Δημήτρη, Δήμητρα, χρόνια πολλά
Εορταστικό
1.
Φωτογραφίες Δημήτρη Μητροπάνου της Αναστασίας Βουτυροπούλου
Το τρία σε ένα τραγούδι «Δυο νύχτες-Αλίμονο-Θέλω απόψε να σου γράψω» όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος «λαϊκά ’76» πέρασε σχεδόν απαρατήρητο (ήταν και τελευταίο στη Β πλευρά). Είχαν προηγηθεί τα Κάνε κάτι να χάσω το τραίνο, Σε μια στίβα καλαμιές, Καλοκαίρια και χειμώνες που το επισκίασαν και χαρακτηρίζουν έκτοτε το ρεπερτόριο του Μητροπάνου. Εννέα ετών τότε εγώ, μαθητής Δ' ή Ε΄τάξης του Δημοτικού η φωνή του Μητροπάνου όπως ακουγόταν από το κασετόφωνο (μεγάλου φορμά, γνωστές ως track 8 – από τα 8 τραγούδια) του πατρικού Ford Taunus Caravan πηγαίνοντας από τη δυτική Σαλονίκη προς Νέα Μηχανιώνα, με έκανε να συνειδητοποίησω πως με τη φωνή του μπορούσα να κατανοήσω τον τίτλο του δίσκου και, αφηρημένα κάπως, να αισθανθώ «λαϊκό» άτομο. Και να συνδέσω τη γενέθλια πόλη με τη φωνή του (και λόγω ονόματος του πολιούχου).
Τα slides αυτά (ή διαφάνειες, δλδ φιλμ όπως του σινεμά αλλά σε μεγάλη διάσταση) τράβηξε η Αναστασία τον Ιούλιο του 2008 με μία Rolleiflex 6X6 για το περιοδικό Ταχυδρόμος στο οικογενειακό εξοχικό του στον Τύμβο Μαραθώνος.
Με έναν πολύ ελλειπτικό, ευεργετικά χαώδη και χαμηλόφωνο τρόπο ο Ευθύμης Φιλίππου αποδίδει ένα μοναδικό λεκτικό πορτρέτο στο βιβλίο Δημήτρη. Ένα σπάνιο εκδοτικό προϊόν του 2014 από το δημιουργικό γραφείο MNP.
δημήτρης μητροπάνος, λαϊκά ’76 υπόλοιπο άλμπουμ και η ιστορία για το κομμάτι από το ogdoo.gr
2.
Δύο Δήμητρες στο (symbol)
Υπήρχε παλιότερα η συνήθεια οι εφημερίδες να κρατούν αρχεία των φύλλων τους δένοντας τους σε μεγάλους τόμους πχ ανά μήνα. Το (symbol) ήταν το εβδομαδιαίο ένθετο μεγάλου σχήματος, 27x34 εκ. της οικονομικής εφημερίδας Επενδυτής που κυκλοφορούσε λίγο πριν και λίγο μετά το «γύρισμα του αιώνα». Ακολουθώντας αυτή την πρακτική, προέκυψε ο τόμος V του προσωπικού μου αρχείου. Η εικονογράφηση μονοκοντυλιά της Δήμητρας Γαλάνη που έκανα είναι από το τεύχος με ημερομηνία κυκλοφορίας 30.9.2000. Το δισέλιδο με τη φωτογραφία της Δήμητρας Παπαδοπούλου από τον Γιάννη Μπουρνιά στις 14.10.2000. Αξίζει να αναφερθεί νομίζω ότι το (symbol) –με εκδότη διευθυντή τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο– αποτελεί την προδρομική εκδοχή της LiFO.
3.
Μια βόλτα μέχρι του Λουμπαρδιάρη
Η τετραετία 1954-58 που διαμορφώνεται η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου (Λουμπαρδιάρη) και ο περιβάλλων χώρος από τον Δημήτρη Πικιώνη, τόσο για τη χώρα μας αλλά και διεθνώς, ανήκουν σε μια προσωπική, προσιτή φαντασιακά (ασπρόμαυρη βέβαια) Εδέμ του «λίγο πριν» αλλάξουν όλα δια παντός (άνθρωποι, πόλεις και οι θεοί τους – εξηγήσιμο, αλλά, δεν είναι του παρόντος). Από το 2020 και κάθε τέτοια μέρα επισκέπτομαι τον ναό ακολουθώντας κατόπιν την περιφορά της εικόνας από το πλακόστρωτο προς την Ακρόπολη, αποκαλύπτοντας με τον απλούστερο τρόπο πως ενώνεται το αιώνιο με το εφήμερο της ζωής μας.
Περισσότερα για την αρχιτεκτονική του Λουμπαρδιάδη εδώ και για τον Πικιώνη εδώ
Και του χρόνου με υγεία.
