Περιέργως, θυμάμαι πολύ καλά το κόκκινο χρώμα και τη φιγούρα του Λένιν, παρότι γεννήθηκα λίγα χρόνια πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ως παιδί λίγα αντιλαμβανόμουν σε σχέση με την πολιτική κατάσταση. Πολύ πιο έντονα θυμάμαι την περίοδο μετά την κατάρρευση. Δεν έχω μνήμες από συνύπαρξη με τον πατέρα μου, οι γονείς μου είχαν χωρίσει και ζούσα με τη μαμά μου. Μεγαλώνοντας, προσπαθώ να ανακαλύψω αν αυτό με έχει τραυματίσει, και δεν με βρίσκω ούτε τραυματισμένη ούτε θυμωμένη. Συμβαίνουν αυτά στη ζωή, η μαμά μου πέρασε δύσκολα, αλλά κάλυψε την πλευρά του μπαμπά μου. Υπήρχαν στιγμές που άλλα κορίτσια μπορεί να έλεγαν «δεν με αφήνει ο μπαμπάς…» για κάτι κι εγώ σκεφτόμουν «μήπως τελικά είμαι τυχερή;». Παιδικές σκέψεις.
• Στο νηπιαγωγείο κάναμε τραγούδι, ζωγραφική – αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τα καλλιτεχνικά. Στις σχολικές γιορτές πάντα μου έδιναν τον βασικό ρόλο. Ντυμένη λίγο αλλιώς από τα άλλα παιδιά, στο κέντρο, είχα την τύχη να εκτίθεμαι στο κοινό από νωρίς. Αυτό ίσως να οφειλόταν στο ότι ήμουν ομορφούλα και, βέβαια, διέκριναν κάποιο ταλέντο – όταν ανάμεσα σε δεκαπέντε παιδιά το ένα τραγουδάει καλά, θα του δώσεις τον μεγαλύτερο ρόλο. Εν τω μεταξύ, από τη φύση μου ήμουν αρκετά ντροπαλή, αλλά όταν μου δινόταν η δυνατότητα να είμαι στη σκηνή, ήθελα να είμαι άριστη, και απελευθερωνόμουν.
• Μέσα σε όλα τα όχι τόσο ωραία της Σοβιετικής Ένωσης, κάποια κομμάτια της παιδείας λειτουργούσαν πολύ καλά. Κάλεσαν τη μαμά μου για να της πουν ότι είμαι καλή στο τραγούδι. Εκείνη δεν ήθελε και πολύ, άρχισε να με γράφει όπου μπορούσε, έτσι βρέθηκα στο παιδικό συγκρότημα Nergebi. Έξι χρονών συμμετείχα στην πρώτη μου συναυλία, παίζαμε κανονικά όργανα και τραγουδούσαμε. Πήραμε μέρος σε φεστιβάλ, ταξιδέψαμε στη Λευκορωσία, στη Ρωσία, η μαμά μου ήταν πολύ υποστηρικτική από την αρχή.
Ό,τι με έχει δυσκολέψει άλλο τόσο με έχει βοηθήσει. Δεν έχω κανένα λόγο να κλάψω ούτε να κλαφτώ. Είμαι πολύ περήφανη για όλη τη διαδρομή μου στη ζωή μέχρι σήμερα.
• Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού γινόμασταν Μικροί Οκτωβριανιστές, φορούσαμε το αστέρι με το κεφάλι του Λένιν. Στις μεγαλύτερες τάξεις τα παιδιά γίνονταν Μικροί Πιονιέροι, φορώντας το κόκκινο φουλάρι. Εγώ δεν το πρόλαβα, αλλά θυμάμαι τη μέρα που έπεσε το καθεστώς όλη την αυλή κατακόκκινη. Έβγαλαν τα φουλάρια, τα έσκισαν και τα πέταξαν. Κοιτούσα από την αίθουσα την αυλή, ήταν όλα κόκκινα, μου έχει μείνει πολύ έντονα αυτή η εικόνα. Μετά ξεκίνησαν οι δυσκολίες, όχι μόνο για εμάς αλλά για ολόκληρο τον γεωργιανό λαό, και για άλλες σοβιετικές χώρες βέβαια, μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Έκλεισαν εργοστάσια, η μαμά μου έχασε τη δουλειά της, όπως πολύς κόσμος, ξαφνικά δεν είχαμε καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης, ρεύμα, νερό, θέρμανση, υπήρχε έλλειψη σε πολλά προϊόντα, σταμάτησαν οι εισαγωγές. Κάπου εκεί, το ’89, άρχισαν και οι πόλεμοι, στη νότια Οσετία, στην Αμπχαζία, μπήκαμε σε μια καταστροφική φάση, πολιτικά και οικονομικά. Όταν υπάρχουν θέματα επιβίωσης, οι επιπτώσεις στον χαρακτήρα των ανθρώπων είναι φοβερές. Όταν δεν έχεις να ταΐσεις το παιδί σου, αγριεύεις. Είδαμε πολλά πρόσωπα να μεταλλάσσονται. Κοιτώντας πίσω, κατανοώ πολλά. Τότε ήμουν παιδί.
• Καταλαβαίνω, όσο περνάνε τα χρόνια, πώς αλλάζουν τα δεδομένα και αναθεωρούμε πολλά. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που μου συνέβη, ο γάμος στα 14, είναι λίγο σοκαριστικό και μπορεί κάποιος να το χρεώσει στους γονείς μου, στην κοινωνία, σε πολλά. Όμως γινόταν. Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, παραέγινε νωρίς, ήταν hardcore, αλλά στα 16-17 δεν ήταν κάτι τόσο τρομερό, αν συμφωνούσαν οι οικογένειες. Εγώ γενικά δεν ήμουν παιδί που φλέρταρα, ήμουν έξω από αυτά, πιο πολύ ασχολιόμουν με το τραγούδι. Από μικρή όμως τραβούσα την προσοχή, πολλά αγόρια έλεγαν ότι ήταν ερωτευμένα, κι εγώ πληγωνόμουν που ήθελα να είμαι απλώς φίλη τους.
Κάπως έτσι έγινε και με τον πρώην σύζυγό μου. Ήμουν 14 και εκείνος 16. Κάποια στιγμή η μαμά μου πήρε χαμπάρι ότι ερχόταν στις πρόβες, ότι με ακολουθούσε στο μουσικό θέατρο, στους Nergebi, και του είπε, χωρίς να του απαγορεύσει επί της ουσίας κάτι, να το πάει πιο χαλαρά. Αυτός το πήρε αλλιώς, με βρήκε έξω από το σπίτι μου την ώρα που πήγαινα στην πρόβα και με παρακάλεσε να πάμε κάπου να μιλήσουμε. Είχα διαίσθηση ότι κάτι θα γινόταν. Με κατάφερε; Ήθελα να με καταφέρει; Η περιέργεια της ηλικίας; Δεν με βάλανε ποτέ με το ζόρι στο αμάξι, αλλά το αμάξι δεν σταμάτησε ποτέ για συζήτηση.
Πήγαμε σε σπίτι φίλου του έξω από την Τιφλίδα και τότε άρχισαν να μας ψάχνουν. Ήταν κάτι συνηθισμένο να «κλέβονται» τότε. Όταν γινόταν γνωστό ότι μια νύχτα έμεινες σε άλλο σπίτι με ένα αγόρι, ήθελε κότσια για να γυρίσεις πίσω, «είχε γίνει το κακό». Είχα επιλογή, αλλά θα έπρεπε να είμαι έτοιμη για το ότι θα με έδειχναν με το δάχτυλο – είτε είχε γίνει κάτι είτε όχι. Όταν γυρίσαμε, είχα αποφασίσει ότι παντρεύτηκα. Είχα μεγαλώσει και με χωρισμένη μαμά –φυσικά, άκουγα διάφορα κατά καιρούς–, οπότε, παρ’ όλα τα παρακάλια και της ίδιας, είχα πάρει την απόφασή μου και κάπως έτσι έμεινα έξι χρόνια παντρεμένη.
• Μέχρι στιγμής λέω ότι έχω ζήσει τρεις ζωές. Η Άννυ ήρθε μετά από περίπου δέκα μήνες και τότε μπήκα στη δεύτερη φάση της ζωής μου, όταν έγινα μαμά. Πώς είναι δυνατό να μην κάνω λάθη σε τόσο μικρή ηλικία και σε μια κοινωνία αγριεμένη λόγω της κατάστασης; Από την άλλη, δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, δεν υπάρχουν αλάνθαστοι γονείς. Φυσικά, τότε σταμάτησε όλη η καλλιτεχνική ενασχόληση, ήμουν Β’ Γυμνασίου και αναγκαστικά συνέχισα σε νυχτερινό σχολείο. Μεγαλώναμε παράλληλα με την Άννυ, εγώ ήμουν έφηβη και μαμά ταυτόχρονα. Η εφηβεία, η επανάσταση δεν υπήρξε στη ζωή μου ή υπήρξε και απλώς έπρεπε να την καταπιέσω για να είμαι μαμά και σύζυγος. Όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα στο Πανεπιστήμιο της Γεωργίας με πολλή επιμονή και σπούδασα ξένες γλώσσες. Άφηνα τη μικρή στο νηπιαγωγείο και πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Η μαμά μου είχε αναγκαστεί να φύγει, όπως πολλές γυναίκες κυρίως, λίγο μετά τη γέννηση της Άννυ. Είχε δύο διπλώματα και είχε μείνει εντελώς χωρίς δουλειά, ενώ έπρεπε να συντηρήσει και τον αδελφό μου που είναι έξι χρόνια μικρότερος. Έφτασε στην Αθήνα με λεωφορείο, με τρομερή ταλαιπωρία, τα γνωστά… Οπότε εκείνα τα χρόνια δεν είχα ούτε τη μαμά μου. Από ένα σημείο κι έπειτα είχα αποφασίσει να χωρίσω, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Πώς θα μπορούσε να πάει καλά; Τώρα δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να κάνω blame σε οποιονδήποτε. Δεν μπορεί να φταίει κάποιος όταν παντρεύονται δυο παιδιά σε αυτές τις ηλικίες. Ο πρώην άντρας μου δεν ήθελε καθόλου να χωρίσουμε, αλλά εγώ δεν χωρούσα σε αυτή την κατάσταση. Τότε αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, ήταν δύσκολο να μείνω εκεί τη στιγμή που εκείνος δεν ήθελε να χωρίσει. Η απόφασή μου να έρθω εδώ ήταν καθαρά μια διέξοδος για λόγους επιβίωσης.
TAMTA - Autapati (High in the Afterparty)
• Είναι απόλυτα λογικό μια γυναίκα να φοβάται, να νιώθει ανασφαλής σε μια τέτοια κατάσταση, να της φαίνεται βουνό όλο αυτό ή και να μεγαλοποιεί η ίδια τα πράγματα. Εγώ μιλούσα μόνο σε φίλους, ήθελα να προστατέψω τους δικούς μου –νόμιζα ότι δεν θα έβγαινα ποτέ από αυτή την κατάσταση–, και οι φίλοι με βοήθησαν πάρα πολύ. Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε, έστω σε έναν άνθρωπο που εμπιστευόμαστε. Αν δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, υπάρχουν δομές που μπορούν να βοηθήσουν. Πραγματικά, ο φόβος είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος στο κεφάλι μας, όταν τον βιώνουμε μόνες μας. Σε όλες τις αποφάσεις μας, αυτός είναι που μας κρατάει πίσω, η ντροπή και η τάση να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Απλά κάντε το. Είναι ok να ζητάμε βοήθεια για οτιδήποτε.
• Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μπορεί να ακούγονται δραματικά –και ίσως να είναι–, αλλά δεν μπορώ να απορρίψω ότι με έχουν φέρει εδώ που είμαι σήμερα. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, αυτή η κατάσταση, αν δεν είχα την Άννυ, δεν θα βρισκόμουν εδώ. Ό,τι με έχει δυσκολέψει άλλο τόσο με έχει βοηθήσει. Δεν έχω κανένα λόγο να κλάψω ούτε να κλαφτώ. Είμαι πολύ περήφανη για όλη τη διαδρομή μου στη ζωή μέχρι σήμερα.
• Ο ερχομός μου στην Ελλάδα ήταν η τρίτη εκκίνηση της ζωής μου. Για κάποιον λόγο φανταζόμουν την Αθήνα λευκή. Και όντως, όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά ήταν πολύ πιο λευκή στην όψη από τις πόλεις όπου είχα ταξιδέψει. Ήρθα με μεγάλη χαρά στη μαμά μου, που μου είχε λείψει τόσο πολύ. Έμενε στους Αμπελόκηπους, σε ένα υπόγειο, είχε ένα υπνοδωμάτιο. Φιλοξενούσαμε και πολλούς Γεωργιανούς, ειδικά τις Κυριακές που έβγαιναν σε ρεπό. Κοιμόμασταν πολλοί άνθρωποι σ’ εκείνο το διαμέρισμα. Η Άννυ ήταν έξι χρονών όταν ήρθαμε. Εγώ χρειάστηκα λίγο χρόνο να προσαρμοστώ, καθώς δεν ήξερα τη γλώσσα. Άρχισα να δουλεύω προσέχοντας μερικές ώρες την ημέρα τον μικρό Παναγιωτάκη. Αυτό κράτησε λίγους μήνες γιατί μετά ήρθε το «Super Idol», από πληροφορία που πήρε η μαμά μου από ένα σπίτι που δούλευε, ότι θα γινόταν οντισιόν, και με παρακάλεσε να πάω. Είχα πάει πιο πριν και στις οντισιόν του «Pop Stars», αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου ελληνικά. Μου είχε πει ο κ. Μουρατίδης ότι δεν μπορούσα να γίνω μέλος ενός ελληνικού γκρουπ χωρίς να μιλάω ελληνικά. «Θα πας και θα δεις», μου είπε η μαμά μου τη δεύτερη φορά, πάντα πολύ σίγουρη, πιο σίγουρη από εμένα για μένα.
• Το styling ήταν ανέκαθεν σημαντικό κομμάτι μου. Η μαμά μου έραβε και τα δικά μου ρούχα και πάντα φρόντιζε να ξεχωρίζω με κάποια λεπτομέρεια. Εγώ την εποχή του «Super Idol» δεν είχα καμία επαφή με την ελληνική νοοτροπία, από το ντύσιμο μέχρι τα κομμάτια που επέλεγα να πω, που δεν σκεφτόμουν αν είναι γνωστά ή δημοφιλή. Θεωρώ ότι αυτό με βοήθησε πολύ. Όταν ξεκίνησαν τα live, είχα ενοχληθεί πολύ. Με έντυναν «κυρία» για τα δεδομένα και την αισθητική μου. Έμπαινα στο καμαρίνι κι έκλαιγα μόνη μου. Ήμουν ένα παιδί που δεν βαφόταν, δεν είχε βάλει τακούνι ποτέ και ξαφνικά έβλεπα τον εαυτό μου αλλιώς. Βέβαια, είχα καταλάβει από την αρχή ότι αν προκαλείς αναστάτωση σε μια παραγωγή, το σύστημα θα σε πετάξει, οπότε το βούλωνα και δεν έλεγα τίποτα.
• Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει το «Φταις» και το πρώτο άλμπουμ μου. Δεν βιαστήκαμε, θέλαμε να καταλήξουμε στον ήχο, είχαμε δυσκολίες με τα ελληνικά μου και μέχρι να το βρούμε πέρασε καιρός. Βγήκα φορώντας όλα αυτά τα χρώματα του ουράνιου τόξου, έξαλλη, με το σγουρό μαλλί, και υπήρξε η εντύπωση ότι όλο αυτό στήθηκε και μου «φορέθηκε» επειδή είμαι ποπ. Προφανώς και υπήρξε στυλιστική κατεύθυνση, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα χτίστηκε πάνω μου. Έβαλα χρώμα, καρφίτσες, βραχιόλια, περνούσα τέλεια γιατί είχα πλήρη άγνοια. Τόσα χρόνια μετά, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πλέον «αυτό δεν θα αρέσει», «αυτό δεν θα το καταλάβουν», «έλα να το ρίξουμε λίγο».
Προσπαθούσα πάντα να ισορροπήσω, να μη χάνω τον εαυτό μου αλλά να προσαρμόζομαι, μουσικά και αισθητικά, και στα θέλω του κόσμου. Ήμουν εμπορικό πρόσωπο, έκανα εμπορική μουσική, από αυτό βιοποριζόμουν και εγώ και η οικογένειά μου, δεν μπορούσα να κάνω του κεφαλιού μου. Βρέθηκα, ας πούμε, στα μπουζούκια κατευθείαν, γιατί αυτό ήταν το δεδομένο της χώρας, ήταν μέρος της κουλτούρας εδώ, ενώ πριν δεν είχα πατήσει το πόδι μου, δεν ήξερα τι ήταν. Βέβαια, η πρώτη μου δουλειά ήταν με τον Αντώνη Ρέμο και τον Γιώργο Νταλάρα στο Αθηνών Αρένα, σε καμία περίπτωση η κλασική πίστα. Αν μου άρεσε; Εν τέλει δεν έσκαβα, τραγουδούσα, έκανα αυτό που αγαπώ πάρα πολύ. Μπορεί όχι πάντα ακριβώς αυτό που ήθελα, αλλά τραγουδούσα. Η ουσία είναι ότι είμαι πολύ τυχερή. Χωρίς πολλή σκέψη και ανάλυση πήγα με τα νερά και το σύστημα, καλώς ή κακώς – προσωπικά, θεωρώ καλώς, γιατί αυτή η πορεία με έφερε εδώ. Ερχόταν, ας πούμε η εταιρεία και μου έλεγε «τώρα το ραδιόφωνο παίζει ρεγκετόν, πρέπει να βγάλεις ρεγκετόν». Εγώ γενικά, εκτός λίγων εξαιρέσεων, σιχαίνομαι το ρεγκετόν. Όμως καταλάβαινα ότι έπρεπε να έχω επιτυχία στο ραδιόφωνο για να έχω δουλειά, και δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο. «Πάμε, λοιπόν, να κουμπώσουμε αυτό που θέλει ο κόσμος με αυτό που είμαι εγώ και να ισορροπήσουμε». Όλα αυτά τα είκοσι χρόνια είμαι σε αυτή την προσπάθεια για ισορροπία.
Πλέον έχω καταλήξει πως αν έχεις την πολυτέλεια, πρέπει να πηγαίνεις all the way. Εγώ τότε δεν είχα την πολυτέλεια της επιλογής. Πλέον στέκομαι στα πόδια μου, μεγάλωσα το παιδί μου, στέκεται κι εκείνη στα πόδια της, δεν έχω το βάρος και την ανησυχία της επιβίωσης, οπότε μπορώ να πάω all the way. Θέλω να βάλω κέρατα στο κεφάλι μου γιατί έτσι γουστάρω να κυκλοφορώ; Αυτό με εκφράζει; Θα το κάνω. Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν χρειάζεται να το καταλαβαίνουν όλοι, και βαριέμαι να το εξηγώ, κάποιος θα καταλάβει. Τώρα είμαι σε αυτήν τη φάση.
• Η Eurovision ήταν επίσης κάτι που έμαθα στην Ελλάδα, με τον Σάκη και την Έλενα – δεν είχα ιδέα, όπως καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να σου πω ότι ήταν ποτέ το όνειρό μου, απλώς καταλάβαινα ότι μπορεί να με βοηθήσει στην καριέρα μου. Γιατί όχι, είπα, τι έχω να κάνω, να πάω να τραγουδήσω – φύγαμε! Πρώτα προσπάθησα το 2007 με το «With Love», αλλά δεν πέρασα τελικά, which was fine. Σίγουρα δεν τραυματίστηκα συναισθηματικά, είμαι εξοικειωμένη με τους διαγωνισμούς και τις οντισιόν, συμμετέχω από μωρό παιδί. Μετά ήρθε το «Unloved», το 2015, που δεν προλάβαμε να το παραδώσουμε εντός προθεσμίας και παρόλο που το πίστευα πολύ, μου έμεινε ένα ωραίο τραγούδι με ένα ωραίο βιντεοκλίπ.
Το 2018 ήρθε η πρώτη πρόταση από την Κύπρο για το «Fuego», ήμουν όμως τότε στην τελική ευθεία για το ανέβασμα του Καμπαρέ στο Παλλάς, όπου έπαιζα τη Σάλι Μπόουλς, δύσκολος ρόλος. Είχα μείνει 48 κιλά, δεν θα μπορούσα να την παλέψω και απέρριψα την πρόταση. Την επόμενη χρονιά ξαναήρθαν με το ίδιο μοτίβο, με έτοιμο κομμάτι, το «Replay» αυτήν τη φορά. Σκεφτόμουν ότι τόσα χρόνια συζητιέται το όνομά μου, από την Ελλάδα δεν ερχόταν ποτέ πρόταση, η Κύπρος μου το πρότεινε δεύτερη φορά, ε, δεν θα ερχόταν και το τραγούδι που ονειρευόμουν 100%, «πήγαινε, κορίτσι μου, κάν’ το, ζήσ’ το».
Πέρασα πολύ δύσκολα την περίοδο της προετοιμασίας γιατί λίγο πριν γυρίσουμε το βιντεοκλίπ προέκυψε ένα τρομερό θέμα με τη μέση μου. Έχω γεννήσει χωρίς επισκληρίδιο, τέτοιο πόνο δεν έχω νιώσει. Κοιμόμουν 20 λεπτά την ημέρα με το ζόρι, δεν μπορούσα να κάτσω, να ξαπλώσω, έκανα κάθε είδους θεραπεία που μπορείς να φανταστείς για να σταθώ στα πόδια μου. Όλο αυτό με επιβάρυνε πολύ ψυχολογικά. Δεν σκεφτόμουν σε τι θέση θα βγω, ήθελα απλώς να καταφέρω να πάω, το είδα λίγο διαφορετικά. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Όταν έφτασα, ήμουν πολύ χαλαρή. Δεν απόλαυσα τα πάρτι, την επικοινωνία, δεν είχα περιθώριο να πηγαίνω σε αυτά. Μου άρεσε όμως τρομερά η οργάνωση, που δεν έχουμε στην Ελλάδα.
• Πίσω στη Γεωργία, εκεί στα 15-16 μου, που ζούσα με την πεθερά, τον πεθερό και την κουνιάδα μου, που ήταν χωρισμένη, είχε επίσης ένα μωρό κοντά στην ηλικία της Άννυ και σπούδαζε, όπως και ο άντρας μου, έμενα εγώ με τα μωρά στο σπίτι. Δεν είχαμε ρεύμα, ερχόταν για μια-δυο ώρες τη μέρα και τότε, επειδή ήμουν μόνη μου στο σπίτι, έβαζα το κασετόφωνο και τραγουδούσα με όλο μου το είναι Μάικλ Τζάκσον που είναι τρομερή πηγή έμπνευσης. Έβλεπα τον εαυτό μου, αισθανόμουν, δεν το φανταζόμουν απλά, να είμαι σε μια σκηνή με άπειρο κόσμο που ούρλιαζε από κάτω. Ήταν τόσο μακριά από την πραγματικότητα αυτή η εικόνα, αλλά το ζούσα φουλ. Εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, που πέφτει το βίντεο και μετράνε αντίστροφα για να πάρεις θέση στη σκηνή της Eurovision, έτυχε να δω Έλληνες και Κύπριους από κάτω, σημαίες, υστερία, και θυμήθηκα ακριβώς εκείνο που είχα οραματιστεί τότε, με ένα μωρό στο χέρι, χωρίς ρεύμα. Ήταν μια στιγμή μαγείας και αυτή την ενέργεια είχα, το έζησα με όλα τα προβλήματα. Θα ήθελα πολύ να δοκιμαστώ και στο σινεμά. Δεν ξέρω καθόλου αν το έχω, όμως, αν έρθει ένα ωραίο σενάριο, θα ήθελα να το κάνω.
• Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να κρατηθείς ως ποπ καλλιτέχνις σε ένα level και να έχεις διάρκεια. Υπάρχουν ανηφόρες και κατηφόρες και προφανώς τις έχω περάσει κι εγώ. Εγώ νιώθω ότι είμαι εδώ και είμαι πολύ proud γι’ αυτό. Καθαρόαιμη ποπ δεν θεωρώ ότι υπάρχει στην Ελλάδα, εκτός αν μου διαφεύγει κάτι. Νομίζω πως μιλάμε για ελληνικότροπη, όχι για ελληνική ποπ. Γενικά μ’ αρέσει να είμαι πρωτοπόρος και να τολμάω όταν βλέπω ότι αρχίζω να βολεύομαι. Για παράδειγμα, τα μαγαζιά. Τα αγαπώ, τα σέβομαι, αλλά δεν αλλάζει τίποτα εκεί. Εγώ θέλω εξέλιξη. Η στασιμότητα και το βόλεμα δεν με πάνε πουθενά. Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν τους πειράζει αυτό. Το έκανα, έληξε, θέλω να κάνω κάτι άλλο. Βέβαια, δεν απορρίπτω τίποτα, έτσι; Αυτήν τη στιγμή είμαι σε φάση που μπορώ να στηρίξω κάτι άλλο γιατί δεν έχω τις ίδιες ανάγκες που είχα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά η ζωή είναι περίεργη και δεν θα έχω κανένα πρόβλημα και καμία ντροπή να ξαναμπώ στη διαδικασία της επιβίωσης.
Identity Crisis
• Το «Identity Crisis» κυκλοφόρησε πριν από περίπου έναν χρόνο, με εκφράζει απόλυτα και το έφτιαξα με πολλή αγάπη. Πρώτη φορά αφήσαμε τη δημιουργικότητά μας ελεύθερη, χωρίς να σκεφτούμε καθόλου τι θα πουλήσει. Μας οδήγησε η όρεξη για μουσική, για κάτι καινούργιο και πιο πειραματικό για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι η πρώτη φορά που δούλεψα με αυτόν τον τρόπο και αυτό που ακούτε και βλέπετε είναι η Τάμτα του σήμερα καλλιτεχνικά. Πιο σκοτεινή απ’ ό,τι έχετε συνηθίσει, αλλά και αυτό είναι μια πλευρά μου την οποία έχω αποδεχτεί. Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου με ενδιαφέρει πιο πολύ να είμαι αυθεντική και να μπορώ να εμπνεύσω έστω και λίγο κόσμο με τη μουσική και την εικόνα μου παρά η μαζική αποδοχή.
• Όσοι έχουν την περιέργεια γι’ αυτό που θα παρουσιάσω στο Smut πρέπει να έρθουν να το δουν από κοντά, γιατί δεν θα δουν τίποτα στα social media! Το Smut είναι ένα techno club, όπου απαγορεύονται οι φωτογραφίες και τα βίντεο. Από την αρχή με συγκλόνισε αυτή η ιδέα, βέβαια μαρκετινίστικα μου έλεγαν ότι είναι δύσκολο το promotion. Ακριβώς όμως αυτό το μυστήριο με τραβάει εκεί, και βέβαια ο χώρος, που ταιριάζει πολύ με τη συγκεκριμένη περίοδο στην οποία βρίσκομαι καλλιτεχνικά. Έτσι αποφάσισα να κάνω αρχικά τρία live και θα ήθελα να κάνω παραπάνω.
Θα παρουσιάσω όλο το «Identity Crisis», από την αρχή ως το τέλος, κάτι το οποίο σε άλλους χώρους δεν συνηθίζεται, γιατί πετσοκόβουμε τα κομμάτια. Το concept αυτών των live θα ξεκινά με αυτό το άλμπουμ στο πρώτο μέρος και στο δεύτερο ο χρόνος θα γυρίσει πίσω. Υπήρχε ο ενδοιασμός μήπως κάποια από τα παλιότερα τραγούδια μου δεν ταιριάζουν σε αυτό το club, αλλά όχι! Εγώ αυτή είμαι, αυτά που έχω κάνει τα αγαπώ, νομίζω ότι τα αγαπάει και ο κόσμος που θα έρθει για την Τάμτα. Θα παρουσιάσω έναν ωραίο συνδυασμό όλων των δισκογραφικών μου φάσεων. Ο χώρος προσφέρεται ως σκηνικό από μόνος του, δεν θα αλλάξουμε καθόλου το vibe του μαγαζιού. Το creative direction του περφόρμανς θα το στήσουμε από κοινού με τον Bill Roxenos – δεν μπορώ να μην ανακατεύομαι σε αυτά, όλες οι εικόνες που βλέπετε τα τελευταία τρία χρόνια από μένα είναι αποτέλεσμα της χημείας μας που έχει κουμπώσει και λειτουργεί. Θα υπάρχει μπάντα τριών μουσικών και, βέβαια, ηλεκτρονικά samples και guest DJs που θα αναλάβουν το άνοιγμα και το κλείσιμο της βραδιάς. Μιλάμε για full night!
Ρισκάρω, προφανώς, με όλο αυτό, αλλά είναι κάτι τόσο καινούργιο και έχω προσδοκίες. Εύχομαι να συνεχίσω αυτά τα live και στην Αθήνα αλλά και εκτός Αθήνας, και εκτός Ελλάδας. Ανοίγω έναν καινούργιο δρόμο, σαν να κάνω ένα rebranding μου, έχω και η ίδια πολλές απορίες σε σχέση με αυτό που πάω να κάνω – αν και αυτοί που με παρακολουθούν και ενδιαφέρονται γι’ αυτήν τη φάση μου ξέρουν τι να περιμένουν.
Azucar
• Τη στήριξη από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα την έχω νιώσει από την πρώτη μέρα της πορείας μου, παρόλο που, όπως καταλαβαίνεις, ως μεγαλωμένη στη Γεωργία, δεν είχα καμία επαφή. Ό,τι γνώση και εικόνα απέκτησα, ήταν από δω. Είμαι τρομερά ευγνώμων, όταν πηγαίνω σε μέρη της κοινότητας, π.χ. σε ένα ball, η ελευθερία που νιώθω είναι απίστευτη. Ως άνθρωπος δεν χωράω σε κουτιά, δεν μπορώ, δεν τα αντέχω, όταν τρελαίνομαι θέλω να είμαι dark ή πολύχρωμη ή οτιδήποτε, και αυτό σε πολλούς φαντάζει ακαταλαβίστικο. Τώρα νομίζουν ότι έχει μπει μέσα μου ο διάολος.
Όταν είμαι με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μπορώ να είμαι ντυμένη όπως θέλω, να κάνω ό,τι πιο ακραίο, και it’s so ok! Ανήκω πραγματικά εκεί. Θεωρώ ότι είναι τρομερά σημαντικό το ζήτημα της ισότητας στον γάμο και την τεκνοθεσία, έχω χαρεί γιατί έχω πολλούς φίλους που έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Μπορεί να γίνεται για πολιτικούς λόγους, αλλά γίνεται, και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Θεωρώ ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να αλλάξει μυαλά ο κόσμος, προχωράμε με βήματα χελώνας, αλλά με τη μία δεν μπορεί να έρθει η αλλαγή, χρειάζεται χρόνος.
• Θα προτιμούσα να μιλάω για αγάπη παρά για έρωτα. Είναι πανέμορφο το crush και το γαργαλητό του έρωτα, αλλά νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, παρόλο που μπορεί να ακούγεται εγωιστικό. Είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος, αγαπώ τη νύχτα, μου αρέσει όταν πέφτει το φως και η ενέργεια, όταν κοιμούνται όλοι, τότε βρίσκω τον χώρο μου δημιουργικά. Βέβαια, πολλοί φίλοι μου νιώθουν μοναξιά, εγώ δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να ζήσω μόνη μου, ποτέ δεν ήμουν μόνο για τον εαυτό μου, χωρίς έγνοια για άλλους, από παιδί. Τις μοναχικές στιγμές, όταν λείπει ο σύντροφός μου, που για άλλους θα μπορούσαν να είναι στιγμές μοναξιάς, εγώ τις έχω ανάγκη. Είναι όμορφο όμως να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου, τα προβλήματα, τις ιδέες. Είμαι πολύ καλά συναισθηματικά με τον άνθρωπό μου και ταυτόχρονα έχω απόλυτη ελευθερία. Μετά από τόσα χρόνια είμαστε πολύ ισορροπημένοι και υπάρχει μεγάλη κατανόηση.
• Αγαπώ πολύ το κέντρο της Αθήνας. Δεν έχω μείνει ποτέ εδώ, αλλά γενικά μου αρέσει πολύ να βλέπω διαφορετικές εθνικότητες, οι μυρωδιές, τα φαγητά. Με γεμίζει έμπνευση, ελπίδα, αγάπη το ότι και η Αθήνα γίνεται πολυπολιτισμική. Ανακατεύονται οι εθνικότητες, ζευγαρώνουν νέοι άνθρωποι και απομακρύνονται από τις παλιές νοοτροπίες των κλειστών κοινωνιών, όλο αυτό για μένα μόνο εξέλιξη σημαίνει.
• Ήταν τρομερό το συναίσθημα όταν πήρα την ελληνική ιθαγένεια. Είναι μεν απλά ένα χαρτί, αλλά με απάλλαξε από πολλές δύσκολες διαδικασίες. Επί τόσα χρόνια ανανέωνα την άδεια παραμονής μου, δεν μπορούσα να ταξιδεύω εύκολα, είχα γραφειοκρατικά προβλήματα. Όταν πήρα την ταυτότητα ένιωσα πολύ περήφανη που και στα χαρτιά πλέον έχω δύο εθνικότητες. Είμαι 43, ήρθα στα 21, έχω ζήσει σχεδόν τη μισή μου ζωή εκεί και την άλλη μισή εδώ. Αισθάνομαι ότι έχω δύο πατρίδες. Όσο περνάνε τα χρόνια, ίσως το δέσιμο με την Ελλάδα να γίνει μεγαλύτερο, αλλά είναι τόσο σημαντικά τα χρόνια και τα βιώματα που έχω από τη Γεωργία. Αυτήν τη στιγμή είμαι μισή-μισή, όχι διχασμένη όμως! Έχω δύο λαούς, δύο χώρες, δύο πόλεις, την Αθήνα και την Τιφλίδα, τις αγαπώ εξίσου.
Η Τάμτα (@officialtamta) θα εμφανιστεί live στο Smut (Βατσαξή 4, Αθήνα, @smutathens) τις Παρασκευές 16/2, 1/3 & 15/3. Guest DJ στο πρώτο live θα είναι ο Die Arkitekt. Supporting acts: Pink.Wav & DJ Problems.
Το άλμπουμ της «Identity Crisis» επιμελήθηκε ο Θεόφιλος Πουζμπούρης, το έγραψαν οι Αναστάσιος Τσόρδας, ody icons, Dan Kjellberg, APOn, Βαγγέλης Κωνσταντινίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η Τάμτα, και κυκλοφορεί από τη MINOS EMI.
Ευχαριστούμε τα SOMF Clothing (Μελανθίου 10), Vicious Cycles Athens (Μελανθίου 8) και Handlebar για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
