ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Αυτό το υπεροπτικό μειδίαμα που απευθύνει ο μη οπαδός στον «αφελή» υποστηρικτή μιας ομάδας

Αυτό το υπεροπτικό μειδίαμα που απευθύνει ο μη οπαδός στον «αφελή» υποστηρικτή μιας ομάδας Facebook Twitter
Τον είχαν αναγορεύσει «επίτιμο ποιητή του μπέιζμπολ», ο ίδιος όμως προτιμούσε να αποκαλεί τον εαυτό του ρεπόρτερ.
0

EXOYN ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΙ ΕΔΩ και αλλού περιπτώσεις γλαφυρής και υπερβατικής «αθλητικογραφίας» είτε από δημοσιογράφους και λογοτέχνες είτε από απλούς οπαδούς σε συγγραφικό οίστρο, τίποτα όμως που να μπορεί να συγκριθεί με το γράψιμο κάποιου σαν τον Ρότζερ Έιντζελ (Roger Angell), ο οποίος πέθανε πριν από λίγες μέρες σε ηλικία 101 ετών.

«Μοιάζει να στέκεται σε λόφο, σαν ηλιοκαμένος αρχαιολόγος στην Κνωσό» είχε χαρακτηριστικά γράψει κάποτε για τον σπουδαίο Κουβανό pitcher (ο παίκτης που ρίχνει με δύναμη την μπάλα στο μπέιζμπολ) των Red Sox της Βοστώνης, Λούις Τιάντ.  

Για πάνω από εξήντα χρόνια τα κείμενά του στο «New Yorker» λειτουργούσαν ως η ιδανική έκφραση της φωνής (της ψυχής, του μυαλού, της φαντασίας, της «αρρώστιας») του μέσου οπαδού, αν βέβαια αυτός ο οπαδός μπορούσε να γράφει σαν άγγελος.

Το New Yorker ήταν το «σπίτι» του και πριν ξεκινήσει, γύρω στα σαράντα του, να γράφει για σπορ (βασικά για το μπέιζμπολ) ήταν ένας από τους πιο επιφανείς αρχισυντάκτες / επιμελητές του περιοδικού και είχε συνεργαστεί στενά με κολοσσούς όπως ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ και ο Τζον Απντάικ.

Για πάνω από εξήντα χρόνια τα κείμενά του στο «New Yorker» λειτουργούσαν ως η ιδανική έκφραση της φωνής (της ψυχής, του μυαλού, της φαντασίας, της «αρρώστιας») του μέσου οπαδού, αν βέβαια αυτός ο οπαδός μπορούσε να γράφει σαν άγγελος.

Τον είχαν αναγορεύσει «επίτιμο ποιητή του μπέιζμπολ», ο ίδιος όμως προτιμούσε να αποκαλεί τον εαυτό του ρεπόρτερ, παρόλο που τα γραπτά του τρέφονταν κυρίως από το καλπάζον φαντασιακό ενός οπαδού και λιγότερο από το σκορ, την εξέλιξη και τα στατιστικά ενός αγώνα.

Και μπορεί, όπως έχει συμβεί και με άλλους Αμερικανούς λογοτέχνες, το πάθος και το πεδίο του να ήταν το εντελώς ακατανόητο σε εμάς μπέιζμπολ, πολλά από τα γραπτά του όμως αφορούν τις χαρές και τους καημούς των οπαδών οποιουδήποτε άλλου δημοφιλούς αθλήματος, οπουδήποτε στον κόσμο. Όπως αυτό που είχε γράψει το 1977:    

Μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, ανόητη και παιδαριώδης αυτή η σύνδεσή μας με κάτι τόσο εμφανώς στημένο και εμπορικά εκμεταλλεύσιμο όσο μια επαγγελματική αθλητική ομάδα, και είναι κατανοητό το υπεροπτικό μειδίαμα ή ο ψυχρός χλευασμός που απευθύνει ο μη οπαδός στον φανατικό υποστηρικτή μιας ομάδας (το έχω δει άπειρες φορές αυτό το βλέμμα – το ξέρω απέξω κι ανακατωτά). Σχεδόν δεν σηκώνει απάντηση. Σχεδόν. Αυτό που παραλείπεται από την εξίσωση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η ιδέα της έγνοιας, το να σε νοιάζει κάτι βαθιά και παθιασμένα, να σε νοιάζει πραγματικά – μια ικανότητα ή ένα συναίσθημα που μοιάζει να έχει χαθεί σχεδόν από την καθημερινή ζωή. Μοιάζει πιθανό λοιπόν να έχουμε φτάσει σε μια εποχή που δεν έχει και τόση σημασία πια το πόσο ευτελές ή ανόητο μπορεί να θεωρηθεί το αντικείμενο αυτής της έγνοιας, από τη στιγμή που μας χαρίζει αυτό το συναίσθημα. Η αφέλεια – ο άκομψος ενθουσιασμός και η παιδαριώδης χαρά που οδηγούν έναν ενήλικα να χορεύει και να πανηγυρίζει ξαφνικά μέσα στη νύχτα για μια μπαλιά είναι ένα πολύ μικρό τίμημα για ένα τόσο πολύτιμο δώρο. 

Σ’ ένα άλλο κείμενο του, του 2013, έγραφε με κάποια απόγνωση για το αλύπητο ξεζούμισμα του σύγχρονου φίλαθλου / θεατή με τις ατέλειωτες τηλεοπτικές μεταδόσεις αθλητικών γεγονότων που «ξετυλίγονται διαρκώς μπροστά στα μισοσβησμένα μάτια μας», ενώ τον Νοέμβριο της προηγούμενης χρονιάς είχε γράψει ένα συγκινητικό κομμάτι στο New Yorker με τίτλο «Over the Wall» στο οποίο επιχειρούσε να καταγράψει ή να εξομολογηθεί τον τρόπο που προσπαθούσε να διαχειριστεί το πένθος για την πρόσφατη απώλεια της γυναίκας του:  

Αυτά που δεν γνωρίζουν για μας οι νεκροί πληθαίνουν και γίνονται μια στοίβα, παρότι στην αρχή δεν το προσέχουμε. Δεν γνωρίζουν πώς την βγάζουμε χωρίς εκείνους, αντιμέτωποι με τις ώρες και τις μέρες που τώρα συσσωρεύονται τόσο γρήγορα, και δεν γνωρίζουν, εκτός αν με κάποιο τρόπο το είχαν μαντέψει από πριν, ότι δεν έχουμε καμία διάθεση για όλον αυτόν τον ανένδοτο καταιγισμό πρωινών και τηλεφωνημάτων και επισκέψεων στην τράπεζα, όλα αυτά τα βήματα που σέρνουμε καθημερινά, επειδή δεν θέλουμε τίποτα εξωγενές που θα μας αποσπάσει από αυτό που νιώθουμε για εκείνους ή από τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να τους κρατήσουμε στο μυαλό μας.  

Daily
0

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Daily / Say Nothing: Μια καθηλωτική σειρά με φόντο το βίαιο δράμα της Βόρειας Ιρλανδίας

Η αυτοτελής σειρά κατορθώνει να λειτουργεί συγχρόνως ως ιστορική αναπαράσταση, ως συνταρακτικό δράμα, ως καθηλωτικό θρίλερ, ακόμα και ως δραματοποιημένο true crime, ειδικά για τους θεατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολυσύνθετες πτυχές του ένοπλου αγώνα στη Βόρεια Ιρλανδία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Daily / Από πού έρχεται και πού πάει η κριτική κινηματογράφου;

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται το πρώτο μεγάλο συνέδριο για την κινηματογραφική κριτική στην Ελλάδα, που θα διεξαχθεί από την Πέμπτη ως και το Σάββατο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Daily / Παραπονεμένα λόγια: Είναι σκληρό να ζεις καθημερινά στο πετσί σου την «τυραννία της μειοψηφίας» 

Η επανεκλογή του Τραμπ έχει αλλάξει ξαφνικά τον τόνο της δημόσιας συζήτησης, κάνοντάς την πολύ πιο φιλική ως προς τις θέσεις της «λαϊκίστικης δεξιάς».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που την στήριξαν;

Daily / Έκανε τελικά κακό στην Κάμαλα Χάρις η κουστωδία των διάσημων που τη στήριξαν;

Στην Ελλάδα, πάντως, οι διασημότητες συχνά δεν κάνουν τον κόπο καν να δηλώσουν επίσημα την εκλογική στήριξή τους. Απλά, βάζουν υποψηφιότητα οι ίδιοι και οι ίδιες και εκλέγουν απευθείας τους εαυτούς τους σε θέσεις βουλευτών και ευρωβουλευτών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Daily / Το «πογκρόμ» στο Άμστερνταμ και οι λέξεις που χάνουν το νόημά τους

Μια συντονισμένη απόπειρα να παρουσιαστούν οι φανατικοί οπαδοί της Μακάμπι ως αθώα θύματα ή και ήρωες ακόμα, παρά τις επιθέσεις και τις προκλήσεις στις οποίες προέβησαν πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα της ομάδας τους εναντίον του Άγιαξ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ελληνικές σειρές των 90s: comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Daily / Ελληνικές σειρές των '90s: Comfort zone ή ζώνη του λυκόφωτος;

Οι τηλεοπτικές σειρές της πρώτης δεκαετίας των ιδιωτικών καναλιών φαίνονται να έχουν υποκαταστήσει σ’ ένα μεγάλο κοινό τον ρόλο που έπαιζαν για μισό αιώνα σχεδόν οι ελληνικές ταινίες της ακμής του βιομηχανικού σινεμά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

Daily / Στο μεταξύ, η Γάζα πεθαίνει 

«Το Ισραήλ πάνω απ' όλα», έγραψε με εθνικοσοσιαλιστικό ρίγος, αν και ιστορικός του Ολοκαυτώματος, ο Αριέλ Λεκαδίτης αμέσως μετά (και παρά) την ανακοίνωση του εκδοτικού του οίκου ότι διακόπτει τη συνεργασία τους εξαιτίας «των χυδαίων αναρτήσεών του».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Daily / Η παλιά παραλιακή και η σύγχρονη «Αθηναϊκή Ριβιέρα»

Μια ονομασία που μοιάζει συγχρόνως νεοπλουτίστικη και φτωχομπινέδικη, ειδικά σε όσους από εμάς μεγαλώσαμε στα Νότια και δεν νιώσαμε ποτέ ότι υπήρχε ανάγκη ούτε για τόσο ισοπεδωτική «ανάπλαση» ούτε και για τέτοιους τουριστικούς ευφημισμούς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ