Ήρθα από τη Θεσσαλονίκη το 1973. Είκοσι ενός χρονών. Στο Παγκράτι μένω τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια. Μου αρέσει πολύ η γειτονιά μου. Τελευταία και τα Εξάρχεια. Ανακάλυψα εκεί ένα απίστευτο καφενείο, τη Μουριά. Απίστευτο καφενείο. Έχει ένα άρωμα αρχοντιάς. Περπατάω στον Κεραμεικό. Τρελαινόμουνα και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Τώρα δεν πάω γιατί δεν θέλω να δω το μουσείο. Φοβάμαι μη μου τραυματίσει την εικόνα. Εκνευρίζομαι που κουβαλάνε τα μάρμαρα του Παρθενώνα για να τα τοποθετήσουν εκεί. Με πειράζει που ό,τι δεν χάλασε ο καιρός το χαλάμε εμείς.
• Είμαι σπιτόγατος. Αυτό που σιχαίνομαι στην Αθήνα είναι η μετακίνηση με το αυτοκίνητο. Ό,τι γίνεται με τα πόδια με ευχαριστεί, όταν πρέπει να πάρω το αυτοκίνητο γίνομαι κομμάτια.
• Έχω ένα σπίτι στο Πήλιο και όποτε δεν δουλεύω την κοπανάω από την Αθήνα και ζω εκεί. Γύρω στους έξι μήνες το χρόνο, όταν είμαι τυχερή, γιατί δεν είμαι και πάντα. Όταν κάποια πράγματα νομίζεις ότι τα γεύτηκες, πρέπει να φύγεις, αλλά είναι καλό να μένεις και να γεύεσαι.
Αγαπώ πάρα πολύ τη φύση. Αγαπώ το χώμα, τα δέντρα, με θεραπεύουν οι μυρωδιές του δάσους. Μου αρέσει να καλλιεργώ πράγματα. Με ηρεμεί. Μου στοίχισε πάρα πολύ το καλοκαίρι που καήκαμε. Όταν καίγεται ένα δάσος, διαλύομαι. Αισθάνομαι σαν να με βουτάς μέσα στη λάσπη και δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Δεν αναπολώ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Δεν κοιτάω πίσω. Τώρα, που νιώθω πιο σοφή. Παλιότερα δεν ήμουνα έτσι. Όσο πιο σοφός είσαι τόσο πιο πολύ αποδεσμεύεσαι από το παρελθόν.
• Όταν ερμηνεύω ένα τραγούδι, κεντράρω στο λόγο. Μπορεί να χάνει κάτι ορισμένες φορές, αλλά συνήθως κερδίζει. Εάν μείνεις στο σολφέζ του κομματιού, τότε λες όλες τις λέξεις χωρίς να έχουν καμία σημασία. Το τραγούδι αυτό είναι μελοποιημένος λόγος, δεν είναι μουσική στην οποία μπήκαν κάποια λόγια.
• Δεν αναπολώ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Δεν κοιτάω πίσω. Τώρα, που νιώθω πιο σοφή. Παλιότερα δεν ήμουνα έτσι. Όσο πιο σοφός είσαι τόσο πιο πολύ αποδεσμεύεσαι από το παρελθόν. Δεν με τραβάει η αλλαγή για την αλλαγή, αλλά με γοητεύει από παιδί μια ανίχνευση πέρα των ορίων. Βαριέμαι να κάνω τα ίδια πράγματα. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει η καριέρα. Βέβαια, το λέω τώρα. Δεν χτίζω καριέρα ούτε συνεχίζω την ωραία παράδοση. Να, τώρα θα κάνω θέατρο και μόνο θέατρο.
• Πολλές φορές νιώθω απίστευτα κουρασμένη και άλλες τόσες έχω μηδενίσει το κοντέρ. Φτου κι απ' την αρχή. Έχω κουράσει επίσης. Πάω μετά στο χωριό και ξεχνάω. Είναι το πιο βασικό. Ξεχνάω εγώ τον εαυτό μου, τις μανιέρες μου και τα καλούπια μου. Γυρνάω καινούργια. Δεν νομίζω ότι το διαφορετικό είναι αυτό που ελκύει τον κόσμο. Τι θα πει διαφορετικό; Δηλαδή θα έπρεπε να γινόμαστε διαρκώς καραγκιόζηδες; Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για το κοινό, την κάνω για πάρτη μου. Εγώ καθορίζω το δρόμο.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που αισθάνονται το ίδιο με μένα και σε αυτούς έχω κάτι να πω. Ακριβώς επειδή δεν χαϊδεύω τα αυτάκια τους. Πάρα πολύ εύκολα τους σοκάρω και τους τραβάω το χαλί κάτω από τα πόδια. Θέλω να είναι σε εγρήγορση. Γι' αυτό και δεν εμφανίζομαι σε μεγάλα μαγαζιά, γι' αυτό και δεν δουλεύω με χορούς και με τα πούλμαν. Εμένα η αγέλη δεν με ενδιαφέρει. Νιώθω παράξενα όταν βρίσκομαι μέσα της. Με αναστατώνει φοβερά.
• Ήμουνα παλιά σ' ένα κοσμικό μαγαζί. Μια μέρα το κοινό δεν μου άρεσε καθόλου. Ακύρωσα τον εαυτό μου, κατέβασα τα ρολά και δεν τους έδωσα τίποτα. Ήμουνα δυστυχής, κομμάτια πεταμένα. Με πλησιάζει ένα παιδί και μου λέει: «Κυρία Τσανακλίδου, έκανα οικονομίες δύο μήνες για να 'ρθω να σας ακούσω». Δεν φαντάζεσαι πόσο ντράπηκα. Μου 'γινε μάθημα. Τώρα, αν καμιά φορά είναι κάπως το κοινό ή εγώ είμαι κάπως, κάθομαι και σκέφτομαι πως υπάρχει ένας που έκανε θυσία να έρθει να με δει και δεν έχω δικαίωμα να τον φτύσω.
Είμαι πολύ ρομαντική. Έχω ένα όνειρο. Να πάω σ' ένα μεγάλο κτήμα και να χτίσω ένα κοινόβιο. Να έχει μια μεγάλη κουζίνα. Να μαγειρεύουμε εκεί όλα μου τα αδέρφια με παιδιά και συζύγους και γύρω γύρω να έχουμε μικρά σπιτάκια. Είναι απαραίτητο να ιδιωτεύεις. Να παίζουμε μπιρίμπα μέρα νύχτα. Έτσι ονειρεύομαι τα γεράματά μου, σε ένα ωραίο κοινόβιο με ανθρώπους και ζώα.
• Πολλές φορές έχω τραγουδήσει για έναν. Φέτος ίσως είναι από τις λίγες φορές που δεν τραγουδώ για κάποιον. Έστηνα πάντα τα προγράμματά μου, τις παραστάσεις μου για κάποιον. Φέτος δεν είχα για κανένα. Περιέργως με ελευθέρωσε. Στον έρωτα θέλω να κατακτήσω τον άλλον.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ένας που με ερωτεύτηκε. Θέλω να τον ερωτευτώ και αφού συμβεί αυτό θα κάνω όλα τα παλαβά πράγματα για να τον κατακτήσω. Αν βέβαια κάνεις τη σαχλαμάρα να αλλάξεις τον εαυτό σου, αρχίζεις και υιοθετείς συμπεριφορές που σου επιβάλλουν οι άλλοι. Δεν είσαι ελεύθερος. Η ελευθερία για μένα είναι η μεγαλύτερη αξία. Μετά έρχονται όλα τ' άλλα.
• Δεν ονειρεύτηκα ποτέ τον εαυτό μου νύφη, όπως τα περισσότερα κοριτσάκια. Δεν μου αρέσει ούτε να πηγαίνω στους γάμους και να βλέπω αυτήν τη γελοία σκηνή να ταΐζει ο ένας τον άλλον τούρτα. Θα 'θελα να παντρευτώ χωρίς δεξίωση σε ένα ξωκλήσι.
Είμαι πολύ ρομαντική. Έχω ένα όνειρο. Να πάω σ' ένα μεγάλο κτήμα και να χτίσω ένα κοινόβιο. Να έχει μια μεγάλη κουζίνα. Να μαγειρεύουμε εκεί όλα μου τα αδέρφια με παιδιά και συζύγους και γύρω γύρω να έχουμε μικρά σπιτάκια. Είναι απαραίτητο να ιδιωτεύεις. Να παίζουμε μπιρίμπα μέρα νύχτα. Έτσι ονειρεύομαι τα γεράματά μου, σε ένα ωραίο κοινόβιο με ανθρώπους και ζώα.
• Έχω ένα σκύλο, τον Μηνά, με τον οποίο έχω δεθεί τρομερά. Απέκτησα και μια τρομερή ευαισθησία με τα αδέσποτα. Στο τέλος δεν βγαίνω για ανκόρ αν δεν ρίξουν λεφτά σε ένα κουτί που έχω για τα αδέσποτα. Έχουμε μαζέψει ήδη €5.000.
• Είμαι μάγκας, και νομίζω αρκετά. Ο καφές που πίνω μου αξίζει. Τον κέρδισα. Ήμουνα τυχερή, όμως είμαι και αγωνίστρια. Είμαι 55 χρονών και έχω κάτι να πω. Όπως κάθε άνθρωπος που έχει ζήσει με γενναιοδωρία, που δεν τσιγκουνεύτηκε στη ζωή του, που δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί. Είμαστε βλάκες αν δεν τον ακούμε. Όταν ήμουνα νέα σπάνια άκουγα, νόμιζα ότι όλα τα ήξερα. Όταν έμαθα ότι δεν τα ξέρω, ξεκλείδωσα σαν άνθρωπος. Δεν αισθάνομαι διδάσκαλος, ούτε παράγων. Δεν είμαι σνομπ. Είμαι γαϊδούρα. Δεν πάω όταν με καλούνε, πηγαίνω μόνη μου. Θέλω να είμαι αόρατη.
• Είμαι μοναχική, μπορώ να διαλυθώ αν δεν περάσω τουλάχιστον δύο ώρες τη μέρα χωρίς να μιλήσω σε άνθρωπο. Τρελαίνομαι για τον καναπέ. Όποτε περνάω καταθλίψεις, εκεί βουλιάζω με τον Μηνά. Αλλά και αυτό φυσιολογικό είναι.
• Το μότο μου είναι μια φράση του Ευριπίδη από τις Βάκχες, «Αιωνίως θητεύω στο κάλλος». Γύρω από αυτό τριγυρίζει και η δική μου ζωή, στην αναζήτηση του κάλλους. Διαβάζω, περπατάω, έχω αισθήματα, συγκινούμαι, πέφτω σε αντιφάσεις, μετανιώνω, συγχωρώ, αγαπάω και σιχαίνομαι. Δεν παράτησα τίποτα από αυτά που με κάνουν άνθρωπο.
