Ο Μιχάλης Γκανάς διαλέγει ένα ποίημα

Πέντε ποιήματα μες στο σκοτάδι. Εικόνα.

Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
έλληνας.
Πάντα ο δρόμος μες στα μάτια του
κι η λάμψη απ' τη φωτιά
που καταλύει
τη νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στα χέρια του κλαδί από ελιά
γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά
αισθάνεται
πως όλα χάθηκαν.
Μην του μιλάτε είναι άνεργος
τα χέρια στις τσέπες του
σαν δυο χειροβομβίδες.
Μην του μιλάτε δεν μιλούν στους καθρέφτες.
Άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος.

 

― Νίκος Καρούζος, Τα Ποιήματα, Α', Ίκαρος, 1993

____________________

Αντί για σχόλιο, επιλέγω ένα δικό μου ποίημα από τα Ακαριαία. Γιατί τα ποιήματα συνομιλούν καλύτερα μεταξύ τους: «Τριμμένο σακάκι, τριμμένο χέρι/ μασχάλες ξηλωμένες./ Που θα φανούν στη σταύρωση».

— Μιχάλης Γκανάς, ποιητής