O e e cummings (1894-1962), ο κορυφαίος μοντερνιστής του εικοστού αιώνα, συνήθιζε να γράφει το όνομά του (Edward Estlin Cummings) με πεζά, χωρίς διαστήματα και τελείες. Κατά μία εκδοχή ως δήλωση ταπεινότητας του δημιουργού σε σχέση με το έργο του (" i'm a small eye poet"), αν κι η ανορθόδοξη σχέση του με τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες (αντισυμβατική ορθογραφία, διαμελισμός της γλώσσας, επαναλήψεις, νεολογισμοί) ήταν δομικό στοιχείο της γραφής του.
Σήμερα πολλοί εκδότες του προτιμούν την ''κανονική'' ορθογραφία του ονόματος: το 1951 ο κάμινγκς έγραφε στον μεταφραστή του D. Jon Grossman ότι δεν είχε πρόβλημα στη χρήση κεφαλαίων για τη γαλλική έκδοση των ποιημάτων του, δίνοντας ''πάτημα'' στους κεφαλαιολάγνους. Mε τον κάμινγκς, όμως, άνοιξε η μεγάλη συζήτηση για την ελευθερία χρήσης πεζών αντί κεφαλαίων, εκεί που η συμβατική γραμματική είχε άλλη άποψη.
Πεζά είχε επιλέξει και ο eden ahbez (1908-1995), o ιδιόρρυθμος και ιδιοφυής συνθέτης του Νature boy , της μεγάλης επιτυχίας του Νat King Cole. Ο ahbez, ένας beat πριν τους beats, κι ένας hippie πριν τους hippies, ζούσε σε σκηνές και σπηλιές για πολλά χρόνια, τρώγοντας φρούτα και καρπούς, με τη χαρακτηριστική λευκή κελεμπία του, αρνούμενος κάθε υλική ευκολία. Πιστός στη συμπαντική του ιδεολογία, θεωρούσε ότι με κεφαλαία μπορεί να γράφονται μόνον οι λέξεις God και Ιnfinity, o Θεός που είναι άπειρο δηλαδή και το άπειρο που είναι Θεός.
Η «λάθος» χρήση του γλωσσικού κώδικα συνιστά πολιτική πράξη,ένα είδος εξέγερσης στην επιβεβλημένη νόρμα της κυρίαρχης γραμματικής
Σήμερα η λίστα των επωνύμων που επέλεξαν μικρά αντί για κεφαλαία για να γράφουν το όνομά τους περιλαμβάνει από την καναδέζα τραγουδίστρια και ακτιβίστρια k.d. lang, μέχρι το στέλεχος της Microsoft danah boyd και τον you tuber bill wurtz.
H danah boyd επικαλείται έναν ιδιότυπο προσωπικό αισθητισμό- ''τα κεφαλαία χαλούν την ισορροπία, δεν είμαι εγώ...όταν γράφω το όνομά μου με πεζά δείχνει ισορροπημένο όμορφο....είναι η ντάναχ, τότε είμαι εγώ...'', σχολιάζει στο μπλογκ της.
Η πιο γνωστή, όμως, περίπτωση (μετά τον cummings) συνειδητής επιλογής των πεζών, είναι της αμερικανίδας καθηγήτριας και ακτιβίστριας bell hooks. H (γεννημένη το 1952 ως Gloria Watkins) bell hooks μ' ένα τεράστιο συγγραφικό έργο εστιασμένο στην κοινωνική κριτική της "λευκής ρατσιστικής καπιταλιστικής πατριαρχίας " επέλεξε το όνομα της γιαγιάς της Bell Hooks γραμμένο όμως με πεζά "για να προσέχουν περισσότερο το έργο και τις ιδέες μου και λιγότερο εμένα...". Αν κι αυτή η δήλωση μπορεί να ερμηνευτεί ως ταπεινοφροσύνη ή σεμνότητα (αλλά και να μεθερμηνευτεί ως εγωκεντρισμός ή προσπάθεια προβολής), η επιλογή της hooks κρύβει ένα βαθύτερο ιδεολόγημα.
Η hooks (η οποία έχει φανατικό κοινό και στο στόμα της κριτικής της μπαίνουν συχνά πρόσωπα της κοινωνίας του θεάματος, όπως η Μαντόνα ή η Μπιγιονσέ) θεωρεί την αγγλική γλώσσα φορέα πατριαρχίας, σεξισμού και επιβολής. Η ''σωστή'' χρήση της (ιδίως στην αμερικανική εκδοχή της) αποκλείει ιδιώματα, μνήμες, καταγωγές, εμποδίζοντας τον αυτοπροσδιορισμό του χρήστη. Η ''λάθος'' χρήση της συνιστά πολιτική πράξη, ένα είδος εξέγερσης στην επιβεβλημένη νόρμα της κυρίαρχης γραμματικής του ''λευκού αγγλοσάξωνα άντρα''.
Η υπεραπλούστευση θέλει τη hooks ''ανυπόφορα εγωπαθή για να ασχοληθεί με κάτι πέρα απ'το ονοματάκι της'',αλλά η ακαδημαϊκή πορεία της δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η hooks ενοχλεί γιατί κινείται πέρα από το καπρίτσιο ή την εμμονή.
Όταν ο Κunta Kinte στις θρυλικές Ρίζες (The Roots) προτιμούσε τον βούρδουλα από το να μετονομαστεί σε ''Toby'', χάνοντας οριστικά την ταυτότητά του ή όταν οι αιρετικοί Ρώσοι ονοματολάτρες Μοναχοί (onomatodoxy , ένα μίγμα νεοπλατωνισμού, πατερικής θεολογίας και νεότερης γλωσσολογίας) υποστήριζαν ότι το όνομα του Θεού είναι Θεός και δεν είναι απλώς ένας ήχος, μια εμπειρία ήχου, αλλά ο φορέας της παρουσίας του, ήξεραν ότι μια λέξη που γράφεται, εκστομίζεται, ψελλίζεται -μια υπογραφή, ένα όνομα σε κεφαλαία ή πεζά, μια επίκληση δεν είναι ποτέ ούτε τυχαία, ούτε αθώα. Είναι επείγον ζήτημα ύπαρξης.
σχόλια