Με το τέλος της δεκαετίας της «αυταπάτης», της δεκαετίας του ’60 εννοώ, όταν το όνειρο για μια προοδευτική αλλαγή της κοινωνίας, με άξονα και την κουλτούρα, ενταφιαζόταν μέσα στη λάσπη του Woodstock, το νέο trademark ήταν ήδη έτοιμο, έχοντας και αυτή τη φορά την ίδια παγκόσμια διάχυση.
Έξαλλου, ό,τι ήταν να πουληθεί από την «επανάσταση» είχε προ πολλού πουληθεί… και άρα ένα καινούριο σύμβολο έπρεπε να αναδειχθεί, που θα στοιχημάτιζε, με το ίδιο πάθος, στην εσωτερική ανάγκη, τώρα πια, τού… πεπτωκότος για νηστεία και προσευχή.
Ένα από τα πιο ωραία ποπ χριστιανικά τραγούδια, που διέπρεψαν παντού στα πρώτα χρόνια του '70, ήταν το βραζιλιάνικο «Jesus Cristο» των Roberto Carlos και Erasmo Carlos. Το κομμάτι γίνεται αμέσως επιτυχία στην Βραζιλία, αφού οι εκτελέσεις του είναι δεκάδες, αλλά και σε όλο τον κόσμο μιας και διαπνέεται από περιφανή ποπ vibes.
O Ιησούς Χριστός ήταν έτοιμος, μπαίνοντας μπροστά στη νέα ποπ καμπάνια, αφού η δυτική εικόνα του ταίριαζε μ’ εκείνη των hippies, ενώ και η διδασκαλία του για την αγάπη κ.λπ. κολλούσε με το προηγούμενο «πακέτο» – ούτως ώστε η μετάβαση προς την νέα «αξία» να γινόταν με τους λιγότερο δυνατούς κραδασμούς. Με μια μεγάλη διαφορά, όμως…
Η επανάσταση θα μαζευόταν άρον-άρον από τους δρόμους, και θα κατευθυνόταν προς το… εσωτερικό μας. Θα μετατρεπόταν δηλαδή σε σωτηρία.
Το «Jesus Christ Superstar» (1970) επηρεάζει παντού –ακόμη και στην Ελλάδα, αν σκεφθούμε πως ο Δήμος Μούτσης, ήδη από το 1971, αποτείνει φόρο τιμής στην ροκ όπερα των Andrew Lloyd Webber και Tim Rice με την progressive εισαγωγή του στον «Άγιο Φεβρουάριο»–, τα hippy και acid (ψυχεδελικά) συγκροτήματα δίνουν τη σκυτάλη στα xian (τα χριστιανικά εννοώ), με τα σχετικά τραγούδια να κατακλύζουν το εμπορικό και το υπόγειο κύκλωμα, ενώ οι Ιταλοί, ανάμεσα σε άλλους, λανσάρουν το 1971 τα περίφημα Jesus jeans (εστιάζοντας στην περίφημη διαφήμιση, με τα γυναικεία οπίσθια), ανακατεύοντας στη διαμάχη που ξεσπά ακόμη και τον Παζολίνι.
Ένα από τα πιο ωραία ποπ χριστιανικά τραγούδια (για μένα το ωραιότερο), που διέπρεψε ολούθε στα πρώτα χρόνια του ’70, ήταν το βραζιλιάνικο «Jesus Cristο» των Roberto Carlos και Erasmo Carlos – ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι, που έγραψε αθάνατες επιτυχίες.
Ο Roberto Carlos είναι ο μεγαλύτερος ποπ τραγουδιστής που ανέδειξε ποτέ η Βραζιλία, με τις συνθέσεις του να γίνονται παντού «επιτυχίες» και βεβαίως στην Ελλάδα (σχεδόν από την αρχή). Να θυμηθούμε μόνο το «Namoradinha de um amigo meu», που τραγούδησαν οι Cinquetti με τον Λάκη Τζορντανέλλι ως «Το κορίτσι του φίλου μου» το 1968. Τι ωραίο τραγούδι! Και τι… ωραιότερη version!!
To «Jesus Cristo» (1970), που είναι ένα καθαρά χριστιανικό, σωτηριολογικό άσμα γίνεται αμέσως hit στη Βραζιλία, αφού οι εκτελέσεις του είναι απανωτές (Elis Regina, Erlon Chaves, Milton Banana Trio – πολύ ωραία διασκευή για jazzheads), αλλά και σε όλο τον κόσμο (Al De Lory & Mandango, Lenny Kuhr, Silver’s Thrust, Romuald…), μιας και διαπνέεται από περιφανή ποπ vibes.
Προσωπικά, απ’ όσες εκτελέσεις του έχω ακούσει προτιμώ εκείνη της Βραζιλιάνας Claudia (αν και του Γάλλου Romuald δεν είναι κατώτερη), που μου αρέσει πιο πολύ λόγω των… χριστιανικών chorus vocals, αλλά κι επειδή η Claudia, που έχει φωνάρα, τραγουδά σαν την… Ελπίδα. Δηλαδή εγώ νομίζω ότι η Claudia θα πρέπει να είχε επηρεάσει την Ελπίδα, επειδή είχε έρθει (η Claudia) στην Ελλάδα κι είχε τραγουδήσει στην «4η Ολυμπιάδα Τραγουδιού», τον Ιούλιο του ’71, κατακτώντας μάλιστα και το Πρώτο Βραβείο με το τραγούδι των Marcos Valle και Paulo Sérgio Valle «Minha voz virá do sol da América».
Είχε βγει, φυσικά, και το σχετικό… made in Greece 45άρι στην Odeon, με το «Minha voz…» στη μια πλευρά και το «Jesus Cristo» στην άλλη.
Δεν χρειάζεται να πω πως το βραζιλιάνικο τραγούδι μεταφράστηκε, εκείνη την εποχή, και στα ελληνικά, για να το τραγουδήσει ο Πασχάλης ως «Κάποτε θάρθη μια μέρα» στο δισκάκι «Η συντροφιά μας (Jesus)/ Κάποτε θάρθη μια μέρα (Jesus Christo)» [Philips, 1972] – με τα δύο κομμάτια να ακούγονται και στο πρώτο προσωπικό LP του που είχε τυπωθεί την ίδια χρονιά.
Aκούστε όλες τις διασκευές και τις εκτελέσεις του Jesus Christo.
σχόλια