Γιάννης Γαΐτης: Ο ζωγράφος που έδωσε νέα μορφή στον άνθρωπο

Γιάννης Γαΐτης Facebook Twitter
«Ανακάλυψα το ανθρωπάκι δέκα χρόνια πριν την ώρα του», είχε δηλώσει ο εικαστικός Γιάννης Γαΐτης για το απόλυτο σύμβολο του έργου του.
0

«Δεν ζωγραφίζω πεθαμένους», απαντά με περισσό θάρρος και θράσος στον αξιωματικό που του ζητά να του κάνει το πορτρέτο, όταν εν μέσω Εμφυλίου περνάει από επιτροπή για να πάρει τρελόχαρτο ώστε να μην υπηρετήσει, μια διαδικασία καθόλου αυτονόητη ή απλή. Αν προδοθεί ότι λέει ψέματα θα οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα για εσχάτη προδοσία, μαζί με τους εκατοντάδες συνομηλίκους του κομμουνιστές, ανυπότακτους, λιποτάκτες.

Προτιμάει να μπει έγκλειστος σε στρατιωτικό ψυχιατρείο, μια εμπειρία οδυνηρή, για να βγει μόνο υπό επιτήρηση. Να συμμετάσχει πάντως σε αυτόν τον στημένο διχασμό και την αλληλοεξόντωση δεν υπήρχε περίπτωση.

Ούτε η συνείδηση ούτε η καλλιτεχνική ευαισθησία του νεαρού Γιάννη Γαΐτη του το επιτρέπουν. Αυτού του παθιασμένου ζωγράφου, γόνου αστικής οικογένειας που στην Κατοχή έγραφε συνθήματα στους τοίχους και συμμετείχε στην ΕΠΟΝ.

Κι αυτή η περισσή αγάπη του για τον άνθρωπο και η αποστροφή του για κάθε είδους απολυταρχισμό θα τον έκανε να δημιουργήσει στα χρόνια της ωριμότητάς του το ανθρωπάκι, τη διάσημη φιγούρα του σύγχρονου ανώνυμου ανθρώπου των μεγαλουπόλεων της αλλοτρίωσης που υπήρξε η μεγάλη του προσωπική κατάθεση και τον έκανε διάσημο διεθνώς.

Η περισσή αγάπη του για τον άνθρωπο και η αποστροφή του για κάθε είδους απολυταρχισμό θα τον έκανε να δημιουργήσει στα χρόνια της ωριμότητάς του το ανθρωπάκι, τη διάσημη φιγούρα του σύγχρονου ανώνυμου ανθρώπου των μεγαλουπόλεων της αλλοτρίωσης που υπήρξε η μεγάλη του προσωπική κατάθεση και τον έκανε διάσημο διεθνώς.

Γεννημένος στην Αθήνα το 1923, σε μονοκατοικία της οδού Μαυροματαίων, τελείωσε το 5ο Γυμνάσιο Αρρένων και μπήκε το 1942 στην Καλών Τεχνών με την απόλυτη συμπαράσταση και οικονομική στήριξη του πατέρα του και του θείου του. Μαύρη ανέχεια και πείνα βέβαια εκείνα τα χρόνια, αλλά έπρεπε να βρεθούν χρήματα για τα υλικά του ταλαντούχου νεαρού ζωγράφου της οικογένειας! Μαθητευόμενος στο εργαστήρι του Κωνσταντίνου Παρθένη, με συμφοιτητές του τον Τέτση, τον Μιγάδη, τον Δανιήλ, τον Μολφέση και τον στενό του φίλο Γιάννη Μαλτέζο.

Γιάννης Γαΐτης Facebook Twitter
«Σειρήνες-Οδυσσέας», λάδι σε μουσαμά, 150x195,5 εκ., Συλλογή Εθνικής Πινακοθήκης

Ο Γαΐτης δεν πολυπαρακολουθούσε μαθήματα, προτιμούσε την πρακτική εξάσκηση στο σπίτι, μετατρέποντάς το σε ατελιέ και σε κέντρο διερχομένων, καλλιτεχνών και διανοουμένων. Πέρασαν από τον Τσαρούχη και τον Ελύτη μέχρι τον Αργυράκη και τον Σινόπουλο, ενώ εκεί μέσα οργάνωσε και την πρώτη του έκθεση εν έτει 1944. Ένας μη καλλιτέχνης τον στρέφει προς τις νέες μορφές της τέχνης, ο γιατρός Νεοκλής Κουτούζης, που τον έφερε σε επαφή με τον γαλλικό σουρεαλισμό.

Στον Εμφύλιο, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, κρύβεται για ένα διάστημα στο σπίτι του θείου του στην Κηφισιά. Επί τρεις συνεχόμενες χρονιές εκθέτει στον λογοτεχνικό όμιλο Παρνασσό, ώσπου το 1947 οι τριάντα τέσσερις πίνακές του, σαφώς επηρεασμένοι από τον κυβισμό και τον υπερρεαλισμό, προκαλούν μεγάλο σκάνδαλο και την καθολική απόρριψη του κοινού. Από τους λίγους που τον στηρίζουν είναι ο Οδυσσέας Ελύτης, μέσα από τις σελίδες της «Καθημερινής».

Απογοητεύεται προς στιγμήν και αρχίζει να σκέφτεται τρόπους διαφυγής. Στέλνει στον Christian Zervos των «Cahiers d’art» πενήντα σχέδιά του κρυμμένα μέσα στα μπαούλα των σκηνικών του μπαλέτου του Champs-Élysées που περιόδευε στην Αθήνα. Θα χρειαστούν όμως αρκετά χρόνια ακόμα μέχρι τη μεγάλη έξοδο στο Παρίσι. Πρώτα έπρεπε να βγει από τον ελληνικό του λαβύρινθο. Τότε ήταν που προσποιήθηκε τον φρενοβλαβή και απέφυγε τη στρατιωτική θητεία για να μην αναγκαστεί να πολεμήσει από τη «λάθος» πλευρά.

Το 1948 συμμετέχει στην πρώτη μεταπολεμική πανελλήνια έκθεση όπου δίνεται έμφαση στη γενιά του ’30. Έτσι, έναν χρόνο μετά, το '49, που σηματοδότησε και το τέλος του Εμφυλίου, όταν το Γαλλικό Ινστιτούτο φέρνει έργα των Πικάσο, Μπρακ, Ματίς, Πικάμπια, Νταφί και Πράσσινος, αποφασίζουν με τον Αλέκο Κοντόπουλο να δημιουργήσουν την ομάδα «Ακραίοι», δημοσιεύοντας μάλιστα και μανιφέστο!

Γιάννης Γαΐτης Facebook Twitter
«Οι νέοι και οι γέροι», λάδι σε μουσαμά, 100 x 81 εκ., Συλλογή Ειρήνης Παναγοπούλου

Η μεγάλη διαμάχη που ξεσπάει με αφορμή την έκθεσή του στο ξενοδοχείο «Κεντρικόν» μεταξύ οπαδών της ελληνικότητας και του μοντερνισμού τον πείθει ότι ήρθε η ώρα να φτιάξει τις βαλίτσες του. Παντρεύεται τον Σεπτέμβριο του ’54 τη γλύπτρια Γαβριέλλα Σίμωσι και τον επόμενο μήνα βρίσκονται εγκατεστημένοι σε ένα δωματιάκι του παρισινού ξενοδοχείου Ideal στην οδό Verneuil 8. 

Επισκέπτονται μουσεία και γκαλερί. Γράφει στους φίλους του: «Στην Ελλάδα ήμουν είκοσι χρόνια μπροστά, εδώ είμαι είκοσι χρόνια πίσω». Παρ' όλα αυτά, μια ακατανίκητη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία τον ενεργοποιούν. Δουλεύει κατάχαμα, στα λίγα τετραγωνικά του δωματίου τους.

Στο Salon d’Automne στο Grand Palais συμμετέχει στους Artistes Étrangers en France. Στρέφεται στην αφηρημένη τέχνη, έρχεται σε επαφή με σημαντικούς τεχνοκριτικούς, κυκλοφορεί στους κύκλους του Saint Germaine όπου συναντάει καθημερινά Έλληνες ζωγράφους. Όταν το 1959 επιστρέφει στην Αθήνα για την έκθεσή του «Φυλλώματα» στην γκαλερί Ζυγός, η ευρωπαϊκή του καριέρα έχει ξεκινήσει ήδη με εκθέσεις, εκτός από τη Γαλλία, στην Ιταλία και στη Γερμανία. Παράλληλα, συμμετέχει με τους Κανιάρη, Κοντό, Νίκο και Τσόκλη στην ομάδα «Σίγμα».

Παρουσιάζει έργα του στην τηλεοπτική εκπομπή  «Pourquoi Paris en 1960» και συνδέεται φιλικά με τον συγγραφέα Jean Marie Drot. Μαζί ανακαλύπτουν και ερωτεύονται την Ίο, όπου αναλαμβάνει να του σχεδιάσει το1964 ένα κυκλαδίτικο σπίτι. Χρόνια αργότερα, όταν η οικονομική του κατάσταση του το επιτρέπει, θα σχεδιάσει και θα χτίσει ακόμα ένα στην απέναντι πλευρά για τον εαυτό του: μια συνομιλία οικημάτων και δύο επιστήθιων φίλων.   

Ξεκινάει τα εικαστικά δρώμενα σε ιδιωτικούς και εκθεσιακούς χώρους. Ζωγραφίζει πέφτοντας στα τέσσερα, ημίγυμνος, χρησιμοποιώντας το σώμα του, τις παλάμες του και τα δάχτυλά του με απίστευτη ταχύτητα και δεξιοτεχνία – ένα παιχνίδι δημιουργικής απόλαυσης. Στο τέλος πουλάει ο,τι βγαίνει από τη διαδικασία αυτή, μέχρι και είκοσι πίνακες τη βραδιά. Έτσι βιοπορίζεται τους επτά μήνες που περνάει στη Βραζιλία, ταξιδεύοντας, δουλεύοντας, εκθέτοντας.

Ο έρωτάς του για τη γυναίκα και η πίστη του στη φιλία αναζωογονούν τη δίψα του για τη ζωή. Στο Παρίσι, μαζί με άλλους καλλιτέχνες που τους χαρακτηρίζει η «αφηγηματική αναπαράσταση», δηλαδή τους Κρεμονίνι, Πιστολέτο, Νίκι ντε Σεν Φαλ, στήνουν την έκθεση «Mythologie Quotidienne». Τη δική του «καθημερινή μυθολογία» την αποτελούν  ανθρωποειδή-μυρμηγκοειδείς μορφές με μεγάλα κεφάλια-προσωπεία με έκπληκτα μάτια. Σε αναμονή της εξέλιξής του…

Γιάννης Γαΐτης Facebook Twitter
«Μοτοσικλετιστής», λάδι σε μουσαμά, 132x99 εκ., Συλλογή Εθνικής Τράπεζας

Όταν το 1967 εγκαθιδρύεται η δικτατορία, εκτελεί το «Tiens», στο οποίο ένας μοτοσικλετιστής κοιτάζει ένα λευκό περιστέρι που κείτεται στη γη, και το «Η δολοφονία της ελευθερίας», όπου μια ομάδα στρατιωτικών πυροβολεί ένα περιστέρι: τα ανθρωπάκια εν τη γενέσει τους. Τα πρώτα χαρακτηριστικά απρόσωπα ανθρωπάκια με το μελόν καπέλο, τα ριγέ κοστούμια και τη μαύρη γραβάτα, στοιχισμένα σε γραμμές και ασάλευτα κάνουν τη εμφάνισή τους στη Ρώμη το ’68. Έναν χρόνο αργότερα δίνουν το «παρών» στο Ινστιτούτο Γκαίτε της οδού Ομήρου στην Αθήνα. Πιόνια μιας πολιτείας που θέλει τα πλήθη σε ομοιογένεια, ομοιομορφία, απόλυτη υπακοή. Σύντομα τα ανθρωπάκια ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου, κοινωνοί της παθητικότητας και της ανωνυμίας μιας συγχυσμένης εποχής που αναδύεται μέσα από την περιπαικτική μεν, αλλά καυστική κριτική του δημιουργού τους.

Σε ένα ταινιάκι που γυρίζει ο Serge Bergon με τον τίτλο «Gaitis le baladin» ένα ανθρωπάκι το 'χει σκάσει και παίζει κρυφτούλι στους δρόμους του Παρισιού με τον ίδιο τον Γαΐτη, που ήταν μέγας σκανταλιάρης από έφηβος, μνημειώδη προφίλ στήνονται αγέρωχα στο Μusée des Sables de Port Barcarès, στην Αθήνα του ’73 τα ανθρωπάκια γίνονται φίλαθλοι με φόντο παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού σε φυσικό μέγεθος, για τον Δεσμό. Στην «Κηδεία της ζωγραφικής», μια εγκατάσταση με πομπή από ξύλινα ανθρωπάκια και ένα φέρετρο, κάνει σαφή αναφορά στο Πολυτεχνείο.

Μεταπολίτευση: Ο Γαΐτης εγκαταλείπει το Παρίσι μετά από είκοσι χρόνια. Η γυναίκα του και η κόρη του δεν τον ακολουθούν. Συνδέεται με τη νέα ζωγράφο Άννη Κωστοπούλου. Στο αθηναϊκό του ατελιέ χαίρεται να συναναστρέφεται νέα παιδιά και να τους συμβουλεύει. Μια φρενήρης και ακατάπαυστη δημιουργικότητα ακολουθεί τα επόμενα χρόνια. Εκθέσεις ανά τον κόσμο, τα ανθρωπάκια, ζωντανά ανδρείκελα με μελόν καπέλα και ριγέ κοστουμάκια γίνονται παιχνίδια, έπιπλα, πιάτα, υφάσματα, μόδα από τον Τσεκλένη, βγαίνουν στους δρόμους, συμμετέχουν στο πατρινό καρναβάλι, ταξιδεύουν στα Ευρωπάλια στις Βρυξέλλες, φωτογραφίζονται μπροστά στο Café de Flore.

Διακωμωδώντας την αρχαιολατρία γίνονται Οδυσσέας, Οιδίποδας, Σφίγγα, Ερμής, αμφορέας, πολεμιστές, φτερωτοί άγγελοι, κολόνες σε αρχαίους ναούς, Καρυάτιδες. Ένας άγγελος με γυναικεία μορφή στην «Αποκαθήλωση» του 1980 κρατάει στα χέρια ένα νεκρό ανθρωπάκι. Όσο βρίσκεται σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης βαριά άρρωστος, η Εθνική Πινακοθήκη τού ετοιμάζει αναδρομική έκθεση. Επισκέπτεται την έκθεση λίγο πριν ανοίξει. Λέει στους οικείους του: «Ανακάλυψα το ανθρωπάκι δέκα χρόνια πριν την ώρα του». Πεθαίνει στις 22 Ιουλίου 1984, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια, στα οποία δεν μπόρεσε καν να παρευρεθεί.

Γιάννης Γαΐτης Facebook Twitter
Γιάννης Γαΐτης και Γιάννης Τσεκλένης ποζάρουν μαζί μπροστά στη βιτρίνα με ρούχα της συλλογής, εμπνευσμένα από σχέδια του εικαστικού.

«Θέλω πάρα πολύ να εξηγήσω τη δουλειά μου […] υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά […], αλλά εγώ νομίζω έχω πιο πολύ δικαίωμα να μιλήσω για τα Ανθρωπάκια αυτά τα οποία είναι ξύλινα βέβαια, αλλά αληθινά Ανθρωπάκια. Δηλαδή είναι τα Ανθρωπάκια του σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο. Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά […] γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία».                                                     

«Μονόγραμμα» ΕΡΤ 2, Γιάννης Γαΐτης, Νοέμβριος 1984

«Τα ανώνυμα πλήθη του Γαΐτη αποτελούν ένα σύνολο από φιγούρες-στόχους για άσκηση σκοποβολής, η μανιώδης επανάληψη ανθρώπων στοιχισμένων σε ζυγούς που μας γυρίζουν την πλάτη, φορώντας καπελάκια μελόν και λευκά κολάρα που ξεχωρίζουν κάτω από τα γυαλισμένα σαν από μπριγιαντίνη μαύρα μαλλιά. Πανομοιότυπες φιγούρες μηχανικών ανθρώπων που παρατηρούν, που "συμμετέχουν", που παρευρίσκονται άφωνοι στην άφιξη ενός παιδικού μονοπλάνου, μιας γοργόνας που αναδύθηκε από τη θάλασσα, ταχυδακτυλουργών που ελευθερώνουν ένα περιστέρι της ειρήνης, σεληνιακοί μοτοσικλετιστές […] Στο έργο του Γαΐτη οι "προθέσεις" γίνονται καλλιτεχνική πραγματικότητα πριν γίνουν ειρωνική ερμηνεία. Μια μοναδική πραγματικότητα που πλησιάζει τον κόσμο όπου ζούμε, μέσω μιας μυθικής και φανταστικής προοπτικής.

Ο Γαΐτης μας διδάσκει πώς να μη γίνουμε πλήθος: οι φιγούρες του μπορεί να γίνουν ένα πραγματικό ηθικοπλαστικό αντίδοτο για όσους δεν θέλουν πια να έχουν σχέση με το "παιχνίδι της ανώνυμης σφαγής"».

Giuseppe Marchiori, Galerie Schneider, Απρίλιος 1968

Η έκθεση «Γιάννης Γαΐτης: Η ουσία του απρόσωπου» παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη. Συνοδεύεται από πολυσέλιδο ομότιτλο κατάλογο, με όλα τα εκτιθέμενα έργα.
Επιμέλεια έκθεσης: Τάκης Μαυρωτάς

Βασ. Σοφίας 9 και Μέρλιν 1,  Αθήνα, 210 3611206
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Κυριακή 10:00-18:00, Πέμπτη 10:00-20:00

www.thf.gr

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άραγε δικαιώνεται σήμερα ο Κωνσταντίνος Παρθένης για όλο τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

The Review / Κωνσταντίνος Παρθένης: Δικαιώνεται σήμερα για τον πόλεμο που υπέστη όσο ζούσε;

Ο Χρήστος Παρίδης συζητάει με το συλλέκτη τέχνης Θέμη Ραγιά για τη σημασία της έκθεσης της Εθνικής Πινακοθήκης «Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του» και για την περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Tependris vs Tependris

Εικαστικά / Tependris vs Tependris

Μια αναδρομική έκθεση με πίνακες και γλυπτά, εικονογραφήσεις και ηχογραφήσεις, έργα του Κωνσταντίνου Κακανιά από το 1996 μέχρι σήμερα, με θεματικές που εκτείνονται από τα βαθιά παιδικά τραύματα μέχρι το χιούμορ που χαρακτηρίζει τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΠΕΤΗΣ
Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Εικαστικά / Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Η National Portrait Gallery του Λονδίνου φιλοξενεί μια από τις κορυφαίες εικαστικές εκθέσεις της χρονιάς παγκοσμίως, μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του Βρετανού καλλιτέχνη που άλλαξε την προσωπογραφία, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ζωγραφική της φιγούρας με σπαραγμό, απελπισία και ευαισθησία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Ο Τζάκσον Πόλοκ και η επιρροή που είχαν στο έργο του ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες

Πολιτισμός / Ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες στα πρώιμα έργα του Τζάκσον Πόλοκ

Μια μοναδική έκθεση στο Παρίσι παρουσιάζει πίνακές του από τα χρόνια που τον επηρέαζαν οι σουρεαλιστές και ο Καρλ Γιουνγκ, πριν ακόμα γίνει γνωστός για τα αφηρημένα έργα του με την τεχνική «dripping», το 1947.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Εικαστικά / Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Η μοναδική οπτική του Λουκά Σαμαρά παρουσιάζεται στο μουσείο Dia Beacon της Νέας Υόρκης, στην πρώτη μεταθανάτια έκθεσή του και τελευταία στην οποία συνεργάστηκε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Εικαστικά / Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Tο Μουσείο Μπενάκη, με αφορμή την επέτειο 30 χρόνων από τον θάνατό του σπουδαίου Έλληνα καλλιτέχνη, διοργανώνει μια έκθεση αφιερωμένη στο ταξίδι του από τη Δύση στην Ανατολή το 1958. Ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Εικαστικά / Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη μετέφερε τη γκαλερί CAN από το Κολωνάκι στην Ομόνοια και μιλά για τη γοητεία του κέντρου και για την αρμονική συνύπαρξη με τις προκλήσεις της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στην Tate Modern και Tate Britain, στα έργα της δωρεάς Δ. Δασκαλόπουλου

Εικαστικά / «Η τέχνη έχει νόημα μόνο όταν βρίσκεται σε συνδιαλλαγή»: Η Tate υποδέχεται τα έργα της δωρεάς Δασκαλόπουλου

Έργα των Louise Bourgeois, Βλάση Κανιάρη, Martin Kippenberger, Damien Hirst και πολλών ακόμα μεγάλων ονομάτων της σύγχρονης τέχνης περιλαμβάνονται στη δωρεά του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και φιλοξενούνται πλέον σε νέες εκθέσεις στην Tate Modern και στην Tate Britain.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι δουλειά έχει ένα ρομπότ στην οδό Κριεζώτου;

Εικαστικά / Τι δουλειά έχει ένα ρομπότ στην οδό Κριεζώτου;

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζει τη φθινοπωρινή της βιτρίνα με ένα ρομπότ εντυπωσιακών διαστάσεων, φιλοδοξώντας να ανοίξει μια νέα συζήτηση για το αποτύπωμα της τεχνητής νοημοσύνης σε πεδία δημιουργίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Anna Boghiguian: Μια ακάματη ταξιδεύτρια επιστρέφει με νέα έκθεση στην Ελλάδα

Εικαστικά / Το εκπληκτικό ταξίδι της Anna Boghiguian καταλήγει στην Αθήνα ― μια συνέντευξη

Με αφορμή τη νέα της έκθεση στον Πειραιά, η σπουδαία καλλιτέχνις, που παρουσιάζει παράλληλα μια εκπληκτική εγκατάσταση στην Tate Modern, μας μίλησε για τις εμπειρίες μιας ζωής και για όσα τη συνδέουν με τον Καβάφη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ