Ο αφόρητος ελιτισμός του «παλιού πελάτη»
Όλοι μας έχουμε δυσαρεστηθεί όταν είδαμε μαγαζιά που αγαπήσαμε να αλλάζουν. Είτε γιατί ο μαγαζάτορας έδωσε προσοχή σε ένα άλλο κοινό, είτε γιατί το μαγαζί απέκτησε ξαφνικά φήμη μέσω δημοσιευμάτων (και πήγαν οι καταραμένοι Χίψτερζ ρε παιδί μου και μας το χάλασαν εμάς που είμαστε η παρέα του Bloomsbury).
Έχουμε πει όλοι μεταξύ μας τη φράση "έχει αλλάξει / χαλάσει ο κόσμος του δεν είναι όπως παλιά". Σπανίως αναρωτιόμαστε βέβαια γιατί δεν πηγαίνουμε πια τόσο συχνά. Ή αν εμείς οι λίγοι που το θεωρούμε προνόμιο και δικαίωμά μας να κατέχουμε τη γνώση των εκλεκτών είμαστε τελικά αρκετοί για να του πληρώνουμε το νοίκι του. Ή να του καλύπτουμε το κόστος των ημερών που παραμένει άδειο περιμένοντας εμάς να τον ξαναθυμηθούμε.
Αφόρητος ελιτισμός. Να θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο από τους άλλους. Να νομίζεις ότι οφείλει ο κόσμος να παραμένει στάσιμος και να σε περιμένει να διαλέξεις.
Τα μαγαζιά έχουν ιδιοκτήτες και αν τα αγαπάτε τόσο πολύ να σέβεστε και τις αποφάσεις τους ή να χαίρεστε όταν θα βάλουν και πέντε δραχμές παραπάνω στην τσέπη τους επειδή κάποιος έψαξε και έγραψε κάτι γι' αυτά, τώρα ειδικά που σε καμιά επιχείρηση δεν περισσεύουν και που το καινούργιο πάει να καταπιεί κάθε τι μικρό και αυθεντικό.
Οπότε ναι, μιλήστε όσο πιο πολύ μπορείτε για τα μυστικά μέρη, να γεμίζουν με κόσμο, να μένουν τα μικρά, παλιά μαγαζιά ζωντανά.
