Το ροκ μπορεί να έχει περάσει, εδώ και χρόνια, σ’ ένα πίσω πλάνο, όσον αφορά στον πλατιά διάχυσή του στα νεανικά ακροατήρια, όμως εξακολουθεί να παραμένει στην πρώτη γραμμή, όσον αφορά, κατ’ αρχάς, στην ζωντανή του παρουσία. Συγκροτήματα ιστορικά, μα και σύγχρονα, παίζουν σε γεμάτους χώρους, με τον κόσμο να τρέχει να παρακολουθήσει γκρουπ και καλλιτέχνες, με μακριά ή με πρόσφατη ιστορία.
Εντάξει, η δισκογραφία και τα charts μπορεί να ακολουθούν ασθμαίνοντας, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι σε σχέση με το δημιουργικό κομμάτι του πράγματος.
Ροκ εξακολουθεί να βγαίνει, σε μεγάλες ποσότητες, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα πλήκτρα και το μπάσο-ντραμς, δεν μπορεί έτσι εύκολα να ξεχαστούν, ούτε γίνεται να διαγραφεί η ιστορία τους, ενώ και τα κοινωνικά μηνύματα πάντα θα βρίσκουν χώρο να παρεισφρέουν στις νέες παραγωγές, που, πολλές φορές διατίθενται και σε φυσικές μορφές (LP ή CD ή και τα δυο μαζί) και βεβαίως σε digital.
Δέκα πρόσφατα και κυρίως άξια λόγου ροκ άλμπουμ από Ευρώπη και Αμερική παρουσιάζουμε στη συνέχεια…
1.
SOUNDS OF NEW SOMA: Musique Bizarre
[GER. Tonzonen Records, 2022]
Δεν έχουμε ακούσει και τα έντεκα άλμπουμ των, Γερμανών από το Krefeld, Sounds of New Soma (που είναι δύο, οι Alexander Djelassi και Dirk Raupach), όμως το τελευταίο τους “Musique Bizarre” είναι ένα σχεδόν αναπάντεχα προκλητικό νέο-krautrock άλμπουμ, απ’ αυτά που παρακαλάς να μην τελειώσουν. Και ευτυχώς το “Musique Bizarre” «τραβάει»...
Ας πούμε, λοιπόν, πως μετά από το περυσινό ωραίο άλμπουμ τους “Trip”, οι Sounds of New Soma δείχνει πως διανύουν περίοδο αληθινής κοσμικής έξαρσης, ετοιμάζοντας ένα double LP (και CD και digital), με τις καλύτερες kraut προδιαγραφές, φέρνοντας στη μνήμη άλμπουμ άλλων εποχών.
Έχοντας αφομοιώσει πλείστα όσα στοιχεία από τους πρώιμους Ash Ra Tempel και τους Neu! (ιστορικά krautrock γκρουπ), μα και από τους επίσης πρωταρχικούς Tangerine Dream και Klaus Schulze, παρότι οι πιο υποψιασμένοι θα διαπιστώσουν και αναφορές από Embryo μέχρι Popol Vuh, οι δύο Γερμανοί δημιουργούν ένα «σώμα» συνθέσεων, δώδεκα στον αριθμό, εκμεταλλευόμενοι τους χρόνους –άνευ καταχρήσεων πάντως, καθώς το μεγαλύτερο σε διάρκεια track είναι ένα 10λεπτο–, πείθοντας και τον πλέον δύσπιστο για την αξία τους.
Να πιάνουν, δηλαδή, κάτι από τα κοσμικά πεδία, δημιουργώντας άψογα ψυχεδελικού τύπου πλαίσια, μέσω των οποίων… φεύγεις.
Με βοήθειες σε πνευστά, έγχορδα κ.λπ., που παίζουν μέλη άλλων σχημάτων τής Tonzonen Records (από τους Ρώσους Vespero, τους Kommune 100, τους Taumel και τους Grombira, μέχρι τους Nazca Space Fox, τους Moop και τους Spacelords), οι Sounds of New Soma κατορθώνουν να εντυπωσιάσουν με τα παντελώς «χαμένα» κομμάτια τους, όπως είναι το “Das salodenprinzip” ή το “Gökotta”, δίνοντας ένα από τα πιο αναπάντεχα kraut άλμπουμ της εποχής.
Επαφή: www.tonzonen.de
2.
HIGH CASTLE TELEORKESTRA: The Egg that Never Opened (Radio Free Albemuth part 1)
[ΑUS. Art as Catharsis, 2022]
Η μπάντα αυτή, από το Denver του Κολοράντο, είναι πολύ περίεργη. Από τις πιο περίεργες που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Κατ’ αρχάς έχει περίεργο όνομα... High Castle Teleorkestra. Έπειτα, παρουσιάζει μια κάπως απροσάρμοστη μουσική, πνιγμένη στις «αναφορές» – και λέμε για τελείως αντιδιαμετρικές «αναφορές», που πάντως συνδυάζονται επιτυχώς.
Ας πούμε, ξεκινώντας, πως μέλη της High Castle Teleorkestra είναι οι Chris Bogen κιθάρες, πλήκτρα, lap steel, μελόντικα, noise collages, Stian Carstensen ακορντεόν, pedal steel, φωνή, ρυθμική κιθάρα, Timba Harris βιολί, βιόλα, Bär McKinnon τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρινέτο, φωνή, πλήκτρα, Dave Murray ντραμς και Tim Smolens μπάσο, τσέλο, φωνή, πιάνο, πλήκτρα, ενώ στην ηχογράφηση του “The Egg that Never Opened (Radio Free Albemuth part 1)”, που κυκλοφορεί από την αυστραλιανή εταιρεία Art as Catharsis, συμμετέχουν καμιά 20αριά guests σε σύνθια, βιμπράφωνο, φαγκότο, τρομπόνι, τούμπα κ.λπ.
Το άλμπουμ, που είναι επηρεασμένο, όπως διαβάζουμε, από την δυστοπική νουβέλα “Radio Free Albemuth” (1976/1985) του Philip K. Dick, είναι ένα αδιανόητο συνονθύλευμα μεταλλικού rock και ευρύτερων folk μελωδιών και ρυθμών, ανατολικοευρωπαϊκής βασικά προέλευσης (για να γράψουμε για τα δύο πιο κύρια και ασυνδύαστα είδη), στο οποίο (συνονθύλευμα) συντρέχουν στοιχεία από surf music, avant και πειραματικό rock, jazz, 70s cine-scores, easy listening κ.λπ.
Όλα αυτά, καθώς ακούς το “The Egg that Never Opened” να ξετυλίγεται, μοιάζουν κάπως ή και εντελώς ατάκτως ερριμμένα, χωρίς κάποιο σαφή και λειτουργικό σχέδιο, αλλά, από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι όλο αυτό το ηχητικό τουρλουμπούκι τελικώς «στέκεται», μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στη μαεστρία και την εξυπνάδα των μουσικών της High Castle Teleorkestra και των φίλων τους – στον τρόπο να οικειοποιούνται τελείως ασύμβατα μουσικά στυλ, εννοούμε, χωρίς ραφινάρισμα και χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, κάπως σαν ένα ιδιόμορφο κολάζ (“At last he will”). Το κάνουν καλά!
Επαφή: www.artascatharsis.com
3.
LOW TEXTURE: Improliving
[GR. Submersion Records, 2022]
Νέα ελληνική μπάντα, που ηχογραφεί για την Submersion Records από την Θεσσαλονίκη, οι Low Texture έχουν τώρα ένα άλμπουμ, που σίγουρα εντυπωσιάζει. Λέμε για το “Improliving”, ένα δυναμικό rock / πειραματικό CD, με τους προβολείς στα φωνητικά, που ολοκληρώνεται από τους Χρύσα Τσαλταμπάση φωνή, Sakis Gallo κιθάρες και Βασίλη Γκογκίδη μπάσο, κιθάρες, θόρυβοι.
Αξίζει εδώ να πούμε πως οι μουσικοί, που αποτελούν τώρα τους Low Texture, δεν είναι πρωτοφανέρωτοι στο χώρο, καθώς έχουν υπάρξει στο παρελθόν μέλη άλλων συγκροτημάτων (Spineless, Six Steps Above the Earth, The Dandelion Fields), κάτι που, σε κάθε περίπτωση, φαίνεται στην πιο νέα προσπάθειά τους.
Το λέμε, γιατί το “Improliving” είναι μία πλήρης επαγγελματική δουλειά, με αναντίρρητα προτερήματα.
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε πως το άλμπουμ αντιμετωπίζεται σίγουρα μέσα στο ροκ περιβάλλον, διαθέτοντας όμως τις δικές του ιδιαιτερότητες, που σχετίζονται, βασικά, με δύο τινά.
Το πρώτο είναι η φωνή. Η Χ. Τσαλταμπάση είναι χαρισματική τραγουδίστρια και βοκαλίστρια, εντυπωσιάζοντας με τις εκφραστικές δυνατότητές της, που μπορεί να εκκινούν ακόμη και από την pop (με high pitched ερμηνείες, όπως στο “Distress”), καταλήγοντας σε τελείως «σκοτεινά» πλαίσια, με φωνητικούς ήχους υποχθόνιους, σαν να κρατούν το ίσο σε μια εφιαλτική λειτουργία (στο μεγαλοπρεπές 12λεπτο “Low” ανακαλούμε ακόμη και το “666” των Aphrodite’s Child, χωρίς να ξέρουμε αν αυτό είναι ηθελημένο, από την μεριά του γκρουπ, ή τυχαίο).
Και τα επτά κομμάτια του “Improliving” είναι πρώτης τάξεως, με το εισαγωγικό “Misleading grey” (με έξτρα κρουστά από τον Θάνο Μπίκο, που έχει κάνει επιπλέον την μείξη και το mastering) να σε βάζει κατ’ ευθείαν στο πλάνο, που θέλει να αναδείξει το γκρουπ, με την υποβλητική μουσική του – μια μουσική, που βρίθει τελετουργικών χαρακτηριστικών.
Εντάξει, υπάρχει, όπως λένε οι ίδιοι οι Low Texture, αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη εδώ, αν και το βασικό είναι άλλο.
Είναι οι τέλειοι συνθετικοί «οδηγοί» και από ’κει και πέρα η πληρότητα των δύο οργανοπαικτών, που αποδεικνύονται, επί του προκειμένου, οι... άνθρωποι για όλα. Οπωσδήποτε και το στούντιο, μαζί με την σχετική επεξεργασία, έχει συνεισφορά στο “Improliving”, χωρίς, πάντως, αυτή (η συνεισφορά) να υπερτονίζεται (από τη δική μας μεριά).
Οι Gallo και Γκογκίδης έχουν όραμα για το τι θέλουν να πράξουν και αυτοί είναι που μπαίνουν μπροστά στο άλμπουμ – μπροστά από τα μηχανήματα και τις διευκολύνσεις, που παρέχουν.
Σπουδαίο άλμπουμ – από τα ωραιότερα, ελληνικά, που ακούσαμε το τελευταίο διάστημα.
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/improliving
4.
SOFT FFOG: Soft Ffog
[NOR. Is It Jazz? Records, 2022]
Οι Soft Ffog είναι νορβηγοί progsters και ηχογραφούν για το νέο παράλληλο label της Karisma Records, την Is It Jazz? Records. Το άλμπουμ τους, που έχει ως τίτλο το όνομά τους, και που κατά πάσα πιθανότητα είναι το παρθενικό τους, περιέχει τέσσερα μέσης προς μεγάλης διάρκειας tracks (δύο ανά βινυλιακή πλευρά) και είναι ορχηστρικό.
Είναι jazz, τελικώς, το “Soft Ffog”; Είναι, αν αναλογιστούμε πως εδώ έχουμε ένα Canterbury-like progressive rock LP (CD και digital), άψογα ερμηνευμένο από τέσσερις πολύ γερούς οργανοπαίκτες, τους Tom Hasslan κιθάρες, Vegard Lien Bjerkan πλήκτρα, Trond Frønes μπάσο και Axel Skalstad ντραμς.
Τα τέσσερα tracks, που έχουν τίτλους “Chun Li”, “Zangief”, “Ken” και “Dhalsim”, και που διαρκούν δέκα, εννέα, οκτώ και εννέα λεπτά αντιστοίχως, είναι εντυπωσιακά, το ένα καλύτερο από το άλλο, πηγμένα στις κιθαριστικές και πληκτρονικές αναζητήσεις, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και διάφορα.
Κατ’ αρχάς, και βασικά, τα seventies. Και εννοούμε με αυτό τα progressive συγκροτήματα του Canterbury-sound, που εμφανίστηκαν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, στα μέσα εκείνης της δεκαετίας (και στην Νορβηγία εννοείται).
Έπειτα, συνθετικά και ηχητικά στυλ, που μπορείς να τα συναντήσεις από συγκροτήματα σαν τους King Crimson έως και jazzmen σαν τον Pat Metheny.
Περαιτέρω, εδώ παρατάσσονται συνθέσεις με πολλές διακλαδώσεις, με τους δύο βασικούς σολίστες (και ιδίως τον κιθαρίστα) να παίζουν «παπάδες», και τούτο σε συνδυασμό μ’ ένα ρυθμικό τμήμα πολύ καίριο και ουσιαστικό, που χωρίς να εντυπωσιάζει ξέρει πώς να κατευθύνει την μπάντα σε «δύσκολους», αλλά αγαπημένους δρόμους.
Να πούμε πως στην Νορβηγία επικρατεί οργασμός neo-prog συγκροτημάτων. Οπότε και η ποικιλία των αναλόγων ήχων είναι πολύ μεγάλη. Έχουμε δει / ακούσει, εννοούμε, «πινκ-φλοϋντικά» νορβηγικά γκρουπ, άλλα σε στυλ Genesis και Yes, αλλά πιο hard progressive, άλλα πιο cosmic κ.λπ.
Και κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτήν την διαρκώς αναπτυσσόμενη σκηνή, και οι πιο fusion progressive μπάντες, σαν τους Soft Ffog, δεν μπορεί παρά να έχουν το δικό τους μερτικό.
Επαφή: https://softffog.bandcamp.com
5.
CERAMIC DOG: Hope
[GER. enja & yellowbird records / ΑΝ Μusic, 2021]
Το “Hope” των Ceramic Dog, που ακολουθεί το φοβερό και τρομερό άλμπουμ τους “YRU Still Here?” από το 2018, είναι το ίδιο φοβερό και τρομερό, δείχνοντας πως η μπάντα των Marc Ribot κιθάρες, φωνή, Shahzad Ismaily μπάσο, πλήκτρα, φωνητικά και Ches Smith ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά, φωνητικά, εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τής ροκ πρωτοπορίας, ηχογραφώντας για ακόμη μία φορά έναν συναρπαστικό δίσκο.
Το “Hope” μπορεί να διαθέτει και guests σε ορισμένα tracks, σε άλτο σαξόφωνο (Darius Jones), τσέλο (Rubin Khodeli, Gyda Valtysdottir) και φωνητικά (Syd Straw), αν και, σε κάθε περίπτωση, η συμβολή τους στον συνολικό ήχο τού CD δεν μπορεί να συγκριθεί με τις κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς – που κυριαρχούν στις ενοργανώσεις. (Παρότι το άλτο σε δύο tracks, και βασικά στο “The met in the middle”, τα χώνει αγρίως).
Ηχογραφημένο κατά την διάρκεια των διαφόρων φάσεων της covid-19, αρχής γενομένης από τον Μάιο του 2020, το “Hope” εκφράζει αυτήν ακριβώς την ανάγκη για ελπίδα και επικοινωνία, ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη, ψάχνοντας στο rock και την punk-jazz να βρει την ηχητική ισορροπία του, κι έχοντας το funk-rock, την rock-reggae, το rhythm n’ blues και το hip hop στις μόνιμες και εξελισσόμενες «καβάτζες» του, από τις οποίες ανακτά συνεχώς ρυθμικές δομές και άλλα διάφορα στοιχεία (που συνδέονται άλλοτε με τις ερμηνείες και άλλοτε με την επιδιωκόμενη οργανική κατεύθυνση).
Τo αποτέλεσμα είναι δύσκολο να περιγραφεί, γιατί και τα εννέα κομμάτια του άλμπουμ είναι τόσο πυκνά και απαιτητικά στην διαμόρφωση και εξέλιξή τους, με αποτέλεσμα τελικώς να χάνεται το στίγμα τού ενός και να αναδεικνύεται η δύναμη και το εκτόπισμα του συνόλου.
Εν τω μεταξύ τα δύο υπερ-δεκάλεπτα tracks, εκεί προς το τέλος, το “The long goodbye” και το “Maple leaf rage”, φαίνεται να συμπυκνώνουν την προσφορά των Ceramic Dog στο “Hope” (με το πύρινο κιθαριστικό σόλο του Ribot στο πρώτο, και με τα συνεχόμενα breaks στα ντραμς στο αρχικό μισό του δεύτερου, πριν από την επακόλουθη «χεντριξοειδή» blues-rock καταιγίδα), όμως και το κλείσιμο του δίσκου με την διασκευή στο κλασικό “Wear your love like heaven” του Donovan έρχεται να υπογραμμίσει τις ιδεολογικές ρίζες αυτού του άλμπουμ, που επιχειρεί να περιγράψει άλλοτε σκληρά και αδυσώπητα και άλλοτε με περισσότερο λυρισμό, δύσκολες όψεις της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής καθημερινότητας.
6.
SPARN DAME: Bitter Cherry
[GR. Private Pressing & Ftochophone Records, 2022]
Οι Sparn Dame είναι μια καινούρια ροκ μπάντα από την Αθήνα, που την αποτελούν οι Μπάμπης Μουλακάκης ακουστικές, ηλεκτρικές κιθάρες, φωνή, Κωνσταντίνος Κωνιός μπάσο, φωνή και Κωστής Στεργίου ντραμς, κρουστά, σύνθια, άλτο σαξόφωνο (που προσφάτως ακούγεται και με τους Prisma Flower Band), με το “Bitter Cherry” να αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία τους – ένα πολύ καλό και δεμένο αγγλόφωνο ροκ άλμπουμ, που κινείται σε κλασικούς indie nineties δρόμους, αλλά όχι μόνο.
Βασικά, οι κιθάρες είναι εκείνες που πρωταγωνιστούν εδώ, όπως και τα δυναμικά φωνητικά, που αποτελούν σημαντικό στοιχείο της ηχητικής παλέτας των Sparn Dame, υπό την έννοια πως (και) οι ιστορίες που αφηγούνται έχουν μια κάποια σημασία – και δεν είναι απλώς λόγια, που εξ ανάγκης υπάρχουν.
Με τι έχουν να κάνουν αυτά (τα λόγια); Θα λέγαμε πως έχουν αστική στόχευση, κάπως σαν να ανακαλύπτεις εκ του μηδενός τον τόπο στον οποίον κινείσαι και δουλεύεις, σ’ ένα... έτος οτιδήποτε. Οι τίτλοι, εξάλλου, κάποιων κομματιών, όπως οι “A pub in the bottom”, “Chair in ruins” κ.λπ., είναι προγραμματικοί και δίνουν μία ιδέα.
Το άλμπουμ έχει πολύ καλή ενότητα, κυλάει γοργά, χωρίς χάσματα, με πολύ καλά παιξίματα και τραγούδισμα.
Δεν ξέρω, αλλά εμένα, ως πιο παλιό, κάποιες φορές το άκουσμα έφερε στη μνήμη μου την προσωπική περιπέτεια του Roky Erickson, στην δεκαετία του ’80, με τα διάφορα συγκροτήματά του (Aliens, Explosives κ.λπ.) – κι αυτό μου άρεσε πάρα πολύ, καθώς άκουσα κιθάρες που να μην ντρέπονται να παίξουν soli (μικρά μεν, αλλά επαρκή) και φωνές άψογες, που δεν χρειάζεται να πείσουν κανέναν ότι νοιώθουν αυτά που λένε (γιατί απλώς συμβαίνει). Ένα τέτοιο τραγούδι είναι το “Answers from a mountain”, αλλά υπάρχουν κι άλλα.
Ακόμη και το κλείσιμο, με το ελληνόφωνο «Έτος οτιδήποτε», έχει και αυτό το νόημά του, εκεί όπου βρίσκεται, στηρίζοντας την γενικότερα άποψη πως οι Sparn Dame έχουν σοβαρό λόγο ύπαρξης στη σύγχρονη, ελληνική, σκηνή.
[Το άλμπουμ κυκλοφορεί και σε κασέτα από την Ftochophone Records]
Επαφή: https://sparndame.bandcamp.com/album/bitter-cherry
7.
FOOKS NIHIL: Tranquility
[GER. Unique Records, 2022]
Οι Fooks Nihil, από το Wiesbaden, είχαν κάνει ένα πολύ υποσχόμενο ντεμπούτο στην Unique Records, το 2020, και το γεγονός πως δεν «ξεφουσκώνουν» και πως μετακινούν, τώρα, ακόμη «πιο πέρα», εκείνο το πρωταρχικό αμάλγαμα από Byrds, Leaves, Crosby, Stills, Nash & Young κ.λπ. λέει πολλά.
Έτσι, στο πιο νέο “Tranquility” οι Fooks Nihil εμφανίζονται το ίδιο καλοί, σίγουροι και εμπνευσμένοι ή και ακόμη καλύτεροι (μάλλον δηλαδή), σε σχέση με το απίθανο παρθενικό CD τους.
Οι άνθρωποι αυτοί (οι Max Ramdohr, Maximilian Schneider και Florentin Wex, μαζί με την βοήθεια σε farfisa-σιτάρ-wurlitzer, που τους παρέχει ένα ακόμη άτομο) δεν είναι μόνον ότι έχουν τις «σωστές» επιρροές, είναι, βασικά, το γεγονός πως ξέρουν οι ίδιοι να γράφουν πολύ καλά πρωτότυπα τραγούδια.
Μάλιστα, είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους, ώστε να μην διασκευάζουν ξένες συνθέσεις, ένα-δυο κλασικά τραγούδια από τα σίξτις φερ’ ειπείν, ή έστω επισκιασμένα ή και άγνωστα, εμπιστευόμενοι απολύτως τις δικές τους και μόνον δυνάμεις. Κάτι που το τήρησαν εξάλλου –γιατί για κάποιου είδους όρκο πρέπει να πρόκειται– και στο πρώτο άλμπουμ τους.
Έντεκα δικές τους συνθέσεις-τραγούδια ακούμε εδώ, λοιπόν, σ’ ένα άλμπουμ που κυλάει απολαυστικά και ανεπαίσθητα, όπως συνέβαινε / συμβαίνει με τους δίσκους του δεύτερου μισού των σίξτις.
Εντάξει, δεν μπορείς να εκλάβεις τους Fooks Nihil σαν ένα σίξτις γκρουπ, γιατί υπάρχει ο σημερινός ήχος και η σημερινή παραγωγή που προδίδει τον χρόνο, τις δεκαετίες που μεσολάβησαν – αλλά αυτό αποτελεί προσόν για τους Γερμανούς και όχι μειονέκτημα.
Το λέμε, γιατί άνετα θα μπορούσε να αναπαραστήσουν τον ήχο του ’67 και του ’68, όπως το κάνουν πολλοί και διάφοροι, αλλά οι Fooks Nihil δεν είναι αυτής της άποψης.
Έτσι, μπορεί να εμφανίζονται με πολύ συγκεκριμένες επιρροές στα τραγούδια τους, αλλά, ταυτοχρόνως, εκείνο που προτείνουν είναι σημερινό. Νοιώθεις να σε αφορά, εννοούμε, ως κάτι τωρινό και όχι ως κάτι μουσειακό – και αυτό είναι σημαντικό.
Ακούγοντας την πρώτη φορά το “Tranquility” των Fooks Nihil σημειώσαμε δυο-τρία έξοχα tracks (“C.A. walking”, “Broken love”, “Elaine”), αλλά μετά από τις απανωτές ακροάσεις νομίζουμε πως το να ξεχωρίζεις τραγούδια απ’ αυτό το άλμπουμ είναι «λάθος» και εν τέλει ματαιοπονία.
Οι Fooks Nihil μπορεί να μην ηχογράφησαν κάποιο «έργο» (δεν πειράζει), αλλά δαπάνησαν έργο, μαζί με ταλέντο και γνώσεις, προκειμένου να προσφέρουν άλλον έναν pop-rock αδάμαντα. Απ’ αυτούς που τους εύρισκες σωρηδόν στα late sixties και που τώρα τους ψάχνεις με το κιάλι.
Επαφή: www.fooksnihil.com, www.unique-rec.com
8.
YOO DOO RIGHT: A Murmur, Boundless to The East
[CAN. Mothland, 2022]
Από το Μόντρεαλ του Καναδά προέρχονται οι Yoo Doo Right, με το LP “A Murmur, Boundless to The East” να αποτελεί την πιο πρόσφατη δουλειά τους.
Κατ’ αρχάς, και όσον αφορά στο συγκρότημα, είναι προφανής η αναφορά του στους Γερμανούς CAN και στο φερώνυμο track από το πρώτο άλμπουμ τους “Monster Movie” [Music Factory, 1969], παρότι οι Καναδοί, ως δημιουργικοί μαθητές, όπως είναι, δεν μένουν εκεί, αλλά σπρώχνουν το πράγμα παρακάτω.
Οι Yoo Doo Right, δηλαδή οι Justin Cober φωνή, κιθάρες, σύνθια, Charles Masson μπάσο και John Talbot ντραμς (σε δύο tracks ακούγεται και το βιολί της Jessica Moss), είναι περισσότερο ένα σύγχρονο ροκ συγκρότημα, με αναφορές στους CAN και σε άλλα τινά, παρά ένα neo-kraut γκρουπ.
Το δικό τους rock, μπορεί να κατακρατεί στοιχεία ακόμη και από το stoner (όχι πολλά πάντως), οπωσδήποτε από το post-rock των Mogwai (“Say less, do more”), εμφανίζοντας ακόμη και κάποιους πειραματισμούς, που συνδέονται κυρίως με την μονοτονία και την επαναληπτικότητα, κατορθώνοντας να δημιουργήσουν τεταμένες ηχητικές, και πάντως ενδιαφέρουσες, καταστάσεις (“SMB”).
Μάλιστα οι Καναδοί φαίνεται πως το έχουν μελετήσει καλά το «θέμα» των CAN, γιατί κατορθώνουν να ακούγονται πρωτότυποι, ακόμη και όταν οι επιρροές τους από το rock των Γερμανών, τουλάχιστον στο ρυθμικό κομμάτι, είναι ολοφάνερες.
Τούτο καταδεικνύεται στο 8λεπτο instrumental “Dérive”, που είναι ένα σκληρό , ψυχεδελικής εκτροπής track, το οποίο κρατά γερά το εκστατικό στοιχείο.
Η δεύτερη πλευρά, τώρα, περιλαμβάνει δύο κομμάτια. Στην αρχή το 6λεπτο “The failure of stiff, tired friends”, που επιχειρεί να συνδυάσει ρυθμική δομή βγαλμένη από την μανιέρα των Neu!, μαζί με lead κιθαριστικά παιξίματα και τούτο σε συνδυασμό με συνεχή γεμίσματα από τα σύνθια. Άψογο κομμάτι, που δίνει την σκυτάλη στο έσχατο και μεγαλοπρεπές “Feet together, face up, on the front lawn”, που διαρκεί πάνω από 16 λεπτά – μια εκκωφαντική σύνθεση, με πολλά στοιχεία ηλεκτρικής μονοτονίας, φισκαρισμένη στα distortions και τα feedbacks, που αγγίζει ακόμη και τα όρια του noise.
Οι Yoo Doo Right (ή και yoo doo right) παίζουν σε πολλά ταμπλώ, αλλά παίζουν πολύ καλά σε όλα.
Επαφή: www.yoodooright.bandcamp.com
9.
SUGAR FACTORY: Liminal Spaces
[GR. Submersion Records, 2022]
Το πιο νέο άλμπουμ (CD) των (Ελλήνων) Sugar Factory αποκαλείται “Liminal Spaces”. Πρόκειται για μία βινυλιακής διάρκειας έκδοση, που δεν ξεπερνά τα 33 λεπτά, και που αποτελείται από πέντε tracks.
Μέλη των Sugar Factory, σ’ αυτή την ηχογράφηση, είναι οι: Stelios Gagaris κιθάρες, σύνθια, λούπες, Grigoris Mavropoulos κιθάρες, ντραμς, Sergei Tochmachov κιθάρες, μπάσο και Nikodemos Triaridis κρουστοί θόρυβοι.
Οι κιθάρες, λοιπόν, δίνουν την γενική και κατευθυντήρια γραμμή εδώ, καθώς έχουμε να κάνουμε, χοντρικώς, μ’ ένα post-rock σχήμα, με το μπάσο-ντραμς να ακούγεται αρκετά δυναμικό και με τα πλήκτρα (και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά) να «γεμίζουν» τον ήχο, ο οποίος κάπου αποκτά επικές διαστάσεις.
Και οι πέντε συνθέσεις είναι πολύ καλές, καταγραμμένες με έμπνευση, δείχνοντας ενδεχομένως και «μεγαλύτερες» απ’ όσο είναι – όμως αυτό είναι καλό, γιατί οι Sugar Factory φαίνεται πως δίνουν βάρος στο θέμα της ηχογράφησης-παραγωγής, έχοντας τον τρόπο να κάνουν ό,τι έχουν στο μυαλό τους ν’ ακούγεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Δεν είναι εύκολο σαν άκουσμα το “Liminal Spaces”. Μπορεί η (βινυλιακή) διάρκεια να του δίνει μια πρώτη αβάντα, όμως οι μουσικές, εδώ, είναι συχνά απαιτητικές, και δύστροπες, αλλά πάντα αρκετά καλά τοποθετημένες μέσα στο ευρύτερο αφηγηματικό πλάνο.
Το τελευταίο κομμάτι του CD, για παράδειγμα, το 9λεπτο “Mole people”, είναι πάρα πολύ καλό, δηλαδή εκπληκτικό(!), με τους «τοίχους» από τις κιθάρες και τα πλήκτρα να υψώνονται αγέρωχα, πατώντας πάνω στις βαριές ρυθμικές βάσεις και δημιουργώντας ένα τσιτωμένο κλίμα έντασης, που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει.
Από το καλό στο καλύτερο, λοιπόν, οι Sugar Factory, σ’ αυτό το περιποιημένο τελευταίο άλμπουμ τους, γραμμένο για την Submersion Records (από την Θεσσαλονίκη).
Επαφή: https://sugarfactory.bandcamp.com/album/liminal-spaces
10.
SOUND OF SMOKE: Tales
[Tonzonen Records, 2022]
Οι Sound of Smoke προέρχονται από το Freiburg της Γερμανίας και υπάρχουν από το 2016. Το “Tales” είναι το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους (κυκλοφορεί σε LP, CD και digital) και αυτό που φιλοδοξεί να τους καταστήσει «εικόνα» στα τωρινά... ψυχεδελικά blues-rock ακροατήρια.
Το psych blues-rock είναι ένα στυλ, που δεν ευδοκιμεί και τόσο στο σύγχρονο rock, σ’ εκείνο το κομμάτι του, που κοιτάει προς τα πίσω – προς το απώτατο, πλέον, παρελθόν. Βεβαίως στοιχεία του μπορείς να συναντήσεις, δηλαδή ν’ ακούσεις, στο σημερινό stoner, αλλά τόσο πολλά και τόσο σωστά προσανατολισμένα δεν είναι εύκολο να τα εντοπίσεις οπουδήποτε.
Στο “Tales” δεν χωράνε μισόλογα. Οι Sound of Smoke γνωρίζουν μια χαρά τα κατατόπια του στυλ κι έχοντας να προτείνουν γυναίκα κιμπορντίστρια, και συνάμα εξαιρετική τραγουδίστρια, μπορούν να κάνουν, και κάνουν, την διαφορά.
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι Sound of Smoke; Σημειώστε: Isabelle Bapté φωνή, πλήκτρα, στίχοι, Jens Stöver κιθάρες, Florian Kiefer μπάσο, στίχοι και Johannes Braunstein ντραμς. (Προφανώς οι μουσικές είναι γραμμένες απ’ όλα τα μέλη του γκρουπ).
Μεγάλο προσόν των Sound of Smoke, κατ’ αρχάς, είναι η φωνή. Η Bapté είναι τρομερή τραγουδίστρια και σηκώνει στις πλάτες της μεγάλο κομμάτι του ήχου των Γερμανών. Όμως εξ ίσου σοβαρός είναι και ο ρόλος των υπολοίπων μουσικών και βασικά του κιθαρίστα Stöver, ο οποίος είναι απολύτως μετρημένος και πλήρως ενταγμένος σ’ αυτό το blues-rock στυλ, το «τραβηγμένο» βεβαίως, αλλά χωρίς ακρότητες.
Ακόμη και στο πιο μεγάλο σε διάρκεια track του άλμπουμ, το δεκάλεπτο “Human salvation”, όλα φαίνεται να εξελίσσονται κανονικά, δίχως την παραμικρή προσπάθεια για να φανεί το κομμάτι «έτσι» ή «αλλιώς».
Αυτό είναι το μεγάλο προσόν των Sound of Smoke και του άλμπουμ τους “Tales”. Πως ακούγεται μονορούφι, πως είναι απολαυστικό στο έπακρο και πως δεν υποστέλλει τη σημαία ούτε για δευτερόλεπτο.
Επαφή: www.tonzonen.de
