«Ούρλιαξα σε μια στιγμή. Και μην εκπλαγείτε αν ουρλιάξετε κι εσείς. Και πάντως να είστε προετοιμασμένοι για μια μακρά συζήτηση με τα παιδιά σας μετά γιατί χαρακτηρισμοί όπως 'σκοτεινό' και 'γλαφυρό' είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς γι' αυτή τη νέα εκδοχή...»
Μ' αυτές τις προειδοποιητικές βολές ξεκινά η (ευμενής πάντως) κριτική του περιοδικού New York για την ταινία «Μόγλης, ο θρύλος της ζούγκλας» που μόλις εμφανίστηκε στις αμερικανικές αίθουσες ενώ την Παρασκευή βγαίνει και στο Netflix. Αντίθετα από την πρόσφατη (2016) εκδοχή κινουμένων σχεδίων του πολυαγαπημένου «Βιβλίου της Ζούγκλας», εδώ πρόκειται για ταινία όπου συνυπάρχουν ζωντανοί ανθρώπινοι χαρακτήρες με ζώα που μιλάνε ανθρώπινα με τη βοήθεια ψηφιακών μέσων και ειδικά της τεχνολογίας motion-capture ("mo-cap").
Πρωτοπόρος (ως ηθοποιός) στην εξάπλωση αυτής της τεχνολογίας ο σκηνοθέτης της ταινίας Άντι Σέρκις, διάσημος καρατερίστας κυρίως για τους ρόλους του σε χαρακτήρες ψηφιακής κατασκευής (με τη δική του φωνή, έκφραση και κινησιολογία) όπως το Γκόλουμ στον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» και ο Καίσαρας στον «Πλανήτη των πιθήκων».
Εκτός από τη σκηνοθεσία, ο Σέρκις εμφανίζεται και στην ταινία ανάμεσα σ' ένα καστ πρωτοκλασάτων «φωνών» όπως η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ο Τομ Χολάντερ και π Κρίστιαν Μπέιλ στο ρόλο του Μπαγκίρα, του μαύρου πάνθηρα που σώζει τον μικρό Μόγλη πριν τον παραδώσει να τον μεγαλώσουν οι λύκοι. Και μεγαλώνοντας, αυτός εδώ ο Μόγλης θυμίζει θυμωμένο και ελαφρώς ψυχωτικό έφηβο που του αρέσει να βάζει φωτιές και να βλέπει αίμα.
«Μια φορά κι έναν καιρό η παιδική λογοτεχνία ήταν το πεδίο των πιο βαθιών φόβων και των πιο ανήσυχων αφηγήσεων» καταλήγει η κριτική του περιοδικού. «Η ταινία 'Μόγλης: ο θρύλος της ζούγκλας' μοιάζει να προσπαθεί να συντονιστεί μ' αυτή την παράδοση».
σχόλια