Με έναν αλυσοδεμένο-σταυρωμένο Προμηθέα στο κέντρο της σκηνής κι έναν εκρηκτικό ήλιο στον ορίζοντα, όπως στο Sunshine του Ντάνι Μπόιλ, ο Φαμπρ μας υπενθύμισε από την έναρξη της παράστασης τις εξόδους κινδύνου του θεάτρου, θέλοντας να ενεργοποιήσει το ένστικτο του φόβου απέναντι στην πύρινη λαίλαπα που θα επακολουθούσε για τα επόμενα 105 λεπτά, σαρκάζοντας την ταυτοσημία της φωτιάς με την επικινδυνότητα και τις αστικές απαγορεύσεις.
Ο επαναστάτης -με αιτία- Προμηθέας έδωσε την πρώτη σπίθα πολιτισμού στους ανθρώπους, οι τελευταίοι έφτασαν τον πολιτισμό στα όριά του, κακοποιώντας τον, και ο Φαμπρ αναζητά τον σούπερμαν-υπερήρωα που θα τον επανεφεύρει. «Πού είναι ο ήρωάς μας;», «Είμαστε απελπισμένοι;», αναρωτιούνται στην αρχή της παράστασης οι ηθοποιοί, αφορίζοντας παράλληλα τους πατέρες της δυτικής ψυχολογίας με τον πιο εύγλωττο τρόπο: «Άντε γαμήσου, Σίγκμουντ Φρόιντ», «Άντε γαμήσου, Καρλ Γιουνγκ». Για τον Φαμπρ η περίπτωση «Προμηθέας» είναι πέρα από κάθε ψυχαναλυτική προσέγγιση, καθώς η επαναστατικότητά του δεν μπορεί ν’ αποκωδικοποιηθεί με την εργαλειοθήκη της.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ήφαιστος, η Αθηνά, ο Ερμής, ο Επιμηθέας, η Ιώ, η Πανδώρα και οι λοιποί πρωταγωνιστές της αισχύλειας τραγωδίας, στην εμπρηστική διασκευή της από τον Jeroen Olyslaegers, ξεδιπλώνουν μέσα από οκτώ μονολόγους τις περφόρμανς τους για τον ασεβή Τιτάνα. Την ίδια ώρα οι ηθοποιοί, ένας θίασος από αλχημιστές και ξωτικά με στολή αποφοίτων κολεγίου, τρίβουν ξεβράκωτοι τα γεννητικά τους όργανά με ορμή, προκειμένου να δημιουργήσουν φωτιά, συνουσιάζονται επί σκηνής, καταπίνουν φωτιές, παίζουν με τσεκούρια ή ψιθυρίζουν στα μικρόφωνα φλογοβόλα τσιτάτα από το «Rings of Fire» του Τζόνι Κας και το «Light my fire» των Doors. Σχεδόν ταυτόχρονα πετούν ο ένας στον άλλο κουβάδες με άμμο ή αδειάζουν στη μούρη τους πυροσβεστήρες, για να σβήσουν την εσωτερική τους φλόγα και την όποια πυροδότηση ανα-δημιουργίας.
Highlight της παράστασης οι ηθοποιοί ως μαύρα κουνελάκια-τυμπανιστές, στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ Χιου Χέφνερ και Ντούρασελ, να τραγουδούν σε επωδό το «Χάρε Κρίσνα».
Ο Προμηθέας του Φαμπρ ήταν ένα φαντασμαγορικό πολυθέαμα πρωτοποριακής κοπής, πιο παγανιστικό από το Όργιο της Ανεκτικότητας που παρουσίασε κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στην Αθήνα, το 2009. Αντικατόπτριζε μ’ ευστοχία τον ολοκληρωτικά χαοτικό χαρακτήρα της εποχής και συνάμα ήταν αριστοτεχνικά καλοκουρδισμένος κι εξαντλητικά δουλεμένος από ερμηνευτική, χορογραφική και τεχνική σκοπιά.
―Αλέξανδρος Ρουκουτάκης
σχόλια