Mεγάλωσα στα Βριλήσσια - εκεί πήγα και σχολείο- δυο στενά πιο πάνω από το σπίτι μου. Στο σχολείο ήμουν φυτό και από φιλομάθεια και από εγωισμό: δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα να με εξετάσουν και να μην ξέρω. Την ίδια στιγμή βέβαια ήμουν και τσόγλανος - ήμουν απ' αυτούς τους μαθητές που τέλειωσαν με 200 αδικαιολόγητες απουσίες. Έτσι είναι και οι άνθρωποι που μου αρέσει να συναναστρέφομαι: και τσόγλανοι και με πρόγραμμα.
• Είχα προγραμματίσει πολύ ωραία το μέλλον μου στο μυαλό μου. Θα γινόμουν διπλωμάτης. Πέρασα στα ΜΜΕ στο Καποδιστριακό. Μου αρέσουν πολύ και οι ξένες γλώσσες –μιλάω αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ολίγα ιταλικά. Μετά θα έκανα ένα μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις και θα έδινα για διπλωματικό σώμα. Φυσικά δεν έγινε τίποτα απ' όλα αυτά και άρχισα να δουλεύω.
• Έχω κάνει πιο πολλές δουλειές κι απ' τον Σπύρο Παπαδόπουλο: λάντζα, πόρτα, σέρβις φαγητού, τηλέφωνα σε εταιρεία παραγωγής. Πήγαινα στη σχολή, μετά στο Όζον, μετά στην άλλη τη δουλειά και μετά, το βράδυ, πήγαινα σε club και party, σκαρφάλωνα στην κονσόλα, στα ηχεία και στα κιγκλιδώματα και έβγαζα φωτογραφίες για το Μad Voice. Από τα 18 μέχρι τα 23 δούλευα βράδυ −δεν κοιμόμουν ποτέ.
• Για 3 χρόνια δούλευα πόρτα στο Μommy. Η πόρτα είναι μεγάλο σχολείο, πιο μεγάλο και από το να έχεις κάνει ταξιτζής. Γνωρίζεις τα πάντα. Υπάρχουν άνθρωποι που σου μιλάνε υπεροπτικά ή και ευγενικά, που σε γλύφουν, που έχουν ανάγκη από παρέα, που αν δεν κάνουν το κομμάτι τους πέφτει η αυτοπεποίθησή τους, που μιλάνε συνέχεια, γιατί αλλιώς νιώθουν πως σβήνουν ή πως δεν υπάρχουν. Και όλους αυτούς τους αντιμετωπίζεις.
• Βγαίνω πολύ λίγο πια σε club. Μπορεί να έχω να πάω και 3 χρόνια.
Είμαι θετικός άνθρωπος, τα αντιμετωπίζω όλα σαν να έχω καταναλώσει βαλεριάνα −κάπως κουλ. Ακόμα και όταν βγαίνουν τα σκουπιδιάρικα τις πιο γκάου ώρες στου Ψυρρή, όταν έχει σκουπίδια και κίνηση, όταν μου πέφτουν οι σταγόνες από τα κλιματιστικά στο κεφάλι, κάνω σαν τουρίστρια.
• To ΜAD δεν είναι ένας τυπικός τηλεοπτικός σταθμός. Δεν ασχολείται κανείς με την τηλεθέαση, ούτε αγχώνεσαι τι θα κάνεις την επόμενη σεζόν. Και στην εκπομπή αυτοσχεδιάζεις –και να κάνεις λάθος δεν έχει σημασία, και να πέσεις κάτω γελάς και συνεχίζεις.
• Το «Funked» είναι μια διαδραστική εκπομπή. Τα μηνύματα που με κράζουν είναι τα καλύτερα –τα διαβάζω δυνατά και από το κοντρόλ μού φωνάζουν στο αυτί: «Δίκιο έχει το παιδί, είσαι μπάζο». Ζω ένα δράμα με το κοντρόλ. Την ώρα που πασχίζω να αρθρώσω μια πρόταση που να είναι σωστή συντακτικά, αυτοί ουρλιάζουν στο αυτί μου ή μου βάζουν Καζαντζίδη, ρεψίματα και ήχους από τσόντες. Έρχονται μπροστά μου, κατεβάζουν το παντελόνι τους, μένουν με το μποξεράκι και εγώ δεν πρέπει να γελάσω. Είναι του καψονιού. Βγάζουν το άχτι τους.
• Το πιο απρόοπτο πράγμα που μου έχει συμβεί στον αέρα ήταν μια φορά που μου έφεραν έναν κλόουν στο πλατό για τα γενέθλιά μου. Καταρχάς δεν μου αρέσουν οι κλόουν, όπως δεν μου αρέσουν και τα λούνα παρκ − μου θυμίζουν σκηνικό θρίλερ. Πρώτα έκανε κάτι κόλπα με κάτι φωτιές, (φοβόμουν πως θα πάρουν φωτιά τα μπατζάκια μας) και μετά μου είπε πως ήρθε η ώρα για το μεγάλο κόλπο – ξάπλωσε και ήθελε να με βάλει στα πόδια του για να με κάνει αεροπλανάκι κωλοτούμπα.. Ευτυχώς προσγειώθηκα τέλεια! Δεκάρι!
• Στο δρόμο μου λένε: «Ωπ, πού 'σαι, ρε Λυδιάκι;» μου τσιμπάνε τα μάγουλα, μου χώνουν σφαλιαρίτσες. Νιώθουν σαν να είναι κολλητοί μου. «Τι έγινε καλά; Πέρασες την εξεταστική;» Κι εγώ τους κοιτάω πάντα παγωμένη και ρωτάω: «Από πού σε ξέρω;» «Α, δεν με ξέρεις», μου απαντάνε.
• Υποτίθεται πως κανείς γράφει για να εκφραστεί. Ε, όταν γράφω το πρωί, μιλάω δυο ώρες στο ραδιόφωνο και μετά μιλάω μια ώρα μόνη μου σαν την παλάβρα στην τηλεόραση, ε, δεν έχω πια και πολλά πράγματα να εκφράσω. Πρέπει και να σκάσω.
• Κάνω και πολλά διαφημιστικά σπικάζ − πας είκοσι λεπτά, λες κάτι λίγο καβλερά και φεύγεις.
• Ανακάλυψα το κέντρο της Αθήνας μετά τα 18 μου που μπήκα στο πανεπιστήμιο... Βλέπω την Αθήνα με το χάζι, την αφέλεια και τον ενθουσιασμό ενός χαζοτουρίστα. Περπατάω και θέλω να βγάλω φωτογραφία τα μαγαζιά στο Γκάζι.
• Είμαι θετικός άνθρωπος, τα αντιμετωπίζω όλα σαν να έχω καταναλώσει βαλεριάνα −κάπως κουλ. Ακόμα και όταν βγαίνουν τα σκουπιδιάρικα τις πιο γκάου ώρες στου Ψυρρή, όταν έχει σκουπίδια και κίνηση, όταν μου πέφτουν οι σταγόνες από τα κλιματιστικά στο κεφάλι, κάνω σαν τουρίστρια. Σε στιλ «α, τι ωραία που είναι εδώ, ο ήλιος, τα πουλάκια!»
• Αυτό που αγαπώ πιο πολύ απ' όλα στην Αθήνα είναι τα μικρά μυστικά της. Ανά περιόδους, για κάποιο σκοτεινό λόγο, το κοινό της Αθήνας αποφασίζει να κάνει ένα συγκεκριμένο μέρος στέκι, είτε αυτό είναι η ρωσική ντίσκο, ο πεζόδρομος μπροστά από το Υοga Bala, το Booze ή η Αβραμιώτου – η είδηση ταξιδεύει στόμα με στόμα... Μου αρέσει το πώς ταξιδεύει η πληροφορία στις παρέες, στα πάρτυ, στα γραφεία.
• Κάποιοι εκπρόσωποι της εναλλακτικής σκηνής έχουν καμιά φορά ένα ύφος δέκα καρδιναλίων σαν να ανακάλυψαν την πυρίτιδα και να μην θέλουν να την μοιραστούν με τους υπόλοιπους. Έχουν ένα σνομπισμό αδικαιολόγητο. Με τσιγκλάει το στρατόπεδο του εναλλακτικού.
• Ένα από τα λίγα πράγματα που με ψυχοπλακώνουν στην Αθήνα είναι αυτές οι φιγούρες στα πεζοδρόμια: οι τρελοί, οι εγκαταλειμμένοι. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω, εκτός από το να τους δώσω 5 ευρώ, να χαμογελάσω ή να πω μια καλή κουβέντα. Αν με δεις δίπλα με τέτοιους ανθρώπους, είμαι σαν μεθυσμένη.
• Με φρικάρει όταν γίνονται εορτασμοί στο κέντρο, όπως τότε που πήραμε το euro ή που κερδίσαμε τη eurovision. Εμείς πανηγυρίζουμε που είμαστε καταπληκτικοί ως Έλληνες, και πέντε μέτρα πιο πίσω είναι τύποι με κουκούλες και σπάνε στο ξύλο τους μετανάστες.
• Δε μ' αρέσει στο Γκάζι, ο νέος σταθμός του μετρό απέναντι από το Hoxton, αυτή η τσιμεντένια πεδιάδα με τον δυνατό φωτισμό. Μου θυμίζει τα Ψηλά Αλώνια.
• Πώς μου φαίνονται οι Αθηναίοι; Ποιοι απ' όλους; Με εκνευρίζει η αδιαφορία τους, όταν πετάνε σακουλάκια από κρουασάν έξω από το παράθυρο (μπορώ να κάνω καβγά γι' αυτό), τα νεύρα τους όταν κολλάνε στην κίνηση.
• Αυτό που λείπει από την Αθήνα είναι τα guerilla parties. Να πούμε, θα κλείσουμε ένα δρόμο, θα παίξουμε μουσική και ας έρθουν να μας συλλάβουν.
• Τα τσιμεντένια κουτιά της Αθήνας είναι αίσχος. Όταν όμως προσγειώνεσαι στην Αθήνα, ακόμα κι αν σ' έχουν βαρέσει στο κεφάλι, σε έχουν ναρκώσει και ξυπνάς την ώρα της προσγείωσης, ξέρεις πως είσαι στην Αθήνα.
• Το καλοκαίρι στην Αθήνα; Θα 'θελα να μην έχω καλοκαίρι στην Αθήνα. Να έχω ένα καλοκαίρι τριών μηνών: παιδικό.
