Ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά. Γύρω μου κυκλοφορούν ξενύχτηδες της προηγούμενης βραδιάς και ταξιδιώτες του πρωινού. Το πλοίο γεμίζει γρήγορα και ύστερα από περίπου πέντε ώρες και κάποιες ενδιάμεσες στάσεις, καταφθάνει στην Σίκινο. Περιτριγυρισμένη από την Ίο, την Φολέγανδρο και την Σαντορίνη, η Σίκινος επιβάλει το δικό της ρυθμό. Στο γραφικό οικισμό της Αλοπρόνοιας, που αποτελεί και το λιμάνι του νησιού, οι πρώτες εικόνες που αντικρίζεις σε προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Εδώ, συνειδητοποιείς αρκετά σύντομα, ότι ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Ηρεμία, απομόνωση και απύθμενη όρεξη για εξερεύνηση και ανακάλυψη. Το νησί προσφέρεται για όσους θέλουν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από την αγχωτική καθημερινότητα και τους τύπους της σύγχρονης ζωής ενώ αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι οι διακοπές μιας άλλης εποχής ανοίγονται μπροστά σου. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί αγνοούν την ύπαρξη της και ξαφνιάζονται όταν τους λες ότι γεωγραφική θέση της βρίσκεται στις Κυκλάδες. Επιστροφή λοιπόν στην αθωότητα και το ταξίδι ξεκινά.
Η Αλοπρόνοια είναι ο πιο νέος οικισμός στην Σίκινο. Εδώ βρίσκονται τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα, το σούπερ μάρκετ του νησιού καθώς και οι βάρκες που αναχωρούν για τις κοντινές παραλίες. Είναι εντυπωσιακό ότι στην παραλία του λιμανιού μπορείς άνετα να απολαύσεις το μπάνιο σου. Μια όμορφη αμμουδιά όπου οι περισσότεροι διαβάζουν το βιβλίο τους απλώνοντας τις πετσέτες κάτω από τις ομπρέλες του δήμου ή καθισμένοι στα παγκάκια κάτω από φυσικές σκιές που δημιουργούν τα αρμυρίκια. Στην Σίκινο ξεχνάς οριστικά τις ξαπλώστρες, τις οργανωμένες παραλίες με τα beach bars καθώς και ότι συνοδεύει τα θορυβώδη τουριστικά νησιά. Εδώ θα μαγευτείς από την απλότητα, θα αρκεστείς στα απαραίτητα και θα χαθείς στον ιδανικό κόσμο των ήχων και των εικόνων της φύσης. Μονοπάτια, ερημικές παραλίες, γραφικά δρομάκια, κρυφές ομορφιές σε περιμένουν για να τις ανακαλύψεις.
Η Χώρα της Σικίνου αποτελείται από δύο ενιαίους οικισμούς, το Χωριό και το Κάστρο. Και οι δύο οικισμοί αποτελούν δείγμα Κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής. Ολόλευκα σπιτάκια με τις μπουκαμβίλιες να σπάνε την κυριαρχία των χρωμάτων του Αιγαίου, μυρωδιές φαγητών να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα, πάμπολλες γάτες να κινούνται σε ρυθμούς νιρβάνας, το ξεχωριστό βιβλιοπωλείο «Σηματολόγιον» με σπάνιες εκδόσεις βιβλίων καθώς και ο μοναδικός φούρνος όπου αξίζει να δοκιμάσετε τα καλοψημένα σταφιδόψωμα του που θα σας χρειαστούν σίγουρα αργότερα στις εξερευνήσεις των μονοπατιών.
Το λιμάνι του νησιού από την Χώρα απέχει μόλις πέντε λεπτά με το τοπικό λεωφορείο ή για να τους περιπατητές τριάντα με σαράντα λεπτά. Επίσης, το αυτοκίνητο είναι αχρείαστο αφού το οδικό δίκτυο του νησιού είναι μικρό. Ακόμη και το λεωφορείο να χάσετε, να είστε σίγουροι ότι κάποιος από τους ντόπιους ή τους επισκέπτες του νησιού θα σταματήσει να σας πάρει. Μιλάμε για έναν τόπο όπου την δεύτερη κιόλας μέρα, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και γίνονται μια παρέα.
Στους αρχαίους χρόνους η Σίκινος ονομαζόταν Οινόη, εξαιτίας των πολλών αμπελώνων που υπάρχουν στο νησί. Η Χώρα της Σικίνου αποτελείται από δύο ενιαίους οικισμούς, το Χωριό και το Κάστρο. Και οι δύο οικισμοί αποτελούν δείγμα Κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής. Ολόλευκα σπιτάκια με τις μπουκαμβίλιες να σπάνε την κυριαρχία των χρωμάτων του Αιγαίου, μυρωδιές φαγητών να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα, πάμπολλες γάτες να κινούνται σε ρυθμούς νιρβάνας, το ξεχωριστό βιβλιοπωλείο «Σηματολόγιον» με σπάνιες εκδόσεις βιβλίων καθώς και ο μοναδικός φούρνος όπου αξίζει να δοκιμάσετε τα καλοψημένα σταφιδόψωμα του που θα σας χρειαστούν σίγουρα αργότερα στις εξερευνήσεις των μονοπατιών.
Επιπλέον, θα δείτε τα τρία- τέσσερα προσεγμένα καφέ του οικισμού και πολλές φορές ο καφές να συνοδεύεται από μια απίστευτη θέα και με το βλέμμα να χάνεται στον ορίζοντα, θα περάσετε από την κεντρική πλατεία όπου στο κέντρο της προβάλλει η εκκλησία της Παντάνασσας, χτισμένη το 1787 ενώ καθώς θα ανεβαίνετε προς την κορυφή του Κάστρου θα θαυμάσετε το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Ένα γυναικείο μοναστήρι στην υψηλότερο σημείο του οικισμού που κατασκευάστηκε το 1690 και κουβαλά ιστορίες με οχυρά, πειρατές και δύσκολα περάσματα. Ενδείκνυται να το επισκεφθείτε την ώρα του ηλιοβασιλέματος. «Αυτό που θα κάνεις σίγουρα στο νησί είναι να πας να δεις το ηλιοβασίλεμα στο Μοναστήρι», μου λέει επίμονα ο κ. Δημήτρης Δημόλης, ένας από τους 220 μόνιμους κατοίκους του νησιού που εκτελεί και χρέη ταχυδρόμου, ενώ πίνουμε ελληνικό καφέ και μου αφηγείται όμορφες ιστορίες για τον τόπο του.
Πριν φθάσεις στο μοναστήρι, στα αριστερά υπάρχει η εκκλησία της Παναγίας ΠάνταΧάρα, πρόκειται για ένα μικρό ναό, τάμα του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος παρόλο που δεν επισκέφθηκε ποτέ το νησί, άφησε ως όρο στην διαθήκη του την δημιουργία του συγκεκριμένου ναού. Στο μοναστήρι η θέα είναι άκρως εντυπωσιακή και το ηλιοβασίλεμα, είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Δημήτρης, ένα από τα πιο αξέχαστα της ζωής μου.
Η Σίκινος σου παρέχει την δυνατότητα να την περπατήσεις και να επεξεργαστείς όλες τις καλά φυλαγμένες λεπτομέρειες που περιέχει το νησί. Ο καλύτερος τρόπος -για τους καλά μυημένους- είναι τα καλοδιατηρημένα και με εξαιρετική σήμανση, μονοπάτια της. Σε πολλά σημεία του νησιού υπάρχουν χάρτες με τις διαδρομές που θέλει ο καθένας να επιλέξει. Οι δύο πιο εντυπωσιακές διαδρομές είναι Κάστρο-Επισκοπή-Αγ. Παντελεήμονας-Αλοπρόνοια (13 χλμ., 4,5 ώρες) και από το Κάστρο έως την παραλία του Μάλτα (6,5 χλμ., 2,5 ώρες). Στην πρώτη διαδρομή επιλέξτε να περάσετε μέσα από το Χωριό και φτάνοντας στην κορυφή θα βρεθείτε στο ίδιο ύψος με το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Ήδη οι εικόνες που αντικρίζεις είναι μοναδικές και απαράμιλλης ομορφιάς.
Στο δρόμο θα συναντήσεις, γαϊδουράκια και άλογα να κάνουν τις αγροτικές εργασίες, θα αφήσετε πίσω σας τα σπίτια που χρησιμοποιούνταν για τους εξόριστους της δικτατορίας Μεταξά και σταδιακά θα δεις μπροστά σου να ξεπροβάλλει ο επιβλητικός ναός της Επισκοπής. Χρονολογείται από το 3ο αιώνα μ.Χ., αρχικά ήταν προς τιμή του Πυθίου Απόλλωνα, αργότερα έγινε ρωμαϊκό μαυσωλείο και τελικά μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το συγκεκριμένο σημείο της Σικίνου χρειάζεται να καθίσεις και να το περιεργαστείς.
Εκπέμπει μια ξεχωριστή ενέργεια, ενώνει το αρχαίο με το νέο και ακουμπάς για λίγο τα χνάρια της ιστορίας. Κοιτώντας προς τα ψηλά και αφού αφήσεις πίσω σου την Επισκοπή, μια μικρή παράκαμψη προς τον ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, θα σε αποζημιώσει. Είναι μιας από τις πιο ψηλές κορυφές του νησιού και για τους υψοφοβικούς τα όρια θα δοκιμαστούν. Μόλις την κατακτήσεις, θα αισθανθείς το τοπίο, θα ακουμπήσεις τα σύννεφα ενώ το αγνάντι προς τις υπόλοιπες Κυκλάδες είναι από τα καλύτερα που υπάρχουν.
Αργότερα, θα περάσεις από το πηγάδι του Μάναλη, θα προσπεράσεις μελίσσια, θα αντικρίσεις πράσινους λόφους και αγκαθωτά μονοπάτια, τοπία βγαλμένα από σκηνικά γουέστερν, ρέματα και φαράγγια που καταλήγουν στην θάλασσα και παραλίες απείραχτες στο χώρο και το χρόνο. Σαντορινέϊκα και Άγιος Παντελεήμονας είναι οι δύο παραλίες αυτής της διαδρομής. Αν βρείτε τα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτές θα είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα στην απαιτητική διαδρομή όπου το αρκετό νερό είναι απαραίτητο. Ειδάλλως, στο τέλος του συγκεκριμένου μονοπατιού μια βουτιά στα νερά της Αλοπρόνοιας είναι το κέρδος από την ολοκλήρωση της διαδρομής.
Στο δεύτερο μονοπάτι αξίζει να το συνδυάσετε πηγαίνοντας παράλληλα από την κάτω πλευρά του νησιού, προς την Αγία Φωτεινή, για να δοκιμάσετε αντοχές στην κατακόρυφη αναρρίχηση και να ξεχαστείτε τελείως από όλα και από όλους. Τα ξωκλήσια είναι κυριολεκτικά πάρα πολλά και χτισμένα στα πιο δύσβατα σημεία, όμως χρησιμεύουν και σαν στάσεις για να αγναντέψεις, να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις για την συνέχεια. Αφού λοιπόν περάσετε την Αγία Φωτεινή, θα βγείτε στο χωματόδρομο για τον Προφήτη Ηλία, όπου βρίσκονται τα κτήματα των ντόπιων. Θα προσπεράσεις αμπελώνες, ελαιόδεντρα και χωράφια με καρπούζια, όλα οριοθετημένα με τις κυκλαδίτικες ξερολιθιές.
Ακολουθείς την σήμανση, τις περισσότερες φορές είναι τέσσερις – πέντε πέτρες, η μια πάνω στην άλλη –βοηθήστε όπου έχουν πέσει- και σταδιακά αφού χαζέψεις τα πλοία που οργώνουν το Αιγαίο θα φτάσεις στην παραλία του Μάλτα. Τα βράχια, όπως και το έδαφος, έχουν ένα πράσινο χρώμα ενώ όταν κατέβεις σε αυτή την απόμερη παραλία νιώθεις σαν τον «Ναυαγό» στην ομώνυμη ταινία. Γαλαζοπράσινα νερά, ένα και μοναδικό αρμυρίκι για ίσκιο και το μεγαλείο της φύσης καλείται για να καλύψει τα γούστα του πιο απαιτητικού επισκέπτη. Βέβαια, οι απορίες που δημιουργούνται είναι αν η επιστροφή θα πραγματοποιηθεί από την ίδια κατεύθυνση αλλά τώρα ανηφορικά ή η μανία με τα μονοπάτια που θα σε έχει κυριεύσει θα σε οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός αχαρτογράφητου μονοπατιού προς την παρακείμενη παραλία του Αγίου Γεωργίου. Την λύση δίνει η βάρκα που φτάνει του κ. Πέτρου, ενός ντόπιου που έχει συγγράψει βιβλίο για το νησί και όπου είχε την ευγένεια να μας πάρει μαζί του προς το λιμάνι της Αλοπρόνοιας. Η βαρκάδα με την αλμύρα να σε χτυπά είναι το ιδανικό κλείσιμο μιας πραγματικά, αξέχαστης διαδρομής.
Οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού είναι ο Άγιος Γεώργιος, η μεγαλύτερη της Σικίνου και μπορείτε να απολαύσετε φρέσκα ψάρια δίπλα στο κύμα στην γραφική ταβέρνα «Αλμύρα». Από εκεί αξίζει να επιλέξετε το μονοπάτι που οδηγεί στις δύο άλλες παραλίες του νησιού, το Διαλισκαράκι και το Διαλισκάρι, επιστρέφοντας με τα πόδια στην Αλοπρόνοια. Επιπρόσθετα, ένα απόγευμα είναι χρήσιμο να το αφιερώσετε στο οινοποιείο του Μάναλη. Πηγαίνοντας με το λεωφορείο θα ξεναγηθείτε σε ένα πανέμορφο αμπελώνα όπου καλλιεργούνται εξαιρετικές ποικιλίες κρασιού και στη συνέχεια θα γευτείτε τοπικά εδέσματα στο εστιατόριο που βρίσκεται μέσα στο χώρο, την «Στροφυλιά». Η θέα στο Αιγαίο, νομίζω, είναι μαγευτική και θα την κουβαλάτε για πολύ καιρό μαζί σας.
Η Σίκινος είναι ένας ωραίος και αμόλυντος τόπος με κατοίκους που δεν τσιγκουνεύονται την «καλημέρα», πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε οποιαδήποτε απορία έχεις και άνθρωποι που δεν συμπεριφέρονται σε τουρίστες αλλά σε πρόσωπα που διέθεσαν το χρόνο τους για να επισκεφθούν το νησί. Με αυτούς τους ανθρώπους θα πιεις καφέ το πρωί στην «Ηλιαχτίδα», το «Ανέμελο» και την «Μελιτένια» και είναι οι ίδιοι είναι που θα σε εξυπηρετήσουν το βράδυ στις παραδοσιακές ταβέρνες όπως το «Στέκι του Γαρμπή» και το «Μελτέμι». Στην Σίκινο θα ανακαλύψεις όσα σου λείπουν καθημερινά, θα εκτιμήσεις τις μικρές χαρές και θα διαβείς την μηχανή του χρόνου που θα σε γυρίσει σε διακοπές ανεμελιάς και παιδικών χρόνων. Η στιγμή που θα θυμάσαι από τούτο το νησί, είναι όταν φύγεις και κατεβαίνοντας προς το λιμάνι όλοι οι ντόπιοι θα σε αποχαιρετίσουν, θα σου ευχηθούν καλό ταξίδι και θα σε προτρέψουν να ξαναπάς. Και είναι σίγουρο, ότι θα θέλεις να ξαναπάς.
σχόλια