Κινέζικα εστιατόρια θα βρεις πολλά, έστω και με τις γεύσεις προσαρμοσμένες για τον ελληνικό ουρανίσκο. Ινδικά επίσης. Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας είχαμε μια μίνι άνθιση και σε ταϋλανδέζικα. Αν είσαι εραστής της γαστρονομίας, θα μπορέσεις να βρεις ένα μέρος για να απολαύσεις κάθε πιθανή κι απίθανη κουζίνα του κόσμου, αρκεί να το ψάξεις λίγο.
Για μία δεν θα χρειαστεί να ψάξεις ιδιαίτερα κι αυτή είναι η ιταλική. Διείσδυση σαν εκείνη της ιταλικής κουζίνας δεν πέτυχε καμία άλλη στο ελληνικό διαιτολόγιο. Θες η γειτνίαση, θες τα παρεμφερή υλικά, τρώμε (και) σαν Ιταλοί. Αυτός που ξέρει ένα καλό ιταλικό εστιατόριο γίνεται ο δημοφιλέστερος συνάδελφος στον εργασιακό χώρο, ενώ τα επονομαζόμενα μακαρόνια «με κόκκινη σάλτσα» είναι η σπεσιαλιτέ χιλιάδων φοιτητών – οι πιο μερακλήδες τα φτιάχνουν με κέτσαπ.
Με αφορμή την αυριανή (17/1) Διεθνή Μέρα Ιταλικής Κουζίνας συγκεντρώσαμε κινηματογραφικές σκηνές όπου πρωταγωνιστεί η βασική πρώτη ύλη της ιταλικής κουζίνας, τα ζυμαρικά.
Lady and the Tramp (1955)
των Κ. Τζερόνιμι, Γ. Τζάκσον και Χ. Λασκ
Εκκίνηση με τη χαρακτηριστικότερη κινηματογραφική σκηνή μακαρονοφαγίας. Έπειτα από την πρώτη περιήγηση της Λαίδης στον πραγματικό κόσμο, έξω από την ασφάλεια της κατοικίας της, οι δύο τετράποδοι πρωταγωνιστές καταλήγουν στον ακάλυπτο χώρο της trattoria του Τόνι. Οι δύο μάγειρες τους σερβίρουν μια πεντανόστιμη σπαγγέτι με κεφτεδάκια, ο έναστρος ουρανός και η μελωδία του «Bella Note» φτιάχνουν ατμόσφαιρα και όλα οδηγούν σε ένα από τα ωραιότερα κλεμμένα φιλιά του σινεμά – δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά, τρώω μακαρόνια τριανταπέντε χρόνια και δεν μου έχει συμβεί ποτέ.
The Apartment (1960)
του Μπίλι Γουάιλντερ
Στη θρυλική Γκαρσονιέρα του Μπίλι Γουάιλντερ ο Τζακ Λέμον αναλαμβάνει την περίθαλψη της ερωτοχτυπημένης Σίρλεϊ ΜακΛέιν που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στο διαμέρισμά του λόγω ερωτικής απογοήτευσης για το αφεντικό της Φρεντ ΜακΜάρεϊ. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος για να φροντίσεις κάποιον από το να του μαγειρέψεις μια λαχταριστή μακαρονάδα; Με τον Τζακ Λέμον σεφ η διαδικασία προετοιμασίας του γεύματος γίνεται μια ξεχωριστή απόλαυση από μόνη της, αρκεί να δεις τον ευφάνταστο τρόπο που σουρώνει τα μακαρόνια – ενδεικτική κι ενδεδειγμένη χρήση για ένα αντικείμενο που βρίσκεται σε αρκετά σπίτια, μα σπάνια χρησιμοποιείται.
Τhe Godfather (1972)
του Φράνσις Φορντ Κόπολα
Στην οπερατική δημιουργία του Κόπολα, ο Μάικλ Κορλεόνε βρίσκεται μαζί με άλλα μέλη της φαμίλιας Κορλεόνε σε κρησφύγετο, όταν ο Κλεμέντζα του δείχνει τη μυστική του συνταγή για να κάνει σάλτσα για τη μακαρονάδα. Όπως του λέει, «μπορεί κάποια μέρα να χρειάζεται να μαγειρέψεις για 20 άνδρες». Γνωρίζοντας τι συμβαίνει στη συνέχεια στην ταινία, η ατάκα αυτή είναι προοικονομία, γνωρίζοντας την κατάληξη του Μάικλ στον Νονό ΙΙ (1974), γίνεται τραγική ειρωνεία. Για τον Κόπολα, πάντως, ήταν απλά μια καλή συνταγή. Όπως ανέφερε σκωπτικά ο ίδιος «ήθελα να βάλω μια καλή συνταγή μαγειρικής μέσα στην ταινία, έτσι ώστε στην περίπτωση που αποτύχει παταγωδώς, να έχει μείνει τουλάχιστον μια καλή συνταγή στο κοινό».
Ο Παλαβός Κόσμος του Θανάση (1979)
του Ντίνου Κατσουρίδη
Ο Βέγγος, ίσως ο μοναδικός Έλληνας κωμικός που αντιλαμβανόταν τι συνιστά ένα κινηματογραφικό gag, στήριξε την καριέρα του στην περσόνα του φτωχοδιάβολου, στον οποίο θα βρούμε όλοι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Στις συνεργασίες του με τον Ντίνο Κατσουρίδη η περσόνα του εντάσσεται σε διαφορετικό φιλμικό πλαίσιο από το σύνηθες, όπως σε αυτήν εδώ τη σατιρική ανθολογία, όπου συναντούμε και το σκετς με τον εύγλωττο τίτλο «Η Μακαρονάδα». Ο πεινασμένος ανθρωπάκος του Βέγγου βρίσκεται τυχαία σε στούντιο για διαφήμιση ζυμαρικών κι εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να φάει, σύντομα όμως θα μπουχτίσει από τα μακαρόνια – όπως κι ο «καταναλωτής» από τη διαφημιστική ομοβροντία.
Mostly Martha (2001)
της Σάντρα Μέντελμπεκ
Το τρυφερό γερμανικό φιλμ Mostly Martha, που έγινε και αμερικανικό ριμέικ με τον τίτλο No Reservations, είναι ένα crowdpleaser που έχει ξεχαστεί – βγήκε και πριν από την έκρηξη γαστρονομικών τηλεοπτικών εκπομπών. Εκεί η Μαρτίνα Γκέντεκ, πέντε χρόνια πριν από τις Ζωές των Άλλων (2006), υποδύεται μια μονομανή σεφ που καλείται να ενδιαφερθεί για κάποιον άλλο όταν η αδερφή της σκοτώνεται, αφήνοντας πίσω την οκτάχρονη κόρη της, Λίνα. Η μικρή Λίνα δυσκολεύεται να διαχειριστεί την απώλεια της μητέρας της και, μεταξύ άλλων, αρνείται να φάει. Για το τελευταίο το μόνο που χρειαζόταν ήταν η προετοιμασία της κατάλληλης pasta και λίγη αντίστροφη ψυχολογία, όπως διαπιστώνουμε σε αυτή την εξαιρετικά χαριτωμένη σκηνή.
Elf (2003)
του Τζον Φαβρό
Στο Ξωτικό των Χριστουγέννων, από τις συμπαθέστερες προσθήκες στον χριστουγεννιάτικο φιλμικό κανόνα εντός του 21ου αιώνα, ο Γουίλ Φέρελ υποδύεται έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με τα ξωτικά του Άγιου Βασίλη στον Βόρειο Πόλο κι επιστρέφει στους ανθρώπους για να βρει τον πραγματικό του πατέρα. Λόγω μιας δίαιτας υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη, με την οποία μεγάλωσε, όταν δοκιμάζει σπαγγέτι, δεν βρίσκει αρκετά γλυκό το πιάτο κι έτσι αποφασίζει να το διορθώσει με τις κατάλληλες προσθήκες. Η συνέχεια επί της οθόνης – και, ναι, ο Φέρελ έφαγε κανονικά αυτό το πράγμα.
Chef (2014)
του Τζον Φαβρό
Δεύτερη παρουσία του σκηνοθέτη Τζον Φαβρό στην παρούσα λίστα, θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για κινηματογραφικός pasta king. Στην ημιαυτοβιογραφικής ιδιοσυγκρασίας και ανάλαφρων διαθέσεων κομεντί του ο Φαβρό υποδύεται έναν σεφ πολυτελούς εστιατορίου που έλαβε δυσμενή κριτική από τον διασημότερο κριτικό εστιατορίου. Η Σκάρλετ Γιόχανσον σπεύδει να τον βοηθήσει να πνίξει τον καημό του κι έτσι ακολουθεί μια σκηνή όπου τα προκαταρκτικά συμπίπτουν με την παρασκευή μιας μακαρονάδας aglio e oglio. Απόδειξη ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι (της Σκάρλετ Γιόχανσον).
The Killing of a Sacred Deer (2017)
του Γιώργου Λάνθιμου
Στη σύγχρονη τραγωδία του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου το όργανο της νέμεσης, ο νεαρός υιός ενός ασθενή που εγχείρησε ο χειρούργος Κόλιν Φάρελ κι απεβίωσε πάνω στο χειρουργείο, εξαπολύει κατάρα στα νεότερα μέλη της οικογένειας Φάρελ. Στη σκηνή που παραθέτουμε ο νεαρός – αποκάλυψη ο Βρετανός Μπάρι Κέγκαν– συνεχίζει να επιτίθεται στις εύθραυστες οικογενειακές ισορροπίες, διασαφηνίζει τι ενοχλεί περισσότερο έναν θεό της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ παράλληλα τρώει με απάθεια τη μακαρονάδα του. Παρακολουθείς τη σκηνή και νιώθεις ότι η βία θα ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή και υπό μία έννοια ξεσπά – είναι ο τρόπος που ο Κέγκαν χρησιμοποιεί το πιρούνι, ο τρόπος που τοποθετεί σαν ζώο την τροφή στο στόμα, στέκοντας αδιάφορος μπρος στη βουβή ικεσία και την εύλογη οργή της Κίντμαν.
σχόλια