Πάντα μου άρεσε το γράψιμο. Επίσης ήμουν αθεράπευτα κουτσομπόλης. Αυτά τα δυο μάλλον με έκαναν να θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Δεν το έχω μετανιώσει. Το 1991 σπούδαζα στην Ιταλία Νομικά. Μετά από 3 χρόνια κατάλαβα πως εγώ και τα νομικά συγγράμματα δεν θα γίνουμε ποτέ ένα. Βαριόμουν. Άρχισα να γράφω αθλητικά και έμεινα στο χώρο. Θα μπορούσα να είχα γράψει ένα σενάριο και να είμαι σεναριογράφος σήμερα. Έτυχε.
• Οι γονείς μου ελπίζω να είναι περήφανοι για μένα. Μέχρι να πάω στο «Βήμα», πάντως, έβλεπα μια διστακτικότητα. Ο αθλητικός συντάκτης είναι παρεξηγημένος, ίσως και δικαίως. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, με τα λαμόγια, τη βρομιά, τους πυροβολισμούς των παραγόντων. Ο αθλητικός Τύπος νομίζω πως αντανακλά την ποιότητα των αναγνωστών του. Όταν με ρωτάει κάποιος «με τι ασχολείσαι» (κυρίως οι γυναίκες), απαντώ «δουλεύω στην τάδε εφημερίδα». Δεν ξέρω αν είναι συστολή ή ενοχές. Δημοσιογράφος, πάντως, σπάνια δηλώνω.
Δουλεύω ασταμάτητα. Πολλές ώρες τη μέρα. Γράφω ακόμα και στις διακοπές μου. Μπορεί να είμαι στο Χονγκ Κονγκ και να γράφω για τον Ατρόμητο Περιστερίου. Είναι τρέλα, το ξέρω, αλλά νιώθω πως αν τα αφήσω όλα για ένα μήνα μπορεί να επιστρέψω και να μην είναι τίποτα ίδιο.
• Έχω μεγάλες δυσκολίες με τα ταξί. Όποτε μπαίνω, αναγνωρίζουν τη φωνή μου από το ραδιόφωνο. Και πρέπει να αναλύω τα πάντα. Κανονική ανάκριση. Όσοι με γνωρίζουν μέσω της τηλεόρασης θεωρούν πως είμαι ένα φρικιό που τον νοιάζει μόνο η μπάλα. Είναι μάλλον η μοίρα του αθλητικού συντάκτη.
• Δουλεύω ασταμάτητα. Πολλές ώρες τη μέρα. Γράφω ακόμα και στις διακοπές μου. Μπορεί να είμαι στο Χονγκ Κονγκ και να γράφω για τον Ατρόμητο Περιστερίου. Είναι τρέλα, το ξέρω, αλλά νιώθω πως αν τα αφήσω όλα για ένα μήνα μπορεί να επιστρέψω και να μην είναι τίποτα ίδιο. Μερικές φορές κουράζομαι από τις εντάσεις. Και σκέφτομαι να τεμπελιάζω όλη μέρα. Ή να ανοίξω ένα μαγαζί, μια καφετέρια, όπως ο πατέρας μου. Μετά συνεχίζω τη δουλειά σαν να μην υπάρχει αύριο.
• Θέλω κάποια στιγμή να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ελπίζω να το κάνω.
• Ο Χρήστος Βακαλόπουλος έλεγε πως οι πόλεις είναι μια εφεύρεση των αντρών, για να γλιτώνουν από τις γυναίκες. Συμφωνώ. Η Αθήνα είναι ξεμυαλίστρα. Την αγαπώ. Οδηγώ μέσα στο μποτιλιάρισμα και δεν παραπονιέμαι ποτέ. Ξέρω πως στο Λονδίνο το traffic είναι χειρότερο.
Όταν έμενα στη Ρώμη αρχικά είχα μαγευτεί, αλλά τελικά κατάλαβα πως είναι μια μπαρόκ, συντηρητική και την ίδια στιγμή υπέροχη πόλη. Εκεί, όμως, δεν έχει πολλές εκπλήξεις. Μπορείς να δεις μια λακκούβα σε ένα δρόμο και να επιστρέψεις μετά από 6 χρόνια και να είναι εκεί. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με την Αθήνα. Εδώ όλα αλλάζουν διαρκώς.
• Όταν ήρθα στην Αθήνα, έμενα στην Κυψέλη. Είχα μαγευτεί. Στην πολυκατοικία μου, τα 2/3 των γειτόνων μου δεν μιλούσαν ελληνικά. Ένιωθα κοσμοπολίτης. Αλλά οι παλιοί κάτοικοι της Κυψέλης φέρονταν σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες. Σαν να είχαν κάτι φοβερό παλιά και να το έχασαν. Όσο και να μου άρεσε η Φωκίωνος, ο Αϊ-Γιώργης, τα σουβλατζίδικα, έφυγα. Δεν αντέχω τη λαγνεία του παρελθόντος.
• Τώρα με έχουν υιοθετήσει στη Νέα Σμύρνη. Εδώ είναι ένα νησί. Ένα μέρος όπου όλοι γνωρίζονται. Όπου τα προβλήματα της καθημερινότητας μοιάζουν να είναι ο Πανιώνιος, ο δήμος, η πλατεία και το αν οι καρέκλες της τάδε καφετέριας μπήκαν σωστά εκεί που μπήκαν. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν το να πάνε στο Σύνταγμα ταξίδι στο εξωτερικό. Το λατρεύω αυτό. Ίσως επειδή μεγάλωσα στην επαρχία.
• Η μάνα μου έλεγε πως είμαι λίγο γυρνοθήρας. Γυρίζω πολύ. Βγαίνω στη Νέα Σμύρνη. Το να πιω καφέ στο κέντρο, στη Βαλαωρίτου, το θεωρώ κάτι σαν δουλειά. Σαν δεύτερο γραφείο. Αποφεύγω Ψυρρή, Γκάζι και πλατεία Κολωνακίου. Τα θεωρώ τουριστικά. Γενικά ψάχνομαι σαν 25χρονος. Δεν είμαι παντρεμένος, ούτε μου αποδίδονται παιδιά.
• Φέτος μου άρεσε πάρα πολύ το Zodiac. Είναι μια ταινία για εμμονές. Και την αγάπησα γιατί έχω κι εγώ πολλές. Από μουσική δεν μπορώ να πω πως ακούω κάτι συγκεκριμένο. Γενικά, προτιμώ τον ελληνικό στίχο. Είναι σαν τις περιγραφές των αγώνων ποδοσφαίρου. Θέλω να καταλαβαίνω τι λένε.
• Αν είμαι περήφανος για κάτι στη ζωή μου, είναι γιατί έχω κρατήσει τους ίδιους φίλους εδώ και 15-20 χρόνια. Σιγά μην την ψωνίσω. Δεν πιστεύω σε καμία υστεροφημία, ξέρω πως δεν κάνουμε κάτι σημαντικό.
• Με τον Αντώνη Πανούτσο γνωρίστηκα στο «Φίλαθλο». Ήμασταν δυο UFO σε έναν χώρο που δεν μας ταίριαζε. Ξεχωρίζαμε. Καλά, αυτός ξεχώριζε πιο πολύ. Κάναμε παρέα και πολλή πλάκα. Και κάπου εκεί ταιριάξαμε και επαγγελματικά. Εγώ δεν μπορώ να διαπραγματευτώ τον εαυτό μου. Με ενδιαφέρει πρώτα να γίνει η δουλειά. Τα λεφτά και ο τρόπος που θα τα πάρω δεν με απασχολούν. Ευτυχώς ασχολείται ο Πανούτσος με τις διαπραγματεύσεις, που είναι δυνατός σε αυτά.
• Ένα από τα μεγαλύτερα ξενερώματα της ζωής μου ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι μια διοργάνωση βιτρίνας. Αλλοιώνουν τον πραγματικό χαρακτήρα της πόλης για το χατίρι μιας ηλίθιας και ψευδούς διοργάνωσης.
• Το πιο ανυπόφορο ήταν πως καταλύθηκε κάθε έννοια δημοσιογραφίας, ελέγχου και κριτικής. Σαν να υπάρχει ένας στάβλος ιερών αγελάδων για τον οποίο δεν μπορείς να πεις κουβέντα. Είχα προτάσεις για να γράψω κείμενα 100 λέξεων, υπερκοστολογημένα. Σχεδόν κάθε λέξη θα πληρωνόταν 150 ευρώ. Αρνήθηκα συνειδητά για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Από Γραφείο Τύπου δεν έχω πάρει ποτέ λεφτά. Όχι μόνο για λόγους ιδεολογίας. Πληρώνουν και λίγο.
• Διαβάζω πολλά βιβλία, με περίεργο τρόπο. Κάνω μόνος μου αφιερώματα. Μπορεί να διαβάζω τα άπαντα του Τζέιμς Ελρόι για ένα διάστημα. Ή βιβλία σχετικά με τον κινηματογράφο για μια άλλη περίοδο. Αυτή την εποχή διαβάζω ό,τι έχει γραφτεί σχετικά με την ελληνική Αριστερά. Το τελευταίο ήταν το Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε του Χρόνη Μίσσιου, που το είχα παραλείψει στο παρελθόν.
• Σπουδαίοι άνθρωποι για μένα είναι αυτοί που με απασχολούν. Που με διασκεδάζουν. Που με αναγκάζουν να διαβάζω τα βιβλία τους. Θα ήθελα να γνωρίσω τον Πέτρο Μάρκαρη. Μου αρέσει όπως γράφει, όπως σκέφτεται. Ο αστυνόμος Χαρίτος είναι αγαπημένος χαρακτήρας.
Πρόσφατα έφτασα κοντά στο να γράψω το πρώτο βιβλίο μου. Και προτίμησα να μην το γράψω. Καλύτερα να πιστεύουμε πως μια μεγάλη ομάδα, με έναν μεγάλο προπονητή, πήρε την κούπα. Χρειάζονται και οι μύθοι.
• Χρειάζεται απόσταση για να καταλάβεις ποιος είναι σπουδαίος. Σχεδόν κάθε μέρα μιλάω για μπάλα με τον συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο. Το ότι μαλώνουμε για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό με κάνει να ξεχνάω πως μιλώ με ένα τέρας γνώσεων, που έχει βγάλει τα μάτια του διαβάζοντας, κάτι που εμένα με φόβισε σε έξι μόνο μήνες.
• Φαβορί για το πρωτάθλημα βλέπω τον Ολυμπιακό. Είναι καλύτερος από πέρσι, είναι μια μηχανή κατάκτησης πρωταθλημάτων και ξέρει και να δημιουργεί και να απορροφά τις εντάσεις. Η ΑΕΚ έχει τύχη, σίγουρα, αλλά περιμένω την πρώτη της κρίση. Τον Παναθηναϊκό δεν τον βλέπω...
• Πρόσφατα έφτασα κοντά στο να γράψω το πρώτο βιβλίο μου. Είχα μιλήσει με τις εκδόσεις Λιβάνη για τη συγγραφή ενός βιβλίου σχετικού με το Euro 2004, μαζί με τον Γιώργο Λιάνη. Ψάχνοντας, όμως, βρήκα 25 πράγματα που απομυθοποιούσαν σε οικτρό βαθμό την κατάκτηση του ευρωπαϊκού. Και προτίμησα να μην το γράψω. Καλύτερα να πιστεύουμε πως μια μεγάλη ομάδα, με έναν μεγάλο προπονητή, πήρε την κούπα. Χρειάζονται και οι μύθοι.
σχόλια