ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Το τροχαίο που σημειώθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στη Βουλή προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις στα κοινωνικά μέσα, αλλά ελάχιστες στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Η Υποδιεύθυνση Τροχαίας Αθηνών προέβη στις προβλεπόμενες προανακριτικές ενέργειες, ο εμπλεκόμενος αστυνομικός τέθηκε προσωρινά εκτός υπηρεσίας οδηγού, και διατάχθηκε διοικητική έρευνα.
Η κα. Ντόρα Μπακογιάννη, στην ασφάλεια της οποίας ανήκει το υπηρεσιακό όχημα που ενεπλάκη στο δυστύχημα, έκανε αυτό που όφειλε να κάνει: τηλεφώνησε στην οικογένεια του θύματος, και διαβεβαίωσε ότι η υπόθεση θα ερευνηθεί σε βάθος και οι ευθύνες θα αποδοθούν. Εξέπεμψε μια ενσυναίσθηση, και αυτό είναι καλό από μόνο του. Θα έπρεπε η κα. Μπακογιάννη να κάνει τη δήλωση νωρίτερα; Πιθανόν, και ίσως θα ήταν καλύτερα. Το ότι «άργησε», όμως, δεν μπορεί να χαλάσει τη μεγάλη εικόνα ότι έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν. Δεν μπορεί κανένας να υποκύπτει στην παράνοια των κοινωνικών μέσων· επειδή έτσι θέλουν άτομα με το πληκτρολόγιο ανά χείρας που ψάχνουν ευκαιρία για καυγά, κάνοντας τους πιο απίστευτους συσχετισμούς.
Δεύτερη περίπτωση καλής διαχείρισης ήταν η αντιμετώπιση μιας καταγγελίας για σεξουαλική παρενόχληση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρμόδιος για θέματα σύγχρονου πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, κινήθηκε γρήγορα και μεθοδικά, και το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε την άμεση ανάκληση άσκησης καθηκόντων του εμπλεκόμενου αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ. Το θέμα έληξε, το κύρος του θεσμού διασφαλίστηκε, και τα υπόλοιπα είναι θέμα της δικαιοσύνης.
Απεναντίας, από αμήχανη έως πολύ κακή ήταν η διαχείριση τόσο της υπόθεσης Λιγνάδη όσο και του ξυλοδαρμού του νεαρού από αστυνομικό στη Νέα Σμύρνη. Η Αστυνομία, λόγου χάρη, αντί να επιδιώξει να μεταθέσει τις ευθύνες (στα ανύπαρκτα 30 άτομα που δήθεν διαπληκτίστηκαν με τους αστυνομικούς), θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι η συμπεριφορά του αστυνομικού ήταν απαράδεκτη και να τον θέσει προσωρινά εκτός υπηρεσίας. Δεν είναι βέβαιο ότι η ένταση θα εκτονωνόταν, αλλά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να συμβεί.
Το δίδαγμα από τις τέσσερις αυτές ιστορίες είναι ότι πολλές εντάσεις θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν οι υπεύθυνες αρχές είχαν δείξει στοιχειώδη εμπιστοσύνη στους πολίτες. Μπορεί ως πολίτες να έχουμε ένα σωρό ελαττώματα, αλλά έχουμε και στοιχεία πάνω στα οποία μπορεί να στηριχτεί η πολιτεία. Λίγη εξυπνάδα χρειάζεται για να τα ενεργοποιήσει.
• • •
ΤΟ ΞΕΨΥΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ
Την Πέμπτη 11.03.2021, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν υπέγραψε το γιγαντιαίο πρόγραμμα οικονομικής ανάκαμψης, ύψους 1,9 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Με κύριους στόχους την καταπολέμηση της πανδημίας και της φτώχειας, η σημασία του προγράμματος είναι πολλαπλή: οικονομική, κοινωνική και ιδεολογική.
Όσον αφορά τον έλεγχο της πανδημίας, ο Μπάιντεν έθεσε στόχο οι Αμερικανοί να γιορτάσουν, παραδοσιακά με μπαρμπεκιού, την εθνική γιορτή 4η Ιουλίου σε μικρές παρέες. Δεν φαίνεται ανέφικτος ο στόχος να βρει η χώρα έναν βαθμό κανονικότητας έως τότε. Το πρόγραμμα εμβολιασμού προχωρά εξαιρετικά καλά. Σε μία μόνο μέρα, στις 13/3, εμβολιάστηκαν σχεδόν 3 εκατομμύρια άτομα.
Ωστόσο, το μείζονος σημασίας γεγονός είναι ο πόλεμος του Μπάιντεν κατά της φτώχειας, που πιθανόν θα του χαρίσει εξέχουσα θέση στην Ιστορία.
Σύμφωνα με μελέτη του Κέντρου για τη Φτώχεια και την Κοινωνική Πολιτική του πανεπιστημίου Κολούμπια («The Potential Poverty Reduction Effect of the American Rescue Plan», 11 Μαρτίου 2021), το πρόγραμμα εκτιμάται ότι θα περιορίσει τη φτώχεια από το 12,3% σε 8,5%, δηλαδή θα βγάλει από την ένδεια περίπου 12.000.000 Αμερικανούς. Ειδικότερα, περισσότερα από το 93% των παιδιών (69 εκατομμύρια) ανήκουν στους δικαιούχους του προγράμματος, το οποίο αναμένεται να μειώσει τη φτώχεια στα παιδιά από 13,6% σε 7,5%, ήτοι μείωση σχεδόν 45%.
Πρέπει κάποιος να γυρίσει 60 χρόνια πίσω, στη διακυβέρνηση του Λύντον Τζόνσον για να βρει τέτοιας κλίμακας προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχειας. Το 1960 ήταν της τάξεως του 30%, και χάρη στα μέτρα του Τζόνσον το 1972 έπεσε κάτω από το μισό. Κατόπιν, ακολούθησε ο Ρήγκαν με το «η φτώχεια κέρδισε τον πόλεμο»· και επί δεκαετίας η φτώχεια έχανε τον πόλεμο.
Το πρόγραμμα αποτελεί τον επίσημο ενταφιασμό τού ψυχορραγούντος την τελευταία δεκαετία νεοφιλελευθερισμού. Σε όποιον δεν αρέσει ο όρος, και υπάρχουν πολλοί, σημαίνει ότι μετακινούμαστε στον αντίποδα δύο θέσεων που δέσποσαν μέχρι τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-08: «Το κράτος δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα» (Ντ. Ρήγκαν) και «η εποχή του μεγάλου κράτους πέρασε» (Μπιλ Κλίντον). Σημαίνει επίσης τον ενταφιασμό των «trickle down» Οικονομικών, ήτοι της (αφελούς) ιδέας ότι το όφελος από την περικοπή των φόρων στους πλούσιους και τις επιχειρήσεις θα διαχυθούν σε ολόκληρη την κοινωνία.
Προπαντός σημαίνει ότι θα έχουμε αλλαγή παραδείγματος (paradigm), το οποίο ελπίζουμε να περάσει σύντομα τον Ατλαντικό και να μπολιαστεί με ό,τι οι Ευρωπαίοι περηφανεύονται ότι είχαν πετύχει στη μεταπολεμική περίοδο.
• • •
ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ
Ένας αγαπημένος καθηγητής συνταξιοδοτείται στη Νέα Ζηλανδία. Οι μαθητές τον αποχαιρετούν με ένα χάκα των Μαορί.
Incredible scenes as pupils from Palmerston North Boys' High School in New Zealand, perform a special haka as a send off for a retiring teacher 🙌 #WorldTeachersDay #RWC2019 pic.twitter.com/3VsSzsduVh
— Rugby World Cup (@rugbyworldcup) October 5, 2019
• • •
ΟΤΑΝ Η ΓΑΛΛΙΑ ΠΛΗΤΤΕΙ
«Όταν η Γαλλία πλήττει» («Quand la France s'ennuie») είναι ο τίτλος ενός διάσημου άρθρου του δημοσιογράφου Πιέρ Βιανσόν-Ποντέ που δημοσιεύτηκε στη Le Monde, στις 15 Μαρτίου του 1968.
Δανειζόμενος τη φράση του Λαμαρτίνου «Η Γαλλία είναι έθνος που πλήττει!» (10 Ιανανουαρίου 1839), ο Βιανσόν-Ποντέ γράφει ότι μέσα σε έναν κόσμο σε αναβρασμό (Βιετνάμ, φοιτητικές εξεγέρσεις) και μετά από ταραγμένα χρόνια (Γερμανική κατοχή, ανεξαρτησία της Αλγερίας), οι Γάλλοι, ακόμη και οι νέοι, είχαν βυθιστεί στην αδράνεια και την αδιαφορία: «οι Γάλλοι φοιτητές ασχολούνται να μάθουν αν τα κορίτσια της Ναντέρ και του Αντονύ θα μπορούν να πηγαίνουν ελεύθερα στα δωμάτια των αγοριών, άποψη ωστόσο περιορισμένη των δικαιωμάτων του ανθρώπου».
Ύστερα από 2 μήνες έγινε ο Μάης, και το άρθρο έμεινε στην Ιστορία.
• • •
Ο ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΟΙ ΑΧΩΝΕΥΤΟΙ
Το γρανιτένιο κεφάλι είναι του Καρλ Μαρξ (5 Μαΐου 1818 – 14 Μαρτίου 1883) στο τάφο του, στο κοιμητήριο Χάιγκεϊτ του Λονδίνου.
«Όλα ξεκίνησαν απ’ αυτό το γρανιτένιο κεφάλι που στέκει μπροστά μου, κι εκείνοι κι οι άλλοι, κι ετούτοι κι οι μετέπειτα, κι οι καλοί κι οι κακοί, μόνο που οι καλοί βγήκαν γρήγορα από τη μέση, πλάκωσαν τα ντουγκασβίλια και τους ξεπάστρεψαν, έτσι που μείναν επάνω μόνο οι αχώνευτοι. Θα μου πείτε ‘βρέστε μου μια κατσαρόλα που να βράζει το γάλα χωρίς να το χύνει’. Aυτό προσπαθώ τόσα χρόνια, κάθε πρωί λέω να προσέξω για να μη φουσκώσει και πάντα την παθαίνω. Έτσι την πάθαμε όλοι, κι ίσως κι ο ίδιος ο Mαρξ, γιατί δεν πιστεύω να ήθελε αυτούς τους αχώνευτους».
(Από τη συλλογή διηγημάτων Το κοινόβιο, Άπαντα Μάριου Χάκκα, Κέδρος 1972).
• • •
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Για να είμαι ακριβής, αυτή είναι η αγαπημένη μου μπαρούφα όσον αφορά την τεχνολογική αλλαγή και τις τεχνολογικές προβλέψεις — ίσως υπάρχει ένα ζήτημα ιστορικής αδικίας, αλλά καλώς ή κακώς στον Duell αποδίδεται.
«Ό,τι ήταν να επινοηθεί, επινοήθηκε».
— Charles H. Duell, Διοικητής του Γραφείου Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ, 1899
