Ο έρωτας που χάθηκε για πάντα στο βουνό

Ο έρωτας που χάθηκε για πάντα στο βουνό Facebook Twitter
3

Ο έρωτας που χάθηκε για πάντα στο βουνό Facebook Twitter
Το μυθιστόρημα της Τζόαν Λίντσεϊ γράφτηκε το 1967 και άφηνε να εννοηθεί πως αυτό που διηγούνταν δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας της, ούτε κάποιος τοπικός θρύλος, αλλά ίσως και να ήταν αληθινό γεγονός



Ένα ακριβό και αυστηρό σχολείο θηλέων
οργανώνει εκδρομή στον Βράχο τον Κρεμασμένων, μια ορεινή τοποθεσία κοντά στη Μελβούρνη, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, πάνω στην αλλαγή 2 αιώνων, το 1900. Οι μαθήτριες, ντυμένες στα λευκά, ανοιχτόχρωμες και αθώες, απολαμβάνουν το τοπίο διαβάζοντας ποίηση, και τρεις από αυτές, μαζί με μια συνοδό, σχεδόν μαγεμένες, ανεβαίνουν λίγο ψηλότερα με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν.

Το μυθιστόρημα της Τζόαν Λίντσεϊ γράφτηκε το 1967 και άφηνε να εννοηθεί πως αυτό που διηγούνταν δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας της, ούτε κάποιος τοπικός θρύλος, αλλά ίσως και να ήταν αληθινό γεγονός. Τρία χρόνια μετά τον θάνατό της, το 1987, το βιβλίο ξανακυκλοφόρησε με ένα νέο, κρυφό ως τότε, κεφάλαιο που είχε γράψει η ίδια και επιβεβαίωνε πως τίποτα δεν ήταν αληθινό. Ήδη όμως αρκετοί είχαν αποκτήσει εμμονή με την ιστορία, αν και ο Πίτερ Γουίαρ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να παίξει αυτό το παιχνίδι αλήθειας-θρύλου το 1975. Είδε στην ιστορία ένα πολυεπίπεδο υπόβαθρο για την γυναικεία φύση, τη θέση του φύλου στον 20ο αιώνα, αλλά και μια αλληγορία για την ίδια του τη χώρα γενικότερα, ένα θέμα που ήταν από τους ακρογωνιαίους λίθους του περίφημου Αυστραλιανού Νέου Κύματος, ενός από τα συναρπαστικότερα ρεύματα στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ο έρωτας που χάθηκε για πάντα στο βουνό Facebook Twitter
Πίτερ Γουίαρ, "Picnic at Hanging Rock"

Το σχολείο τους δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μέσο εκπαίδευσης, σε μια ζωή υπηρετική προς έναν σύζυγο-αφέντη, που τα λόγια των μεγάλων ποιητών -που τόσο θαυμάζουν-, χάνουν την αξία τους. Διόλου τυχαία αυτό συμβαίνει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στη γιορτή του έρωτα, που γι' αυτές θα μείνει για πάντα μια ονείρωξη, ένα ανεκπλήρωτο ταξίδι

Οι Αυστραλοί οργανώθηκαν κινηματογραφικά στις αρχές της δεκαετίας του '70, πρώτα με κάποιες συμπαραγωγές, χρησιμοποιώντας εμπειρότερους συντελεστές από αγγλόφωνες χώρες, και μετά με ένα ταμείο που χορηγούσε έξοδα για πρώτες ταινίες νέων σκηνοθετών. Οι τελευταίοι δεν έπεσαν στην παγίδα του εύπεπτου σινεμά, αλλά κατάφεραν να φτιάξουν μια κινηματογραφική γλώσσα, με 2 βασικά θέματα να κυριαρχούν: τις κοινωνικές δομές μιας χώρας εν εξελίξει με μαζικές εισροές λευκών από την Ευρώπη που ερχόταν σε αντίθεση με τον μυστηριακό πολιτισμό των αυτοχθόνων, και κυρίως την επιρροή που είχε αυτή η σύγκρουση στο τοπίο της χώρας. Ο Νίκολας Ρεγκ που ήρθε από την Αγγλία για να γυρίσει το Walkabout το 1970, έβαλε 2 νεαρά λευκά αδέρφια να περιπλανηθούν στο φαινομενικά αφιλόξενο και ερημικό τοπίο του μεγάλου νησιού πλάι σε έναν Αβορίγινα, με αποτέλεσμα λίγα χρόνια μετά η μία ηρωίδα να ασφυκτιά στην «ασφάλεια» των τεσσάρων τοίχων και του μοντέρνου σπιτιού της. Ο Τεντ Κότσεφ είδε μια διαρκή παρακμή, ένα χρόνο αργότερα, στο συγκλονιστικό Wake in Fright, όπου λευκοί άνδρες συμπεριφέρονται ως πρωτόγονοι σε ένα περιβάλλον που μοιάζει γι΄αυτούς με επίγεια κόλαση. Η φύση είχε ρόλο σε όλα τα φιλμ, ακόμη και με μορφή χαρακτήρα σε ταινίες τρόμου, όταν εκδικήθηκε ένα νεαρό ζευγάρι για τους ρύπους και τους καυγάδες του στο Long Weekend του 1978.

Ο έρωτας που χάθηκε για πάντα στο βουνό Facebook Twitter
Πίτερ Γουίαρ, "Picnic at Hanging Rock"

Ο Γουίαρ όμως έκανε την γνωστότερη ταινία αυτής της περιόδου, ένα μικρό θαύμα, δεδομένων των οικονομικών περιορισμών που είχε. Οι εικόνες της εκδρομής στο βουνό διατηρούν μια πανίσχυρη δύναμη ως σήμερα και τα πλάνα με τις μαγεμένες περιηγήτριες σε συνδυασμό με τη μουσική, ένα κράμα βουκολικών ήχων και κλασικών μελωδιών, προσφέρει μια υπερβατική εμπειρία, ένα αλησμόνητο παγανιστικό τελετουργικό. Τι τράβηξε όμως τις κοπέλες στο βουνό και γιατί εξαφανίστηκαν; Απάντηση δεν παίρνουμε ποτέ, γεγονός που επηρέασε για χρόνια την διεθνή καριέρα της ταινίας, καθώς αυτό το άλυτο μυστήριο εκνεύριζε τους αμερικανούς διανομείς - ο Γουίαρ κάποια στιγμή εξομολογήθηκε πως ένας υποψήφιος διανομέας πέταξε τον καφέ του στην οθόνη εκνευρισμένος για το δίωρο που έχασε.

Τα πάντα όμως είναι συμβολικά στο φιλμ, και, κάτι μόνιμο στην μετέπειτα πορεία του Γουίαρ, πολύ ξεκάθαρα. Το βουνό κινηματογραφείται ισομερώς με 2 τρόπους, είτε με πλάνα πάνω σε φυσικούς βράχους που μοιάζουν με άγρια πρόσωπα που θέλουν κάτι να πουν, είτε ως σύνολο φαλλικών συμβόλων. Με αυτές τις 2 μορφές, το βουνό «τρώει» τις κοπέλες, τις δείχνει το μέλλον, που απέχει πολύ από τη ρομαντική διάθεση της νιότης τους. Το σχολείο τους δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μέσο εκπαίδευσης, σε μια ζωή υπηρετική προς έναν σύζυγο-αφέντη, που τα λόγια των μεγάλων ποιητών -που τόσο θαυμάζουν-, χάνουν την αξία τους. Διόλου τυχαία αυτό συμβαίνει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στη γιορτή του έρωτα, που γι' αυτές θα μείνει για πάντα μια ονείρωξη, ένα ανεκπλήρωτο ταξίδι.

Αυτή η τελετουργική αποχώρησή των όμορφων κοριτσιών από τα εγκόσμια είναι παράλληλα και η αποχώρησή τους από αυτό που ονομάζουμε «σύγχρονος κόσμος». Είναι η παράδοσή τους στη φύση και η δήλωση πως κάποτε υπήρχε κάτι όμορφο και μυστηριακό σε αυτό τον κόσμο που χρόνο με το χρόνο το καταστρέφουμε, σκοτώνοντας τα αρχέγονα συναισθήματα που κρύβονται μέσα μας. Θα ήταν πολύ φθηνό να χαρακτηρίσει κάποιος το Picnic at Hanging Rock ως μια αντιδραστική ταινία για τη σημερινή ημέρα, γιατί πετυχαίνει το αντίθετο, να μας υπενθυμίσει δηλαδή ότι η έννοια «έρωτας» δεν κρύβεται μέσα σε φθηνά δώρα ή μια τυπική έξοδο, αλλά είναι κάτι ιδεώδες και συναρπαστικό, που μπορούμε να το ανακαλύψουμε πριν μας «καταπιεί» ο δικός μας κόσμος.

Οθόνες
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

125 λεπτά με την Πόπη Διαμαντάκου/ Πόπη Διαμαντάκου: «Δεν με αγγίζουν οι επιθέσεις, δεν κάνω δημόσιες σχέσεις, δεν γλείφω»

Media / «Δεν υπάρχει τηλεκριτική σήμερα, όλα είναι δημόσιες σχέσεις»

Η γνωστή τηλεκριτικός Πόπη Διαμαντάκου μιλά στη LiFO για τη μακρά επαγγελματική της διαδρομή, την τηλεόραση του χθες και του σήμερα και απαντά για πρώτη φορά στα επικριτικά σχόλια που προκαλούν κατά καιρούς τα κείμενα της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Οθόνες / «Για μένα αυτό είναι οι ταινίες, μια περιπέτεια έξω και πέρα από την ηθική»

Μια μεγάλη κουβέντα με τον σκηνοθέτη και μουσικό Γιάννη Βεσλεμέ που κυκλοφορεί ταυτόχρονα το νέο του άλμπουμ και η ρετροφουτουριστική του ταινία «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο». (SPOILER ALERT)
M. HULOT
Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Capétte

Μυθολογίες / «Όταν είδα το "Climax", δεν μπορούσα να συνέλθω για ώρες»: Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Capétte

Τι συνδέει τον Αρονόφσκι με τον Αλμοδόβαρ και τον Λάνθιμο με τον Βούλγαρη; Ο μουσικός Capétte φτιάχνει τη δική του αγαπημένη κινηματογραφική δεκάδα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
the last showgirl

Οθόνες / Πρεμιέρα προσεχώς: 10 ταινίες που θα ξεχωρίσουν το επόμενο δίμηνο

Η επιστροφή του Βάλτερ Σάλες, ένας στοχαστικός Κώστας Γαβράς, τα φαντάσματα του Γιώργου Ζώη, ο Ντίλαν κατά τον Τιμοτέ Σαλαμέ, το βάπτισμα της Πάμελα Άντερσον στην υποκριτική, ένα χαμηλόφωνο διαμάντι από την Ινδία και η μεγαλόπνοη αλληγορία του Μπρέιντι Κόρμπετ είναι μερικές από τις ταινίες που θα μας απασχολήσουν τον χειμώνα του 2025.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Phyllis Dalton (1925-2025): Η κορυφαία ενδυματολόγος της κινηματογραφικής ιστορίας

Pulp Fiction / Phyllis Dalton (1925-2025): Η κορυφαία ενδυματολόγος της κινηματογραφικής ιστορίας

Πέθανε στα 99 της χρόνια η Βρετανή ενδυματολόγος που έντυσε χιλιάδες πρωταγωνιστές και κομπάρσους, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην αναπαραγωγή της αυθεντικότητας και στην αντίληψη της δραματικότητας του σεναρίου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε δια παντός την πραγματικότητα

Απώλειες / Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε διά παντός την πραγματικότητα

Το όνομα του Ντέιβιντ Λιντς (1946-2025) έγινε επιθετικός προσδιορισμός και οι ταινίες του μας προσκάλεσαν να βλέπουμε και να αισθανόμαστε αλλιώς τον κόσμο: με τα μάτια μιας απόκοσμης ψευδαίσθησης και την ψυχή της υπέροχης εμμονής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Αχιλλέα ΙΙΙ

Μυθολογίες / «Μετά το “Blues Brothers” φορούσα μαύρα γυαλιά στην τάξη»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Αχιλλέα ΙΙΙ

Έχοντας συμπεριλάβει στη λίστα του από τους αδελφούς Μαρξ μέχρι μια ταινία με τον Θανάση Βέγγο, o συγγραφέας πιστεύει πως το τραγικό και το γελοίο συναντιούνται σε κάποιο σημείο, το οποίο δεν είναι πάντα ευδιάκριτο.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
pamela anderson

Οθόνες / H όψιμη δικαίωση της Πάμελα Άντερσον

Μια γυναίκα που επί δεκαετίες αντιμετωπιζόταν από τον πλανήτη ως αντικείμενο (ηδονής και χλεύης) βρίσκει στο «Last Showgirl» την ευκαιρία να αποδείξει ότι υπάρχει θέση γι’ αυτήν και σε άλλους ρόλους από εκείνους που της φόρεσε η βιομηχανία του θεάματος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Movie Galaxy: Το βιντεοκλάμπ που κρατάνε ανοιχτό οι σινεφίλ Εξαρχιώτες

Οθόνες / Movie Galaxy: Το βιντεοκλάμπ που κρατάνε ανοιχτό οι σινεφίλ Εξαρχειώτες

Ο Λευτέρης Τζώρτζης έχει συγκεντρώσει 50.000 τίτλους. Το όνομά του έχει αναφερθεί σε έργο της Κιτσοπούλου, «ξεπουλάει» Ταρκόφσκι και έχει ζήσει επικούς καβγάδες για ταινίες - πιο πρόσφατα για τα «Μαγνητικά Πεδία».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βαγγέλης Μουρίκης: «Tι σχέση έχω εγώ με τον Ντε Νίρο;»

Οθόνες / Βαγγέλης Μουρίκης: «Tι σχέση έχω εγώ με τον Ντε Νίρο;»

Λίγο πριν από την κυκλοφορία του «Arcadia» του Γιώργου Ζώη στις αίθουσες, ο Βαγγέλης Μουρίκης μιλάει στη LiFO για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει έναν ρόλο, για τον Οικονομίδη, τον Γραμματικό, τα spoilers και τη χαμένη αρετή τού να ακούμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Oι δέκα αγαπημένες ταινίες του Spyros Rennt

Μυθολογίες / «Αγάπησα τόσο τη "Lola Rennt" που βάσισα το καλλιτεχνικό μου όνομα πάνω της»: Oι δέκα αγαπημένες ταινίες του Spyros Rennt

Λάρι Κλαρκ, Μίκαελ Χάνεκε, «Στρέλλα», «Κυνόδοντα» και Κωνσταντίνο Γιάνναρη περιλαμβάνει η δεκάδα αγαπημένων ταινιών του φωτογράφου Spyros Rennt.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ