ΜΕ ΥΠΕΡ-ΕΙΚΟΣΑΕΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ στα ροκ δρώμενα και με περισσότερες από 110 κυκλοφορίες, από καλλιτέχνες και συγκροτήματα από διάφορες χώρες του κόσμου (και όχι μόνο από την Ελλάδα), η Sound Effect Records του Γιάννη Ανδριόπουλου είναι πια μια υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο.
Με πίστη στις βινυλιακές εκδόσεις, χωρίς φυσικά να απορρίπτεται το CD, με ειδίκευση στο ψυχεδελικό, progressive, space, post-κιθαριστικό και folk rock και με μια έφεση στην ανακάλυψη νέων ονομάτων, η Sound Effect Records έχει τον τρόπο να συνδυάζει το παλιό με το καινούριο, προτείνοντας κάθε φορά δυνατές κυκλοφορίες. Σαν αυτές τις πέντε που ακολουθούν...
AGUSA: Prima Materia
[Kommun2 / διανομή Sound Effect Records, 2023]
Οι σουηδοί progsters Agusa είναι μία αγαπημένη μπάντα του σύγχρονου, υποψιασμένου, ελληνικού ροκ κοινού, καθώς έχουν παίξει στα μέρη μας διάφορες φορές (Six D.O.G.S, Death Disco), ενώ και το άλμπουμ τους “In Concert” (2018) ήταν γραμμένο στην Death Disco, στις 9 Δεκ. 2016. Δηλαδή δεν τους αγαπούν μόνον οι Έλληνες, τους Agusa, αλλά αγαπούν κι εκείνοι εμάς. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, αμοιβαία.
Συνθέσεις μεστές λοιπόν, με ποικιλία στις μελωδίες, με αλλαγές, με breaks και με soli εκεί όπου πρέπει και απαιτείται, με έντονο λυρικό στοιχείο, με λίγα τραγούδια-φωνητικά και με πολύ συνετή παρουσία όλων των επιμέρους παραμέτρων, με τα ηχοχρώματα να κινούνται κάπου ανάμεσα στο κλασικό progressive rock και το progressive folk, με τον ήχο να διατηρεί πολλές βρετανικές και ακόμη ιταλικές αναφορές.
H μπάντα από το Malmö, που την αποτελούν οι Mikael Ödesjö κιθάρες, Jenny Puertas φλάουτο, φωνή, Simon Ström μπάσο, Roman Andrén πλήκτρα και Nicolás Difonis ντραμς, κρουστά, φωνή, έχει πρόσφατο LP σε κυκλοφορία, που αποκαλείται “Prima Materia” και το οποίο αποκλείεται να μην ενθουσιάσει τους φίλους του είδους. Τους «προγκρεσιβάδες», όπως τους λέμε, που αποτελούν, και αυτοί, μια δυνατή ροκ ομάδα, με «πιστούς» σε κάθε χώρα και φυσικά στην Ελλάδα.
Ναι λοιπόν, είναι τόσο καλό το “Prima Materia”, που θα αφήσει άφωνους τους φίλους του κλασικού prog-rock, καθώς ο ήχος του παραμένει πολύ πιστός στα χρώματα του χθες.
Και τα τέσσερα κομμάτια, που έχουν τίτλους “Lust och fägring (Sommarvisan)” (14:30), “Under bar himmel” (10:19), “Ur askan” (10:28) και “Så ock på jorden” (7:17), είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, όπως λέμε, παρατάσσοντας όλο το κλασικό «οπλοστάσιο» σε θέση μάχης.
Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από το βασικότερο, που είναι οι συνθέσεις και οι αποδόσεις τους. Οι Agusa είναι πρώτης τάξεως μουσικοί. Έχουν εντρυφήσει στο κλασικό progressive και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, ώστε να μην χάνουν το νόημα ούτε για δευτερόλεπτο.
Ur askan
Συνθέσεις μεστές λοιπόν, με ποικιλία στις μελωδίες, με αλλαγές, με breaks και με soli εκεί όπου πρέπει και απαιτείται, με έντονο λυρικό στοιχείο, με λίγα τραγούδια-φωνητικά (η Jenny Puertas τραγουδά στα ισπανικά στο “Ur askan”, ενώ υπάρχουν και βοκαλισμοί στο “Så ock på jorden” από την Puertas και τον Difonis) και με πολύ συνετή παρουσία όλων των επιμέρους παραμέτρων –και εννοούμε την ισοβαρή χρήση όλων των οργάνων, όχι μόνον της κιθάρας και των πλήκτρων, μα και του φλάουτου– με τα ηχοχρώματα να κινούνται κάπου ανάμεσα στο κλασικό progressive rock και το progressive folk, με τον ήχο να διατηρεί πολλές βρετανικές και ακόμη ιταλικές αναφορές.
Ένας συνδυασμός αυτών των δύο βασικά, του prog-rock και του prog-folk, είναι ο ήχος του “Prima Materia”, που δεν διαθέτει όχι track μέτριο ή αδιάφορο, μα μήτε λεπτό μέτριο ή αδιάφορο.
Φοβερό άλμπουμ για το στυλ του, που θα ενθουσιάσει τους φίλους του είδους.
GLEN: I Can See No Evil
[Sound Effect Records, 2023]
Οι Glen είναι μία γερμανο-ελληνική, ας την πούμε έτσι, ροκ μπάντα, που εδρεύει στο Βερολίνο και η οποία, έως τώρα, έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ – με το τρίτο να αποκαλείται “I Can See No Evil”. Και είναι αυτό ακριβώς το άλμπουμ, που τώρα τυπώνεται σε δίσκο βινυλίου από την Sound Effect Records.
Κατ’ αρχάς να γράψουμε λίγο για τα πρόσωπα – ποιοι αποτελούν τους Glen και ποιοι βρίσκονται πίσω τους (στο τεχνικό κομμάτι).
Μέλη των Glen είναι λοιπόν οι Wilhelm Stegmeier κιθάρες, πιάνο, όργανο, σύνθια, κρουστά, φωνή, Eleni Ampelakiotou κιθάρες, Roland Double Feinaeugle μπάσο, Lucia Martínez ντραμς, Achim Faerber ντραμς, κρουστά και τέλος ο Jeff Hermanson φλούγκελχορν, τρομπέτα σ’ ένα track.
Μείξη στο “I Can See No Evil” έχει κάνει ο Mack, που έχει δουλέψει για «όλο» το γερμανικό progressive των σέβεντις (Out of Focus, Sunbirds, Abacus, Subject Esq, Sahara…) και ακόμη για τους Uriah Heep, Deep Purple, Rolling Stones, Scorpions, Electric Light Orchestra, Giorgio Moroder, Rory Gallagher και άπειρους άλλους, ενώ το master έχει κάνει ο επίσης πασίγνωστος στους φίλους του γερμανικού progressive Eroc.
Το “I Can See No Evil” περιλαμβάνει τρία κομμάτια σε κάθε πλευρά και είναι ένα καθ’ όλα ισορροπημένο άλμπουμ.
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι πως οι Glen είναι ένα instrumental γκρουπ ή καλύτερα ένα γκρουπ που παίζει instrumentals – κάτι αρκετά... φυσικό για ένα μεγάλο κομμάτι του ροκ των ημερών μας, που βρίθει ορχηστρικών σχημάτων.
Το καλό για τους Glen, όμως, είναι πως δεν πρόκειται για ένα τυπικό post-rock συγκρότημα, που άγεται και φέρεται από τον ήχο των Mogwai. Όχι. Οι επιρροές των Glen είναι πλατύτερες και φθάνουν έως το german prog των early seventies – και δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε πως στο εισαγωγικό “Paradigma” οι αναφορές στους περίφημους Out of Focus, σε σχέση με το κάπως βαρύγδουπο ρυθμικό τμήμα, κάπου ακούγονται στο βάθος. Μπάσο, ντραμς και κιθάρες, λοιπόν, κάνουν πολύ καλή δουλειά, με όλη τη μινόρε σύνθεση να μοιάζει ιδανική για εισαγωγή.
Στο “Anthem” τα πράγματα γενικώς δεν αλλάζουν, παρότι εδώ ο όγκος του ήχου χαμηλώνει, με τις κιθάρες να ακούγονται πάντα σαν κιθάρες και όχι «αλλοιωμένες» όπως στο post-rock. Ωραίες και κατανοητές οι φράσεις και τα σχήματα, δίνουν έξτρα πνοή στο κομμάτι.
Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το 8λεπτο “Polylmorphine”, που είναι επίσης ένα βαρύ track, ίσως το πιo progressive από τα τρία της Side A, βασισμένο σ’ ένα γρήγορο τέμπο, με ωραία προσαρμοσμένες κιθάρες, που, προς το τέλος, κινούνται ακόμη και προς ψυχεδελικές κατευθύνσεις.
Το αρχικό break με την τρομπέτα στο σχεδόν 11λεπτο “Neos Kosmos”, που ανοίγει την Side B, παραχωρεί γρήγορα τη θέση του στην ροκ αφήγηση, που καθορίζεται από μια σχετική μονοτονία, με γεμίσματα πάντως από τα ντραμς και με «χαμένες» κιθάρες (ακόμη και διπλές), με συνεπείς progressive «αλλαγές» στην διαδρομή και με τα σύνθια να παίζουν κάπως τον ρόλο του φλάουτου, προσθέτοντας κι αυτά νέα χρώματα. Γενικώς, λέμε για μια σύνθεση με πολλά ελκυστικά χαρακτηριστικά, που έχει τον τρόπο να σε καθηλώνει.
Το “In the midday sun” τώρα είναι ένα αργό κομμάτι, στο οποίο, φαινομενικώς, συμβαίνουν «λίγα». Στην πράξη πρόκειται όμως για ένα rock-ambient track, που δεν παύει, ποτέ, να χάνει το ενδιαφέρον του. Φυσικά, και εδώ, ανιχνεύονται ψυχεδελικά στοιχεία.
GLEN – POLYMORPHINE – from the upcoming new GLEN album I CAN SEE NO EVIL (Official video)
Ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το 6λεπτο “Strike”, που ως έσχατο track του LP είναι αρκετά ανεβαστικό, γρήγορο, με πάντα ωραίες κιθάρες, βασισμένο σε prog/post-rock φόρμες.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, που φέρουν άψογα εις πέρας οι Glen και που μπορεί να διαθέτει μια moody προβληματική, καθώς οι δημιουργοί του αναρωτιούνται σε σχέση με το «κακό» και το «σκοτεινό», αλλά όπως γράφει και το τσιτάτο του ιταλού σκηνοθέτη Roberto Rossellini στο innersleeve τού “I Can See No Evil”: «το να αντιλαμβάνεσαι το κακό, όπου αυτό υπάρχει, είναι, κατά τη γνώμη μου, μια πράξη αισιοδοξίας».
LAMP OF THE UNIVERSE: The Akashic Field
[Sound Effect Records, 2023]
Οι Lamp of The Universe, από το Hamilton της Νέας Ζηλανδίας, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σύγχρονου psych «σχήματος». Βασικά πρόκειται για έναν άνθρωπο (γι’ αυτό έχουμε το «σχήματος» σε εισαγωγικά), τον Craig Williamson, ο οποίος συνθέτει, τραγουδά, παίζει όλα τα όργανα μόνος του, κάνοντας ηχογράφηση, μείξη και παραγωγή στους δίσκους του, που κυκλοφορούν σε διάφορα labels ανά τον κόσμο.
Το “The Akashic Field” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ των Lamp of The Universe, αφού τυπώθηκε πέρυσι (2022) σε βινύλιο από την ολλανδική Headspin Records, ενώ τώρα (2023) κυκλοφορεί και σε CD από την ελληνική Sound Effect Records, έχοντας δύο επιπλέον tracks ως bonus. Η έκδοση είναι ωραία, έχοντας triple folded digipak, με τους στίχους τυπωμένους στα ανοίγματα.
Το “The Akashic Field” διαθέτει οκτώ κομμάτια μέσης διάρκειας (χονδρικώς 5λεπτα), τα οποία όλα μαζί αποτελούν ένα «σώμα». Εννοούμε πως ο δίσκος, ως άκουσμα είναι ιδιαιτέρως συμπαγής και στιβαρός, χωρίς εκπτώσεις, όσον αφορά στην... ψυχεδελικότητά του.
Οι Lamp of The Universe φέρνουν στη μνήμη πολλά και διάφορα ονόματα από το πλουσιότατο «χθες» του συγκεκριμένου ήχου – και κάποια απ’ αυτά τα ονόματα θα μπορούσε να είναι οι πιο complex Purple Overdose (των 90s κυρίως), όπως και διάφοροι καλλιτέχνες ή γκρουπ, που ηχογραφούσαν την ίδια εποχή για την σουηδική Xotic Mind (o S.T. Mikael π.χ.), ενώ δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε τους Bevis Frond βεβαίως ή ακόμη και τους Moffs του Tom Kazas, που επίσης ανακαλούνται (τουλάχιστον στους οριενταλισμούς του Craig Williamson).
Θέλουμε να πούμε με αυτά πως ο νεοζηλανδός μουσικός είναι περισσότερο κοντά, ηχητικώς, σε κάποια ονόματα ας-τα-πούμε-του-καιρού-του, παρά στα κλασικά ακούσματα των σίξτις, που βεβαίως υπάρχουν μέσα σε όλα τα μεταγενέστερα.
Βασικά, το παιγνίδι εδώ γίνεται με τις κιθάρες, που σκάνε από διάφορες κατευθύνσεις, βεβαίως σε lead και ρυθμικούς ρόλους, και με διάφορα επιμέρους ηχοχρώματα, δημιουργώντας πολύ έντονες καταστάσεις. Το ίδιο έντονα, εν τω μεταξύ, είναι ηχογραφημένο και το ρυθμικό τμήμα, όπως και οι φωνές και τα πάντα τέλος πάντων στο “The Akashic Field” – με το άκουσμα να κινείται στο κόκκινο, και ενίοτε στο όριο της παραμόρφωσης.
Προφανώς αυτός ο τσιτωμένος ήχος ήταν στις επιδιώξεις των Lamp of The Universe, προκειμένου να επιτευχθεί το «χάσιμο», με όρους βαρείς και πυρηνικούς και όχι με όρους folk, pop και τα λοιπά.
LAMP OF THE UNIVERSE - Return as Light
Βεβαίως, εδώ, υπάρχουν κι άλλα όργανα στην εγγραφή, κάποια πλήκτρα ή και σιτάρ (“Mystic circle”), όπως και ποικίλα εφφέ, αλλά το βασικά εκτόπισμα το παρέχουν οι κιθάρες.
Ενδιαφέρον, περαιτέρω, στην περίπτωση των Lamp of The Universe (Craig Williamson) και του “The Akashic Field” έχουν και τα λόγια, που διαθέτουν μυστικιστικές, θρησκευτικές, μαγικές και φιλοσοφικές αναφορές, δημιουργώντας τα σωστά vibes και αυτά από την μεριά τους, ενώ εξόχως ενδιαφέροντα είναι και τα δύο bonus tracks, εκεί στο τέλος, που εμφανίζουν πιο πολλά πλήκτρα και ακόμη πιο σφοδρή λυσεργική αποτύπωση.
Γενικώς, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σκληρά «ταγμένο» psych άλμπουμ, που απλώς ενθουσιάζει.
THE GREEN PAJAMAS: This Floating World Is a Dream
[Sound Effect Records, 2023]
Ξαναπιάνουμε το ελληνικό νήμα των δίσκων των Αμερικανών Green Pajamas –από τα γκρουπ-σταθμός της νεοψυχεδέλειας και του paisley underground στα 80s–, που άρχισε να ξετυλίγεται με το ιστορικό “Book of Hours”, τυπωμένο για την Di Di Music το 1989, έχοντας, τώρα, ως αφορμή την τελευταία ελληνική κυκλοφορία τους. Λέμε για το LP “This Floating World Is a Dream”, που τυπώθηκε σε μιαν έκδοση 300 βινυλίων από την Sound Effect Records.
Η εταιρεία από τα Εξάρχεια έχει... πλαστικοποιήσει κι άλλα άλμπουμ των Green Pajamas, όπως το “Phantom Lake: Northern Gothic 3” (2019) και το “Box of Secrets: Northern Gothic Season 2” (2021), οπότε αυτή τη στιγμή τριτώνει το καλό με την έκδοση του εν λόγω long-play. Όπως γράφουν και οι ίδιοι οι Green Pajamas στο bandcamp τους:
«Έχουμε για σας το νέο LP των Green Pajamas, το “This Floating World Is a Dream”. Τι είναι αυτό; Το τελευταίο άλμπουμ μας από τον Σεπτέμβριος του 2022, που επανασχεδιάστηκε ως βινύλιο για το 2023. Περιλαμβάνει ένα εντελώς καινούριο artwork κι έχει ανανεωθεί, ώστε να βρίσκεται πιο κοντά στο αρχικό όραμα του Jeff (Kelly), σε σχέση με τα μελαγχολικά τοπία του Akira Kurosawa, ζωγραφισμένα με περσικά σιτάρ, αναλογικά σύνθια και ανάποδες ηλεκτρικές κιθάρες. Κυκλοφορεί από τους Έλληνες φίλους μας τής Sound Effects Records και είναι πολύ περιορισμένης έκδοσης».
Μετά από τόσες δεκαετίες... Green Pajamas είναι βασικά ο Jeff Kelly, που χειρίζεται τα περισσότερα από τα όργανα που ακούγονται στο “This Floating World Is a Dream”, ενώ δίπλα του συναντάμε και τους Eric Lichter φωνή σε τρία κομμάτια, Laura Weller φωνή, ακουστική κιθάρα σ’ ένα κομμάτι, Scott Vanderpool ντραμς σ’ ένα κομμάτι, Joe Ross φωνή, ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες σ’ ένα κομμάτι και Brian Learned μπάσο σ’ ένα κομμάτι.
Όμως και παρά την περιστασιακή παρουσία όλων αυτών των ονομάτων (πέραν του Jeff Kelly) το ηχητικό αποτέλεσμα στο άλμπουμ είναι εντυπωσιακό!
Κατ’ αρχάς ο δίσκος βγάζει ένα πολύ ζεστό χρώμα, λυρικό και αβίαστο, που δεν το συναντάς εύκολα από τα νεότερα ονόματα, που κινούνται στις ανάλογες κατευθύνσεις.
Το LP ξεκινάει βασικά μ’ ένα φοβερό κομμάτι, το “Six minutes in heaven”, που σε βάζει αμέσως στο κλίμα. Το track συνδυάζει βρετανικά και αμερικάνικα ψυχεδελικά στοιχεία, μαζί με «τοίχους» από πλήκτρα και κιθάρες στο βάθος, συν indian percussions, έχοντας έξοχη μελωδική γραμμή και γενικότερα ροή.
Στην πρώτη πλευρά του δίσκου υπάρχουν κι άλλα φοβερά κομμάτια, που μπορεί ναι μεν να ξεκινούν ακουστικά, αλλά εξελίσσονται... ηλεκτρικότερα, προβάλλοντας εφφέ, «ανάποδα» παιξίματα και αναλογικά σύνθια, σε απολύτως σωστές δόσεις (“Princess Misa 1”, “Constance gray”).
Αλλού πάλι συναντάς πιάνο και τρομπέτες, σ’ ένα περισσότερο country πλαίσιο (“I’ve got love”), με τα indian vibes να κάνουν εμφανή την παρουσία τους σ’ ένα από τα πιο west coast tracks του LP (τραγουδά η Laura Weller), το “Give me a penny”, με την Side 1 να κλείνει με δύο πιο ήπια κομμάτια, το “Kimono dream” (ένα ήσυχο folk-rock, με εφφέ και σύνθια που φέρνει στη μνήμη τον… ψυχεδελικό Donovan) και το “Psychedelic sun” (που είναι μια μπαλάντα, περασμένη στο πιάνο και τα πλήκτρα βασικά).
Six Minutes in Heaven
Όμως και η δεύτερη πλευρά του “This Floating World Is a Dream” των Green Pajamas είναι πρώτης τάξεως και κλάσεως, αφού ο Jeff Kelly δεν παραλείπει κι εδώ να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό του.
Έτσι η Side 2 θα ανοίξει μ’ ένα loner psych-folk track, με επιρροές από John Lennon (εποχής Plastic Ono Band) ή και Al Stewart, το “Menthol woman”, που είναι και αυτά από τα ωραιότερα του δίσκου, για να ακολουθήσουν κάμποσα ακόμη κομμάτια, στα οποία άλλοτε κυριαρχούν τα σύνθια, άλλοτε τα indian vibes ή και τα πιο έντονα ροκ χαρακτηριστικά, όπως συμβαίνει με το “Princes Misa 2”.
Όμως και το τελείωμα του δίσκου επιφυλάσσει εκπλήξεις, με τα psych tracks “The devastating night” και “Joy ride / The happy ending” (με το δεύτερο να συγκαταλέγεται, οπωσδήποτε, ανάμεσα στα 3-4 ωραιότερα του LP, διαθέτοντας ωραίας κιθάρες με wah-wah, εφφέ, ωραίες εναλλαγές ακόρντων, αλλαγές σε τέμπο, έχοντας, συνολικά, περιπετειώδη αφήγηση).
Ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ από τους Green Pajamas λοιπόν, που εξακολουθούν, 40 χρόνια μετά, να κρατάνε ψηλά τη σημαία.
JIM GRIFFIN: The Signal
[Sound Effect Records, 2023]
Ο Jim Griffin είναι ένας ιρλανδός μουσικός από το Limerick, που εμφανίζεται από τις αρχές των 00s με συγκροτήματα prog, space και post-rock αναφορών (The Fewer The Better, Zombie Picnic) και που τα τελευταία χρόνια κάνει δίσκους μόνος του. Έτσι, βλέπουμε στο discogs πως ο Griffin έχει κυκλοφορήσει έως σήμερα τρία προσωπικά άλμπουμ, ένα το 2015, ένα το 2017 κι ένα το 2020, με το τελευταίο εξ αυτών, το “The Signal”, να τυπώνεται τώρα (2023) και σε LP (300 αντίτυπα) από την Sound Effect Records.
Είναι τόσο καλό το “The Signal”, που έπρεπε να μετατραπεί και σε βινύλιο και μάλιστα από μία ελληνική εταιρεία; Ναι, είναι τόσο καλό και μπράβο τέλος πάντων στην Sound Effect, γι’ αυτή την προσεγμένη κυκλοφορία, με τον απλό ωραίο φάκελο και το εξ ίσου περιποιημένο innersleeve.
Ποιο είναι το... signal όμως και για τι ακριβώς σήμα πρόκειται, τέλος πάντων;
Ψάχνοντας στο δίκτυο (It’s Psychedelic Baby Magazine) βρίσκεις τον ίδιον τον Jim Griffin να λέει πως για την ολοκλήρωση του “The Signal”, κατ’ αρχάς, δύο ήταν τα βασικά σημεία, ανάμεσα στα οποία κινήθηκε – το άλμπουμ “Imaginos” [Columbia, 1988] των Blue Öyster Cult και οι ιστορίες του H.P. Lovecraft. Το concept, δε, με λίγα λόγια έχει ως εξής:
Κάποιος αστρονόμος ονόματι Atwood, το 1902, συλλαμβάνει μέσω ενός δικού του μηχανισμού ένα εξωγήινο σήμα, που προέρχεται από τον Σείριο. Βασικά, δεν πιστεύει κανείς, στην επιστημονική κοινότητα, πως πρόκειται για κάτι αληθινό, αλλά εκείνος το παρακάμπτει αυτό επιχειρώντας να τελειοποιήσει τον μηχανισμό του, ώστε να μπορέσει να αποδείξει την ορθότητα των συμπερασμάτων του. Κι ενώ είναι έτοιμος για να προβεί σε ανακοινώσεις, μία γυναίκα έρχεται στη ζωή του, την οποία ο Atwood θα ερωτευθεί σφόδρα, αφήνοντας κατά μέρος τα επιστημονικά σχέδιά του και βιώνοντας μαζί της, σταδιακά, μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, όταν η γυναίκα του θα εξαφανισθεί μυστηριωδώς, ο Atwood θα επιχειρήσει να επανέλθει στα παλιά πειράματά του, καθώς θα του σφηνωθεί η ιδέα πως (η γυναίκα του) μπορεί να ήταν εξωγήινη, που είχε έλθει από τον Σείριο, προκειμένου να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την ανακάλυψή του. Έτσι, προσπαθεί τώρα να στείλει εκείνος σήμα στον Σείριο, αντί να περιμένει να λάβει από εκεί, επιχειρώντας να επικοινωνήσει με την γυναίκα του, αλλά δυστυχώς για ’κείνον θα τον προλάβει ο θάνατος. Όταν, όμως, ο γιος του θα ανακαλύψει την κατασκευή και τις σημειώσεις του, η μηχανή που είχε δημιουργήσει ο Atwood θα αρχίσει ξανά να λειτουργεί...
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ακόμη ωραιότερα είναι εκείνα που συνθέτει και παρουσιάζει ο Jim Griffin με τους φίλους του στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που κινείται πολύ δημιουργικά σε progressive-electronic rock δρόμους.
Προς τούτο ο Griffin συνεργάζεται με διάφορους μουσικούς και στα ηλεκτρονικά εφφέ, μα και σε συμβατικά όργανα (κιθάρες, σαξόφωνα), με τον ίδιον να παίζει όλα τα βασικά όργανα και να τραγουδά, και με μια μεγάλη συμμετοχή, τον Joe Bouchard, των Blue Öyster Cult, να τον βοηθά στο κείμενο (spoken word) σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, το 7λεπτο “Thought experiment” (Β1).
Φοβερά είναι όμως και τα “God of Rage” (A2), “Our new world will bathe in ancient light” (B2) και “Spiral staircase” (B3), δίχως να υπολείπεται κάποιο από τα υπόλοιπα, αφού το “The Signal” κυλάει σταθερά και με πολύ καλή ενότητα.
Εντάξει, κάποιες κλασικές αναφορές, ακόμη και Pink Floyd-ικές, μπορείς να συναντήσεις εδώ, σε διάφορα κομμάτια, αλλά εγώ θέλω να μνημονεύσω τρία όχι προφανή άλμπουμ, από το 1975, που για κάποιους λόγους προσωπικώς ανακάλεσα, ακούγοντας το “The Signal” του Jim Griffin.
Είναι το “Control” (1975) του Σκοτσέζου John St. Field, το φερώνυμο άλμπουμ (1975) του Ισπανού Eduardo Bort και το “Alllô Tôulmônd” (1975) του Καναδού Raôul Duguay. Δεν είναι «ίδια» όλα αυτά τα LP, αλλά είναι χαρακτηριστικά μιας ομάδας τραγουδοποιών να κινηθούν, με ξεχωριστή επιτυχία σε χώρους, που καλύπτουν κυρίως συγκροτήματα, εκεί στα mid-70s. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία ανήκει και ο Jim Griffin.
The Signal - Jim Griffin (Promo Clip)
Επαφή: www.soundeffect-records.gr
