«Είναι τότε που ολόκληρος ο κόσμος φαίνεται σαν τασάκι κι εγώ σβήνω την μία γόπα με την άλλη. Είναι τότε που οι ήχοι της πόλης εξαφανίζονται και επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή. Είναι η σιωπή των ερειπίων μετά την καταστροφή. Η απομόνωση του βυθού, χωρίς την απέραντη γαλήνη της θάλασσας. Είναι τότε που οι σφυγμοί χτυπάνε στον πιο μελαγχολικό ρυθμό ενός ξεκούρδιστου πιάνου. Είναι τότε που οι δείκτες χορεύουν και εγώ στέκομαι παγωμένος στη μέση της φωτιάς που σιγοσβήνει. Δε ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Ή μπορεί και να ξέρω αλλά δεν μπορώ να το πω. Ούτε σε μένα. Το βάρος της ευθύνης δεν είναι για τους μικρούς μου ώμους. Όμως κάποια στιγμή θα το σηκώσω. Ίσως όταν γυρίσω πίσω και δω την ταινία μέσα στην οποία έζησα κάμποσα χρόνια. Και δεν θα χρειαστεί να την δω όλη. Ξέρω τα chapters και θα επιλέξω σκηνή. Θα διαλέξω να δω αυτά που έχουν σημασία. Τα πρωινά που σηκώθηκα από το κρεβάτι ξεχνώντας ότι εκείνη υπάρχει δίπλα μου. Τις νύχτες που δεν είπα καληνύχτα. Τα Σάββατα που χανόμουν στους καπνούς των τσιγάρων. Τις Κυριακές που δεν έβγαινα από την οθόνη του laptop. Και όταν θα έχω δει ξανά εκείνο που σκότωσα θα μπορώ να παίξω ξανά την αρχή. Μια νέα ζωή θα είναι εκεί περιμένοντας να την ανακαλύψω. Τώρα δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω. Τώρα, δεν φοβάμαι να πω ότι έσφαλα. Τώρα πια ξέρω πως τέλειωσε. Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο».
Ένας χωρισμός είναι πάντα δύσκολη υπόθεση. Αυτή η τόσο απλή διαπίστωση είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την όμορφα μελαγχολική ταινία μικρού μήκους του Κώστα Γούναρη, Τώρα Πια Ξυπνάω με τον Ήλιο. Ο ήρωάς του έχει συντριβεί από μια ερωτική απογοήτευση και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του. Οι παραπάνω αράδες έχουν γραφτεί από τον ίδιο, ενώ κάπου μπαίνει στην εξίσωση εντελώς ταιριαστά η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου.
Μετά τη συμμετοχή της ταινίας στο περσινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και στις Νύχτες Πρεμιέρας, ο σκηνοθέτης μας την παραχώρησε για την web πρεμιέρα της στο Vimeo. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν από ένα χρόνο:
— Έχεις υπάρξει σε φάσεις της ζωής σου στην κατάσταση που βρίσκεται ο ήρωάς σου; Έγκλειστος με τη θέλησή σου στο σπίτι, να εξαρτάσαι απόλυτα από τα social media για να επικοινωνήσεις;
Τα social είναι μια μορφή κατάθλιψης από μόνα τους. Τόσος κόσμος κλινικά εθισμένος σε αυτά! Στην ταινία ήθελα να ακολουθήσω την προσπάθεια του ήρωα να λάβει αποδοχή από τον έξω κόσμο, που στην ουσία δεν είναι ο έξω κόσμος αλλά ο ψηφιακός μικρόκοσμός του, γι' αυτό και δεν βλέπουμε κάτι που να ξεφεύγει από τους τέσσερις τοίχους του. Ήθελα να βγάλω την αίσθηση εγκλωβισμού, την παραίτηση από τον εαυτό του. Τελικά, βρίσκει διέξοδο γιατί διαβάζοντας τις αντιδράσεις που λαμβάνει από το "κοινό" του, αποφασίζει να πάει παρακάτω. Θεωρώ ότι είναι αισιόδοξη η ταινία γιατί υπάρχει κάθαρση. Εννοείται πως έχω περάσει κι εγώ από αντίστοιχες φάσεις. Υπήρξαν περίοδοι που δεν έκανα απολύτως τίποτα, κολλημένος στο κρεβάτι αγκαλιά με το λάπτοπ να κάνω απλά scroll down.
— Τον πρωταγωνιστή σου πώς τον ψάρεψες;
Έψαχνα κάποιον που να παίζει πιάνο, να έχει τα σωστά δάχτυλα και από θέμα εμφάνισης είχα κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ήθελα μια φυσική αίσθηση ταλαιπωρίας, αυτό το ατημέλητο που έχει κάποιος όταν μένει πολύ καιρό στο σπίτι, μαλλιά, μούσια και λοιπά. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει πρόζα, ο τύπος θα έπρεπε σίγουρα να είναι καλός ηθοποιός, το βλέμμα του να σε μαγνητίζει γιατί η κάμερα θα ήταν συνέχεια πάνω του. Συν να έχει καλή φωνή για το voice over. Μου πρότειναν τον Κώστα Βασαρδάνη, έναν εξαιρετικό θεατρικό ηθοποιό. Τα βρήκαμε, ήταν ιδανικός γι' αυτό τον ρόλο και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήθελα ακριβώς.
σχόλια