μέχρι τα Βριλήσσια. Αυτές οι περιοχές μου άρεσαν τότε. Τώρα μου θυμίζουν νεκροταφείο. Άντε να δεις καμιά Φιλιππινέζα να κάνει βόλτα τα σκυλιά του αφεντικού της. Ακόμα και οι παιδικές χαρές είναι ερημωμένες. Το Πολύγωνο που μένω είναι πιο ανθρώπινο. Έχει τα σουβλατζίδικά του, τα προποτζίδικά του, η πλατεία του είναι γεμάτη κόσμο.

Έχουν τύχει φορές το βράδυ να με τρομάζει αυτή η πόλη. Τον τελευταίο καιρό περισσότερο. Δεν είναι ότι θα μου επιτεθεί κάποιος, απλά με φοβίζει το σκοτάδι.

Στο μουσικό σχολείο που πήγα, στην Παλλήνη, μου άρεσε το χαλαρό κλίμα που υπήρχε. Έβλεπες εκεί χαρούμενα παιδιά. Από καθαρά μουσική άποψη, όχι, δεν με βοήθησε. Ό,τι έμαθα, το έμαθα μόνος μου, παρακολουθώντας άλλους μουσικούς. Ως μαθητής ήμουν σκράπας, τεμπέλιαζα πολύ. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω απ' το σχολείο, να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να παίξω μουσική. Στις πανελλαδικές εξετάσεις στην Aρμονία έγραψα 3. Δεν κατάφερα να μπω στο τμήμα Μουσικολογίας της Αθήνας. Πέρασα τυχαία σε ένα τμήμα στην Άρτα. Δεν έχω πατήσει ποτέ μου εκεί, παρά μόνο για να γραφτώ, να πάρω το πάσο μου και την αναβολή. Σταμάτησε για λίγο και η γκρίνια των δικών μου.

Το 2005 συμμετείχαμε στο πρώτο Schoolwave. Και από τότε σταθερά κάθε χρονιά. Τότε, αν έλεγες πως αυτό που παίζουμε είναι alternative-rock δεν θα με πείραζε. Τώρα δεν αντέχω τις ταμπέλες. Η μουσική είναι κάτι πολύ πιο ανοικτό. Το Schoolwave έχει κάνει πάρα πολύ καλό. Απλά δεν θα το καταλάβουμε ποτέ εδώ πέρα. Για να γίνει, περνάει έναν Γολγοθά ώστε να βρεθούν οι πόροι. Φέτος ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που είχε εισιτήριο και, παρ' όλα αυτά, ήρθε πολύς κόσμος.

Πάντα δούλευα πολύ αυστηρά με τα κομμάτια. Ποτέ δεν σκεφτόμουνα τη μουσική για να ξεδώσω ή για να τα σπάσω. Φαντάσου πως τότε διασκευάζαμε Χατζιδάκι. Ήταν λίγο ακραίο όταν βγήκαμε στο Schoolwave με παραδοσιακά όργανα μπροστά σε ένα κοινό 17χρόνων. Η αλήθεια είναι πως δεν ταίριαζε πολύ με το κλίμα.

Δεν προβάλλεται πολύ η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή. Μόνο τα ποπ πράγματα. Δεν είναι ότι με ενοχλεί, αλλά με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Νομίζω πως αν δεν γινόταν το live στο Μέγαρο, δεν θα ασχολιόταν και κανείς μαζί μας. Πάντως, θα έχει πλάκα που θα παίξουμε το «Fuck me» από Mary and The Boy ή το «Milkshake» στο κοινό του Μεγάρου.

Το Musica Ficta είναι ένας μεσαιωνικός όρος και ήταν το αντίθετο του musica recta, που ήταν η κανονική-σωστή μουσική. Το Musica Ficta είναι στην ουσία ο αυτοσχεδιασμός. Να μη διαβάζεις όπως πρέπει τις παρτιτούρες.

Η πιο εύκολη κριτική που μας έχουν κάνει είναι αυτή που μόλις είπες: «ότι είμαστε διανοούμενοι». Παλιά μια κυρία που μας είχες ακούσει είχε πει πως είμαι ένας μικρός Μότσαρτ, κάτι που είναι ηλίθιο. Οι επιρροές μας είναι πάρα πολλές. Radiohead, Tori Amos, Nick Cave, Χατζιδάκις και άλλοι. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά αν ακούσεις σοβαρά τους Radiohead και τους Muse θα καταλάβεις πως η μελωδία μοιάζει πολύ με τα τραγούδια του Χατζιδάκι.

Φυσικά και θα ζήσω από τη μουσική. Αυτός είναι ο στόχος μου και θα φάω πολλά σκατά μέχρι να το πετύχω. Δύσκολο, βέβαια, αφού μόνο οι λαϊκές φίρμες βγάζουν λεφτά. Πάντως, θα το τραβήξω μέχρι τέλους. Είναι αυτό που με τρώει μέσα μου. Τώρα το λέω που είμαι είκοσι χρόνων. Σε δέκα χρόνια δεν ξέρω τι θα λέω.

Το κοινό στην Ελλάδα είναι ωραίο και ετερόκλητο - άσχετα που πολλοί συνεχίζουν να πηγαίνουν στα μπουζούκια. Δεν πιστεύω ότι πάιζουν σοβαρή μουσική στα μπουζούκια. Το μπουζούκι και ο γύρος στην Ελλάδα έχουν καταλήξει τουριστικά προϊόντα. Αυτά έχουμε για να τραβάμε κόσμο. Θα προτιμούσα να παίξω σε τσόντα παρά σε μπουζούκια.

Υπάρχουν κάποιες πλευρές των Ελλήνων που σιχαίνομαι. Είμαστε πολύ ρατσιστές, μίζεροι και βολεψάκηδες κι ας μην το παραδεχόμαστε. Αντιθέτως, θαυμάζω πολύ τους μετανάστες, αυτούς που τρέχουν καθημερινά με ένα τσουβάλι εμπόρευμα στο χέρι. Είναι πιο δουλευταράδες απ' όλους εμάς που απλά καθόμαστε και τους κρίνουμε.

Τον Δεκέμβριο του 2008 που η Αθήνα καιγόταν ένιωθα σαν να ήμουν στην ταινία Sin City. Ήταν περίεργο, εκεί που είχες συνηθίσει να κυλάνε όλα ήρεμα και βαρετά σε αυτή την πόλη, να τη βλέπεις ξαφνικά στις φλόγες. Κάτι μου άρεσε σε αυτή την καταστροφή. Περπατούσα στην Πατησίων και έβλεπα τις φωτιές, ακούγοντας το «Ok Computer». Ένιωσα ότι κάτι γινότανε. Δεν νιώθω εξεγερμένο νιάτο. Οι εξεγέρσεις γίνονται μέσα μου σε αυτήν τη φάση της ζωής μου. Δεν έχω ανάγκη να βγω έξω να σπάσω κάτι. Απλά τότε που ήμουν στις πορείες ήμουν πεπεισμένος ότι κάτι θα αλλάξει.

Με τους φίλους μου συζητάμε για σεξ και μουσική. Επίσης, μας αρέσει πολύ να παίζουμε μπλόφα και wii. Η γενιά μας πηδιέται πολύ, χωρίς να ξέρει γιατί πηδιέται. Εγώ έρωτα δεν ξέρω αν έχω νιώσει. Έχω νιώσει έντονες επιθυμίες. Ψαχνόμαστε πολύ με τα σώματά μας και χρησιμοποιούμε τον έρωτα ως πρόσχημα. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ να κάνουμε σεξ παρά να ερωτευτούμε.

Τώρα στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά μουσικά ταλέντα. Απλά θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να το καταλάβουμε. Σίγουρα δεν τελειώνει στη Μόνικα όλο αυτό. Θα πάει πολύ παραπάνω. Απλά, όλοι σταθήκαμε στη Μόνικα και δεν κοιτάξαμε και λίγο παρά πέρα, αν υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν, όμως, πολλά ταλέντα που πιστεύω θα τον βρουν τον δρόμο τους.

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα πώς θα περιέγραφα τη μουσική που παίζουμε. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ρίχνει τα κορίτσια. Δεν έχει το ποπ feeling. Ακούμε ιστορίες με απελπισμένες φαν που πάνε μετά το live στα καμαρίνια και κάνουν σεξ με τους καλλιτέχνες. Θα μου άρεσε πολύ να συνέβαινε και σε μας.

Πάντα θεωρούσα πολύ ψεύτικη την αντίληψη «sex drugs and rock n roll». Όταν γράφω μουσική με πιάνει μια τρέλα, σαν να έχω πάρει 10 χάπια εcstasy. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ