Μεθαύριο είναι η γιορτή της Μητέρας.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, τουλάχιστον κατά το ελάχιστο: ένα τηλεφώνημα στη μανούλα για να της πείτε πόσο την αγαπάτε. Όσοι είσαστε κοντά, μπορείτε να της πάτε και μία ανθοδέσμη. Οι καλύτεροι από εμάς θα της πάρουν δώρο, οι άριστοι θα της μαγειρέψουν, κάτι που στις ελληνίδες μάνες συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια. Κάθε μάνα στο σπίτι της είναι η μία και μοναδική μαγείρισσα.
Στις αμερικάνικες ταινίες τα παιδιά πάνε πρωινό στο κρεβάτι μαζί με ένα μοναδικό κόκκινο τριαντάφυλλο- δεν ξέρω πόσα παιδιά από 5 χρονών και πάνω ξυπνάνε πιο νωρίς από τις μανάδες τους. Οι έφηβοι προσπαθούν να ορίσουν τους εαυτούς τους, κάνοντας ανατροπές αλλά ζητώντας ταυτόχρονα απεγνωσμένα την μητρική αποδοχή. Και αυτή η φάση περνάει, όταν τα παιδιά γίνονται ενήλικοι που αρχίζουν να βλέπουν τα ελαττώματα της μανούλας, τα οποία χρόνο με το χρόνο φαίνονται όλο πιο σοβαρά κι εξηγούν όλα τα λάθη που έχουν κάνει, κάτι που επιβεβαιώνεται από όλους τους ψυχολόγους τους οποίους επισκέπτονται: αυτή φταίει που βρίσκω τους λάθος άντρες, αυτή φταίει που δεν μου κάθεται καμία γυναίκα. Μετά τα παιδιά μεγαλώνουν κι άλλο συναντώντας ακόμα πιο μεγάλα προβλήματα, αρρώστιες στους γύρω τους, διαζύγιο, φιλίες που χαλάνε για λεφτά και τότε η μαμά γίνεται για πρώτη φορά αυτό που είναι: ένας άνθρωπος με προτερήματα και ελαττώματα, αλλά ο μόνος άνθρωπος που θα μας δεχτεί ποτέ όπως είμαστε. Εις τον αιώνα τον άπαντα.
Αυτά για τους πιο τυχερούς ανάμεσά μας: υπάρχουν παιδιά με μητέρες αδιάφορες, με μητέρες εξαφανισμένες. Πιστεύω ότι αυτές οι μάνες δεν είναι συχνές, πως μπορώ να το πιστέψω;
Υπάρχουν και αυτοί που η μητέρα τους πέθανε νωρίς δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό μέσα στην οικογένεια που αρχίζει να μην ξέρει πώς να γιορτάσει τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, όλες τις γιορτές χωρίς τον άνθρωπο που ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ όλων και που είχε την περισσότερη υπομονή και ανεκτικότητα. Αυτές οι οικογένειες στην αρχή πηγαίνουν ζαλισμένες από θεία σε θεία τρώγοντας ξένα φαγητά σε ξένα πιάτα με ξένες γεύσεις που δε θυμίζουν καθόλου τη μαμά.
Σ’ένα επεισόδιο No Reservations ο παρουσιαστής Anthony Bourdain βρίσκεται στην Ιαπωνία και τρώει μεταξύ άλλων πόδια ενός γιγαντιαίου καβουριού. Η συνοδός του παρατηρεί ότι όταν ήρθε στο τραπέζι το καβούρι σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους γιατί με το καβούρι πρέπει να προσέχεις να μην κοπείς, να μην πεταχτεί η σάλτσα απέναντι, να φας όλο το ψαχνό χωρίς να σου ξεφύγει τίποτα. Ο Bourdain σχολιάζει ως εξής: «Αυτό είναι το ιδανικό πιάτο για τη γιορτή της Μητέρας.»
Γιατί καλή η μανούλα αλλά είναι κι αυτή που ξέρει ποια κουμπιά μας να πατήσει έτσι ώστε να βγουν καπνοί από τα αυτιά μας μέσα σε δευτερόλεπτα.
Ένα άλλο σχόλιο σχετικό με τη μητέρα άκουσα σήμερα σε άλλη εκπομπή μαγειρικής, στο ανεκδιήγητο Κάτι Ψήνεται. 45άρης με μερικά κιλάκια παραπάνω σχολιάζει το φαγητό της οικοδέσποινας λέγοντας «θα της έβαζα ψηλό βαθμό αλλά το 9 το κρατάω για τη μητέρα μου. …Και για τη γυναίκα μου.»
Μπράβο που σκέφτηκε να βάλει στο Πάνθεον και τη γυναίκα του αλλά κάτι μου λέει ότι για τον κύριο σαν το φαγητό της μανούλας δεν είναι τίποτα. Θα σας αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό: και οι γυναίκες αγαπάνε το φαγητό της μανούλας, αν όχι περισσότερο, εξίσου, αλλά δεν το διατυμπανίζουν γιατί μεγαλώνοντας προσπαθούν να καταλάβουν τι έκανε σωστά η μαμά και ήταν τόσο ωραία τα φαγητά ώστε να μπορούν να τα τρώνε και μακριά της. Αρχικά ζητούν τις συμβουλές της μέχρι να τη φτάσουν και συνήθως σταματούν εκεί τον πειραματισμό. Μερικές παρακολουθούν τα ένθετα στις εφημερίδες και προσθέτουν μοντέρνα υλικά (που σημαίνει παραδοσιακά) και οι μητέρες τους τις θαυμάζουν, κάποιες συνειδητοποιούν με τα χρόνια ότι η μαμά έκανε και κάποια λάθη, πως γίνεται η μαμά να έκανε λάθος; Και πως γίνεται να έκανε λάθος και να είναι τα φαγητά της πάλι τόσο νόστιμα;
Η γεύση είναι νομίζω αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Το τι ακριβώς τρως είναι ένας από πολλούς παράγοντες: εξίσου σημασία έχει με ποιον το τρως, που το τρως, τι καιρό κάνει, τι είχε γίνει πριν πας να φας και τι έγινε μετά, και όπως φαίνεται, είναι πάρα πολύ σημαντικό το ποιος το μαγείρεψε.
Το φαγητό της μαμάς είναι η οικεία γεύση που θυμίζει πρωινά ή μεσημέρια με μια μαμά νεότερη που σε ρωτούσε βιαστική τι έγινε στο σχολείο για να πεις ξερά «καλά» και να κλειδωθείς στο δωμάτιό σου, ή μία μαμά χαλαρή που τις Κυριακές έφτιαχνε κρέας και μύριζε ωραία και οι μεγάλοι πήγαιναν για ύπνο και τους μικρούς δεν τους χωρούσε ο τόπος. Είναι η γεύση της αγάπης και της ασφάλειας. Ποιος μπορεί να μαγειρέψει κάτι πιο παρηγορητικό από την αγάπη και την ασφάλεια;
Κι εδώ ξαναγυρνάμε στους γιαπωνέζους: αυτό που λέμε εμείς «το φαγητό της μαμάς» γι’αυτούς είναι μία ξεχωριστή λέξη, το ofukuro no aji που σημαίνει «μητρική γεύση». Να ένας λαός που τιμάει τη μαμά του.
Για να μην τελειώσουμε κλαψιάρικα, σας αφήνω με μία γιαπωνέζικη συνταγή που στην Ιαπωνία είναι επιτομή του ofukuro no aji: κρέας με πατάτες. Ναι, κρέας με πατάτες. Τελικά όλοι οι άνθρωποι της γης είμαστε ίδιοι.
Nikujaga, γιαπωνέζικο κρέας με πατάτες στην κατσαρόλα
- 900γρ πατάτες για βράσιμο
- 200γρ λεπτές φέτες από μοσχάρι ή χοιρινό, θα μπορούσε να είναι από μπριζόλα
- 1 μέτριο κρεμμύδι
- Ένα μικρό κομμάτι τζίντζερ
- Ζωμός λαχανικών (ή κρέατος) ή νερό
- 6 κ.τ.γ. ζάχαρη
- 4 κ.τ.γ. σάκε
- 3 κ.τ.γ. σάλτσα σόγιας
- Ηλιέλαιο
- 1 κ.τ.γ. σησαμέλαιο
- Φρέσκα κρεμμυδάκια για γαρνίρισμα
Ξεφλουδίστε τις πατάτες και κόψτε τις σε μεγάλα κομμάτια. Ψιλοκόψτε το κρεμμύδι και το τζίντζερ.
Σωτάρετε το κρεμμύδι και το τζίντζερ σε λίγο λάδι. Προσθέστε το κρέας μέχρι να ροδίσει καλά.
Προσθέστε τις πατάτες για να σωταριστούν ελαφρά. Προσθέστε αρκετό υγρό (νερό ή ζωμό) μέχρι να σκεπαστούν όλα. Προσθέστε τη ζάχαρη, το σάκε και τη σάλτσα σόγιας και το σησαμέλαιο στο τέλος. Μόλις το μίγμα βράσει, βάλτε πάνω από τα υλικά ένα καπάκι που είναι πιο μικρό από την κατσαρόλα ώστε να ακινητοποιήσει τις πατάτες και το κρέας και χαμηλώστε τη φωτιά ώστε το φαγητό να σιγοβράζει μέχρι να έχει σχεδόν εξαφανιστεί το υγρό.
Γαρνίρετε με τα ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια και σερβίρετε αμέσως.
σχόλια