Η καθημερινή ζωή στην Αθήνα του 19ου αιώνα μέσα από τον Τύπο της εποχής

κολωνάκι 1900 Facebook Twitter
Πλουτάρχου και Ξενοκράτους, Κολωνάκι, 1900.
0

ΤΟ Ε’ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ, σήμερα στην οδό Καλλιδρομίου, ήταν από τα μεγαλύτερα της Αθήνας στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Η δικαιοδοσία του κάλυπτε μια πολύ μεγάλη περιοχή που περικλειόταν από τις οδούς Λυκαβηττού, Πατησίων και Πανεπιστημίου και έφτανε έως τα Τουρκοβούνια. Μέσα σ’ αυτό το μεγάλο τμήμα της πόλης που «επέβλεπε» το Ε’ Αστυνομικό ήταν και η οδός Χαριλάου Τρικούπη, που τότε την έλεγαν οδό Πινακωτών.

Φαίνεται πώς ο δρόμος αυτός στέγαζε, ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες, και πορνεία, που στη δημοσιογραφική γλώσσα της εποχής ονομάζονταν «δυσώνυμοι οίκοι». Σ’ έναν απ’ αυτούς τους οίκους στην οδό Πινακωτών, μία από τις εργαζόμενες είχε σύφιλη. Όταν ο διοικητής του τμήματος, λοχαγός Δ. Αράπογλους έμαθε ότι στο πορνείο «διαιτάται μυστική τις ιέρεια, πάσχουσα εκ συφιλιδικών», αποφάσισε να κάνει έρευνα, να βρει την «ιέρεια του έρωτα» και να την ανακρίνει.

Την Πέμπτη 19 Αυγούστου του 1893 ο διοικητής έφτασε στο πορνείο, αλλά η διευθύντριά του έγινε έξω φρενών και αρνήθηκε την είσοδο στον αστυνόμο. Αποκάλεσε, μάλιστα, το πορνείο της «κονσολάτο», δηλαδή προξενείο. Μετά από έρευνα πολλών ωρών, οι αστυνομικοί ανακάλυψαν το κορίτσι και το οδήγησαν στο Ε’ Αστυνομικό. Εκεί το εξέτασαν αστυΐατροι και, αφού διαπίστωσαν ότι είχε σύφιλη, την έστειλαν στο συφιλιδικό νοσοκομείο. 

Σε ένα άλλο σημείο της Αθήνας, πιο κεντρικό, στην πλατεία Συντάγματος, το Ξενοδοχείον της Αγγλίας στη γωνία με την οδό Ερμού είχε βρει έναν «εξωτικό» τρόπο για να προσελκύει την προσοχή των διερχομένων και των πελατών. Είχε προσλάβει ως θυρωρό έναν «αράπη». Ήταν ντυμένος πολύ κομψά, καθώς το μαύρο χρώμα του δέρματός του συνδυαζόταν με μια στολή στο χρώμα του «κινναμώμου», δηλαδή ήταν κανελί, που τη διακοσμούσαν κίτρινα σιρίτια. «Είναι ελαφρός και ευκίνητος, ομιλεί δε και τα ελληνικά αράπικα. Φορεί και φέσι».

Κάποια στιγμή όμως ο «αράπης» το έσκασε από τη δουλειά του και έγινε «μάγκας». Για το ξενοδοχείο, η απόδραση του θυρωρού ήταν μεγάλη απώλεια. Έτσι τον έψαξε και τον ξαναπροσέλαβε. Ο «αράπης» ξαναστήθηκε, λοιπόν, στην κεντρική πόρτα του Ξενοδοχείου της Αγγλίας, φορώντας το κόκκινο φέσι του αλλά και κόκκινο γιλέκο.

Για τις εφημερίδες οι πόλεις ήταν το πρώτο και το μεγαλύτερο εργαστήριο παραγωγής ιστοριών. Και η πόλη έδινε στις εφημερίδες άπειρες καθημερινές ιστορίες, μοναδικούς ήρωες και ηρωίδες, δραματικές και τραγελαφικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες αναδεικνύονταν ως larger than life, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Κοντά στην πλατεία Συντάγματος, στην οδό Σταδίου, απέναντι ακριβώς από την Παλιά Βουλή, ίσως εκεί όπου σήμερα είναι το ιστορικό μπαρ Galaxy, ήταν το Καφενείο των Βουληφόρων, όπου σύχναζαν πολιτευτές, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς. Το καφενείο είχε και καλλιτεχνικό πρόγραμμα, με πρωταγωνίστρια μια Ιταλίδα σαντέζα, την Αντζιολίνα ντε Γκαούτιο. Η καλλιτέχνιδα, που προφανώς θα ήταν μέλος κάποιου περιοδεύοντος θιάσου όπερας ή οπερέτας, είχε ξεμείνει στην Αθήνα, μπορεί και για ερωτικούς λόγους.

Η ζωή της όμως δεν πρέπει να εξελίχτηκε όπως θα την ήθελε. Κι έτσι, μια κρύα μέρα του Ιανουαρίου του 1887 αποφάσισε να κοιμίσει για πάντα την καρδιά της, να δώσει ένα οριστικό τέλος. «Οικεία βουλήσει παρεδόθη εις τον αιώνιον ύπνον δι’ ασφυξίας, εξ ανθράκων ούς ήναψεν εν τω δωματίω της». Ένας κοινός τρόπος θανάτου, με κάρβουνα στο μαγκάλι. 

Προφανώς ο θάνατος της Αντζιολίνας δεν θα έγινε γνωστός λίγα τετράγωνα πιο πάνω, στη Νεάπολη, όπου εξελισσόταν ένας πρωτότυπος γυναικοκαβγάς. Δύο γειτόνισσες ξεμαλλιάστηκαν κυριολεκτικά κατηγορώντας η μία την άλλη ποιανής το σπίτι είχε περισσότερους ή λιγότερους κοριούς. Ήταν μια πρωτοφανής κοριολογομαχία, που φυσικά προκάλεσε την επέμβαση της Αστυνομίας, μολονότι όλη η πόλη δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση από πλευράς υγιεινής. Αλλά προτιμότερο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, όπως έλεγαν. 

Πάντως, η αστυνομία ήταν πανταχού παρούσα. Δεν της ξέφευγε τίποτα. (Τρόπος του λέγειν, μην το παίρνετε πολύ στα σοβαρά). Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να της ξεφύγει μια σεσημασμένη κλεφτοκοτού; Έτσι, μια μέρα του Μαΐου του 1893 η αστυνομία έβαλε τέλος στην αποδοτική δράση της «διαβόητης ορνιθοκλέπτριας». Η κυρία Χριστίνα –έτσι την έλεγαν– είχε ρημάξει όλα τα κοτέτσια του Μεταξουργείου. Δεν άφηνε όρνιθα και ορνιθοπούλι.

Όλες αυτές οι ιστορίες που καταγράφονται στον αθηναϊκό Τύπο του δέκατου ένατου αιώνα διασώζουν την καθημερινότητα της πόλης, μια πλούσια και ποικίλη ζωή που δεν θα τη βρούμε σε καμία μεγάλη Ιστορία. Για τις εφημερίδες οι πόλεις ήταν το πρώτο και το μεγαλύτερο εργαστήριο παραγωγής ιστοριών. Και η πόλη έδινε στις εφημερίδες άπειρες καθημερινές ιστορίες, μοναδικούς ήρωες και ηρωίδες, δραματικές και τραγελαφικές καταστάσεις, πολλές από τις οποίες αναδεικνύονταν ως larger than life, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Το λεγόμενο penny press, δηλαδή οι εφημερίδες που πωλούνταν για μία πεντάρα, στράφηκε προς τον δρόμο για να διευρύνει το κοινό του προς τα μεσαία στρώματα των πόλεων. Τα αστυνομικά τμήματα, τα δικαστήρια, τα δημαρχεία, οι ταβέρνες και τα καταγώγια, τα πορνεία και οι χώροι θεάματος, οι αυλές των σπιτιών έγιναν οι προνομιακοί χώροι όπου έβρισκαν τα ρεπορτάζ τους, τις ανθρώπινες ιστορίες, δημιουργώντας έτσι ένα πρώτο επίπεδο καταγραφής. Η λογοτεχνία και αργότερα ο κινηματογράφος έδιναν άλλη διάσταση σε αυτές τις ιστορίες. Αλλά η πρώτη καταγραφή, το πυκνό αφηγηματικό υπόστρωμα, ανήκε στις εφημερίδες.  

ΑΘΗΝΑ 19ου ΑΙΩΝΑ
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Θανάσης Γιοχάλας, Ζωή Βαΐου, Η Αθήνα τον 19ο αιώνα - Εικόνες μιας οδοιπορίας μέσω του Τύπου, Eκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Σελ.: 445  

Αυτό το υλικό καταγράφουν και ταξινομούν ο Θανάσης Γιοχάλας και η Ζωή Βαΐου στο βιβλίο τους Η Αθήνα τον 19ο αιώνα - Εικόνες μιας οδοιπορίας μέσω του Τύπου. Στους ίδιους συγγραφείς οφείλουμε το βιβλίο Ο Κίτσος ο λεβέντης, μια συλλογή μικρών και μεγάλων αγγελιών από τις εφημερίδες, ένα μοναδικό πανόραμα συναλλαγών κάθε είδους. Ο Θανάσης Γιοχάλας μαζί με την Τόνια Καφετζάκη είναι οι συγγραφείς του μοναδικού οδηγού/λεξικού Αθήνα, που έχει αγαπηθεί πολύ και βρίσκεται κιόλας στην έκτη του έκδοση. 

Στο βιβλίο για την Αθήνα τον δέκατο ένατο αιώνα με βάση τον Τύπο, οι ιστορίες παρουσιάζονται σε εννιά κεφάλαια που ορίζονται από την αστική γεωγραφία, που είναι τελικά και κοινωνική: Πλάκα - Μοναστηράκι - Ψυρρή - Ακρόπολη και τα γύρω, Εμπορικό Κέντρο (Αιόλου, Αθηνάς, πλ. Κοτζιά), πλατεία Συντάγματος και τα γύρω, Παριλίσσια, Νεάπολις - Εξάρχεια - Κολωνάκι, οδός Σταδίου, οδός Πανεπιστημίου, Ομόνοια - οδός Πειραιώς και τα γύρω, Πατησίων και οι γύρω περιοχές.

Η κατάσταση των δρόμων, ο φωτισμός, τα τροχαία ατυχήματα από τον ξέφρενο καλπασμό των αμαξών, η παραβατικότητα, ιδιαίτερα η πλούσια δράση των νυκτοκλεπτών, η πορνεία, η επαιτεία, οι συμπλοκές των κατοίκων, Ελλήνων και αλλοδαπών, οι γυναικοκαβγάδες, οι επίορκοι αστυνομικοί και η ατιμωτική αποπομπή τους, οι πετροπόλεμοι, οι πυρκαγιές, τα ζώα της πόλης, το κυνήγι του νερού, οι επιδημίες, οι κηδείες, η βία, οι λούστροι, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα επεισόδια που προκαλούνται εξαιτίας τους, η τεχνολογία, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896, είναι τα θεματικά πεδία όπου ανήκουν οι ιστορίες. 

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM
Στα «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος

Ηχητικά Άρθρα / Γιάννης Τσαρούχης: «Η ζωγραφική μου θρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή»

Στα εκπληκτικά «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Γιάννη Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα λαϊκά δημιουργήματα του Θεόφιλου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
George Le Nonce: «Εκτός από τα φέικ νιουζ, υπάρχει η φέικ λογοτεχνία και η φέικ ποίηση»

Ποίηση / George Le Nonce: «Εκτός από τα fake news, υπάρχει η fake λογοτεχνία και ποίηση»

Με αφορμή την έκδοση του τέταρτου ποιητικού του βιβλίου, με τίτλο «Μαντείο», ο Εξαρχειώτης ποιητής μιλά για την πορεία του, την ποίηση –queer και μη–, και για την εποχή του Web 2.0, αποφεύγοντας την boomer-ίστικη νοοτροπία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Βιβλίο / Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Μια σειρά από επανεκδόσεις αλλά και νέες εκδόσεις, που αφορούν ποιητές και λογοτέχνες που έχουν φύγει από τη ζωή μάς θυμίζουν γιατί επιστρέφουμε σε αυτούς, διαπιστώνοντας ότι παραμένουν, εν πολλοίς, αναντικατάστατοι.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ