Ο «Φάουστ» του Γκαίτε, η «Βερενίκη» του Ρακίνα, ένα οπτικό ποίημα για τις μητέρες του Μάριο Μπανούσι, μια ανελέητη σάτιρα σαν ερωτική επιστολή στο ελληνικό θέατρο του Suyako, η ακατάβλητη Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν και ο νέος άντρας του Εντουάρ Λουί, δυο «Ιβάν» του Γκόγκολ και μια «Τουραντό» του Γκότσι, η ιστορία μιας παρέας ομοφυλόφιλων ανδρών του Λόπεζ, η ιστορία της Γλυκερίας Μπασδέκη για τη Μαργαρίτα Περδικάρη και η «Όστια» για τη ζωή του Παζολίνι, του Ανδρέα Μαντά, είναι μια επιλογή από τα έργα που θα μας κάνουν να συναντηθούμε στις θεατρικές αίθουσες, να αισθανθούμε, να στοχαστούμε, να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε για μια τέχνη που μας τροφοδοτεί διαρκώς με νέες συγκινήσεις, ερεθίσματα και εμπειρίες.
«ΜΑΜΙ»
Του Μάριο Μπανούσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
«ΜΑΜΙ», μάνα, πηγή ζωής. Η σκηνική γλώσσα του Μάριο Μπανούσι διαμορφώθηκε από αυτήν τη σχέση. Ομφάλιος λώρος, γέννηση, θάνατος, τροφή και επιστροφή στη μήτρα των βιωμάτων και των αναμνήσεων. Ο κόσμος των γυναικών που εμπνέουν τη δημιουργία του Μπανούσι είναι ατέλειωτος, όσο ατέλειωτη είναι και η άνευ όρων αγάπη στη μάνα, που αλλάζει μορφές και νοήματα μέσα σε έναν σπηλαιώδη κόσμο εικόνων. Ένα οπτικό ποίημα για τη μάνα μέσα από τις κεραίες και την ευαισθησία ενός νέου δημιουργού, που καταφέρνει να φτάσει πολύ βαθιά, σε ανομολόγητες ρίζες της ύπαρξης, να προσευχηθεί μπροστά στο θαύμα της ζωής και να παλέψει με το βάρος της ζωτικής κληρονομιάς του για να ελευθερωθεί και να αφηγηθεί την ιστορία του.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «ΜΑΜΙ» εδώ.
«Βερενίκη»
Του Ρακίνα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Η πεντάπρακτη έμμετρη τραγωδία «Βερενίκη», του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα του 17ου αιώνα Ρακίνα, μέσα από το βλέμμα ενός μεγάλου Ευρωπαίου δημιουργού του θεάτρου, του Ρομέο Καστελούτσι, δεν μπορεί παρά να αποτελεί θεατρικό γεγονός, ειδικά όταν συμπράττει με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία μεταμορφώνεται στη γυναίκα που ζει στα όρια της αγάπης, της προδοσίας και της τρέλας των αισθημάτων. Μέσα σε έναν απογυμνωμένο σχεδόν αλλά συναρπαστικά καθηλωτικό σκηνικό κόσμο, η Βερενίκη, με 14 άνδρες γύρω της να παραστέκουν ως βουβά πρόσωπα, θρηνεί τον χαμένο έρωτά της σε ένα μανιφέστο έρωτα και απώλειας, που συνορεύει με την αλήθεια και το όνειρο, την τρυφερότητα και την απόγνωση των προδομένων αισθημάτων, ανεπίδοτων και κρυμμένων μέσα στο σώμα που συνταράσσεται από τη βία και την ορμή τους.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Βερενίκη» εδώ.
«Φάουστ»
Του Γκαίτε στο Εθνικό Θέατρο
Για εξήντα ολόκληρα χρόνια ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε επεξεργάστηκε με μοναδικό τρόπο τον μεσαιωνικό θρύλο του Φάουστ, για να μας παραδώσει ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθετεί μια παράσταση στην οποία η μουσικότητα παίζει κυρίαρχο ρόλο, για να αφηγηθεί την ιστορία ενός ανικανοποίητου ανθρώπου, που αναζητεί βαθύτερο νόημα στη ζωή.
Ο πόθος της απεριόριστης γνώσης και των επίγειων απολαύσεων που οδηγεί τον Φάουστ να κάνει μια συμφωνία με τον Μεφιστοφελή, στον οποίο θα πουλήσει την ψυχή του, φέρνει σε πρώτο πλάνο τη σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα, το βίωμα και τη γνώση, το απολλώνιο και το διονυσιακό, και την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει το νόημα της ύπαρξης και τη λύτρωση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Φάουστ» εδώ.
«Η κληρονομιά μας»
Του Μάθιου Λόπεζ στο Εθνικό Θέατρο
Σε πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα, ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του σύγχρονου Αμερικανού συγγραφέα, που με πηγή έμπνευσης την «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» του Ε. Μ. Φόρστερ αφηγείται την ιστορία μιας παρέας ομοφυλόφιλων ανδρών στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του 2010. Το έργο μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη ζωή των ομοφυλόφιλων ανδρών, εξερευνώντας την ίδια στιγμή θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους, όπως ο έρωτας, η απώλεια, η οικογένεια, η ταυτότητα, η ατομική ευθύνη, το αίσθημα του ανήκειν, η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αλλά και η βαθιά ανάγκη όλων μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, μέσα από τρεις γενιές: αυτή που ανδρώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, τη γενιά της δεκαετίας του 1980, η οποία μεγάλωσε μέσα στην καρδιά της επιδημίας του AIDS, και τη σημερινή γενιά ανδρών, σε ένα έργο που απευθύνεται σε όλους, ασχέτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η κληρονομιά μας» εδώ.
«MERDE!»
Του Suyako στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Μια ηδονοβλεπτική κωμικοτραγική ματιά στα πάθη και τα λάθη, τα οράματα και τα παρασκήνια του ελληνικού θεάτρου, σε μια μουσική κωμωδία που υπογράφει ο Βασίλης Μαγουλιώτης και συνσκηνοθετεί με Γιώργο Κουτλή, στην οποία παρελαύνουν όλα τα κλισέ, τα παθήματα και τα μαθήματα ενός κόσμου που βράζει και δημιουργεί μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις αμίμητους τύπους, όνειρα και ματαιώσεις που εναλλάσσονται με ρυθμό πολυβόλου. Σε μια πινακοθήκη όπου το τραγικό, το κωμικό και το γκροτέσκο έχουν αδιόρατες διαφορές παρελαύνουν οι χαρακτήρες που συνθέτουν το μωσαϊκό του θεάτρου: φιλόδοξες παραγωγές, νάρκισσοι δάσκαλοι, φωτισμένοι διανοούμενοι σκηνοθέτες, παραγωγοί-αυτοκράτορες και δυνάστες, εμπορικοί και ποιοτικοί καλλιτέχνες, όλοι όσοι για την αγάπη της τέχνης τους, πληρωμένοι και απλήρωτοι, ακουμπάνε για ένα δίωρο τα όνειρά τους στα πόδια του κοινού και των κριτικών, μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις και μια διαρκή παράνοια χωρίς φινάλε.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Merde!» εδώ.
«How Soon Is Now»
Της Γλυκερίας Μπασδέκη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Γραμμένο σε τόνο εξομολογητικό και προσωπικό, το κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη που σκηνοθετεί ο Πάνος Κούγιας φέρνει στο προσκήνιο μια ηρωίδα, ένα λογοτεχνικό πρόσωπο, τη Μαργαρίτα Περδικάρη, που έπλασε αριστοτεχνικά ο Δημήτρης Χατζής. Η νεαρή δασκάλα αστικής καταγωγής, που την περίοδο του εμφυλίου πολέμου συνεργάστηκε με το ΕΑΜ, αποτέλεσε την αφορμή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου μιας ολόκληρης χώρας που δύσκολα αναστοχάζεται την πορεία της μέσα από ιστορικά παραδείγματα και άλλο τόσο δύσκολα συμπράττει με τα «φαντάσματα» του παρελθόντος της. Με άξονα το θέμα της ελληνικότητας, η παράσταση μιλά για το ανεπούλωτο τραύμα του εμφυλίου πολέμου μέσα από τον κώδικα του θεάτρου σκιών, τον Αττίκ, τους ελληνικούς καφενέδες, αλλά και την εγχώρια ζωγραφική, παρατηρώντας τις ψηφίδες όλων αυτών που οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεχάσουν.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «How Soon Is Now» εδώ.
«Όστια – Αυτό είναι το σώμα μου»
Του Ανδρέα Μαντά στο Θέατρο Τέχνης
Εμπνευσμένη από το έργο του ποιητή και σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι και με αφορμή τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του στις 2 Νοεμβρίου 1975, η Λουκία Μιχαλοπούλου και ο Ανδρέας Μαντάς σκηνοθετούν μια παράσταση που προσεγγίζει τη ζωή, την ιστορία και τη δημιουργία του Παζολίνι μέσα από τις αφηγήσεις πέντε γυναικών, εμπνευσμένων από τις αντίστοιχες ηρωίδες του κινηματογραφικού του έργου, τις Μαρία, Μάμα Ρόμα, Ιοκάστη, Εμίλια - η υπηρέτρια, Μήδεια, που τις υποδύεται η Λουκία Μιχαλοπούλου, η οποία δίνει σάρκα και οστά στις πέντε γυναίκες της παράστασης, εστιάζοντας σε ό,τι έχει να κάνει με τις ρίζες των ανθρώπων, ατομικά και συλλογικά: τι συνδέει αυτές τις γυναίκες μεταξύ τους; Ένας πατέρας. Το ίδιο χώμα. Είναι, στην ουσία, το ίδιο πρόσωπο. Θα μπορούσαν να είναι όλες τους η Σουζάνα, η μάνα του Παζολίνι.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «'Οστια - αυτό είναι το Σώμα μου» εδώ.
«Αντικείμενα»
Των Αποσκίτη, Κατσή, Παπαδόπουλου στο θέατρο Ροές
Με τη φράση του Groucho Marx «Οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν» στο επίκεντρο, οι Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Πλεμμένος υποδύονται τρεις κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, παγιδευμένους σε έναν εξωφρενικό, παραισθησιογόνο εφιάλτη. Με έμπνευση από την αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν, δύο υπηρετριών στο Λε Μαν της Γαλλίας του 1933 που κατακρεούργησαν την εργοδότριά τους και την κόρη της, ένα νέο πρωτότυπο έργο έρχεται να αφηγηθεί μια ιστορία που κρύβεται σε αυτή την υπόθεση και δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί, με δύο εξαντλημένες υπηρέτριες να φαντασιώνονται ένα σύμπαν εκδίκησης αλλά και αυτοπροσδιορισμού ενάντια σε έναν κόσμο στον οποίο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από δύο ακόμα αντικείμενα για το σπίτι όπου πρωταγωνιστούν εξουσιαστικές σχέσεις, συμπεριφορές εξάρτησης, σαδομαζοχιστικές εμμονές και η νοσταλγία ενός ομιχλώδους παρελθόντος.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Αντικείμενα» εδώ.
«Τουραντό»
Tου Κάρλο Γκότσι στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Σε απόδοση/διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, το έργο του μεγάλου ανταγωνιστή του Γκολντόνι φαντάζει όσο ποτέ επίκαιρο, με το θέμα της αληθινής γυναικείας χειραφέτησης και αυτονομίας να έρχεται σε πρώτο πλάνο μέσα σε μια παραμυθένια αλληγορία, ποιητικά ειρωνική ως προς το δραματικό αποτέλεσμα. Ζωντανεύει επί σκηνής ο κινεζικός θρύλος, η ιστορία μιας πανέμορφης πριγκίπισσας που μισούσε τους άντρες και που για να ξεφύγει από τις πιέσεις του πατέρα της, αυτοκράτορα της Κίνας, να παντρευτεί, μηχανεύεται ένα επιτήδειο και σατανικό τέχνασμα: τη λύση τριών δύσκολων αινιγμάτων σ’ έναν διαγωνισμό που είναι υποχρεωμένος να υποστεί κάθε υποψήφιος γαμπρός. Αν αποτύχει, θα αποκεφαλιστεί. Αποτέλεσμα, ένα πλήθος από πρίγκιπες-θύματα, που αδυνατούν να λύσουν τα τρία αινίγματα, ωσότου παρουσιάζεται ο κατάλληλος, για την περίπτωση της παράξενης πριγκίπισσας, νεαρός άνδρας που θα οδηγήσει τα πράγματα σε μια απροσδόκητη και καταλυτική λύση.
«Ιβάν εναντίον Ιβάν»
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Γκόγκολ, η θεατρική διασκευή των Γιάννη Αποσκίτη και Σωτήρη Ρουμελιώτη εμπνέεται από το εξωφρενικά επίκαιρο σύμπαν του Γκόγκολ για να καυτηριάσει την «κουλτούρα της ακύρωσης», τον κανιβαλισμό των media και τη σημερινή κοινωνία μας που, ελλείψει πραγματικής δικαιοσύνης, στήνει τα δικά της λαϊκά δικαστήρια. Ο καβγάς ανάμεσα σε δυο αξιοσέβαστους κατοίκους μιας μικρής πόλης φέρνει στην επιφάνεια νοοτροπίες και παθογένειες, καταστάσεις παράλογες και οικείες μαζί, που με ευφυές και απαράμιλλο χιούμορ μάς αποκαλύπτουν σκληρές αλήθειες για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία. Με φόντο τη Ρωσία του 19ου αιώνα και χαλί την Ελλάδα του σήμερα, οι ηθοποιοί της παράστασης ακροβατούν μεταξύ της σατιρικής ιστορίας του Γκόγκολ και ενός τηλεοπτικού πάνελ της μεσημεριανής ζώνης που εμπλέκει τους πάντες και σατιρίζει αμείλικτα τις κυρίαρχες νοοτροπίες και τον τρόπο ζωής μας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ιβάν εναντίον Ιβάν» εδώ.
«Αλλαγή: Μέθοδος»
Tου Εντουάρ Λουί στο θέατρο Φούρνος
Το 2021 ο Εντουάρ Λουί έγραψε ένα έργο για τη μεταμόρφωση και την απελευθέρωση από τα δεσμά του φόβου, αυτοβιογραφούμενος, επιστρέφοντας στο παρελθόν, ανατέμνοντάς το και φέρνοντάς το στο παρόν και το μέλλον. Ο Άγγελος Χατζάς φέρνει στη σκηνή ένα συγκλονιστικό μανιφέστο ελευθερίας για τη χειραφέτηση ενός γκέι παιδιού, ενός μέλους της εργατικής τάξης του φτωχού γαλλικού Βορρά, που κάνει την υπέρβαση. Η παράσταση ρίχνει μια τρυφερή ματιά στη σχέση του Εντουάρ με την Έλενα, μαζί με την οποία θα ξεκινήσει την πορεία της μεταμόρφωσης που θα τον οδηγήσει στη μεγάλη απόδραση. Ανήκοντας σε άλλες τάξεις, άλλες κουλτούρες, θα γνωρίσουν τη φιλία, την αγάπη και θα σταθούν μαζί απέναντι σ’ έναν κόσμο αδικίας και καταπίεσης. Θ’ αναζητήσουν την ελευθερία πληρώνοντας το τίμημα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Αλλαγή: Μέθοδος» εδώ.
«Έντα Γκάμπλερ»
Tου Χένρικ Ίψεν στο θέατρο Προσκήνιο
Ένας από τους σπουδαιότερους χαρακτήρες και δραματικούς ρόλους του παγκόσμιου θεάτρου, η Έντα Γκάμπλερ, ζωντανεύει μέσα από το κλασικό έργο του ρεαλισμού σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, ο οποίος στήνει μια σκληρή παρτίδα ρευστών ισορροπιών μέσα σε ένα υπό ανακαίνιση σπίτι, σε έναν ψυχρό τόπο επιβίωσης, με την παιγνιώδη και προκλητική Έντα Γκάμπλερ να τους οδηγεί όλους στην «έξοδο». Η αρχετυπική ηρωίδα του Νορβηγού συγγραφέα, θερμού υποστηρικτή του γυναικείου ζητήματος και ιδιαίτερα διεισδυτικού στην παρατήρηση της γυναικείας προσωπικότητας, αντιμετωπίζεται σαν σύμβολο ανατίναξης του πουριτανισμού, των κοινωνικών συμβάσεων, της μικροαστικής αντίληψης και όλων των στερεοτύπων που επιφυλάσσει ακόμη και σήμερα η κοινωνία για τη γυναίκα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» εδώ.
