This is what we do
Αυτό είναι το πρόσφατο μότο της Chrysler, που έχει την έδρα της στο περιβόητο Ντιτρόιτ, το οποίο έχει πάψει, χρόνια τώρα, να είναι το κέντρο της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας. Το φουλ επιθετικό κείμενο της διαφήμισης βρίζει τις εφημερίδες και τους απανταχού δημοσιογράφους που «ποτέ δεν έχουν έρθει εδώ» για να καταλάβουν πως «εδώ δεν είναι Λ.Α.» και πως «εμείς πήγαμε στην κόλαση και επιστρέψαμε» γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας μας. Τη βλέπω καθημερινά, παρακολουθώντας με μανία μετά από πάρα πολλά χρόνια τα πλέι-οφ του NBA, που φέτος έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Βεβαίως, η ομάδα των Πίστονς ακολουθεί την παρακμή της πόλης και δεν βρίσκεται στα παρκέ, κι έτσι χάνεται η ευκαιρία να διαπιστώσεις αν στα διαλείμματα θα ακούσεις μουσική από τα παιδιά-θαύμα- τα της πόλης που έβαλαν μια και καλή την υπογραφή τους στη χορευτική μουσική των τελευταίων δεκαετιών, αλλά αυτά, πάνω κάτω, είναι γνωστά. Με τον ήχο του Ντιτρόιτ να επιστρέφει, είναι λογικό οι βετεράνοι της πόλης να έρχονται στην Ευρώπη για περιοδεία. Το ντουέτο των Aux 88, με μέλη τους Tommy Hamilton και Keith Tucker, είναι άλλο ένα σχήμα που απορρόφη- σε πλήρως την ουσία της μουσικής των Kraftwerk και την ανακάτεψε με τον ήδη διαμορφωμένο ήχο της πόλης, όπως την είχε γεννήσει το μυαλό του Juan Atkins αλλά και η χιπ χοπ παράνοια του Afrika Bambaataa. Ο Hamilton, χορευτής αρχικά, συναντήθηκε με τον DJ Keith Tucker και μετά από διάφορα πειράματα κατέληξαν στους Aux 88. Διάση- μοι για τις εμφανίσεις τους, που θυμίζουν χιπ χοπ συναυλίες, επέστρεψαν πέρσι στη δισκογραφία με την κυκλοφορία του «Black Tokyo». Υιοθετώντας τα ονόματα Arashi Hoshino και Shin Muramatsu, φτιάχνουν καθαρά «4 to the floor» κομμάτια, που λειτουργούν πολύ καλύτερα όταν παραμένουν ορχηστρικά παρά όταν παρεμβάλλονται φωνητικά. Το Σάββατο (30/4) στο Six D.O.G.S. θα παρουσιάσουν ζωντανά τον δίσκο και όσοι αγαπάμε την πόλη τους από παλιά θα περιμένουμε το χαρακτηριστικό γκέτο-κομμάτι τους «I need to freak». Ή, έστω, ένα «Play it loud». Το απόγευμα της ίδιας μέρας, στις 19:30, θα διηγηθούν την ιστορία τους, τις λεπτομέρειες για τη μουσική σκηνή του Ντιτρόιτ και θα αποκαλύψουν πολλά production tips της φουτουριστικής μουσι- κής τους σε ένα workhsop του Red Bull Music Academy (για να δηλώσετε συμμετοχή στο workshop, στείλτε e-mail στο [email protected]).
The man with the mask
Από την ίδια σχολή έρχεται και ο Sherard Ingram aka DJ Stingray, που οι περισσότεροι ξέρουμε από τους Urban Tribe που έφτιαξε μαζί με τους -πολύ διασημότερους- Carl Craig, Moodymann και Anthony ‘Shake’ Shakir. Τα φώτα έπεσαν πάνω του όταν άνοιγε τις συναυλίες των Drexciya, φορώντας full face μάσκες. Κατά βάση, με ενοχλούν τα στημένα μυστήρια, αλλά έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν ξεσκονίζεις και ξανακούς το «Collapse of modern culture» των Urban Tribe που είχε κυκλοφορήσει ο Lavelle στη Mo’ Wax. Ήταν 1998, ήμουν φοιτητής τότε στη Β. Αγγλία και ο τρελός οπαδός της Λίβερπουλ που έμενε από πάνω μου έβγαζε το ηχείο στο μπαλκόνι για να το ακούσει όλος ο κόσμος. Ως Stingray έχει βάλει τη σφραγίδα του σε διάφορες κυκλοφορίες που μόνο εύκολες δεν τις χαρακτηρίζεις. Ανακατεύει techno και electro και τα dj sets του είναι αρκετά επιθετικά ή τουλάχιστον έτσι είναι όσα έχω ακούσει στο ίντερνετ, μια και ποτέ δεν τον έχω ακούσει από κοντά (αν και είχε έρθει με τους Dopplereffekt πριν από μερικά χρόνια). Αυτή την Παρασκευή (29/4) θα εμφανιστεί μαζί με τη μάσκα του στο Bios και αναμένεται χορευτικό παραλήρημα.
Granny takes a trip
Οι Dirty Granny Tales είναι, αν μη τι άλλο, μοναδικοί στο είδος τους, αναμειγνύοντας μουσική, θέατρο, χορό και animation για να διηγηθούν τα παραμύθια τους. Τους παρακολουθώ από την αρχή της πορείας τους, η συνάντηση μας έγινε μάλλον τυχαία, αφού δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε τέτοιου είδους παραστάσεις, αλλά ποτέ δεν έχω φύγει απο- γοητευμένος από τα θέατρα όπου εμφανίζονται. Η μουσική τους είναι μια μείξη των Residents (με πινελιές Tiger Lillies) με το black metal, αν και βασίζονται σε ακουστικά όργανα. Μαριονέτες, χορός και βίντεο συνυπάρχουν και εναλλάσσονται στο πρωταγωνιστικό κομμάτι. Αν κάτι τους καθιστά σημαντικούς, δεν είναι η ιδιαιτερότητα αλλά η εξέλιξη. Οτιδήποτε με έχει απογοητεύσει σε μια παράστασή τους διορθώνεται στην επόμενη. Το ίδιο περιμένω και τώρα που τελείωσε η τριλογία Inversed World και μαζί της φαντάζομαι και οι Tιμ Μπάρτον αναφορές. Η καινούργια τους παράσταση λέγεται Rejection και φαίνεται πως στρέφουν το βλέμμα τους στα χιτσκοκικά θρίλερ και το Ψυχώ.
σχόλια