Mένω στην περιοχή του Σταθμού Λαρίσης - Αγίου Παύλου στο κέντρο της Αθήνας, μια γειτονιά που τη δεκαετία του '70 και του '80 ήταν επιλογή πολλών καλλιτεχνών. Τα στούντιο της Φίνος Φιλμ είναι μια ανάσα από το σπίτι μου. Το '90 άλλαξε μορφή. Έφυγαν οι παλιοί κάτοικοι, ήρθαν οι μετανάστες, έγιναν έργα του μετρό... Σήμερα αναπολώ τη ζωντάνια που είχε τέλη του '80. Πιστεύω πως σε μερικά χρόνια θα έχει ανακτήσει την παλιά της αίγλη.
• Εδώ είναι το πατρικό μου. Με εξαίρεση λίγα χρόνια που έμεινα κάπου αλλού, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε αυτήν τη γειτονιά 30 χρόνια τώρα. Ήταν επιλογή των γονιών μου. Αγόρασαν αυτό το διαμέρισμα τη δεκαετία του '70, μόλις ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει το συγκεκριμένο σημείο όπου βρίσκεται το σπίτι μας γιατί έχω αρκετή θέα στο πάρκο που είναι απέναντι από τον σταθμό. Τώρα, που είναι ανθισμένες και οι γιακαράντες, είναι περίφημα. Eπίσης, έχει ένα σοβαρό πλεονέκτημα: με τα ΜΜΜ μπορώ να πάω σε οποιοδήποτε μέρος της Αθήνας χωρίς αυτοκίνητο.
• Είναι ένα σημείο που συνδυάζει αρχιτεκτονικά στοιχεία πάρα πολλών ετών. Δίπλα σε πολύ παλιές κατοικίες της δεκαετίας του '30 υπάρχουν πολύ μοντέρνες ή γραφεία εταιρειών με γυάλινους τοίχους. Παράλληλα, βλέπουμε όλο αυτό το στυλ της δεκαετίας του '70, όπως και τα κτίρια των σταθμών Λαρίσης και Πελοποννήσου που είναι χαρακτηριστικά της περιοχής.
• Η πλατεία του Αγίου Παύλου είναι το κέντρο της γειτονιάς κι έχει δύο εστιατόρια όπου τρώω από παιδί. Ακόμα θυμάμαι τι παιχνίδι έχω ρίξει σε αυτή την πλατεία. Ψωνίζω σταθερά από το συνοικιακό σούπερ-μάρκετ απέναντι από τη Φίνος Φιλμ και από τον ίδιο φούρνο, στην οδό Σάμου, πολλά χρόνια τώρα.
• Κάποιον που δεν έχει έρθει ξανά στη γειτονιά θα τον πήγαινα στην πεζογέφυρα του Σταθμού Λαρίσης που χωρίζει τον Κολωνό από εμάς. Φαίνεται πανοραμικά όλη η γειτονιά, με τα καλά της και τα κακά της.
• Όλες οι παλιές κατοικίες χρονολογούνται πριν από τη δεκαετία του '60. Κάποιες από αυτές αναπαλαιώνονται. Κάποιες άλλες γκρεμίζονται και στη θέση τους φτιάχνονται σύγχρονες πολυκατοικίες.
• Θυμάμαι μια μαγική στιγμή που έζησα, όταν ένα πρωί ξύπνησα με τον ήχο ενός πλανόδιου ακορντεονίστα κι ενός τραγουδιστή που περνούσαν κάτω απ' το μπαλκόνι μου και έπαιζαν κανταδόρικα τραγούδια. Έβγαινε μια χαρά από αυτό που έκαναν κι έτσι συγκινήθηκα πολύ. Ένιωσα πως αυτό είναι ζωή, ένα τραγούδι στον δρόμο.
• Στη γειτονιά βρίσκεται και η περίφημη κουκουβάγια του street art καλλιτέχνη WD, γωνία Παλαιολόγου και Σάμου. Εξαιρετική!
• Έχω έναν γείτονα φωνακλά που μαλώνει τη γυναίκα του, αλλά εκφράζεται σαν να 'ναι αυτός η γυναίκα. Δηλαδή γκρινιάζει με έναν λυγμό στη φωνή, όπως αυτός της μάνας, της αδελφής, της ερωμένης. Η γυναίκα δεν ακούγεται ποτέ. Ειλικρινά, το διασκεδάζω ακόμη και όταν ενοχλεί λόγω περασμένης ώρας. Κάτι σαν σενάριο του Δαλιανίδη στην ιδιωτική τηλεόραση.
• Δειλινό Κυριακής, πίσω από τον σταθμό, κατηφορίζουμε με το αυτοκίνητο την οδό Ιουλιανού και ακούγεται το «Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου» του Μίκη Θεοδωράκη και του Νίκου Γκάτσου.
Ιnfo:
O Νίκος κυκλοφόρησε πρόσφατα τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Ό,τι μας ανήκει» από τη MLK.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
