Μια φορά κι έναν καιρό, όταν η μουσική ήταν κοινή για όλο τον κόσμο, αυτή που έπαιζε το ραδιόφωνο, δεν υπήρχε αμφιβολία για το τι ήταν επιτυχία. Ήταν τα τραγούδια που άκουγες παντού, που έπαιζαν στο MTV, που τα χόρευες το βράδυ στις ντίσκο. Η ποπ μουσική ήταν λίγο-πολύ παγκόσμια υπόθεση και υπόθεση όλων.
Σήμερα η επιτυχία είναι κάτι πολύ σχετικό, γιατί άλλα κομμάτια παίζει το ραδιόφωνο, άλλα είναι αυτά που ακούει η πιτσιρικαρία, άλλα ακούνε οι μεγαλύτεροι, κι άλλα κομμάτια είναι παγκόσμια χιτ. Στην Ελλάδα η λέξη επιτυχία σημαίνει ό,τι ακούει ο καθένας, και σίγουρα δεν είναι υπόθεση όλων.
Μου αρέσει να τρέχω με το αμάξι μου, να κάνω την προπονησούλα μου, να ανταλλάσσω απόψεις με τρελούς. Μιλάω με πολλούς τρελούς, μου αρέσουν οι ακραίες απόψεις και τα ακραία σχέδια, όταν δεν δουλεύω διασκεδάζω με τέτοιες συζητήσεις. Μαγειρεύω λίγα φαγητά αλλα είμαι αρκετά καλός μάγειρας, για τα δικά μου δεδομένα, και γουστάρω πολύ να μαγειρεύω. Και φτιάχνω μουσική σαν τρελός.
Το «Γαλλικά και Πιάνο» του iLLEOo είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο καλοκαιρινό χιτ, κι ας μην πρόκειται να το ακούσεις ούτε μια φορά να παίζει στο ραδιόφωνο, ούτε να δεις να παίζει το βίντεό του στα μουσικά κανάλια.
Είναι, ωστόσο, ένα κομμάτι, που ξέρουν σίγουρα όσοι είναι κάτω από 20, που τραγουδάνε στα live του, που χορεύεται στα κλαμπ, που ακούγεται στη διαπασών στα αυτοκίνητα που στέκονται δίπλα σου στα φανάρια. Ένα κομμάτι με ρυθμό κολλητικό που με διαφορετικούς στίχους θα ήταν ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία.
Η πιο μεγάλη απορία που έχω όταν συναντιόμαστε με τον iLLEOo («Γιώργαρος» μου συστήνεται) είναι πώς περιμένει να έχει airplay με στίχους τόσο προκλητικούς για τα αυτιά του περισσότερου κόσμου.
— Δεν σε περιορίζουν οι στίχοι που γράφεις; Μπορεί κάποιο μέσο να παίξει τα κομμάτια σου;
Με περιορίζει πάρα πολύ και αυτό είναι το βασικό πρόβλημά μας.
— Οπότε;
Είμαστε εδώ για να αλλάξουμε την κατάσταση. Πρέπει να το παίξει το κάθε μέσο όπως είναι, δεν πρέπει εγώ να αλλάξω τον στίχο μου. Και στην τελική, αν θέλει τόσο πολύ να το παίξει κάποιος και τον περιορίζει ο στίχος μου, ας μου στείλει ένα μήνυμα για να φτιάξω μια πιο σοφτ βερσιόν. Όπως κάνουν στην Αμερική τόσα χρόνια.
— Θα το έκανες αυτό;
Βεβαίως. Θα έκοβα τις λέξεις που μπορεί να ενοχλήσουν και θα έβαζα μπιπ να μην ακούγονται, αλλά δεν θα άλλαζα στίχο. Μερικές φορές είναι πολύ πιο ωραίο ένα κομμένο σημείο να έχει κενό και να το τραγουδάει το κοινό. Μου αρέσει περισσότερο αυτό από το να αλλάξω τον στίχο.
Το «Still Dre» έπαιζε για 15 χρόνια στην τηλεόραση κομμένο, οι περισσότεροι δεν ξέρουν πώς ήταν κανονικά, δεν το ξέρουν ολόκληρο. Ξέρουν το κόψιμο και κάνουν παύση εκεί. Δεν πρέπει να αλλάξουν οι ράπερς στίχο, πρέπει οι εταιρίες να κανουν την πρόταση «παιδιά, κάντε reverse σε κάποια σημεία του κομματιού για να μην ακούγεται η βρισιά», δεν πιστεύω ότι θα είχε κανείς πρόβλημα στο επίπεδο που έχουμε φτάσει τώρα. Γιατί οι περισσότεροι ράπερς πεινάνε.
Υπάρχουν και κομμάτια στα οποία δεν βρίζω, αλλά για κάποιον λόγο δεν πάνε. Δεν είναι ο λόγος αυτός που βγάζουμε κομμάτια που βρίζουμε, αλλά όταν θέλω να εκφράσω κάτι ακριβώς όπως το νιώθω και δεν θα το κάνω για κάποιο λόγο, τότε αυτό που φτιάχνω είναι εμπορικό, είναι mainstream. Εγώ δεν θέλω να βγάλω την αρχική ιδέα mainsteam, θέλω η αρχική ιδέα να είναι αναλογική και ας την κάνουν ψηφιακή μετά.
— Η εμμονή σου με το σεξ είναι εσκεμμένη, ή έτσι σου βγαίνει, φυσικά;
Κοίτα, φτιάχνω πρώτα τη μουσική και μετά ψάχνω τον στίχο. Δεν κάθομαι να σκεφτώ πάρα πολύ τι συμβαίνει, γιατί πλέον έχουν μπει στο υποσυνείδητό μου όσα ζω, και προχωράνε από μόνα τους. Όταν εκείνο τον καιρό, τις τελευταίες δέκα μέρες, έχω αλλάξει δέκα γκόμενες, θα μιλήσω για το σεξ. Όταν τις τελευταίες μέρες έχω τσακωθεί, θα μιλήσω για τον τσακωμό μου, όταν έχω περάσει τέλεια, fabulous, θα μιλήσω για αυτό. Οι στίχοι μου είναι ανάλογοι με την κάθε περίοδο της ζωής μου. Αλλά τα κομμάτια συνήθως είναι γραμμένα ένα χρόνο πριν από την ημέρα που βγαίνουν.
— Αν κάνεις μια γύρα στο YouTube έχεις την εντύπωση ότι αυτή τη στιγμή κάνουν όλοι χιπ χοπ. Είναι άπειρα τα νέα ονόματα.
Τώρα κάνουν όλοι χιπ χοπ γιατί θέλουν να ζήσουν τον ροκ σταρ μέσα τους. Θέλουν να τον βγάλουν προς τα έξω και να ζήσουν αυτό που λέει ο ράπερ. Και οι μισοί ράπερς λένε για τον εαυτό τους αυτό που φαντάζονται οι ίδιοι για αυτόν, λένε το δικό τους κομμάτι της αλήθειας όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται, την καθημερινότητά τους. Το βλέπει αυτό ο νέος και πιστεύει ότι αυτό είναι η αλήθεια κι ακολουθεί αυτόν τον τρόπο ζωής.
Αλλά να σου πω κάτι; Αυτή είναι η συνταγή για να γίνει. Δηλαδή, οι πιτσιρικάδες που ξεκινάνε να κάνουν χιπ χοπ -εννοώ τους νεαρούς ηλικιακά- βλέπουν ότι ο καλλιτέχνης έχει αλυσίδες, έχει ρολόγια, έχει αμάξια ή χαλάει λεφτά, και τελικά αυτό είναι, αυτό πρέπει να κάνει για να γίνει ροκ σταρ, πρέπει πρώτα να το ζήσει και θα έρθει μόνο του.
— Δεν ήταν πάντα αυτός ο λόγος για να κάνει κάποιος νέος χιπ χοπ, όμως.
Το χιπ χοπ ήταν ξένη κατάσταση από πάντα. Ξεκίνησε απ' το γκέτο ο μαύρος λέγοντας «τώρα θα βγάλω κομμάτια για τα προβλήματα που έχω», κι όταν αυτό το πράγμα άρχισε να πουλάει και λύθηκαν τα προβλήματά του, άρχισε να μιλάει για την τότε ζωή του, που ήταν να χαλάει λεφτά για να περνάει ωραία στα πάρτι. Βέβαια, το χιπ χοπ στην Ελλάδα έχει πολλές πλευρές, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε.
— Τα πρότυπα του χιπ χοπ παλιότερα ήταν πιο κοινωνικά, τώρα τελευταία έχουν γίνει πιο λάιφ στάιλ, το όνειρο των ράπερ ήταν να αλλάξει η κοινωνία, τώρα είναι να βγάλουν λεφτά.
Στη θεωρία αυτό που λες είναι απόλυτα σωστό, η εμπειρία μου όμως μου λέει ότι στην πράξη δεν είναι τα πράγματα έτσι. Δηλαδή, εγώ το βλέπω με παραδείγματα, ήμουν στο πιο δυνατό crew στην Ελλάδα, και κατάλαβα ότι όλα αυτά δεν είναι αληθινά. Και στην Αμερική αυτό που ενδιέφερε τους ράπερ στην αρχή ήταν να λυθούν τα προβλήματα, στην πορεία όμως αυτό άλλαξε. Άλλαξαν τα προβλήματα. Το πρόβλημά τους έγινε πώς να πληρώσουν μία παραπάνω Bentley.
Πιστεύω ότι αυτό πουλάει, τα banger κομμάτια ανέκαθεν πουλούσαν παραπάνω από τα κομμάτια που έχουν νόημα. Βέβαια, βγάζουμε και τις δύο πλευρές, κι αν πετύχει αυτό που θέλουμε μπορούμε θα ακολουθήσουμε και το άλλο. Όταν πετύχει όμως. Στην Αμερική οι ράπερ είναι 20 χρονών και μιλούν για την καθημερινότητα των 15χρονων, πώς να μην ταυτιστούν μαζί τους;
Ο Post Malone έχει μια πάρα πολύ ωραία μελωδική γραμμή, όπως και ο Lil Uzi αντίστοιχα και όταν σου λέει στο κομμάτι του «παίρνω ζάναξ και έχουν πεθάνει όλοι» και οτιδήποτε άλλο, σου περνάει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Είναι φτιαγμένο για να είναι έτσι. Υπάρχει συνταγή επιτυχίας σε αυτά, πιστεύω, γιατί είναι εταιρίες από πίσω. Δηλαδή, ο καλλιτέχνης που θα φτιάξει αυτό που θέλει πραγματικά, μία στο εκατομμύριο θα πετύχει να κάνει χιτ.
— Πού πάσχει το ελληνικό χιπ χοπ;
Πάσχουμε στην ένωση. Αν ενωθούμε όλοι, τελείωσε. Το ελληνικό χιπ χοπ είναι στην καλύτερη φάση του και τώρα ξεκινάει να σοβαρεύει η κατάσταση. Πάλι καλά που έσκαψαν κάποιοι και μπορούμε να φύγουμε και έξω. Ας ελπίσουμε ότι θα πάει πολύ μπροστά η φάση, ότι θα προχωρήσει.
Στην Ελλάδα υπήρχε πάντα αυτό που υπήρχε και στην Αμερική, το «blood trips», West-East, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, όλη αυτή η βλακεία. Οι Αθηναίοι είμαστε στην κοσμάρα μας, είμαστε κομπλεξικοί όλοι, οι Θεσσαλονικείς το κατάλαβαν νωρίς και ενώθηκαν, αν οργανωθούμε κι εμείς εδώ και μαζί με τους πάνω πιστεύω ότι για τα επόμενα δέκα χρόνια δεν υπάρχει γυρισμός. Το χιπ χοπ θα σαρώσει.
— Πες μου λίγα πράγματα για σένα. Με τι άλλο ασχολείσαι;
Είμαι ο Γιώργαρος, μεγάλωσα στον Περισσό, είμαι 25 χρονών και κάνω μόνο μουσική πλέον. Έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές, έχω δουλέψει από ντελίβερι, μέχρι λογιστής, ρεσεψιονίστ σε εταιρείες, μέχρι και κομμωτής. Κι είμαι ένας πολύ καλός πυγμάχος, ήμουν πολύ κοντά στο επαγγελματικό αλλά σταμάτησα.
Ασχολούμαι αποκλειστικά με τη μουσική εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ζω στο Μαρούσι, εδώ έχω και το στούντιο, και ελπίζω να ζω πολύ καλύτερα στο μέλλον. Θέλω να βγάλω πολλά λεφτά, έχω τους πελάτες μου, κάνω τα στούντιο sessions, ετοιμάζω κομμάτια γιατί κάνω ghost write για πάρα πολλούς καλλιτέχνες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχω την ομάδα μου που φτιάχνουμε ρούχα... Κατά τα άλλα, είμαι producer και μετά ράπερ.
— Για ποιον γράφεις κομμάτια;
Κομμάτια γράφω για την μισή ραπ σκηνή και το 1/3 της ποπ. Κάνω ghost writing σε πάρα πολύ κόσμο, για πολύ γνωστά κομμάτια που έχουν γίνει χιτ. Γράφω και για ράπερς Έλληνες. Το κάθε κομμάτι μου δεν μιλάει για κάτι συγκεκριμένο, συνήθως γράφω για την καθημερινότητά μου, δεν ξεκινάω από κάποιον προβληματισμό. Μιλάω για όλους και είναι ό,τι ζω εγώ τώρα.
— Γιατί είναι τόσο ακατανόητος ο ελληνικός στίχος;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πάρα πολύ ελληνικό στίχο στην Ελλάδα. Ο στίχος είναι ελληνικός κατά βάση, αλλα οι ατάκες είναι πολύ ξένες. Ψάχνουν στο urban dictionary, βρίσκουν δέκα νέες ατάκες και αν κατι είναι catchy και το έχουν πει στο εξωτερικό, το πετάνε κι αυτό μέσα. Και μένει ίδιο, δεν το μεταφράζουν καν. Αν προσέξεις, τα τελευταία χρόνια όλες οι ατάκες και τα ονόματά των κομματιών είναι από catchy ξένα κομμάτια, στα περισσότερα τραγούδια. Πολλές φορές είναι και όλο το κομμάτι.
— Τα επιφωνήματα που χρησιμοποιείς τι ρόλο παίζουν;
Τα επιφωνήματα ξεκίνησαν πάρα πολύ παλιά στα ραπ κομμάτια, από την αρχή υπήρχε το «yo!». Τα επιφωνήματα εγώ τα έφερα στο τραπ, εγώ το έκανα πρώτος, ο λόγος είναι για να δίνει παραπάνω ρυθμό και ίσως κάποια από αυτά να έχουν και νόημα.
Τα κομμάτια που παίζουν πλέον είναι bangers, είναι όλα για κλαμπ, και το επιφώνημα δίνει ένταση στο κομμάτι που παίζει στο κλαμπ. Είναι θέμα ψυχαγωγίας καθαρά, είναι για να περνάς καλά. Αν θες να προβληματιστείς υπάρχουν διάφορα άλλα κομμάτια και διάφορες άλλες μουσικές, που μπορούν να σε προβληματίσουν και με νόημα.
— Τι άλλο σου αρέσει να κάνεις εκτός από το να φτιάχνεις μουσική;
Μάλλον αυτά που μου αρέσουν δεν τα κάνω. Μου αρέσει να τρέχω με το αμάξι μου, να κάνω την προπονησούλα μου, να ανταλλάσσω απόψεις με τρελούς. Μιλάω με πολλούς τρελούς, μου αρέσουν οι ακραίες απόψεις και τα ακραία σχέδια, όταν δεν δουλεύω διασκεδάζω με τέτοιες συζητήσεις. Μαγειρεύω λίγα φαγητά αλλά είμαι αρκετά καλός μάγειρας, για τα δικά μου δεδομένα, και γουστάρω πολύ να μαγειρεύω. Και φτιάχνω μουσική σαν τρελός.
Να σου πω από πού κατάλαβα ότι αυτά που κάνω μπορεί να γίνουν και mainstream; Με πέτυχε η μία από τις δυο γιαγιάδες που με μεγάλωσαν -οι οποίες έχουν μεγαλώσει πολύ τώρα- και ήμουν με τζίβες, chains και χρυσά και μου λέει «πού πας σαν καρνάβαλος;». Και της λέω «άκου τι παίζω» και της ανοίγω το κανάλι μου στο YouTube και μου λέει «τι είναι αυτά, τι κάνεις; Χοροπηδάς πάνω στα αμάξια; Τι κώλοι είναι αυτοί Γιωργάκη, τι έχεις πάθει;». Τελικά, όταν άκουσε το κομμάτι, χόρευε.
Όταν βλέπω τους παππούδες και τις γιαγιάδες να συμμετέχουν σε αυτό σημαίνει ότι το πράγμα έχει γίνει mainstream. Όταν ο μεγάλος σε ηλικία ακούει ότι βγάζεις λεφτά από τη μουσική σου μπορεί να σκέφτεται «τι κάνει το μαλακισμένο και βγάζει λεφτά, από πού ξεφύτρωσε; Ενώ εγώ κάνω δυο δουλειές για να τα βγάλω πέρα». Αν όμως ακούσει τη μουσική μου στο κλαμπ, θα χορέψει. Ό,τι και να πει, το κλικ στο βίντεο θα το κάνει γιατί κατά βάθος του αρέσει αυτό που βλέπει και ακούει, του φαίνεται παράξενο...
Info:
Τα «Γαλλικά και Πιάνο» είναι εδώ (NSFW):
https://www.youtube.com/watch?v=JVAt0wQcCfI
Το άλμπουμ μου θα λέγεται μάλλον 2018
σχόλια