ΟΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΕΣ όταν πρόκειται για την Kim Gordon, μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στον χώρο της μουσικής σε μια εποχή που δεν ήταν αυτονόητο για μια γυναίκα να παίζει σε ροκ συγκρότημα. Γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Υόρκη –φέτος έκλεισε τα 70–, αλλά μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και η μητέρα της μοδίστρα. Η ίδια φοίτησε στο Otis College of Art and Design λίγο πριν μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να αναζητήσει την τύχη της στον εικαστικό χώρο το 1980.
Έναν χρόνο μετά γνώρισε τον Thurston Moore και τον Lee Ranaldo και μαζί σχημάτισαν τους Sonic Youth. Με τον Moore παντρεύτηκαν το 1984 και με το συγκρότημα κυκλοφόρησαν συνολικά δεκαέξι άλμπουμ πριν διαλυθούν το 2011 εξαιτίας του άσχημου διαζυγίου του ζευγαριού. Η Gordon πάντοτε ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή μπασίστρια, ούτε μούσα, ούτε κομπάρσος, αλλά ισότιμο μέλος σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει βγάλει η Αμερική. Ευφυέστατη, χωρίς τη συμβολή και την πανκ προσέγγισή της οι Sonic Youth δεν θα είχαν την πορεία που διέγραψαν. Δεν είναι τυχαία είδωλο όσων κοριτσιών θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική.
Είναι πάντα καλό να είσαι επιδραστικός, αλλά είναι ένας ρόλος που δεν με κάνει να αισθάνομαι άνετα. Δεν θέλω όσα κάνω να μου προκαλούν αμηχανία. Απλώς τα κάνω. Έτυχε να παίζω μουσική. Δεν ήταν ότι ήθελα να γίνω μπασίστρια σε γκρουπ όταν μεγαλώσω. Δεν ήταν ποτέ αυτή η φιλοδοξία μου. Ό,τι σου αρέσει, π.χ. να παίζεις μουσική ή να γράφεις ποίηση, κάν' το.
Όταν μιλάς μαζί της, συνειδητοποιείς για ποιον λόγο συχνά τη χαρακτηρίζουν ως την επιτομή του cool. Θα βρεθεί στην Τεχνόπολη στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας της στις 4 Ιουλίου με το νέο της συγκρότημα, που αποτελείται μόνο από γυναίκες. Συνδέεται στην κλήση του Zoom από το σπίτι της στο Λος Άντζελες. Η συζήτηση ξεκινάει με σχολιασμό της πρόσφατης έκθεσής της στη Νέα Υόρκη. Οι καινούργιοι της πίνακες είναι αφαιρετικοί, μάλιστα άνοιξε τρύπες στον καμβά στο μέγεθος ενός iΡhone. Βρίσκω την ευκαιρία να τη ρωτήσω πώς της φαίνεται όλο αυτό το debate που γίνεται τελευταία με την τεχνητή νοημοσύνη, αν και, όπως μου διευκρινίζει, το νέο της έργο δεν αποτελεί κάποιο γενικότερο σχόλιο για την τεχνολογία.
«Τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα και ψεύτικα ως έχουν. Απλώς είναι ένα άλλο επίπεδο που μoυ έχει εξάψει κάπως την περιέργεια. Έχει τις χρήσεις της, αλλά τελικά το θέμα είναι αν οι άνθρωποι θα τη χρησιμοποιούν με έναν δημιουργικό και ενδιαφέροντα τρόπο, και όχι απλώς ως κάτι πρωτοποριακό. Έχουμε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη ότι επειδή η τεχνολογία εξελίσσεται, εξελίσσεται και η ανθρωπότητα. Δεν είναι όμως, αλήθεια. Φαίνεται ότι ο κόσμος πάει προς τα πίσω με πολλούς τρόπους».
— Με ποιους τρόπους πάει προς τα πίσω κατά την άποψή σας;
Εννοώ ότι ακόμη γίνονται πόλεμοι. Έχουμε μια οπισθοδρόμηση, δες τι γίνεται στην Κίνα, την κατάργηση της απόφασης Roe v Wade, που αίρει την προστασία του δικαιώματος στην άμβλωση και διάφορα άλλα δικαιώματα, τη λογοκρισία και την απαγόρευση κάποιων βιβλίων στην Αμερική. Η τεχνολογία και η ανθρωπότητα δεν λειτουργουν απαραίτητα με τον ίδιο τρόπο.
— Πώς είναι η κατάσταση στην Αμερική σήμερα;
Εννοείς πολιτικά;
— Ναι.
Πολιτικά είναι η ίδια κατάσταση όπως παλιότερα, εν τέλει η Αμερική δεν διοικείται από κάποια κυβέρνηση αλλά από οργανισμούς, οπότε είναι λίγο απογοητευτικό πόσο λίγα πράγματα μπορούν στην ουσία να αλλάξουν. Ωστόσο κανείς δεν θέλει ούτε τον Μπάιντεν ούτε τον Τραμπ στην εξουσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν τον DeSantis (σ.σ. αναφέρεται στον ρεπουμπλικάνο κυβερνήτη της Φλόριντα Ron DeSantis). Νομίζω ότι είναι πιο τρομακτικός από τον Τραμπ επειδή φαίνεται ότι κάνει πράγματα, αλλά οι ιδέες του είναι φρικτές. Έχει μια απαίσια φωνή που δεν αντέχω καθόλου, σαν να κλαψουρίζει συνέχεια. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, ίσως είναι καλύτερα να ζεις εδώ στην Αμερική απ' ό,τι σε άλλες χώρες.
Kim Gordon - «Hungry Baby»
— Μιλώντας για την Αμερική, πιστεύετε ότι τελικά το ΜeΤoo βοήθησε; Έκανε περισσότερο καλό ή κακό;
Νομίζω ότι έριξε φως σε πράγματα που όλοι ήξεραν ότι συνέβαιναν και σίγουρα στιγμάτισε συγκεκριμένους ανθρώπους – εννοώ ότι μερικές φορές το παρατράβηξαν. Πώς αποκαθιστάς την υπόληψη κάποιου; Κατά κάποιον τρόπο, έχει δημιουργηθεί ένα προηγούμενο που δεν είναι απόλυτα υγιές. Όλη η ιδέα του cancel culture και της ακύρωσης κάποιων ανθρώπων επειδή λένε ορισμένα πράγματα νομίζω ότι είναι κάπως ακραία, δημιουργεί ένα νέο είδος λογοκρισίας. Πιστεύω ότι το cancel culture είναι κάτι ηλίθιο.
— Στην ουσία δεν λειτουργεί, έτσι;
Δεν νομίζω ότι λειτουργεί καθόλου. Είναι ένα υποπροϊόν των social media και υπάρχει αυτή η αίσθηση μιας ψεύτικης πραγματικότητας που βλέπεις μόνο στο Twitter π.χ. Με αυτό έχει να κάνει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.
— Αλήθεια, τι γνώμη έχετε για το Twitter;
Ο Έλον Μασκ το κατέστρεψε. Ήταν καλό για την ανεξάρτητη δημοσιογραφία, γνωρίζω αρκετό κόσμο που είχε λογαριασμό εκεί, αλλά τώρα αλλάζει και πηγαίνει αλλού εξαιτίας του Μασκ.
— Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας αισιόδοξο ή απαισιόδοξο άνθρωπο;
Αισθάνομαι ότι είμαι ρεαλίστρια, αλλά ποτέ δεν ανεβάζω τον πήχη για να μην απογοητεύομαι.
— Τι σας εμπνέει αυτό το διάστημα;
Η κόρη μου και οι φίλοι της. Γράφει ποίηση και έχει αρκετούς φίλους ποιητές στη Νέα Υόρκη. Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, όταν η ψαλίδα παγκοσμίως έχει ανοίξει τόσο πολύ και η Νέα Υόρκη μοιάζει όλο και περισσότερο με το Ντουμπάι, γίνεται μια πόλη μόνο για πλούσιους.
— Μετά από όλα αυτά τα χρόνια θεωρείτε τον εαυτό σας περισσότερο εικαστικό ή μουσικό;
Υποθέτω ότι είμαι μια εικαστικός που κάνει μουσική και γράφει.
— Θυμάστε την προηγούμενη φορά που βρεθήκατε στην Αθήνα για μια έκθεσή σας;
Βέβαια, θυμάμαι πόσο διασκεδαστικά ήταν. Είχα περάσει πάρα πολύ όμορφα όσο προετοίμαζα την έκθεση – πάντοτε συμβαίνει αυτό με τις εκθέσεις. Πήγα στην Ύδρα. Ήταν ο δεύτερος χρόνος στη σειρά που επισκεπτόμουν την Ελλάδα. Τον πρώτο χρόνο είχα έρθει για να δω πού θα γινόταν η έκθεση. Πάντοτε προσπαθώ να έρχομαι στην Αθήνα είτε για συναυλίες είτε για διακοπές, επειδή μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει να κάνω βόλτα στις γκαλερί της. Ένας φίλος μου έχει έκθεση αυτό το διάστημα στην Bernier Eliades και θα ήθελα να τη δω (σ.σ. εννοεί την έκθεση του Cameron Jamie).
Kim Gordon - «Sketch Artist»
— Μετανιώνετε για κάτι; Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω τον χρόνο, τι θα αλλάζατε;
Είναι δύσκολη ερώτηση. Ίσως το ότι ανησυχούσα τόσο για την Coco (την κόρη της) όταν ήταν μικρή. Είμαι λίγο αγχώδης. Θα αλλάζα κάποια πράγματα, αλλά είναι αρκετά προσωπικά και δεν θα ήθελα να μιλήσω σχετικά.
— Πώς αισθάνεστε για όσα αφήνετε πίσω και τι θα συμβουλεύατε όλες τις νεαρές γυναίκες που σας θαυμάζουν τόσο;
Είναι πάντα καλό να είσαι επιδραστικός, αλλά δεν αισθάνομαι άνετα με αυτόν τον ρόλο. Δεν θέλω όσα κάνω να μου προκαλούν αμηχανία. Απλά τα κάνω. Έτυχε να παίζω μουσική. Δεν ήταν ότι ήθελα να γίνω μπασίστρια σε γκρουπ όταν μεγάλωνα. Δεν ήταν ποτέ αυτή η φιλοδοξία μου. Ό,τι σου αρέσει να κάνεις, π.χ. να παίζεις μουσική ή να γράφεις ποίηση, κάν' το. Απλώς καλό είναι να είσαι σίγουρος ότι το θέλεις επειδή μπορεί να καταλήξεις να κάνεις αυτό ως επάγγελμα. Ξέρω ότι το λέω κάπως ξερά. Ορισμένοι απλώς θέλουν να γίνουν διάσημοι. Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Το να είμαι πάνω στη σκηνή με έκανε να αισθάνομαι ο εαυτός μου με κάποιον τρόπο. Έτσι νιώθω ακόμα όταν αυτοσχεδιάζω μαζί με τον Bill (Nace) και την μπάντα μας Body/Head, επειδή αισθάνομαι ελεύθερη, και το λατρεύω αυτό.
— Γιατί απεχθανόσουν τόσο πολύ να σε ρωτούν πώς είναι να είσαι γυναίκα που παίζεις σε ροκ μπάντα;
Επειδή μοιάζει σαν να μη σε παίρνουν πολύ στα σοβαρά ως μουσικό. Έχεις ακούσει ποτέ να ρωτάνε τους άνδρες «πώς αισθάνεσαι που είσαι άνδρας και παίζεις σε μια ροκ μπάντα;». Νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον να τους ρωτήσει κάποιος. Νομίζω ότι είναι δυσκολότερα για τις γυναίκες. Θεωρούν ότι πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα.
4/7, 21:00, Τεχνοπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Γκάζι, είσοδος: 30 ευρώ
