Είμαι Νικαιώτισσα, με καταγωγή από τη Μάνη. Eίχα όμως καλή σχέση με τον Πειραιά, γιατί εκεί πήγα σχολείο. Ο μπαμπάς μου ζωγράφιζε και έγραφε ποιήματα από χόμπι και η μαμά μου νομίζω ότι είχε μια κλίση προς τη διακόσμηση, αλλά όλος ο οικογενειακός περίγυρος ήμασταν αθλητές. Η μαμά μου ήταν γυμνάστρια και προπονήτρια και παίζαμε όλοι βόλεϊ. Ως νεαρή, ήμουν βολεϊμπολίστρια φουλ.
• Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος-συγγραφέας, αυτό έλεγα. Μου άρεσε πολύ να γράφω. Έγραφα από παιδί και ακόμα γράφω ‒ δεν είναι πολύ μακριά από αυτό που κάνω η συγγραφή. Πέρασα σε μια αντίστοιχη σχολή, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά ασχολήθηκα με τη μουσική και άλλαξα ρότα. Δεν την τελείωσα ποτέ.
• Γενικά δηλώνω αυτοδίδακτη στη μουσική, γιατί μαθήματα έχω κάνει μόνο στο Δημοτικό, αρμόνιο στην Α' και στη Β' και ακορντεόν στην ΣΤ', τα βασικά τα έχω μάθει από κει. Στο Γυμνάσιο πήρα μια κιθάρα και έπαιζα πολύ στο χαλαρό. Η σοβαρή ανάγκη να ασχοληθώ με τη μουσική ήρθε μετά το σχολείο. Δεν ήμουν ούτε σε σχολικές μπάντες ούτε στη χορωδία, στις φίλες μου δεν έλεγαν ότι παίζω κιθάρα και τραγουδάω γιατί ντρεπόμουν. Μου άρεσε κυρίως να τραγουδάω.
Η τέχνη σε βάζει να καταπιαστείς με πράγματα πιο εσωτερικά, πιο ανθρώπινα, πιο κοντά στο συναίσθημα, αυτά, νομίζω, είναι που ομορφαίνουν τον άνθρωπο. Και σε σχέση με αυτή την πολύ καπιταλιστική κατάσταση που ζούμε τριγύρω, το κυνήγι του κέρδους, τις αξίες του χρήματος και διάφορα άλλα πράγματα σκληρά, νομίζω ότι η τέχνη στέκεται απέναντι από αυτά και με έναν τρόπο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Στο σπίτι υπήρχαν τα βινύλια που είχαν οι γονείς μου (Beatles, Poll, Σταυρός του Νότου, Pink Floyd), τα οποία άκουγα καθημερινά με εμμονή, κυρίως το «Dark side of the moon», είχα φοβερό κόλλημα μαζί του. Νομίζω ότι ήταν ο πρώτος δίσκος που ένιωσα κάτι πιο υπερβατικό ως προς το τι είναι η μουσική και τι μπορεί να σου κάνει.
Όπως όλοι στον Πειραιά άκουγα ροκ, ελληνικό ροκ, χαλαρό μέταλ, αυτά που άκουγαν τότε οι εναλλακτικοί Πειραιώτες. Οι Nirvana ήταν η μεγάλη μου λατρεία, με αυτούς αισθάνθηκα να γίνεται κάτι σοβαρό, και με τους Radiohead συγκλονίστηκα.
• Έγραφα κομμάτια με πολλή ένταση και κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω live. Με έπιασε εμμονή. Τότε έγραφα στίχους στα αγγλικά. Ήταν η εποχή, στα 18-19 μου, που το ελληνικό ροκ το σνόμπαρα, ενώ πριν από τρία χρόνια άκουγα μόνο αυτό, για να μη μιλήσω για το έντεχνο, που τότε ήταν «εχθρός».
Τα βασικά ακούσματά μου ήταν αγγλόφωνα, αλλά νομίζω ότι ο αγγλικός στίχος σε βοηθάει να κρύβεσαι. Φοράς μια μάσκα, την οποία την χρειάζεσαι και λίγο, ειδικά όταν γράφεις προσωπικά. Δηλαδή η μαμά μου δεν κατάλαβε ποτέ τι λέω κι αυτό είναι κάτι. Ο στίχος με ενδιέφερε πάντα πολύ και το πολέμαγα, δεν έγραφα ό,τι μου 'ρχότανε. Δεν ήταν απλώς τι ταίριαζε ηχητικά, προσπαθούσα πάντα οι στίχοι μου να βγάζουν κάποιο νόημα.
Εννοείται ότι έχω γράψει και αγγλικά που δεν είναι αγγλικά και πράγματα που δεν στέκουν πάρα πολύ, ποιητική αδεία όλα αυτά, αλλά πάντα ήθελα να έχουν μια λογική αυτά που λέω.
• Ο πρώτος μου δίσκος, το «Barock», βγήκε το 2010. Ακόμα είναι το καμάρι μου αυτός ο δίσκος γιατί είναι χειροποίητος και έχει κάτι πολύ ωμό και ακατέργαστο, πιάνει πολύ καλά εκείνο το σημείο που δεν αντέχεις άλλο, κάτι πρέπει να πεις, πρέπει να βγάλεις παραέξω αυτό που έχεις.
Αλήθεια, υπήρχε μια μεγάλη ορμή εκείνη τη στιγμή για να γραφτούν τα τραγούδια και να βγουν στον κόσμο και τα φτιάξαμε πολύ γρήγορα με τον Σπύρο τον Λιβάνη, τον παραγωγό μου, οι δυο μας, μόνοι, στο σπίτι. Χωρίς εταιρεία και σχεδόν χωρίς να ξέρουμε πολλούς ανθρώπους που να παίζουν μουσική, αν και είχα αρχίσει ήδη να παίζω με διάφορες μπάντες.
Ήταν μια εποχή, το 2008-2010, που τα εναλλακτικά ονόματα έζησαν καλές μέρες από πλευράς ποσότητας, αλλά τώρα έχει πιο πολλή ποιότητα αυτή η φάση. Τότε είχε πολύ πράγμα, αλλά δεν υπήρχε κοινό. Η γενιά μας έχει παίξει πολύ τσάμπα. Ακόμα αυτό συμβαίνει.
Κανένας μας, ακόμα και καλλιτέχνες που είναι πολύ προς το mainstream, δεν βγάζουν εύκολα τα προς το ζην. Δεν έχω ιδέα τι ακούνε οι νέοι τώρα, δεν ξέρω αν παίζουν τέτοια μουσική, αλλά δεν γίνεται να μην παίζουν μουσική. Προφανώς ακούνε χιπ-χοπ και R&B. Και όταν βγαίνουν πηγαίνουν στα κλαμπ ή στο ελληνάδικο, που δεν έχει πέσει καθόλου.
• Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης σήμερα είναι ο βιοπορισμός. Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, μεγάλο αγκάθι. Ειδικά όσο περνάει ο καιρός και δεν αλλάζει κάτι σημαντικά, νιώθεις μια απογοήτευση. Όταν ήμουν μικρή, μου έλεγαν «κάνε την τέχνη σου, αλλά πάρε κι ένα πτυχίο να είσαι καλυμμένη, να έχεις τον μισθό σου», όμως την εποχή που μεγαλώσαμε εμείς αυτό δεν υπήρχε. Και οι φίλοι μου, οι συμφοιτητές μου οι πτυχιούχοι, είναι κυρίως άνεργοι ή μετανάστες, οπότε, αν έκανα μια «κανονική» ζωή, πάλι θα είχα πρόβλημα βιοπορισμού.
Υπάρχει μεγάλη δυσκολία και στο κομμάτι της συνεργασίας με άλλους ανθρώπους, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σχετικοί με τη μουσική που να θέλουν να γίνουν συμμέτοχοι και να βοηθήσουν. Μουσική υπάρχει, και πολλοί μουσικοί, σκηνή με την έννοια της μουσικής ομοιογένειας δεν ξέρω αν υπάρχει. Υπάρχουν όμως πολλές μπάντες που τις νιώθω πολύ συντροφικά γύρω μου και είμαστε όλοι μαζί, δόξα τω Θεώ. Δεν υπάρχουν όμως πολλοί χώροι, τα μέσα για να σε στηρίξουν.
Είμαστε μια παρέα στην Αθήνα όσοι φτιάχνουμε αυτό το είδος της μουσικής, αλλά είμαστε μόνοι μας. Ακόμα και κάτι απλό, το να κάνεις ένα live, γίνεται πολύ δύσκολο, με πολύ κόπο, και αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Δεν υπάρχει κοινό και για να χτιστεί, πρέπει κάποιος να βοηθήσει. Άμα δεν στηρίξεις κάτι, ακόμα και αν προσπαθείς να το βγάλεις προς τα έξω, ποτέ δεν θα έρθει το κοινό να το ακούσει.
Καταλαβαίνω ότι επειδή οι εποχές είναι δύσκολες οι επαγγελματίες του χώρου θέλουν να πάνε σε κάτι πιο safe, αλλά αυτό σε βάθος χρόνου δεν βοηθάει, αν δεν επενδύσεις σε κάτι, δεν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Από την άλλη, χαίρομαι που υπάρχει δημιουργία, μουσική που έχει νόημα, που υπάρχει κόσμος με τον οποίο νιώθω μια καλλιτεχνική συγγένεια και μπορώ να αλληλοεπιδρώ μαζί του, που αισθάνομαι ότι έχει ανέβει πολύ το επίπεδο, που γίνεται κάτι.
• H μουσική μού έχει αλλάξει τη ζωή, το γεγονός ότι έχω ασχοληθεί μαζί της. Δηλαδή από τότε που άρχισα να παίζω μουσική είναι διαφορετική η καθημερινότητά μου, όπως ίσως κι εγώ. Ήμουν κλειστό παιδί, αρκετά ντροπαλή κι εκεί νομίζω ότι έγινε ένα breakthrough. Είχα σοβαρή ανάγκη να εκφραστώ μουσικά, αλλά απ' τον χαρακτήρα μου είχα μια μεγάλη συστολή.
Αυτά τα δύο ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν κι έτσι έκανα μια υπέρβαση για να μπορέσω να βγω σε μια σκηνή, να δημοσιοποιήσω αυτά που έγραφα. Γενικά, λόγω του ότι ασχολούμαι με τη μουσική, η ζωή μου έχει πάρει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο απ' ό,τι εάν έκανα μια άλλη δουλειά ή αν είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο.
• Το πιο μεγάλο μου όφελος είναι η ψυχική μου υγεία, γιατί δεν έχω πιεστεί να κάνω κάτι εργασία που θα με καταπίεζε πάρα πολύ. Αφενός γιατί κάνω αυτό που μου βγαίνει και αγαπώ, αφετέρου γιατί νομίζω ότι είναι κάπως ψυχοθεραπευτικό το να γράφεις και να ασχολείσαι με τη μουσική, το να παίζεις και να τραγουδάς. Όλα αυτά είναι πράγματα που κάνουν καλό στην ψυχή, αλλά και το να γράφεις, να βγάζεις έξω τα πράγματα που σε τρώνε νομίζω ότι κάπως σε λυτρώνει.
Nalyssa Green - Κρεβάτι
• Με ενδιαφέρει η ποπ, πάντα με ενδιέφερε, και πάντα ποπ έγραφα, αλλά κεκαλυμμένη. Μικρότερη είχα έναν σνομπισμό, δεν με ενδιέφερε να φτάσω σε ένα μεγάλο ακροατήριο. Τώρα με ενδιαφέρει. Το να γράψεις καλή ποπ που να έχει και κάτι που θα τραβήξει την προσοχή του άλλου θέλει δουλειά, δεν είναι τόσο απλό, αλλά για μένα είναι πιο ευκολο να γράψω ποπ παρά κάτι αβανγκάρντ. Είναι κάτι που μου βγαίνει φυσικά.
• Ο νέος μου δίσκος είναι όλος ελληνόφωνος. Τον έφτιαξα με τον παραγωγό μου, τον Βασίλη Ντοκάκη, τον Λευτέρη Βολάνη, που βοήθησε στις ενορχηστρώσεις (κιθάρες μπάσο κυρίως), και τον ντράμερ μου, τον Βαγγέλη τον Ασλανίδη. Υπήρχαν οι συνθέσεις εδώ και καιρό και με τον Ντοκάκη κάτσαμε και τις ξαναείδαμε από την αρχή και στήσαμε τα τραγούδια.
Πέρσι τα Χριστούγεννα πήγαμε στο χωριό μου, στη Λάγια, στη Μάνη, στο πιο ωραίο χωριό, στήσαμε στούντιο και το γράψαμε όλο εκεί. Ήταν μια εβδομάδα μαγείας. Μετά συμπληρώσαμε φωνές, μιξάραμε και σιγά-σιγά το τελειοποιήσαμε. Θα βγει τον Σεπτέμβριο από την Inner Ear σε βινύλιο.
Eίναι στα σκαριά τουλάχιστον δύο χρόνια τώρα και ανυπομονώ να βγει. Λέγεται «Μπλουμ» και περιέχει δέκα κομμάτια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, από μπαλάντες μέχρι ποπ τραγούδια, και ένα πιο σκληρό, αλλά στο ίδιο κλίμα. Είναι άλμπουμ και λόγω του τρόπου γραφής αλλά και ως γενική αίσθηση.
• Δεν κάνω κάποια άλλη δουλειά άσχετη, ζω από τη μουσική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ζω από την τραγουδοποιία. Βιοπορίζομαι κυρίως από το θέατρο, συνθέτοντας μουσική για παραστάσεις και κάνοντας DJ sets. Πιστεύω ότι με τον ελληνόφωνο αυτό δίσκο θα ανοίξει κάπως το κοινό, που έχει ανοίξει ήδη. Το «Κοκτέιλ» με ανέδειξε.
•Το «Κοκτέιλ» θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει, μου βγήκε πολύ εύκολα, σαν χείμαρρος, αλλά έφαγε πάρα πολύ κράξιμο γι' αυτά που λέει, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες. Έχουν σταματήσει πια να το κράζουν, μιλάνε μόνο αυτοί που έχουν καταλάβει, που το έχουν εκτιμήσει. Γενικά, ό,τι κάνει επιτυχία μοιραία τρώει κράξιμο. Ίσως επειδή ανοίγει κάπως το κοινό και φτάνει σε αυτιά που μάλλον δεν θα έπρεπε, σε αυτά που νιώθουν υποχρεωμένα να μιλήσουν για κάποιο λόγο. Προφανώς δεν μπορεί να αρέσει σε όλους ό,τι κάνουμε.
Nalyssa Green - Κοκτέιλ
• Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το θέατρο ήταν σε μια παράσταση που έκανα με μια φίλη στη Χίο, στα χιώτικα, όπου έπαιζα live. Μετά απ' αυτό με προσέγγισε η κ. Μπρούσκου και κάναμε μια συνάντηση για να γνωριστούμε. Έψαχνε ένα κορίτσι να παίζει ένα παράξενο όργανο και της προτείναν εμένα και το θέρεμιν. Τα βρήκαμε και κάναμε μαζί την Ψύχωση 4,48 στο bios, το οποίο πήγε πολύ καλά, μετά κάναμε τα Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ στο Εθνικό, την Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον και μετά έκανα άλλες δύο δουλειές στο Εθνικό. Γενικά, από τότε δουλεύω συνέχεια στο θέατρο.
Τώρα παίζω για πρώτη φορά ως ηθοποιός. Είναι πολύ σκληρή ως εμπειρία και πολύ ενδιαφέρουσα. Ο φόρτος της δουλειάς για τα δικά μου δεδομένα είναι πολύ μεγάλος, γιατί, εκτός από το ότι παίζω, γράφω και το σάουντρακ, οπότε είναι διπλή εργασία. Γενικά, ο χώρος του θεατρου έχει πολλή δουλειά που είναι εντελώς διαφορετική από τον τρόπο που δουλεύουμε εμείς τη μουσική.
Στη μουσική μπορεί να δουλεύεις πολλές ώρες και σκληρά, αλλά πάντα υπάρχει το στοιχείο του fun, περνάμε καλά. Στο θέατρο δεν υπάρχει αυτό ακριβώς, είναι πιο βαριά τα πράγματα, πιο ψυχοφθόρα κάπως, πιο εσωτερικά. Ίσως κι εγώ να ασχολούμαι με βαριά έργα...
Αυτό που γίνεται στον Άγγελο Εξολοθρευτή είναι πολύ ενδιαφέρον. Καθένας από τους ηθοποιούς είναι πολύ έντονος σε αυτό που φέρει και συμβαίνει κάτι συναρπαστικό. Εγώ είμαι η Αλίσια, η διάσημη πιανίστρια, η κατά πολύ νεότερη σύζυγος του διάσημου μαέστρου Ροκ. Με ενδιαφέρει το περφόρμανς γιατί νιώθω περφόρμερ. Στην παράσταση υπάρχει σάουντρακ, αλλά παίζω και live και μου αρέσει πολύ που είμαι και «ηθοποιός». Ειδικά τώρα που εχει περάσει λίγος καιρός έχω αρχίσει να το απολαμβάνω. Με ενδιαφέρει και το έργο και το καστ.
• Η τέχνη σε βάζει να καταπιαστείς με πράγματα πιο εσωτερικά, πιο ανθρώπινα, πιο κοντά στο συναίσθημα, αυτά, νομίζω, είναι που ομορφαίνουν τον άνθρωπο. Και σε σχέση με αυτή την πολύ καπιταλιστική κατάσταση που ζούμε τριγύρω, το κυνήγι του κέρδους, τις αξίες του χρήματος και διάφορα άλλα πράγματα σκληρά, νομίζω ότι η τέχνη στέκεται απέναντι από αυτά και με έναν τρόπο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
• Επιτυχία είναι μάλλον το να φτιάχνεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου όσο καλύτερα μπορείς σε σχέση με τις δικές σου αξίες και επίσης, επειδή δεν είναι μονόπλευρη αυτή η δουλειά, χρειάζεσαι και κάποιον ως δέκτη, από τον οποίο να παίρνεις το feedback και να συντελείται έτσι η επικοινωνία. Δεν νιώθω ότι είμαι από τους ανθρώπους που κυνηγάνε πάρα πολύ την επιτυχία, οπότε το τίμημα μπορεί να είναι αυτό, το ότι δεν την κυνηγάω. Η λέξη «επιτυχία» με προβληματίζει.
• Τελευταία έχω ένα θέμα με τον θάνατο. Με τρομάζει πολύ και έχω μια δυσκολία να μιλήσω γι' αυτόν, να έρθω σε επαφή με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ μικρότερη ένιωθα ότι έχω πολύ καλύτερη σχέση. Μεγάλωσα δίπλα στο νεκροταφείο και πάντα με ιντρίγκαρε αυτό, μου άρεσε που ήταν οι νεκροί δίπλα όπως και η σιωπή τους, ένιωθα ότι είμαι πάρα πολύ εξοικειωμένη, αλλά όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι δεν εξοικειώνεσαι με τον θάνατο και με τρομαζει ως θέμα, δεν μπορώ να το διαχειριστώ, παρόλο που το χρησιμοποιώ αρκετά στιχουργικά.
• Κάποτε, ξημερώματα, είχα περπατήσει ξυπόλυτη τη Στουρνάρη μέχρι την Πατησίων παίζοντας κιθάρα. Νομίζω ότι αυτό ήταν το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει. Ούτε extreme sport κάνω ούτε πολλά ταξίδια έχω κάνει, μέσα σε αυτή την πόλη κινούμαι. Μένω στον Βοτανικό και μου αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα. Την αγαπώ γιατί την βρίσκω πολύ ποιητική πόλη, είναι πάρα πολύ όμορφη και πάρα άσχημη ταυτόχρονα.
Έχει την αλητεία της και γωνιές πολύ γραφικές, έχει πολλή νύχτα με έντονη ζωή και πάντα, από μικρή, επειδή μεγάλωσα στον Πειραιά, κάτι με τραβούσε εδώ πέρα. Γιατί ο Πειραιάς είναι άλλος κόσμος, είναι επαρχία. Οι φίλες μου που ζουν εκεί πολύ δύσκολα ανεβαίνουν στην Αθήνα. Αυτήν τη στιγμή υπάρχει πάρα πολύς κόσμος, ξένοι, που έχουν έρθει να μείνουν εδώ. Βρίσκουν φαΐ – ποτό - νύχτα και νοίκια που είναι αστεία γι' αυτούς. Και κάνουν ζωάρα.
• Δεν μου αρέσει η μέρα σε αυτή την πόλη, αλλά έτσι κι αλλιώς είμαι της νύχτας. Ξυπνάω πολύ αργά και βγαίνω εξω από το απόγευμα και μετά. Όποτε έχει χρειαστεί να βγω πρωί για δουλειές δεν έχω περάσει καθόλου καλά. Νομίζω ότι ο κόσμος είναι αγχωμένος και αρκετά αγενής όταν δουλεύει, κάτι που αλλάζει εντελώς το βράδυ. Δεν τα βλέπω αυτά τη νύχτα. Είναι όλοι σε άλλη κατασταση, σε άλλη διάθεση, δεν είναι στο τρέξιμο της καθημερινότητας.
Nalyssa Green - Παπαρούνα (Official Audio)
• Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω, να βρίσκω μελωδίες, να κάνω διακοπές, να κάθομαι και να κοιτάω τη θάλασσα, να ανεβαίνω στα δέντρα, να ξενυχτάω, να κοιμάμαι, οι γάτες, η θεατρική αίθουσα. Δύναμη μου δίνουν οι άνθρωποί μου, οι γύρω μου. Όταν βλέπω ότι πιστεύουν σε μένα και με υποστηρίζουν παίρνω άλλη ώθηση και φέρνω εις πέρας κάτι που μπορεί να μου είναι δύσκολο ή κουραστικό βρίσκω δύναμη για να κάνω το επόμενο.
Η ευτυχία υπάρχει σε στιγμές. Μου συμβαίνει κάποιες στιγμές να τη νιώθω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την έψαχνα εκείνη τη στιγμή ή ότι προσπαθούσα να την φτάσω. Έρχονται κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι όλα είναι όπως πρέπει, είναι σαν να γίνεσαι κοινωνός ενός κομματιού από τη μεγάλη μαγεία. Το έχω νιώσει σε συναυλία ότι κάτι μαγικό συμβαίνει ή κοιτώντας μια θάλασσα, σε ανέμελες στιγμές που κάπως χαλαρώνεις και μπορείς να δεις μια μεγαλύτερη εικόνα, ότι κάπως συνδέεσαι με κάτι πιο πάνω από σένα ή πιο γενικό, χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι συνήθως, όταν αφήνεσαι και ακολουθείς την παρόρμηση και το ένστικτό σου, μάλλον σου βγαίνει σε καλό. Όταν έχεις μια τάση να λες «ναι» γενικά σε αυτό που σου κάνει κλικ. Συνήθως ξεκινάω με μια παρόρμηση προς το θετικό και αυτό μου έχει ανοίξει πολλές πόρτες. Νομίζω ότι είναι μια καλή στάση ζωής.
Info:
Άντζελα Μπρούσκου
Άγγελος εξολοθρευτής
Διασκευή πάνω στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο του Λουίς Μπουνιουέλ
15-17/7, 21:00, Πειραιώς 260 (Η)
