«Είμαι πολύ μεγάλη πια για ποδήλατο και πολύ φτωχή για να αγοράσω ηλεκτρικό αμάξι»

«Είμαι πολύ μεγάλη πια για ποδήλατο και πολύ φτωχή για να αγοράσω ηλεκτρικό αμάξι» Facebook Twitter
Oι πιο συνειδητοποιημένοι οικολογικά νέοι ψηφοφόροι, έχουν δώσει στην ομάδα τους το δυσοίωνο και μοιραίο όνομα «Η Τελευταία Γενιά», εκπρόσωποι της οποίας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας μπροστά στο Ράιχσταγκ εδώ και 20 μέρες. Φωτ.: ΕΡΑ
0

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΓΑΛΛΙΑ εξανίσταται δημοσίως, προκαλεί διπλωματικό σάλο, χτυπιέται κάτω και μοιάζει να διακατέχεται από τον οίστρο προδομένης βαμπ σε κοσμοπολίτικη σαπουνόπερα επειδή η Αυστραλία την τελευταία στιγμή αποφάσισε να ψωνίσει από αλλού υποβρύχια (για να μην έχουμε αμφιβολίες σχετικά με το τι πραγματικά θέτει τις Μεγάλες Δυνάμεις «εκτός εαυτού»), στον έτερο πυλώνα της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης επικρατεί προεκλογικός πυρετός – όχι υψηλός πάντως–  και ένα κλίμα που φαίνεται να σέρνεται μεταξύ σύγχυσης και απάθειας σε σχέση με τις προοπτικές που διαγράφονται για τη μετά τη Μέρκελ εποχή. 

Σε μια πρόσφατη ανταπόκριση του Guardian από την προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία, είδα να εμφανίζεται στο ρεπορτάζ και μια δήλωση (υπερ)μεσήλικης αναποφάσιστης ψηφοφόρου, από την εργατική τάξη (ασχέτως αν έχει μείνει άνεργη εδώ και πολλά χρόνια, όπως λέει), που μου έκανε εντύπωση με το κοφτό και στεγνό της μήνυμα: «Είμαι πολύ μεγάλη για να καβαλάω ποδήλατο και πολύ φτωχή για να αγοράσω ηλεκτρικό αμάξι…». 

Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Ούτε καν με την προοπτική γρήγορων οικο-τρένων που θα διασχίζουν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή νύχτα. 

Είναι αυτή ίσως μια χαρακτηριστική θέση και στάση ενός ατόμου που ξέμεινε με τα οράματα και τις προσδοκίες του 20ού αιώνα, που ουδέποτε ευοδώθηκαν, και τώρα παλεύει μεταξύ γηρατειών, επισφάλειας και αδυναμίας να παρακολουθήσει τις επιταγές μιας ξένης και αφιλόξενης εποχής. Πρόκειται επίσης για χαρακτηριστικό (και πανευρωπαϊκό) δείγμα ψηφοφόρου κάποιας ηλικίας, που ενδέχεται να αναζητήσει και να βρει αποκούμπι στο νοσταλγικό ρεπερτόριο των σύγχρονων μορφωμάτων της άκρας και της «εναλλακτικής» δεξιάς που μαστίζουν το πολιτικό τοπίο την τελευταία δεκαετία.

«Είμαι πολύ μεγάλη πια για ποδήλατο και πολύ φτωχή για να αγοράσω ηλεκτρικό αμάξι» Facebook Twitter
Μια ελκυστική σε όλους μας φαντασίωση: η εγκατάσταση μέσα στην επόμενη δεκαετία ενός πανευρωπαϊκού δικτύου νυχτερινών τρένων, από το Όσλο ως την Αθήνα και με άπειρους ενδιάμεσους συνδυασμούς.

Όπως και να 'χει, αυτή ήταν η πικρόχολη απόκρισή της στο φιλόδοξο πρόγραμμα των Πράσινων της Αναλένα Μπέρμποκ, ένα από τα πλάνα του οποίου είχε μεγάλη ανταπόκριση την προηγούμενη εβδομάδα στα social media ανά την Ευρώπη, καθώς απεικονίζει μια ελκυστική σε όλους μας φαντασίωση: την εγκατάσταση μέσα στην επόμενη δεκαετία ενός πανευρωπαϊκού δικτύου νυχτερινών τρένων, από το Όσλο ως την Αθήνα και με άπειρους ενδιάμεσους συνδυασμούς. Ένα νουάρ interrail ως αντιπερισπασμός στην απειλητική σκιά της κλιματικής αλλαγής. 

Στον αντίποδα του ηλικιακού φάσματος βρίσκονται πολλοί νεαροί και «πρωτόβγαλτοι» ψηφοφόροι που ήταν βρέφη όταν εξελέγη για πρώτη φορά η Άνγκελα Μέρκελ, η μοναδική Καγκελάριος που γνώρισαν ποτέ. Εμείς τουλάχιστον ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα.

Κάποιοι από αυτούς, οι πιο συνειδητοποιημένοι (ή οι πιο αρπαγμένοι) οικολογικά, έχουν δώσει στην ομάδα τους το δυσοίωνο και μοιραίο όνομα «Η Τελευταία Γενιά», εκπρόσωποι της οποίας έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας μπροστά στο Ράιχσταγκ εδώ και 20 μέρες ζητώντας από τους επιφανείς υποψήφιους των εκλογών να διεξαγάγουν επειγόντως κοινή δημόσια συζήτηση για το κλιματικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε ήδη περιέλθει.    

«Είμαι εντελώς απογοητευμένος», εμφανίζεται να δηλώνει στο ίδιο άρθρο του Guardian ο Γιάκομπ Χάιντζ, ένας εκ των απεργών πείνας. «Καμιά ελπίδα δεν τρέφω γι’ αυτές τις εκλογές από τη στιγμή που τα κόμματα ηγεσίας όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόγραμμα αποτροπής της τεράστιας κρίσης που καταφτάνει, αλλά ούτε καν τη διάθεση να κάνουν μια ειλικρινή συζήτηση γι’ αυτό το θέμα».

Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι. Ούτε καν με την προοπτική γρήγορων οικο-τρένων που θα διασχίζουν αδιάκοπα την ευρωπαϊκή νύχτα. 

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Daily / American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Η ταινία του 2000 που βασίστηκε στο ομώνυμο, αγρίως αμφιλεγόμενο, μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, με τον Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο ενός σαλεμένου γιάπη, μοιάζει από πολλές απόψεις εξαιρετικά προφητική και ανησυχητικά επίκαιρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ