Πρέπει πρώτα να απελευθερωθούμε
ΑΛΛA ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ από τους φόβους που γυρίζουν καλειδοσκοπικά γύρω από το κεφάλι μας, από βαρετά παιδικά τραύματα, από πολύ βαριά τραύματα, από όλα τα τραύματα. Από πληγές. Από ναρκισσιστικές θύελλες και ηλίθια bourgeois αγόρια. Από το άγχος που κρέμεται σαν νανουριστήρι πάνω από την κούνια μας. Από το σώμα. Από το σώμα που δεν θα έχουμε, από το σώμα που έχουμε, από το σώμα που θα θέλαμε να έχουμε. Από πληγές, αναπηρίες και ελλείψεις. Από πέη και στήθη που λειτουργούν ως πιπίλες. Από τον φόβο του πέους, της απόρριψης, της αμφισβήτησης, της εγκατάλειψης. Από την αίσθηση πως δεν είμαστε αρκετά… Δεν είμαστε όσο… Από τις ερωτήσεις δίχως απάντηση, από αυτές με κουτσές απαντήσεις. Από τη λογική. Από την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Από τον φόβο πως όλα θα πάνε χάλια. Από την ενοχή. Από εκείνη την ανάμνηση του πώς είπαμε γεια με το λάθος τρόπο σε μια κοπέλα σε ένα ασανσέρ, σε έναν σταθμό του τρένου, τότε που τα μαλλιά έπεφταν από το άγχος.
Από μικροαστικά όνειρα. Από τη βουλιμία. Από την όρεξη για φαγητό. Από τη νύστα. Από την κούραση. Από την ανησυχητική αίσθηση πως ο κόσμος μας φτάνει στο τέλος του. Από τη λύπη. Από όλες τις μελαγχολίες που μας σφίγγουν τον λαιμό. Από όλες τις υποσχέσεις που έχουμε δώσει. Από σχέδια για το μέλλον. Από υποχρεώσεις. Από την ανάγκη της συνέπειας. Από την υποχρέωση να βάζουμε πλυντήριο και να βγάζουμε έξω τα σκουπίδια. Και να περπατάμε στον δρόμο και με τα δύο μας πόδια. Και να τρώμε με τους αγκώνες μας κάτω. Και να καταπίνουμε πάντα τα σάλια μας. Και να μην καθόμαστε οκλαδόν στο μετρό. Και να μην περπατάμε πάνω στο νερό. Και να μην φωνάζουμε. Να μην ενοχλούμε. Να μην κάνουμε φασαρία – ησυχία. Να μη στέλνουμε σε αγόρια που μας έχουν ξεχάσει. Να μην ενδιαφερόμαστε ούτε λίγο γι' αυτά που μας θυμούνται. Να μη μιλάμε συνεχώς για τις ίδιες αγάπες.
Από την έννοια του βαριέμαι, του πονάω, του σκέφτομαι, του αναλύω. Από καθετί το οποίο δεν φέρνει χαρά και ολοκλήρωση, από καθετί ρωτάει συνεχώς γιατί και δεν λέει ξάπλωσε στο χορτάρι με το κεφάλι, να κοιτάξεις τον ήλιο. Από την υπόσχεση της ίασης, της θεραπείας, της διάγνωσης, της υγείας. Από τα όρια. Τους περιορισμούς. Από τη θεραπεία, αφού είναι εκείνη που κατασκευάζει την ασθένεια. Από τις απαιτήσεις και τις απαντήσεις. Από την ανάγκη της δυάδας, τον φόβο της μοναξιάς, της μονάδας. Από την αυτάρκεια, από τις ενοχές και τις τύψεις. Από την καύλα και την απιστία που γαμάει τα πάντα γύρω μας. Από όσα μας κρατάνε κολλημένους στη μια άκρη του κρεβατιού, περιμένοντας την άλλη να γεμίσει. Από το φάντασμα που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι. Από όσα δεν λέμε στον ψυχολόγο μας. Από όσα δεν λέμε στη μαμά μας. Από όσα δεν λέω σε εσένα. Από όσα γράφουμε αντί να πούμε.
Από όσα στέλνουμε αντί να πούμε. Από όσα ακόμη θα θέλαμε να πούμε, αλλά δεν χωράνε στο μυαλό μας. Από όσα ξεπερνάνε το μυαλό μας. Από όσα γλιστράνε απ’ το μυαλό μας. Από όλες τις σκέψεις που δεν προλάβαμε να κάνουμε. Από όσα δεν λέω στη γιαγιά μου. Από όσα δεν ξέρει ο μπαμπάς μας. Από όσα δεν μας λέει. Από όλα όσα μας έχει πει. Απ' όλα όσα θέλουμε να μη θυμόμαστε. Από τους πλανήτες. Από το σύμπαν.
Α, τα σύμπαντα. Τη βαρύτητα. Το ύψος, το πλάτος. Τις διαστάσεις. Τα μεγέθη. Από όλα όσα μας κάνουν να ξεχνάμε ότι είμαστε εξίσου θαύμα με τα φτερά μιας μύγας, τους κόκκους μιας παπαρούνας. Από τις γλώσσες που δεν ξέρουμε να μιλάμε. Από τις λέξεις που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν. Από μικρά κουτάκια. Από μεγάλα κουτάκια. Από τους Αγίους. Από τους αγγέλους που δεν κάνουν τη δουλειά τους. Από τους αγγέλους που δεν προστάτεψαν το θαύμα μας. Από αυτούς που μοιάζουν, αλλά δεν είναι. Από όσους λένε, αλλά δεν κάνουν.
Από μια τσιγκούνα ντροπή μέσα μου, που με περιορίζει σε αυτή την καρέκλα, σε αυτό το καφέ, με το λάπτοπ στο χέρι, που κάνει τα μάτια μου να κοιτούν προς τα κάτω, αποφεύγοντας τις δυο μικρές μπλε φλόγες στα μάτια που στέκονται στην άλλη άκρη του μαγαζιού. Και έτρεμα. Και τρέμω και δεν έχω ιδέα σε ποιον να πω. Γι' αυτά τα μάτια που σημαδεύουν με επιμονή και θράσος, κι έπειτα διατάζουν τα μάγουλά μου να κοκκινίσουν. Διαταγή που τελικά θα εισακουστεί. Αλλά πρώτα πρέπει να απελευθερωθώ.
My Poems Won’t Change the World: Selected Poems, Patrizia Cavalli
But first we must free ourselves
from the strict stinginess that produces us,
that produces me on this chair
in the corner of a café
awaiting with the ardor of a clerk
the very moment in which
the small blue flames of the eyes
across from me, eyes familiar
with risk, will, having taken aim,
lay claim to a blush
from my face. Which blush they will obtain.
