Τρεις μήνες δίπλα στη θάλασσα
Αυτή είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία από το πρώτο τεύχος του «Taverna». Δείχνει αυτό που δεν μπορώ να κάνω. Φωνάζει «ελευθερία» από μακριά. Όταν είχα ζητήσει να γράψουμε ένα θέμα για τη διατροφή των κατασκηνωτών, δεν περίμενα να είμαι τόσο τυχερός ώστε να έχω φωτογραφικό υλικό από τον προσωπικό χώρο ενός ανθρώπου που κάνει ελεύθερο κάμπινγκ αρκετούς μήνες τον χρόνο. Ο Μάνος Βυνιχάκης πρέπει να είναι πολύ προνομιούχος άνθρωπος. Κοίτα πόσο ωραία φτιάχνει το σκηνικό του, πόσο ωραία υπάρχει ο ίδιος μέσα στη φύση. Μόνο χαρά και αγάπη για τη ζωή μπορεί να αντλήσει κανείς από αυτήν τη φωτογραφία. Διαβάζοντας τη συνέντευξή του διαπιστώνει κανείς πόσα λάθη κάνουμε με τη διαχείριση της καθημερινότητας μας.
Η ζωή στη φύση είναι κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να βιώσω. Δεν έτυχε ποτέ και αναρωτιέμαι τώρα αν είναι πια αργά. Σκέφτομαι πως αυτά τα πράγματα τα μαθαίνεις μικρός, μόνο έτσι τα έχεις για δεδομένα μεγαλύτερος. Μεγαλώνοντας πάντως, και χωρίς να έχω σχεδόν καμία εμπειρία από αυτήν, καταλαβαίνω πως μου λείπει. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τη φύση και κάθε μέρα που ξοδεύει μακριά της είναι μια σπατάλη.
Επίσης, η ιδέα τού να μαγειρεύεις σε μια ανοιχτή φωτιά, χρησιμοποιώντας μόνο τα απαραίτητα, χωρίς τα άπειρα εξαρτήματα της κανονικής μας ζωής, μου μοιάζει σαν όνειρο. Θυμήθηκα σήμερα ένα επεισόδιο του «Mind of a chef», όπου ο σεφ Magnus Nilsson κατασκηνώνει σε δάσος μαζί με έναν φίλο. Στην ανοιχτή φωτιά ψήνουν κάτι και το αρωματίζουν με βότανα που μαζεύουν από το χωράφι δίπλα τους. Τρία υλικά και η φωτιά αρκούν για να αναρωτηθείς αν έχουμε πάρει τον λάθος δρόμο με το φαγητό και τον τρόπο που μαγειρεύουμε.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι στη θάλασσα ή στους καταρράκτες και στα πράσινα δάση της Σαμοθράκης. Αυτό θέλει ο άνθρωπος.
