Come on die young
Ο έβδομος δίσκος των Mogwai τούς βρίσκει επιτέλους σε φόρμα. Το «Hardcore will never die, but you will» είναι λάθος να το προσπεράσεις επειδή ο ήχος τους δεν είναι της μόδας και κουβαλάνε την κατάρα του post-rock. O Barry Burns, που μπήκε στην μπάντα μετά την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, λέει πως «αυτήν τη φορά θέλαμε να ηχογραφήσουμε τραγούδια που δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ να βάλουμε σε δίσκο μας». Κάτι που ίσως να είναι και υπερβολικό, αλλά δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Η καινούργια δουλειά βρίσκει τους Mogwai ν' ανακτούν τον επικό προσδιορισμό των συνθέσεών τους, αποφεύγοντας όμως τα κλισέ του ήχου τους. «Ήταν πολύ ωραία εμπειρία η ηχογράφηση του "Hardcore". Το στούντιο όπου κάναμε τις ηχογραφήσεις είναι από τα πολύ αγαπημένα μας και η παρουσία του Paul Savage (σ.σ. παραγωγός του μυθικού πλέον Young Team) μετά από τόσα χρόνια έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο ευχάριστη». Αν και δύσκολο να το πιστέψεις, ο Burns και η παρέα του από τη Γλασκώβη κυκλοφόρησαν έναν από τους μέχρι τώρα δίσκους της χρονιάς. Ο ίδιος έχει φύγει με τη γυναίκα του από την πόλη του κι έχει μετακομίσει στο Βερολίνο εδώ και αρκετά χρόνια. «Η υπερπροστατευτικότητα του δημοτικού συμβουλίου της πόλης (από τα χειρότερα σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία) την έχει μετατρέψει από ένα μέρος για όλους που ήταν παλιότερα σε ένα μέρος για κανέναν. Πλέον, υπάρχουν κανόνες για τα πάντα. Μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο. Η πόλη έχει γίνει ανυπόφορη. Άσε που ο ηλίθιος νόμος με την απαγόρευση του καπνίσματος, με τον κόσμο να κάθεται έξω από τις παμπ, είναι αιτία πολλών καβγάδων». Πέσ' τα, χρυσόστομε!
The Legacy
Με αφορμή την απονομή των βραβείων Όσκαρ, ας δούμε 3 από τις καλύτερες κινηματογραφικές δουλειές που προσπέρασε η Ακαδημία, αφού, με εξαίρεση τη δουλειά του Reznor για το Social Network, οι υπόλοιπες επιλογές είναι οι πλέον αναμενόμενες. Υποθέτω, χωρίς να το ψάξω στοιχηματικά, πως ο Desplat πρέπει να έχει πάρει το αγαλματίδιο ήδη στο σπίτι του. Άλλωστε, ο Λόγος του βασιλιά είναι μια ταινία φτιαγμένη αποκλειστικά για τα Όσκαρ, και σε αυτό το πλαίσιο έχει κινηθεί και ο συνθέτης. Δεν θα μπλέξω εδώ το εξαιρετικό «Homeland» των drog_Α_tek - έτσι κι αλλιώς φέτος υπάρχει εγχώρια εκπροσώπηση μέσω του Λάνθιμου. Πρώτη και καλύτερη είναι η δουλειά των Daft Punk στο Tron Legacy, όπου η μουσική δεν ολοκληρώνει απλώς τις εικόνες, αλλά το μεγαλύτερο μέ-ρος της ταινίας μοιάζει να στηρίζεται πάνω της. Ειδικότερα, η σκηνή του διαγαλαξιακού μπαρ δεν θα είχε τίποτα από τον εντυπωσιακό της χαρακτήρα αν δεν την απογείωναν οι δύο Γάλλοι μάστορες. Τα οσκαρικά εύσημα, απ' ό,τι φαίνεται, θα τα πάρει ο υπεύθυνος για το sound editing και όχι οι Daft Punk, που εδώ επιδεικνύουν πιο καθαρά από ποτέ την αγάπη τους για τον John Carpenter και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ταυτόχρονα, καταφέρνουν να ικανοποιήσουν και τη συνθήκη κάθε soundtrack που αξίζει να βάλεις στη δισκοθήκη σου, δηλαδή τη μουσική αυτοδυναμία που οφείλει να έχει, αποκομμένο από τα κινηματογραφικά πλάνα.
Blue Swan
Εκτός λίστας έμεινε ο (ανάποδος όπως σωστά διάβασα κάπου) Τσαϊκόφσκι του Clint Mansell, αφού βασίζεται κατά πολύ στη - bigger than life- μουσική για τη «Λίμνη των Κύκνων». Λόγω θέματος είναι προφανές πως ο Mansell αυτήν τη φορά δεν είχε συνθετικά περιθώρια και προσπάθησε αρκετά επιτυχημένα να επαναπροσδιορίσει τη γραφή του Τσαϊκόφσκι, υποχρεωμένος όμως να διατηρήσει σε πρώτο επίπεδο τις χαρακτηριστικές μελωδίες του διασημότερου μπαλέτου στον κόσμο. Αυτό μπορεί να ελαχιστοποιεί το ενδιαφέρον σου ως ακροατή, αλλά δεν μπορείς να μη διαπιστώσεις, γι' άλλη μια φορά, ότι είναι συγκλονιστικός μουσικός. Σίγουρα όχι απαραίτητο, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την αξία του. Τέλος, οι Grizzly Bear ολοκλήρωσαν με επιτυχία τη μουσική για την ταινία-καψούρα της χρονιάς, το Βlue Valentine. Χωρίς να ξεφεύγουν από το ήδη εδραιωμένο αρτίστικο φολκ τους και μοιράζοντας τον χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους σε ορχηστρικά θέματα και τραγούδια, υποστηρίζουν τον ρυθμό της ταινίας χωρίς να ξεχνούν τον ιδιαίτερο ήχο τους. Από την άλλη, δεν μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός πως όταν δεν υπάρχουν φωνητικά, βαριέσαι στις κατ' οίκον ακροάσεις, κάτι που δεν παρατηρείς, εστιάζοντας στις καινούργιες βρισιές που θέλεις να φωνάξεις στην πρωταγωνίστρια. Όπως και να 'χει, το «I live with you» θα έπρεπε να είναι εκτός συναγωνισμού, αν το τοποθετήσεις απέναντι στις υποψηφιότητες για το οσκαρικό τραγούδι της χρονιάς.
σχόλια