Ο Θανάσης Πατριαρχέας είναι ένα αγόρι με καθαρά μάτια, πολλή όρεξη για ζωή και πηγαίο χιούμορ. Είναι είκοσι εννέα χρονών και ηθοποιός. Αυτή τη σεζόν παίζει σε δυο παραστάσεις και κάνει και πρόβες για μια τρίτη.
—Από πού κρατάει η σκούφια σου;
Από την Καλαμάτα. Μεγάλωσα εκεί μέχρι τα δεκαοκτώ μου.
—Και σ’ άρεσε;
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πρόκειται για μια όμορφη πόλη. Η παραλία της, τα πάρκα της, η άπλα. Έχω ωραίες αναμνήσεις από το σχολείο, τα φροντιστήρια, εκεί είναι όλοι: γονείς, οι συγγενείς, οι παιδικοί μου φίλοι. Αλλά, μην γελιόμαστε, είναι μια επαρχιακή πόλη και μια επαρχιακή πόλη έχει την παθολογία της.
—Τι ονομάζεις παθολογία;
Να σου μιλήσω, όχι για την παθολογία, αλλά για τα συμπτώματα της παθολογίας. Πνιγόμουν. Πάντα ένιωθα να πνίγομαι, ότι είχα περιορισμένες επιλογές και ας είναι μεγάλη πόλη.
—Τι να πουν και αυτοί που μεγαλώνουν σε κατσικοχώρια;
Αυτοί να πουν τη δική τους εμπειρία, με ρωτάς για τη δική μου. Φυσικά, η Καλαμάτα δεν είναι κατσικοχώρι, αλλά την ένιωθα τη μέγγενη.
Με πιάνουν κάτι πολύ τύπου μάτσο Καλαματιανοί και μου λένε «ρε πες ποιος στην έπεσε από το κύκλωμα. Τι γίνεται, πολλή ανωμαλία;». Διψούν, το βλέπεις, να τους πεις καυτά κουτσομπολιά, σκάνδαλα και όταν τους λες ότι όλα είναι νορμάλ, απογοητεύονται.
—Δεν σ’ αρέσει δηλαδή και η νοοτροπία της επαρχίας.
Κυρίως αυτό. Θα σου πω ένα παράδειγμα: όταν κατεβαίνω για διακοπές, με ρωτάνε τι δουλειά κάνεις τώρα; Ηθοποιός; Δεύτερη ερώτηση: τηλεόραση κάνεις; Όχι; Τι δουλειά κάνεις, τότε; Λες θέατρο και δεν το υπολογίζουν για δουλειά, σε χτυπάνε στο ώμο «άντε αγόρι μου να κάνεις μια σωστή, κανονική δουλειά».
—Στέκια έχεις στην Καλαμάτα;
Έχω φύγει πολλά χρόνια, μ’ αρέσει να κάνω τις γύρες μου. Κυρίως μ’ αρέσει να περπατάω στην παραλία με τις ώρες. Το πάρκο της Καλαμάτας είναι και αυτό πολύ όμορφο. Για χειμώνα δεν έχω τι να πω, μου θυμίζει τα σχολικά χρόνια. Δεν ήταν δυσάρεστα, κάθε άλλο, αλλά έχω πάντα ένα αίσθημα πνιγηρό.
—Η οικογένεια σου ήθελε να γίνεις ηθοποιός;
Ούτε καν. Ο μπαμπάς μου όταν του το ανακοίνωσα έπαθε κάτι σαν μικρό εγκεφαλικό. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο, διοίκηση επιχειρήσεων, με είχε τοποθετήσει στο μυαλό του κάπου αλλού. Θυμάμαι ότι του ζήτησα να πάμε οι δυο μας για καφέ και του είπα «θέλω να σου μιλήσω σοβαρά». Δεν συνηθίζαμε να πηγαίνουμε οι δυο μας για καφέ. Δεν ξέρω τι περίμενε ότι θα άκουγε, γιατί ήμασταν και οι δύο πολύ σοβαροί, εκείνος κάπως χλωμός, και όταν του είπα «σκέφτομαι να γίνω ηθοποιός» η αντίδρασή του ήταν «θα αστειεύεσαι!».
—Σκέφτηκες να του πεις να δει την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»;
Αυτό ήταν το plan B. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε. Είπε εκείνο το «θα αστειεύεσαι», απάντησα «καθόλου» και δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα άλλο. Νομίζω ότι το καθόλου μου δεν άφησε περιθώρια. Σιγά-σιγά το χώνεψε (φαντάζομαι).
—Πώς νιώθεις όταν σε βλέπουν οι γονείς σου στις παραστάσεις;
Την πρώτη φορά που είχαν έρθει τα είχα παίξει, ένιωθα συνέχεια τα μάτια τους πάνω μου. Η μητέρα μου χαίρεται, καμαρώνει, κλασική μητέρα, ο πατέρας μου πάλι δεν μου είπε ποτέ ότι είμαι καλός, αλλά το είδα στο πρόσωπό του σαν να έλεγε ότι ο μικρός βρήκε τελικά τον δρόμο του χωρίς να χρειαστεί να το πει.
—Στην Καλαμάτα το ηθοποιός πάει στη συνείδηση κάποιου μαζί με το gay;
Σχεδόν χέρι-χέρι πάει αυτό. Η πλειοψηφία το πιστεύει. Οι γονείς μου δεν είχαν, βέβαια, τέτοια άγχη, όσο την ανασφάλεια τι πάει να κάνει αυτός σε τόσο δύσκολη περίοδο με μια δουλεία τόσο ρευστή;
—Σου έχουν συμβεί αστεία περιστατικά στην Καλαμάτα όταν είπες σε φίλους ότι ασχολείσαι με την υποκριτική;
Με πιάνουν κάτι πολύ τύπου μάτσο Καλαματιανοί και μου λένε «ρε πες ποιος στην έπεσε από το κύκλωμα. Τι γίνεται, πολλή ανωμαλία;». Διψούν, το βλέπεις, να τους πεις καυτά κουτσομπολιά, σκάνδαλα και όταν τους λες ότι όλα είναι νορμάλ, απογοητεύονται.
—Έλα ρε, πες μας και μας ποιος στην έπεσε κανένα έτσι πιπεράτο (γέλια).
Κάνεις δεν μου την έπεσε. Αυτά είναι μαλακίες. Ερωτισμός υπάρχει παντού, το θέμα είναι τι περιθώρια αφήνεις. Στο πανεπιστήμιο ήταν πιο άγρια τα πράγματα, ήταν ένας ανώμαλος που την έπεφτε στις φοιτήτριες και αν δεν έβγαιναν μαζί του τις έκοβε στο μάθημα. Πραγματικά βαρέθηκα να ακούω αυτό το ψωμοτύρι με τους πιεστικούς σκηνοθέτες. Εντάξει, αν συμβεί μην το παίζεις παρθένα, και εσύ έκανες τα γλυκά μάτια. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει αυτό που θέλει. «Αυτοί που το παίζουν θύμα με ενοχλούν. Ο καθένας μπορεί να πορευτεί με τις αξίες του.
—Παρόλα αυτά, τελείωσες το πανεπιστήμιο στη Σπάρτη. Γιατί εξανάγκασες τον εαυτό σου να κάνει άχρηστες σπουδές και κάτι που δεν ήθελες εν τέλει;
Δεν υποχρέωσα τον εαυτό μου τίποτα. Και για μένα τίποτα δεν πάει χαμένο, πόσο μάλλον η γνώση. Στα 18 ψάχνεσαι. Έφυγα απ’ το σπίτι -δεν πήγα βέβαια και μακριά, αλλά ήταν ωραία χρόνια. Μ’ άρεσε η Σπάρτη, ωραία φαγάδικα, εκδρομές. Είχαν μια ανεμελιά εκείνα τα χρόνια. Η σχολή, βέβαια, δεν μ’ άρεσε, δεν είχε κανένα νόημα, περνάγαμε όλοι, -όχι με διάβασμα, αλλά με αντιγραφή. Όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα γίνονται για να γίνονται, έτσι άνοιξε και μια σχολή στη Σπάρτη για να γεμίσει με φοιτητές, αλλά το τμήμα ήταν ψόφιο. Δεν είχε ενδιαφέρον. Είχα όμως ένα αμαξάκι και έκανα συνέχεια βόλτες. Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια: λάστιχα τριμμένα από χειρόφρενα και σουβλάκια.
—Και όταν τελείωσες με σχολές και σουβλάκια πού σε πήγε η ζωή;
Οι γονείς μου μού είχαν καλογυαλίσει μια θεσούλα, αλλά εμένα η καρδιά μου είχε αρχίσει τα φτερουγίσματα, έτσι ακολούθησα τα βήματα του έρωτα που με έφεραν στην Αθήνα. Κότσαρα και ένα μεταπτυχιακό δίπλα για να έχω άλλοθι και βρέθηκα εδώ. Για μένα αυτή η πόλη από την πρώτη στιγμή ήταν και είναι έρωτας.
—Έρωτας στον έρωτα δηλαδή;
Δυο στα δυο, αλλά στη νιότη έχουμε ανάγκη να ακολουθούμε κάτι, «για ένα φουστάνι αδειανό για μια Ελένη» (sic) που έλεγε ο ποιητής, όμως εδώ στην Αθήνα θυμήθηκα λίγο την καταγωγή μου, δηλαδή μίλησα ίσως για πρώτη φορά με αυτό που λέμε τον εσώτερο εαυτό μου και αποφάσισα ότι θέλω να κάνω σπουδές στην υποκριτική.
—Πώς και έτσι;
Μ’ άρεσε. Είμαι άρρωστος με τις ταινίες. Έπαιζα από μικρός σε σχολικές παραστάσεις. Μ’ άρεσε να λέω ποιήματα, να ντύνομαι Άγιος Βασίλης, όλα τα μασκαρέματα εγώ τα έκανα και δεν ντρεπόμουν να μπαίνω μπροστά. Όσο ήμουν παιδί δεν χρειαζόταν καν να με διαλέξουν, πήγαινα μόνος μου μπροστά. Υπήρχε αυτή η ανάγκη, λοιπόν, για έκθεση-έκφραση, πες το όπως θες, απλά την είχα κάπως κουκουλώσει.
—Ναρκισσιστικό ιδεώδες το λένε.
Όχι, ρε, κοίτα με. Δεν είμαι me, myself and I, ούτε ψωνάρα τελειωμένη. Δεν θα σου πω ότι είμαι ο Κουασιμόδος. Η εμφάνιση κατάλαβα ότι ανοίγει και μια και δυο πόρτες. Από εκεί και πέρα, όμως, πρέπει να ’σαι και συνεργάσιμος και καλόβολος, να τα λες και καλά. Είμαι εμφανίσιμος, μέχρι εκεί, αυτό νιώθω, αλλά δεν μου δίνω χαστουκάκια σιγουριάς στον καθρέφτη και λέω «αρέσω, παιδί μου, αρέσω».
—Δεν αρέσεις, δηλαδή;
(Γέλια) Μπορεί και να αρέσω. Αλλά έχω φάει και τις πόρτες μου.
—Μας λες λοιπόν ότι ξεκίνησες υποκριτική γιατί σ’ άρεσε να λες παιδικά ποιηματάκια στο σχολείο;
Να ξε-καλουπαριστώ ήθελα. Είχα μπει σε ένα καλούπι. Θες η οικογένεια -που είμαι και μοναχοπαίδι-, οι φίλοι, οι σχέσεις, ό, τι θέλεις βάλε μέσα, ήμουν κάπως μασίφ και ήρθε η υποκριτική και έσπασε αυτό το καλούπι. Ακούγεται κλισέ, αλλά όταν γίνεσαι κάποιος άλλος φεύγεις από τα όριά σου, άσχετα αν μετά επιστρέφεις σε αυτά. Αυτό το φεύγα εμένα πολύ μου πάει και το βρίσκω και ασφαλές.
Δούλευα ως ταξιθέτης στον Τερζόπουλο, για να πληρώνω τα δίδακτρα. Τα καλοκαίρια δούλευα σε ρεσεψιόν σε νησιά και χτύπαγα δωδεκάωρα. Δουλειά νύχτα-μέρα. Τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά σαν βιντεοκλίπ γνώσης-υπερκόπωσης. Μια χορογραφία τρέλας, όλα στο ρελαντί.
—Δεν χάνεσαι μέσα στους ρόλους;
Σιγά να μην χαθώ. Αυτά είναι τώρα αστεία και άλλοθι κάτι τζαζεμένων. Στον έρωτα μπορεί για λίγο να χαθείς, αλλά όταν το ξαναβρίσκεις ξέρεις κάτι που δεν ήξερες πριν τη χασούρα σου.
—Τελείωσες το Θέατρο Τέχνης, σου άρεσαν οι σπουδές;
Τον πρώτο χρόνο πολύ, τον δεύτερο και τον τρίτο έπρεπε να δουλεύω παράλληλα και τα είχα δει όλα. Δούλευα ως ταξιθέτης στον Τερζόπουλο, για να πληρώνω τα δίδακτρα. Τα καλοκαίρια δούλευα σε ρεσεψιόν σε νησιά και χτύπαγα δωδεκάωρα. Δουλειά νύχτα-μέρα. Τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά σαν βιντεοκλίπ γνώσης-υπερκόπωσης. Μια χορογραφία τρέλας, όλα στο ρελαντί.
—Ήταν άγριος ο βιοπορισμός;
Τι εννοείς ήταν; Ήταν και είναι. Ξύλο, μαύρο ξύλο. Αλλά είμαι εξαιρετικά ολιγαρκής. Και λίγα να ’χω είμαι πανευτυχής. Λίγο αλκοόλ να ρέει με καλή παρέα και είμαι βασιλιάς.
—Δεν έχεις πει ούτε μια στιγμή «για δες δουλειά που διάλεξα»;
Όχι, ούτε μια τόση δα στιγμή. Με γεμίζει τρομερά αυτό που κάνω και αυτό χορταίνει ακόμα και το άδειο στομάχι, που λέει ο λόγος. Είμαι πολύ ευτυχισμένος με την επιλογή μου, οπότε τα παρατράγουδα τα ακούς σαν μελωδία. Προς το παρόν.
—Βρήκες φίλους στη δουλειά;
Ήταν ωραίο, γιατί γνώρισα ανθρώπους που όλοι μαζί ψάχναμε τι να κάνουμε. Δεν μ’ αρέσει όμως να λέω βλακείες, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ανταγωνισμού, κυρίως από τους συναδέλφους.
—Για λέγε, για λέγε…
Θα σου πω μόνο ότι κάποια στιγμή με έναν τότε στενό φίλο –ή, τέλος πάντων, έναν άνθρωπο που θεωρούσα φίλο- μιλούσαμε για μια οντισιόν που γινόταν την επόμενη μέρα η οποία ήταν πολύ μακριά και μόνο αυτός έχει αυτοκίνητο και τον έψηνα να πάμε. Μου είπε ότι ήταν αδύνατο γιατί είχε δουλειές και την επόμενη μέρα μου ανακοίνωσε ότι πήγε τελικά και, τι σύμπτωση, πήρε τη δουλειά. Λυκοφιλίες. Αλλά η ανθρώπινη ανασφάλεια -ειδικά στο δικό μου περιβάλλον- βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Αρχίζω να κατανοώ τα ανθρώπινα και είναι δύσκολη σαν άσκηση, αλλά δεν θέλω να κρίνω.
—Έρωτας μέσα από τη δουλειά μπορεί να υπάρξει;
Ναι, αλλά άστο, είναι δύσκολο, γιατί στην αρχή είναι ωραία, δουλεύετε όλη τη μέρα μαζί, βλέμματα, χειρονομίες, καμιά αγκαλιά στα μουλωχτά, μετά όμως, αν χωρίσεις, και πρέπει να συνεχίσει η σεζόν, βγαίνει με την όπισθεν. Είναι πολύ ψυχοβγαλτικό. Δεν ξέρεις από πού να ξεφύγεις και επειδή στο θέατρο δουλεύεις πολύ με τον ψυχισμό, γίνεται εξαιρετικά αμήχανο και μπορεί να έχει και συνέπειες στη δουλειά.
—Τι κάνεις αυτή τη περίοδο;
Ένα γλυκό παιδικό έργο, το Ρουμπελστίλτσκιν στην Τεχνοπόλη, τελειώνει την Τετάρτη. Πολύ γλυκιά εμπειρία τα παιδιά. Δύσκολο όμως κοινό. Δύσκολο να τα κρατήσεις. Και στο L.A Theater κάθε Σάββατο και Κυριακή παίζω σε ένα έργο που λέγεται «Πού να σου εξηγώ» που το έγραψε η Νάνσυ Μητροπούλου, σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Αργυροπούλου.
—Η Νάνσυ που έγραψε το θεατρικό είναι μόνο εικοσιπέντε χρονών, δεν σε τρόμαξε αυτό;
Δεν είχα χρόνο εκείνο το διάστημα. Μου έδωσαν το κείμενο και μέσα μου είχα πει όχι γιατί πραγματικά ήμουν πιεσμένος. Ξεκίνησα να το διαβάζω ένα βράδυ και με ρούφηξε. Το διάβασα όλο και έμεινα άφωνος. Δεν πίστευα ότι αυτό το χαρωπό κορίτσι που είχα γνωρίσει έχει γράψει τέτοιο κείμενο. Μιλάμε για κείμενο διαμάντι. Πολύπλευρο και με έναν λόγο καθαρό δυνατό. Με συγκίνησε και έτσι δημιούργησα χρόνο.
—Και κάνεις και κάτι ακόμα;
Πρόβες στο θέατρο Παραμυθίας πάνω σ’ ένα κείμενο της Αλμπέρτα Τσοπανάκη. Θα πεταχτεί τον Φεβρουάριο.
—Πώς τα προλαβαίνεις όλα;
Με καλή θέληση.
—Στο ελεύθερο χρόνο σου τι σ’ αρέσει να κάνεις;
Να βλέπω σινεμά, να πίνω τα ποτά μου, να κοιμάμαι με τις ώρες.
—Από σκηνοθέτες ποιος σ’ αρέσει;
Ο Ταρκόφσκι.
—Άσε μας μωρέ, στημένες απαντήσεις.
Όχι, αυτός μ’ αρέσει, Ταρκόφσκι και ξερό ψωμί. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν μ’ αρέσει ο Νονός ή ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, σειρές, όλα τα βλέπω. Αλλά αφού μ’ αρέσει ο Ταρκόφσκι τι να σου πω;
—Κάνεις και τηλεόραση, δεν είσαι από τους ηθοποιούς που την σνομπάρουν.
Όχι βέβαια, είπαμε στην Καλαμάτα έτσι σε λογίζουν για ηθοποιό (γέλια). Η τηλεόραση δεν με χάλασε καθόλου. Μια εμπειρία και αυτή. Απλά συνεχίζουμε να είμαστε κακοί τηλεθεατές. Θέλουμε κακή τηλεόραση. Περιμένεις μόνο κωμωδίες, όταν πάει να βγει κάτι διαφορετικό κλωτσάμε, ενώ πρέπει να το εκπαιδεύσεις και το κοινό. Του δίνεις σκουπίδια και τα συνηθίζει.
—Τι έχεις κάνει τηλεοπτικά;
Είχα έναν ρόλο στη Δικαίωση στο Mega.
Δικαιώθηκες;
Όχι. Ήταν αρπακόλα για αυτό είναι έτσι η τηλεόραση. Άκουγα συνέχεια «έλα, πάμε στο επόμενο πλάνο». Πόσες φορές το άκουσα αυτό! Σοβαρή δουλεία έτσι δεν γίνεται.
—Έγινε πουθενά καλή δουλειά;
Στην Εθνική Ελλάδος έπαιξα για πολύ λίγο έναν αστυνομικό. Γνώρισα τον Καπουτζίδη που είναι ωραίος τύπος και ναι, ήταν και ωραία εμπειρία. Δουλειά, πρόβες, πρόβες, μετά πρόβα με κάμερα. Και τώρα είμαι στους Άσφαιρους στον Alpha, επίσης μια δουλειά που γυρίζεται με υπευθυνότητα. Ελπίζω να συνεχιστεί, γιατί όπως σου είπα τις καλές δουλειές τις κόβουν.
—Πώς διαχειρίζεσαι την ανασφάλεια του ηθοποιού που δεν ξέρεις τι θα κάνεις την επόμενη σεζόν.
Α, μ’ αρέσει πολύ.
—Σ’ αρέσει η ανασφάλεια;
Μ’ αρέσουν συνεχώς τα καινούργια πράγματα. Το κομμάτι της ανασφάλειας φυσικά είναι ζόρικο, αλλά είναι κάτι που το δαμάζω.
—Δηλαδή σ’ αρέσει η κατάσταση στην Ελλάδα;
Κατάθλιψη μου δημιουργεί το πολιτικό σκηνικό. Στα πρώτα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης υπήρχαν στιγμές που έλεγα «πού πάμε τώρα; Πού πατάω;». Αμέσως μετά, όμως, έλεγα στον εαυτό μου «θα τα καταφέρουμε». Αυτός είναι ο Θανάσης. Δεν αφήνω την κατάθλιψη να νικήσει. Ας πέσουμε αλλά να σηκωθούμε μετά, έχουμε και πράγματα να κάνουμε.
—Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Ο έρωτας; Τεράστιο ρόλο. Καταλυτικό.
—Και αν σπάσεις τα μούτρα σου;
Συνεχίζουμε με σπασμένα μούτρα. Και αυτό το διάστημα με σπασμένα μούτρα είμαι, αλλά ελπίζουμε, συνεχίζουμε και προχωράμε.
—Και μπορείς με ερωτικό πόνο να λειτουργήσεις στο θέατρο;
Δεν είμαι ήρεμος καθόλου και στον έρωτα τσιτώνω, αλλά στη δουλειά αυτό δεν μπαίνει ποτέ. Κατεβάζω ρολά και παίζω. Μου φαινόταν και μένα περίεργο που άκουγα ότι ηθοποιοί έχαναν αγαπημένα πρόσωπα και ανέβαιναν στη σκηνή.
—Ο ερωτικός πόνος τι σε έχει διδάξει;
Να συνεχίζεις. Πώς το λένε, πονάει η ψυχή όταν ψηλώνει.
—Για τι ελάττωμα σε κατηγορούν οι άλλοι -και συμφωνείς μαζί τους;
Είμαι, όταν με πιάνει το δικό μου. Aγύριστο κεφάλι.
—Παλιοκαλαματιανός.
Πες το και έτσι.
info:
Πού να σου εξηγώ, Σκηνοθεσία: Ευτυχία Αργυροπούλου Κείμενο: Νάνσυ Μητροπούλου, L.A. (Life n" Art) Theatre Κωνσταντινουπόλεως 82, Μετρό Κεραμεικός, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:30 Κρατήσεις: 210-5789337 Εισιτήρια: Γενική είσοδος 12 €, Φοιτητικό/Ανέργων 8 €, Προπώληση 10 €.
σχόλια