Παίρνω τον εξωγήινο μου από το χέρι και του λέω: Έτσι κυλά η ζωή στον πλανήτη μας...
Μια Τετάρτη του Ιανουαρίου, στις 7 το πρωί μπορείς να δεις ξεκάθαρα ότι ο κόσμος μας φτιάχτηκε για τον άνθρωπο, για την άνεση και την απόλαυση του*...
Κάποιος στο Twitter λέει το αντίθετο, αλλά τι ξέρει... Τι ξέρει από αυτό που ο Schuyler ονομάζει τις «βόλτες μας στην έκσταση». Από πηγούνια ερεθισμένα και κόκκινα από γένια, από ξεραμένα σάλια γύρω από χείλη, από το λαμπύρισμα του νέου χρόνου στα χαμόγελα των ανθρώπων καθώς γυρνάνε στους δρόμους.
Υποδεχόμαστε την νέα χρονιά και μαζί της και την νέα ζωή μας. Είμαστε κι εμείς οι ίδιοι σχεδόν νέοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι το συλλογικό μας ημερολόγιο. Οι λόγοι για τους οποίους υπάρχει εδώ κάτι αντί για τίποτα. Αν μεταμορφωνόμασταν σε σκυλιά θα κουνούσαμε τις ουρές μας κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες. Τον συμπαθούμε τον Ιανουάριο μας και από όλα τα πλοκάμια του σας διαλέξαμε τα πιο ευτυχισμένα.
(Διαβάστε εδώ το Ημερολόγιο Νοεμβρίου)
O Ιανουάριος μας:
Τετάρτη Εφτά το πρωί. Αθήνα - Βερολίνο.
Το μικρό τετράδιο που παίρνω μαζί μου στα κλαμπ έχει γεμίσει ακαταλαβίστικες σημειώσεις που προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω κάθε επόμενο πρωί- ή μάλλον απόγευμα πριν ετοιμαστώ για την επόμενη έξοδο. Μερικές σημειώσεις από αυτές: η πανωλεθρία μιας εκστατικής ομορφιάς/ ποιός ο λόγος για συνέχεια όταν υπάρχει ολοκλήρωση; (μουτζούρα), το ατελείωτο φως τρομάζει και απομακρύνει/ το σκούρο καφέ χρώμα της γης κάτω από το χιόνι είναι καθησυχαστικό και έχει ηρεμιστικές ιδιότητες/ εγώ θυμάμαι το μέλλον/ και αυτό μερικές φορές είναι πρόβλημα.
—Στέλιος
Όλα ωραία τα λες. Είναι, αριστοτεχνικό να γαργαλάς κάποιον και να αφήνεται στο γαργαλητό. Είναι, προσεγμένο και αληθινό να είσαι ταγμένος στις λέξεις. Είναι, σημαντικό να ξέρεις πότε λείπει η ερωτική μυθολογία. Ωραία τα λες, φάε κάτι όμως, μπαίνει Φλεβάρης.
—Δέσποινα
Ήμουν πάντα από εκείνους τους ανθρώπους που κρέμαγαν την τσάντα τους και στους δυο τους ώμους. Φόρτωσα στις πλάτες μου 20 Γεναρηδες. Κι αυτός ο εικοστός μου πρώτος δεν χωράει. Τον στριμώχνω ανάμεσα στα χαρτιά μου αλλά κι αυτά με προειδοποιούν πως «ο χρόνος δεν είναι μάνα, πως ο χρόνος σου γαμά την μάνα».
—Κωνσταντίνος
Ευτυχία. Οικογενειακό τραπέζι και γκαλέτ ντε ρουά. Τι σύμπτωση! Μέσα στον Ιανουάριο να βλέπεις αυτή τη σκηνή. Ο Λουί Γκαρέλ στο Παρίσι. Θρηνεί τραγουδώντας. Πάντα θα έχουμε το Παρίσι. Γνωστά όλα αυτά. Ο μικρός Ερβάν τακτοποιεί στη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ. Τρεις φορές προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω. Πάντα έμενα στις πρώτες σελίδες. Αφού μπορεί ο μικρός Βρετόνος μπορώ και γω. Το κρύο μας διαπερνά. Κάνουμε βόλτες δίπλα στη θάλασσα. Μπλε ώρα. Χαζεύουμε τα επιβατικά να προσεγγίζουν το λιμάνι. Περιλήψεις ανακοινώσεων που γράφονται και κάποιες που δεν γράφτηκαν ποτέ. «Αγαπώ την Κάλλας και την Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος.» Εγώ θα πω αγαπώ το Αρχειοτάξιο και το GQ και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Μας παίρνει ο ύπνος με το Spotify ανοιχτό. Καλό βράδυ.
Vielen lieben Grüßen
—M.Λ.
Κάθε μέρα 8-9 είμαι στο σούινγκ ρουμ, νιώθω τα ντεντ λαινς με πνίγουν θέλω ο Ιανουάριος να τελειώσει!
—Γκόκτσε
Ιανουάριος είναι μαύρα σκοτάδια και όταν δεις ήλιο να θες να μπεις μέσα του να σε ρουφήξει, να σε πατήσει, να σε μασήσει.
—Νίνα
Ο Ιανουάριος ξεκίνησε σα νεογνό που κλαίει γιατί δεν έχει λέξεις και κλείνει με το ίδιο νεογνό να κολυμπάει έτσι όπως λένε πως τα μωρά κολυμπούν άνετα και τα δάκρυα έχουν γίνει κομμάτια των νεροτοπίων και των εξερευνήσεων. Ο Ιανουάριος έφερε αντάλτινγκ σε μορφή ωτορινολαρυγγολόγου και καθαριστικών πλυντηρίων. Ο Ιανουάριος είχε αμέτρητα τραγούδια της Χικάρου Ουτάντα, καλλίφωνα από εκείνη, παράφωνα από εμένα. Τον Ιανουάριο έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική, τρώγοντας χοτ ντογκ στο Κόσκο του Καβασάκι. Ο Ιανουάριος με βρίσκει να προσπαθώ να μάθω ρολλερς, όπως η Έμμα Στόουν μαθαίνει να περπατάει. Ο Ιανουάριος έφερε έναν μεταλανθιμικό κεραυνοβόλο έρωτα σα σενάριο από ελαφριά κομεντί. Η ζωή τώρα έχει ερείπια εργοστασίων δηλητηρίων πλημμυρισμένα με ζωηρά κουνέλια. Η ζωή τώρα έχει ιαπωνικό Λοβ Ιζ Μπλάιντ με τα χαμογέλα των κουίρ απο-επιτυχιών. Τον Ιανουάριο έδωσα σε μια ομάδα εφήβων οικολογική απτικότητα και με ξύπνησαν με ρεαλιστικές ελπίδες για τη ζωή (τώρα). Ο Ιανουάριος ήρθε με φόρα, έδιωξε μακριά το καταραμένο 2023 και φεύγει με την περηφάνια ενός απρόσμενου Τηλιανού γάμου στην Κίνα. Την συμπαθώ τη ζωή τώρα και νομίζω με συμπαθεί κι εκείνη.
—Χλόη
Στα αεροδρόμια όταν ήμουν μικρή ένιωθα μεγάλη, το φλουρί πέφτει στο γατί, τώρα νιώθω απλώς εγώ, είμαι μονάχα εαυτό, δεν θέλω καμία καινούργια αρχή, ούτε τύχη να με βρει, αν πέσει το αεροπλάνο πρέπει το νεκροτομείο η γάτα να επισκεφτεί - μην πιστέψει πως τον εγκατέλειψα, αν έκανα παιδί θα ήθελα να ήτανε κουηρ, ο πιλότος λέει τα πόδια και γω σκέφτομαι τα γόνατα μας να ακουμπούν και συ να με κοιτάς στα μάτια, ύστερα του λέω πως ήθελα να σε φιλήσω και εκείνο απαντά με πουρπουρ, αν το παιδί δεν βγει κουηρ φαντάζεσαι τι μέτρια ζωή θα ζει;
—Ελπίδα- γιατί ακόμη δεν την φίλησα, 32 χρ
Στην Αθήνα: Σάββατα Κλιματική Αλλαγή, Κυριακές γήπεδο, και καθημερινές ταβέρνα μετά το γυμναστήριο. Ζω το όνειρο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορώ να ξυπνήσω.
—Δανάη
As always, Celebrating new year and my bd in the same week has always been a blast I look forward to. My mother’s garden began to bloom as changes began to flourish, and surrendering has always been my way of adapting to the inevitable. Life is beautiful :)
—Matthew
Ο αναπόφευκτος Ιανουάριος είναι το μεταβατικό στάδιο της ετήσιaς μου αναγέννησης. Σαν οπλισμένο καβουράκι μάχομαι κι εγώ για το βραβείο της μεταμόρφωσης. Με το ψαλίδι στο χέρι συνωμοτώ την αλλαγή μου, πριν ο χρόνος με προλάβει. Η ίδια πάλη κάθε χρόνο με αφήνει με στραβές αφέλειες και άσπρα φρύδια.
—Σοφία
Ιανουάριος θα πει: Κρύο στο (πάντα προσωρινό) σπιτι γιατί δεν έχει θέρμανση, αιτήσεις για μεταπτυχιακά, κόψιμο καπνίσματος μαχαίρι (περίπου), λιγότερο κρασί, Michele Gurevich on repeat, λίγη ελπίδα, πολύ θυμός, μπαγιάτικο ψωμί στο μάτι, χαμομήλι/φασκόμηλο εναλλάξ, χουζούρι στο κρεβάτι, μέρες ατέλειωτες, αϋπνίες, πλάνα για μακρινά ταξίδια, τα κορίτσια στο σπιτι, καραβίδες, κινεζικό, τα φανταστικά ζώα του Μπόρχες, εκείνο το βιβλίο για την Λινά Μπο Μπαρντι που κουβαλάω σαν χελώνα, σελίδες της Εστελ για εκατοστή φορά, και ένα μωράκι που δεν καταφέρνει να με δει.
—Ισαάκ
First month of 2024, started with a family trip with my in-laws. Was so ready for this new year with many hopes. Even believed we wouldn’t bring the genocide to this new year. January I hugged so many friends, made new friends, and had my Gonorrhea scare. I think I’m ready to go back to cruise at Vale of Cashmere?
—Acudus
Του προτείνω να πάμε βόλτα στ’ αστέρια το νέο έτος. Έχει ανοιχτόχρωμα μάτια και ψηλό ανάστημα, κοιταζόμαστε κι είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ ό,τι του λέω. Λίγο μετά την απογείωσή μας, κάπου κοντά στον νεφέλωμα του Παναθηναϊκού Σταδίου, αρχίζει και μου μιλά σε μια ακατάληπτη γλώσσα, κάτι σαν εξωγήινα Esperanto. Μέσα σε πλήρη αμηχανία, προσπαθούμε να εδραιώσουμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, αλλά ελλείψει βαρύτητας δεν υπάρχει η δυνατότητα βαρύγδουπων δηλώσεων. Γι’ αυτό τα λόγια μας εξάγουν συμπεράσματα κι εκλογικεύουν και μας εκπλήσσουν. Υπόκεινται σε διάφορες διεργασίες ρημάτων που φέρουν τη πρόθεση «εκ» ως α’ συνθετικό, παρηχεί συνεχώς ένα ε, δημιουργείται χασμωδία. Κάπως έτσι, η μικρή μας προσωπική «οδύσσεια του διαστήματος» εκπίπτει από έπος σε δημώδες άσμα. Άουτς!
Κατά την επιστροφή στο σπίτι, του ψελλίζω σε άπταιστο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο:
Die zwei blauen Augen von meinem Schatz,
(Τα δυό γαλάζια μάτια της αγαπημένης μου,)
Die haben mich in die weite Welt geschickt.
(Αυτά μ’ έχουν στείλει ως τα πλάτη του κόσμου.)*
—Γιώργης
Γεννημένη Γενάρη κι απόψε βγαίνει έξω. Χορεύουμε σταγόνες μες στο τζάμι, ψελλίζουμε το όνομα του κρύου που δεν υπάρχει. Ύστερα αρρωσταίνουμε, τρεις μέρες στο κρεβάτι.
Το κρύο είναι ένα αξίωμα, μια διάταξη, ένας ξένος, κι άμα γνωρίζεις απ’ αυτά κρυώνεις χωρίς να κρυώσεις. Οπότε το αποφάσισα, ένα ουράνιο τόξο. Μου ζήτησα θρασύδειλα να κάτσω μες στο σπίτι κι απόλυτα ανήμπορος ξεχύθηκα στον δρόμο∙ πρωινό.
Η αορτή του αοράτου, εγώ. Κι απλώνω βούτυρο στη φρυγανιά μα εκείνη σπάει στα δυο. Άξαφνα μένω άναυδος, γυμνός και ανυπόστατος μπροστά σε ένα ποίημα.
—Χάρης
Αντανακλάσεις που δημιουργούν παράλληλα σύμπαντα. Φίλες στην ξενιτιά. Η αρχή του τέλους μιας καθημερινότητας. Πονοκεφάλους και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Τελευταία εβδομάδα του Γενάρη με 15€ στη ρεβολουτ.
—Βιβιάνα
Η πρωτοχρονιά είναι αναγέννηση; Κρασιά με την μαμά, σκυλιά, γέλια με φίλους και μια κούτα Καρέλια σουβενίρ για τα ξένα. Παλιές συνομιλίες στο μεσεντζερ και ντουμ σκρολινγκ στο bumble για το λεωφορείο όταν δεν έχει απεργία.
Η μόκα καεί, ο Νίκος ρουφάει επιθετικά το Μάτε του, και παραδίδουμε την άλλη βδομάδα όποτε όλα καλά. Η μέρα μεγαλώνει και βρηκα caprice στα REWE.
—Αθηνά
O Γενάρης ήταν ένα συνεχές τρέξιμο, τρένα, ΚΤΕΛ και δυο πτήσεις πριν καλά καλά μπει, μπας και προλάβω όλα όσα ήθελα στο 2023, και μια επιμονή να βάζω στα entries του ημερολογίου ξανά και ξανά το περασμένο έτος. Ξανάπιασα τα μισοτελειωμένα βιβλία, τις ξεχασμένες κονσέρβες, άγχος, κλάμα, ενθουσιασμό και ιλιγγιώδης ταχύτητες να τα προλάβω όλα πριν αναγκαστώ να παραδεχτώ πως μπήκε το 2024 (ή πως χρειάζεται να χαλαρώσω). Κάποιες ενοχές κλεφτές ματιές μακριά από το κινητό, έξω στη πόλη με επανέφεραν και με ισορρόπησαν. Εξού και η φωτό.
—Sphoenix
Ιανουάριος σημαίνει: επαναπροσδιορισμός στόχων, επιστροφή στην σχολή μετά από μια μεγάλη περίοδο αδράνειας, πρώτο πάρτυ του χρόνου, διάβασμα για την εξεταστική που συνεχώς αναβάλλεται λόγω καταλήψεων, ατελείωτες ώρες στην βιβλιοθήκη, ατελείωτες συνελεύσεις, πένθος που έφερε στην επιφάνεια πάρα πολλή αγάπη, περίεργος καιρός, χιονισμένα τοπία, ρεμπέτικα στο ΑΚΙ, μαζώξεις σε σπίτια, στιγμές που πιέζω τον εαυτό μου να διαβάσει αλλά αποτυγχάνει, ανάκτηση της πίστης μου στους ανθρώπους αλλά και απογοήτευση από τους κρατικούς μηχανισμούς.
—Έφη
Ξέρεις ότι είναι Ιανουάριος όταν όλα γύρω σου είναι σε εκπτώσεις αλλά για κάποιο λόγο πάλι το μπατζετ δεν φτάνει για τίποτα.
—Ιωάννα
Λοιπόν… Το μωρό γεννήθηκε, τα λαμπάκια έσβησαν, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα
κοιμούνται ήσυχα τώρα δίπλα στους κάδους απορριμμάτων, κι εγώ προσπαθώ να μάθω και
να απομνημονεύσω το όνομα του καινούργιου χρόνου. Χρόνος ή χρονιά; Σκαλίζω
σημειώσεις και παλιά τετράδια να βρω τη διαφορά τους. Σηκώνομαι, τελικά, στις μύτες των
ποδιών μου, όπως μου υπέδειξε ο φίλος ‘Ιωνας, και προσπαθώ να κοιτάξω τον ορίζοντα
πίσω από το γκρίζο συρματόπλεγμα. Έχει συννεφιά. Δεν βλέπω τίποτα. Αποφασίζω να
πηδήξω. Να βρεθώ στην αντίπερα όχθη που μυρίζει άγνωστο. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι
θα βρω αλλά ούτε και τι ψάχνω άλλωστε, κι έτσι αποφασίζω να ακολουθήσω τα σημάδια
που μου δείχνει ο δρόμος….
—Λουίζα
Waves and tides. Blue and grey. Warmth and chills. Salts that you can taste. The shore starts again every day, washing away and over the sands and stones - and sometimes our hearts may heal, but that's not always true per se. My thoughts of you start at bay and travel far and gay - for loving you is stepping on stones until I float away.
—TBM
Ιανουάριος για μένα σημαίνει αγάπη, κατανόηση, έμπνευση και αλληλεγγύη. Όλοι στην τελική ψάχνουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να εμπνευστούμε και να εμπνεύσουμε, να νιώσουμε κάτι δυνατό με κάποιον άλλο, ή απλά με τον εαυτό μας.
—Θάλεια
Οι εντάσεις της αστικής μου καλλιέπειας ορίζονται τον τελευταίο καιρό από τον διάβα του άξονα της Cherche-Midi. Μικροκαμωμένη και διαγώνια, επιμένει να αντιστέκεται στην μηδενιστική αίγλη της σύγκρουσης των boulevard. Ίσως να φταίει ο Κένταυρος του César, το μπετονιένιο βάθρο του και τα πικάντικα αρώματα του εξαερισμού του μετρό που τον περιβάλλουν. Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση από την Chèvres ως την Raspail προμηθεύομαι ένα chausson au pomme απογευματινής φουρνιάς που βγαίνει αχνιστό στις 4:45 ακριβώς. Στην γωνία, εκεί που τώρα στέκει η σχολή μου, δίπλα σε πυλώνες από μέταλλο και γρανίτη, μνημονικά λουλούδια, συνήθως ρόδα, σε στεραιότυπο πλαστικό μπουκέτο και χρώματα εθνικά. Αφημένα και μαραμένα εκεί, ανάμνηση της φυλακής που άλλοτε στεκόταν και των παρτιζάνων που εκτελέσανε σε εκείνη οι ναζί. Στην Saint-Placide στρίβω αριστερά, εγκαταλείπω την αναζήτηση του μεσημεριού και τα bobo μαγαζιά τροφίμων που σε αυτό το ύψος της την εποικούν. Το μετρό με μεταφέρει σε άλλα ωράρια.
—Πέτρος
—Σοφία
Έξω βρέχει κι ό,τι έχει απομείνει απo τη νύχτα μοιάζει όμορφο...
—Nαταλία
Πήγα μια μέρα στην ψυχολόγο μου Και κάναμε ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι Τότε πάλι αισθάνθηκα μόνη Και πηγα να την πάθω, αν με εννοείς... Προσπαθούσα να σκεφτώ ποσο ταιριάζαμε με το μίζερο λαμινειτ που τόσο πλαστικά αντανακλούσε το φως της επτά μετά μεσημβρίας, που είναι κουίν και τα κάνει όλα μπλε και θες να πεσεις απ'το κωλομπαλκονο και να παρεις μαζί σου και την ψεύτικη πέργκολα απ'το Βικο, σαν ταυτότητα, να λέει: "πέθανε από έρωτα επιτειδευμενο και try hard αληθινό". Αυτή ήταν όμως λιονταρα και είχε μια καλύτερη ιδέα. Ρουφηξε αυτή τη συγκεκριμένη τζουρα απ'το Καρέλια το Σλιμακι, αυτή που σε βήχει και σ'ακουν όλοι στο μπαλκόνι για λίγο, εσυ γριά - σοφή - τρεμάμενη που πήγες κι ήρθες ζωή - κόλαση τριάντα χρόνια επιτυχίες και ετοιμάζεσαι να πεις την γλυκόπικρη ατάκα, το επόμενο σουξέ που θα συζητηθεί, να βρείς ένα σαράκι να αφεθείς, να φαγωθείς, να πιστέψεις γιατι όλα για μας είναι μέρος μιας ιστορίας, μιας πολιτιστικής κληρονομιάς:
Μετριούνται τα παντα
Σε μονάδα μέτρησης γκόμενου
Συγκρουόμενου
Με όλα όσα ήσουν
Εξαρτητική σχέση
Με την αυτό ματαίωση
Τους θεους πάντοτε
Τους φτιάχνουμε θυμήσου
Καλημέρα!! 1
—FruitGillette
Ιανουάριος όλα κοκτέιλ. Σηκώνεις τις μύτες και κρυφοκοιτάς πίσω από τον φράχτη με το συρματόπλεγμα. Ωραία είναι. Μένεις για λίγο εκεί. Και προχωράς με μια τεράστια συστολή, αυτή που όπως γράφει η C.L., μπορεί να ανήκει μονάχα σε έναν πολύ θαρραλέο άνθρωπο.
—Ι.
—Χρήστος
*Στον υπότιτλο παραφράζω από το "The Books of Jacob" της Olga Tokarczuk.
*Ευχαριστώ πολύ τον Ισαάκ που είναι καλός σαν λουλούδι και με βοήθησε πολύ σε αυτό το κείμενο.
