Την καλλιτεχνική πορεία του The Krank την παρακολουθώ εδώ και καιρό στο Instagram και είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες αυτήν τη στιγμή.
Τα ασπρόμαυρα, αφηρημένου εξπρεσιονισμού έργα του και οι συνθέσεις από ιδεογράμματα σχεδιασμένα με πινέλο πάντα με εντυπωσίαζαν, αλλά, ακόμα και όταν είχε κάνει την εικαστική παρέμβαση «Εγκατάλειψη» στα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι Έλληνας. Η έκπληξη ήταν μεγάλη όταν στο μήνυμά μου απάντησε στα ελληνικά και έμαθα ότι τον λένε Βασίλη.
«Γεννήθηκα το 1988 στην Πάτρα, αλλά μεγάλωσα στην Καλαμάτα» λέει. «Ακροβατούσα μεταξύ των δυο πόλεων μέχρι και την ενηλικίωσή μου, οπότε μετακόμισα μόνιμα στην Αθήνα για σπουδές. Ασχολήθηκα με τη μουσική λόγω του πατέρα μου, ο οποίος με δίδαξε τρομπέτα και ήταν ο πρώτος που με εισήγαγε στον κόσμο της τέχνης.
Η μητέρα μου ήταν σχεδιάστρια και από μικρή ηλικία θυμάμαι να τη βλέπω να σχεδιάζει πάνω από ένα κάνναβο ‒ εγώ, δίπλα της, ζωγράφιζα σε ένα χαρτί.
Το 2002 ανακάλυψα το γκράφιτι και η καλλιτεχνική μου πορεία ξεκίνησε ως εφηβική εκτόνωση σε τοίχους και εξωτερικές επιφάνειες. Παράλληλα, σπούδασα γραφιστική και πειραματίστηκα με τη φωτογραφία, το σχέδιο, την ερασιτεχνική κινηματογράφηση και τη γραφή.
Εργάστηκα στην Αθήνα στον χώρο του design και είχα μια αρκετά νεφελώδη καλλιτεχνική πορεία μέχρι και την εγκατάστασή μου στο Βερολίνο.
Krank στα γερμανικά σημαίνει "άρρωστος" και οι ιστορίες που αφηγούμαι είναι γραμμένες σε μια βαθιά εικαστική γλώσσα που ανακλά τον αντίκτυπο της σύγχρονης ζωής στην ανθρώπινη ψυχολογία και στην ευρύτερη κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί στα εικαστικά και την καλλιτεχνική αναζήτηση. Πέρα από προσωπικά πρότζεκτ, έχω πάρει μέρος σε εκθέσεις και περφόρμανς σε Γερμανία, Ελβετία, Αγγλία, Βέλγιο, Ισπανία και Ελλάδα.
Η δουλειά μου εξελίσσεται συνεχώς και πειραματίζομαι με διαφορετικά μέσα και μορφές έκφρασης, διευρύνοντας τους ορίζοντές μου με παρεμβάσεις, περφόρμανς, εγκαταστάσεις και βίντεο. Πλέον κινούμαι γύρω από έναν πολύ δυνατό πυρήνα, με χαρακτηριστική ταυτότητα και θεματολογία, επιχειρώντας να μεταδώσω τις ιδέες μου μέσα από ένα πολυδιάστατο μέσο».
Ο Βασίλης είναι τόσο πολυάσχολος που χρειάστηκαν πολλές συνομιλίες για να ολοκληρωθεί η συζήτηση, κυρίως επειδή οι ώρες μας ήταν δύσκολο να συντονιστούν. Τον τελευταίο καιρό τα έργα του είναι μόνο ασπρόμαυρα κι αυτό είναι το πρώτο που του ζήτησα να σχολιάσει.
«Από το 2002 μέχρι και τη μετανάστευσή μου το 2013 δούλευα κυρίως με χρώμα. Η ζωή μου, όμως, άλλαξε ριζικά. Βρισκόμουν μόνος μου σε ξένο περιβάλλον, βιώνοντας δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη και η ζωή μου ήταν μια διαδικασία συνεχούς εσωτερικής αναζήτησης και ολοκλήρωσης, μεταξύ χαράς και λύπης, ματαιότητας και ελπίδας. Μέσα από την καθημερινή τριβή ξεκίνησα να αναζητώ πιο συγκεντρωμένος όσα ήταν απαραίτητα στην τέχνη μου.
Αναζητούσα καινούργιους δρόμους που θα καθρέφτιζαν με θάρρος από την πιο δυνατή μου ιδέα μέχρι την πιο αδύναμη σκέψη. Η διαδικασία της δημιουργίας είχε αποκτήσει έναν πιο ζωτικό χαρακτήρα και δεν μπορούσα να αρκεστώ στη διασκέδαση, στη φαντασία ή στην εκτόνωση.
Στην αλληλεπίδραση του μαύρου με το λευκό βρήκα όσα συναισθήματα κυριαρχούσαν ανάμεικτα μέσα μου. Είδα έντονα την πλευρά της θλίψης να αντιστέκεται στην ελπίδα, δημιουργώντας μια εκκωφαντική διπολική εικαστική γλώσσα που είναι σε θέση να πραγματεύεται ελεύθερα την πραγματικότητά μου.
Η καταγραφή της ωμής αλήθειας με σκληρό μαύρο ακρυλικό σε μια ελπιδοφόρα λευκή βάση ήταν αρκετή για να αποφασίσω πού ανήκω χρωματικά αλλά και εννοιολογικά. Το μαύρο χρώμα, ξαφνικά, από υλικό μετατράπηκε σε ένα εργαλείο διαχείρισης και μεταφοράς της προσωπικής μου οπτικής στον θεατή, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια παρερμηνείας».
Ο λόγος του είναι σύνθετος, μιλάει ολόσωστα και «ψαρωτικά», σχεδόν λόγια. «Η παραστατική ζωγραφική δεν με εκφράζει τόσο ως δημιουργό ώστε να τη χρησιμοποιώ σε μεγάλο βαθμό στα έργα μου» λέει.
«Προτιμώ να την εντάσσω πιο ελεύθερα και στυλιζαρισμένα, δημιουργώντας παραστατικές φιγούρες ή σιλουέτες και νοητούς ορίζοντες μέσα σε ένα αφαιρετικό περιβάλλον που πολλές φορές πλημμυρίζει από γραπτά. Με τη χρήση του γραπτού λόγου συναρμόζω στον ίδιο χώρο και χρόνο το συνειδητό με το ασυνείδητο, που λειτουργεί σύμφωνα με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό.
Οι σκέψεις και το γραπτό περιεχόμενο που προκύπτουν κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας μού δίνουν την ελευθερία του εσωτερικού διαλόγου που οδηγεί στη δημιουργία ενός κρυπτογραφημένου μηνύματος ή έργου που προορίζεται για ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης και ερμηνείας.
Είναι μια διαρκής διαδικασία που λειτουργεί αλυσιδωτά και συμπληρώνεται από χειρονομίες, αποτυπώνοντας με αυτό τον τρόπο αβίαστα τα προσωπικά μου συναισθήματα και δημιουργώντας στο έργο παράλληλες αφηγηματικές παραστάσεις και συμπυκνωμένες δόσεις πληροφορίας.
Ο συνδυασμός των σπουδών μου με την καλλιτεχνική καταγωγή μου από τον χώρο του γκράφιτι έμαθε στη ζωγραφική μου πλευρά να λειτουργεί με αρμονία τόσο για τη δημιουργία έργων αλλά και εγκαταστάσεων στο περιβάλλον, υπακούοντας ελεύθερα σε φωτογραφικούς και γεωμετρικούς κανόνες».
«Στα πιο πολλά έργα σου δεν μπορείς να εντοπίσεις τον χρόνο. Θα μπορούσαν να έχουν φτιαχτεί ακόμα και τη δεκαετία του '40. Είναι εσκεμμένο αυτό;».
«Επικοινωνούμε, διασκεδάζουμε, αλληλεπιδρούμε και αναζητούμε πλέον ψηφιακά. Το τίμημα της μαζικής χρήσης της τεχνολογίας σε καθημερινό επίπεδο είναι η απώλεια πολύτιμων πληροφοριών και η απομάκρυνσή μας από συναισθήματα και ένστικτα.
Μέσα από τα έργα μου αναζητώ τη βαθύτερη έννοια της ύπαρξης και του πραγματικού. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής στις ανεπτυγμένες κοινωνίες και οι ανθρώπινες δραστηριότητες περιστρέφονται όλο και περισσότερο γύρω από την τεχνολογία.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος βρίσκεται περισσότερο από ποτέ μπροστά σε μια οθόνη. Η πρωτόγονη προσέγγισή μου με τη χρήση της αφαίρεσης, του ακατέργαστου ακρυλικού και της γραφής λειτουργεί ερωτηματικά στην εσωτερική αναζήτηση του θεατή, που πλέον γίνεται σε ένα τεράστιο βαθμό ψηφιακά, κατευθύνοντάς τον στη διερεύνηση της μύχιας σκέψης και προκαλώντας μια "αναλογική διαρροή" αρχέγονων συναισθημάτων.
Η διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου μου είναι από μόνη της μια ακούσια παρένθεση στην ανυπαρξία της αστικής κοινωνίας και μια προσπάθεια επανάκτησης της ανθρώπινης φύσης μου. Το αποτέλεσμα του έργου μου δεν είναι εσκεμμένο, είναι πηγαίο.
Krank στα γερμανικά σημαίνει "άρρωστος" και οι ιστορίες που αφηγούμαι είναι γραμμένες σε μια βαθιά εικαστική γλώσσα που ανακλά τον αντίκτυπο της σύγχρονης ζωής στην ανθρώπινη ψυχολογία και στην ευρύτερη κοινωνία. Οι αφηγήσεις μου είναι είτε βιωματικές και αφορούν το παρελθόν μου, είτε αναφορικές που αφορούν το σήμερα και το αύριο.
Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και η οικογενειακή αστάθεια που βίωσα από πολύ μικρή ηλικία δημιούργησαν ένα τεράστιο ψυχολογικό φορτίο, το οποίο διαμόρφωσε λυτρωτικά τον τρόπο σκέψης μου. Η παιδική μου αθωότητα και η ξεγνοιασιά κλονίστηκαν πολύ νωρίς και ο κυνικός ρεαλισμός ήταν ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.
Η εσωτερική αναζήτηση επιτυγχάνεται άμεσα μέσα από την τέχνη μου, η οποία δεν παύει να επηρεάζεται ολοκληρωτικά από το σήμερα και την κοινωνική κατάσταση που βιώνουμε.
»Οι ιστορίες μου είναι ηλεκτρικά φορτισμένες και η φιλοσοφία μου περιστρέφεται γύρω από τη συνείδηση και τον άνθρωπο. Μέσα από την αστείρευτη παραγωγή καλλιτεχνικού έργου, προσπαθώ να καλλιεργήσω μια ηθική υπόσταση μέσα στην περίπλοκη δομή της σύγχρονης ζωής.
Η ζωή των ανθρώπων έχει γίνει υπερβολικά φορτική και επιβάλλει σαν άγραφο κανόνα επιβίωσης τον εγκλωβισμό του ανθρώπινου νου. Το Εγώ μας βάλλεται από μια έντονη ροή πληροφοριών και υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα να καταλήγει σε καταστάσεις αδράνειας ή σύγχυσης, αποπροσανατολίζοντάς μας έτσι όλο και πιο πολύ από την αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος και λόγου ύπαρξης.
Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και σου μεταφέρουν από τη δική τους οπτική γωνία μια διαφορετική εκδοχή της αλήθειας ή σου θέτουν ένα μεγάλο ερωτηματικό που ανοίγει νέους δρόμους στις σκέψεις σου.
Έμαθα εμπειρικά ότι αυτό μπορεί να είναι άξονας αλλαγής και νιώθω τυχερός που συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους καταφέραμε να επικοινωνήσουμε σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Η κοσμοθεωρία μου θα ήταν εντελώς διαφορετική χωρίς αυτούς, αλλά αυτό που ουσιαστικά συνέβαλε στο να καλλιεργηθεί η αντίληψή μου σε μεγάλο βαθμό είναι τα βιώματά μου. Μεγάλωσα στην επαρχία, σε μια εποχή που η κοινωνία ήταν πολύ κλειστή και το εκπαιδευτικό σύστημα ανίκανο να στηρίξει παιδιά με δύσκολα βιώματα και κακή οικονομική κατάσταση.
Θέλοντας και μη, αυτή η ανικανότητα του συστήματος οδήγησε στη δημιουργία ενός περιθωριακού κύκλου νεολαίας με βιώματα πολύ πιο σκληρά από αυτά του συνόλου. Ένας τέτοιος κύκλος ναι μεν σε σκληραγωγεί, αλλά σε φθείρει τόσο πολύ ψυχολογικά, που δεν παύεις να αποκτάς και να κουβαλάς πληγές που με τη σειρά τους επηρεάζουν τη ιδιοσυγκρασία σου».
«Τι σχέση έχεις με την προσφυγιά;». «Ο ξεριζωμός είναι κομμάτι της οικογενειακής μου ιστορίας. Ο παππούς και η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, είχαν καταγωγή από τη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα από το Κιρκιντζέ, ένα ελληνικό ορεινό χωριό βόρεια της Εφέσσου, απ' όπου διασκορπίστηκε η διαλυμένη πια οικογένεια την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο παππούς μου κατέληξε μόνος του στην Πάτρα και εγκαταστάθηκε στον πρώτο συνοικισμό προσφύγων που δημιουργήθηκε στην πόλη, τα λεγόμενα "προσφυγικά". Τα προσφυγικά είναι ένας από τους παλαιότερους συνοικισμούς της Πάτρας, που διατηρεί μέχρι και σήμερα τα χαρακτηριστικά του, καθώς έχουν γίνει ελάχιστες ενέργειες ανάπλασης από την πολιτεία.
Η γιαγιά και ο πατέρας μου μένουν ακόμα στο ίδιο σπίτι όπου δημιουργήθηκε η οικογένεια και μεγάλωσαν τα παιδιά και στη συνέχεια τα εγγόνια ‒μαζί κι εγώ‒ για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πλέον είναι το μοναδικό μέρος που με συνδέει ακόμα τόσο έντονα με το παρελθόν μου και τα παιδικά μου βιώματα.
Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι των αναμνήσεών μου έχει δημιουργηθεί στο λεγόμενο "τετράγωνο", έναν τσιμεντένιο κοινόχρηστο προαύλιο χώρο όπου συναντιούνται οι αυλές των σπιτιών. Σε αυτόν το χώρο τις τελευταίες δεκαετίες αλληλεπιδρούν, απλώνουν τις μπουγάδες τους και περνούν την καθημερινότητά τους οι Μικρασιάτες κάτοικοι μέχρι και σήμερα.
Η "Εγκατάλειψη" ήταν ένα πολύπλευρο έργο που ξεκίνησα τον Μάιο του 2018 με την επίσκεψή μου στην Αθήνα και ολοκληρώσα τον Ιανουάριο του 2019 στην Πάτρα. Ήταν μια απόπειρα καλλιτεχνικού πειραματισμού πάνω σε ένα προσωπικό ζήτημα που έχει κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Η εγκατάλειψή μου λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας και η πολυετής απομόνωσή μου στο εξωτερικό έφεραν στην επιφάνεια αναπάντητα ερωτήματα που συνδέθηκαν βαθύτερα με την αναζήτηση και τη νοσταλγία του ανύπαρκτου για μένα τόπου.
Η παρέμβαση στις ιστορικές προσφυγικές κατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν μια μορφή άτυπης έκθεσης και πραγματοποιήθηκε σε ολόκληρο το οικοδομικό συγκρότημα, όπου εγκατέλειψα κυριολεκτικά είκοσι έργα διαφόρων διαστάσεων σε τυχαία σημεία.
Η τοποθεσία της παρέμβασης παρέμεινε μυστική και κοινοποιήθηκε αμέσως μετά την εγκατάσταση των έργων στον χώρο. Οι επισκέπτες κλήθηκαν να εξερευνήσουν το μέρος με απόλυτο σεβασμό στους κατοίκους και τη γειτονιά. Μέσα από έναν χάρτη ξεκίνησε το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού.
Από το επίμαχο σημείο αποχώρησα πολύ νωρίς, με έντονες εικόνες και συναισθήματα. Η εγκατάλειψη των έργων ανταμείφθηκε με την εγκατάσταση μικρών ομάδων εξερευνητών που, με αφορμή την ανακάλυψη των έργων, ξεκίνησαν μια διαδικασία εξερεύνησης της σκιερής πλευράς της πόλης και της κοινωνίας.
Η εγκατάλειψη είναι εγκατάσταση στον τόπο των ξεριζωμένων, εκεί όπου η ατμόσφαιρα μαρτυρά ακόμα σκοτεινές ιστορίες, όπως αυτές που βαστάνε σιωπηλά οι πρόκες στους τοίχους. Σε αυτούς τους τοίχους, που φέρουν ακόμα πληγές από τον ματωμένo Δεκέμβρη του '44, κάθε πρόκα είναι μια νέα πληγή, μια νέα ιστορία πολέμου, προσφυγιάς και εγκατάλειψης.
Έργα εγκαταλελειμμένα από τον δημιουργό τους, γυμνά, εκτεθειμένα, αβοήθητα, μοιράζονται την ιστορία τους με παλιές και νέες ιστορίες εγκαταλελειμμένων ανθρώπων και ξεχασμένων τόπων.
Τον Ιανουάριο επέστρεψα στο σπίτι μας στα προσφυγικά στην Πάτρα για να κλείσω το συγκεκριμένο κεφάλαιο, καθώς ένιωθα ότι έπρεπε να βάλω τελεία στο μέρος όπου ξεκίνησαν όλα.
Δημιούργησα ένα μεγάλης συναισθηματικής αξίας εικαστικό στον πλέον ήρεμο προαύλιο χώρο, που θυμάμαι να κατακλύζεται από παιδικές φωνές και ομιλίες, και το εγκατέλειψα στους στύλους που απλώνουν τα ρούχα τους οι ένοικοι. Το έργο εγκαταλείφθηκε με την αποχώρησή μου, αλλά το οικειοποιήθηκαν αυτήν τη φορά ο πατέρας μου και η γιαγιά μου.
Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου παρέμεινε σε αυτό το μικρό γεωγραφικό κομμάτι της πόλης που θεωρώ δικό μου τόπο. Η συγκεκριμένη δράση δεν είχε κάλεσμα και δεν διαδόθηκε στο Διαδίκτυο. Ήταν μια πολύ προσωπική στιγμή που προτίμησα να την μοιραστώ με την οικογένειά μου, ορισμένους γείτονες, τον ήχο των αμέτρητων καναρινιών και τις χιλιάδες αναμνήσεις και τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν.
Αυτή την περίοδο ολοκληρώνω τα κείμενα και αναζητώ εκδοτικό οίκο ώστε να ολοκληρωθεί η "Εγκατάλειψη" και να παρουσιαστεί επίσημα με την έκδοση ενός ομότιτλου βιβλίου με φωτογραφικό υλικό από τις δύο παρεμβάσεις, συνοδευόμενες από μαρτυρίες και προσωπικές σκέψεις».
«Μπορεί ένα καλλιτεχνικό έργο να αλλάξει έστω και λίγο τα πράγματα; Η τέχνη, γενικά;». «Ένα έργο που ανοίγει δημόσιο διάλογο είναι από μόνο του προάγγελος αλλαγής και επικείμενου επαναπροσδιορισμού. Η επιρροή που μπορεί να ασκήσει στη συνείδηση, είναι καθοριστική, διαταράσσοντας με χάος την τάξη αλλά και το αντίστροφο.
Η ουσιαστική δύναμη ενός καλλιτέχνη που ενδιαφέρεται για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του έγκειται στην ικανότητά του να κατανοεί και να αναδιατυπώνει την ιστορία με ειλικρίνεια, δημιουργώντας καινούργιους κόσμους, προσφέροντας στην κοινωνία την ικανότητα αναθεώρησης του εαυτού της.
Η πολυετής εθελοτυφλία έχει φέρει την παγκόσμια κοινότητα σε κρίσιμο σημείο, αφού για αιώνες συμπεριφέρεται με βαρβαρότητα στη φύση και τους ανθρώπους, απειλώντας ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη.
Η τέχνη δεν μπορεί να το αγνοήσει αυτό. Είναι ζωτικής σημασίας πλέον οι πολιτιστικοί πυλώνες της κοινωνίας να συνδέονται με την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου και την αναζήτηση εναλλακτικών οραμάτων. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η τέχνη μου ικανοποιεί όλες τις βασικές ανάγκες, με σημαντικότερη αυτήν της αυτοπραγμάτωσης και εσωτερικής ισορροπίας. Είναι ο μόνος δρόμος διαφυγής από τη σκληρή καθημερινότητα και παράλληλα ένα μέσο με το οποίο μπορώ να μιλήσω για τα βαθύτερα ζητήματα που με απασχολούν. Πρόκειται για την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας και αλτρουισμού, που θα μπορούσα να ακολουθώ πιστά μέχρι το τέλος».
«Πώς ζεις στο Βερολίνο;». «Ήρεμα και ορισμένες φορές έντονα, με μόνη διαφορά ότι ορίζω εγώ ποια κατάσταση επιθυμώ και όχι η πόλη, με τις αμέτρητες επιλογές της.
Η φιλική προς τον άνθρωπο δόμησή της και η έντονη παρουσία της φύσης μού δίνουν τη δυνατότητα εκτόνωσης στρεσογόνων καταστάσεων, πράγμα που αναζητούσα έντονα στην Αθήνα, αλλά δεν μπορούσα να το βρω.
Η έμπνευση που προφέρει η πόλη είναι αστείρευτη, καθώς συμβαίνουν πάρα πολλά πράγματα στον χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα τα ερεθίσματα να πυροδοτούν ασταμάτητα το προσωπικό μου πεδίο εξέλιξης. Μπορείς να βιοποριστείς από την τέχνη, χωρίς αυτό να αποτελεί κανόνα.
Στην Αθήνα σπούδασα, δούλεψα και εμπνεύστηκα από το 2006 μέχρι και το 2013. Το Βερολίνο λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της ζωής μου. Η επιλογή της τοποθεσίας βασίστηκε στο ένστικτο και την ανάμνηση από ένα ταξίδι μου το 2009. Κάθε λεπτό της επίσκεψής μου είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη αποδόμηση της ελληνικής πραγματικότητας με ένα υπαρκτό μέτρο σύγκρισης.
Τα κατοπινά χρόνια στην Αθήνα χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη ψυχολογική πίεση και καλλιτεχνική ασφυξία, μέχρι που το 2013 αποφάσισα να την εγκαταλείψω και να ξαναχτίσω τη ζωή μου σε εύφορο έδαφος. Από την Ελλάδα έφυγα μπερδεμένος και απογοητευμένος, με μια αμυδρή ιδέα για το τι θέλω να κάνω.
Τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά, τόσο σε βιωτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Υπάρχουν βασικές διαφορές στην ποιότητα της ζωής, με την Αθήνα να έχει ένα προβάδισμα λόγω γεωγραφικής τοποθεσίας και όσων συνεπάγεται αυτό, αλλά το Βερολίνο υπερτερεί σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα.
Η έννοια της ελευθερίας του ατόμου είναι σε έναν μεγάλο βαθμό θεμελιώδης μέσα στο καλά οργανωμένο κοινωνικό σύνολο, πράγμα που σου δίνει την ευκαιρία να εκφράσεις ελεύθερα τον εαυτό σου και τις ιδέες σου, δίχως την αίσθηση φόβου ή τον κίνδυνο του κοινωνικού αποκλεισμού.
Η συγκεκριμένη ελευθερία, σε συνάρτηση με την πολιτική ιστορία της πόλης, έχει καλλιεργήσει στους πολίτες την έννοια της συνύπαρξης και της αλληλοκατανόησης. Κάθε πολίτης έχει τη δύναμη και τα δικαιώματα που του αναλογούν και η έννοια της συλλογικότητας υφίσταται σε μεγάλο βαθμό.
Ο ρυθμός ανάπτυξης της πόλης είναι ιλιγγιώδης και οι προσπάθειες για τη διατήρηση του βερολινέζικου στοιχείου και τρόπου ζωής στο πλαίσιο του επικείμενου "εξευγενισμού" είναι πολύ μεγάλες. "Το Βερολίνο μπορεί να νικήσει εκεί όπου το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη έχασαν": αυτό είναι το γενικότερο αίσθημα της πόλης, που κατακλύζεται από διαφορετικές κουλτούρες και χαρακτηρίζεται από την πολυπολιτισμικότητά της.
Το πλάνο μου για το 2019 είναι η παραγωγή ενός πειραματικού, μεσαίου μήκους φιλμ που θα περιλαμβάνει τοιχογραφίες, παρεμβατικές ενέργειες, εγκαταστάσεις και ατομικές εκθέσεις με περφόρμανς με θέμα την αστική κρίση και τις επιπτώσεις της στο κοινωνικό σύνολο.
Ο κύριος όγκος της δουλειάς που θα παράγω αυτό το έτος θα είναι βασισμένος σε αυτό το κομμάτι, με κάθε κεφάλαιο να παρουσιάζεται αυτοτελές στο Διαδίκτυο, καθώς η αλληλεπίδραση με τον κόσμο θα έχει καταλυτικό χαρακτήρα στη δημιουργία του φιλμ».
The Krank - εγκατάλειψη / abandonment
Info
Instagram: www.instagram.com/thekrank/
Facebook: www.facebook.com/thekrank
Behance: www.behance.net/Krank88
Vimeo: www.vimeo.com/thekrank
σχόλια