Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Συγκινητική, σε σημεία αποστομωτική, η περφόρμανς της Χριστιάνας Κοσιάρη και η μεταμόρφωση ενός υγιούς σώματος σε κάτι ψεύτικο μας άφησε κάποιες στιγμές κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα. Φωτ.: Zachary Schulman

«Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από το AI, αλλά ότι μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός»

0

Μόλις μία μέρα πριν από την αναχώρησή μας για τη Νέα Υόρκη, όπου θα παρακολουθούσαμε μερικές από τις φετινές συμμετοχές του Ιδρύματος Ωνάση στο φημισμένο underground ετήσιο νεοϋορκέζικο φεστιβάλ θεάτρου «Under the radar», ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε το τέλος του fact-checking στα social media της Meta και η Καλιφόρνια ήδη βίωνε μερικές από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ετών, και μάλιστα μέσα στο καταχείμωνο.

Ενώ απέχουμε μόλις λίγες μέρες από την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ και την επίσημη έναρξη της δεύτερης θητείας του στην προεδρία των ΗΠΑ και ενώ, διαβάζοντας την καθημερινή ειδησεογραφία γύρω από την ατζέντα του Έλον Μασκ διαισθανόμαστε ποια κατεύθυνση θα πάρουν οι ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια, η Νέα Υόρκη στέκεται ως ακλόνητος φάρος αισιοδοξίας, η πόλη των ευκαιριών και της απρόσκοπτης καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα τελευταίο προπύργιο ελευθερίας και δημοκρατίας απέναντι στην alt-right / ακροδεξιά / πολλαπλά φοβική προελαύνουσα ρητορική.

Το φεστιβάλ «Under the radar» ξεκίνησε το 2005 και διοργανώνεται κάθε χρόνο έκτοτε τον Ιανουάριο σε διαφορετικά εμβληματικά venues της πόλης, εστιάζοντας στο πειραματικό θέατρο και στις παραστατικές τέχνες. Η βιωσιμότητά του απειλήθηκε σοβαρά πέρσι, όμως φέτος, χάρη στη συνδρομή ιδιωτών και ιδρυμάτων, επέστρεψε για την επετειακή βερσιόν των 20 ετών που σηματοδοτεί και τον δεύτερο χρόνο συνεργασίας του με το Onassis USA. Μακριά από τα φώτα και τις πανάκριβες mainstream παραγωγές του Broadway, το «Under the radar» προκρίνει μικρές παραγωγές μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας που ανάμεσα στα τεράστια μεγέθη της Νέας Υόρκης μπορεί να φαντάζουν ακόμα «μικρότερες», όμως αυτή η σύγκριση τους δίνει σαφώς προστιθέμενη αξία.

Η πλατφόρμα που εγκαινιάστηκε έναν μόλις μήνα πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας έχει καταφέρει να αποτελεί ευσεβή πόθο για όλους τους Αμερικανούς καλλιτέχνες που ασχολούνται με τα νέα μέσα, την ψηφιακή τεχνολογία και κουλτούρα, καθώς οι «Greeks» προσφέρουν στους residents απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και όλα τα μέσα για την ανάπτυξη και υλοποίηση νέων ιδεών ψηφιακής πρωτοπορίας.

Η πρώτη μέρα της αποστολής μάς βρήκε να περνάμε τη γέφυρα και να κατευθυνόμαστε προς το Brooklyn Academy of Music (ΒΑΜ), το ίδρυμα που εδώ και πάνω από 150 χρόνια αποτελεί, εκτός από ιστορικό ορόσημο, και σπίτι της νεοϋορκέζικης καλλιτεχνικής αβανγκάρντ. Κι ενώ παράλληλα εκτυλισσόταν η γιορτή των εγκαινίων του ολοκαίνουργιου κτιρίου BAM KBH –ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της Karen Brook Hopkins, επί σειρά ετών προέδρου του θεσμού, συνεργάτιδας και συμβούλου του Onassis USA– με καλεσμένη όλη την εγχώρια ιντελιγκέντσια, ακριβώς απέναντι, στο BAM Fisher, οι ταξιθέτες μάς προέτρεπαν με ζέση να «αφηγηθούμε τη δική μας ιστορία» καθώς μπαίναμε για να δούμε το Golden Key των Marc da Costa και Matthew Niederhauser.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Συζήτηση με τους δημιουργούς του «Golden Key», Marc da Costa και Matthew Niederhauser. Φωτ.: Marion Aguas

Παλιοί μας γνώριμοι από τη συμμετοχή τους στο προπέρσινο φεστιβάλ Καβάφη που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη, το καλλιτεχνικό ντούο ανέπτυξε ένα διαδραστικό XR (εκτεταμένης πραγματικότητας) θέαμα, στο πλαίσιο του οποίου το κοινό μπορούσε να πληκτρολογεί σε δύο διαθέσιμα τάμπλετ μια δική του συνθήκη / σκέψη / προβληματισμό / απάντηση σε διαθέσιμες ερωτήσεις υπαρξιακής και συνάμα χιουμοριστικής χροιάς. Στη συνέχεια, με τη συνδρομή της τεχνητής νοημοσύνης, αυτή θα έπαιρνε σάρκα και οστά στις οθόνες υπό τη μορφή animation ενταγμένου σε μια αέναη κινηματογραφική αφήγηση. Ακούγεται σύνθετο –και είναι, μέχρι να καταλάβουμε κι εμείς ακριβώς πώς λειτουργεί το παιχνίδι πέρασε αρκετή ώρα–, όμως ο τρόπος με τον οποίο παρέλασαν, μέσα σε περίπου 45 λεπτά, από τις τρεις συνδεδεμένες οθόνες που συνέθεταν ένα μεγάλο κατοπτρικό σινεμασκόπ ο Πούτιν, οι φωτιές στο Λος Άντζελες, η κλιματική κρίση, το αμερικανικό φολκλόρ, ένας γάτος ονόματι Dr. Whiskas και ο Πίκατσου ήταν εντυπωσιακός. Και όλα αυτά, κι άλλα πολλά, χωρίς παύσεις, με την ψευδαίσθηση ενός σουρεαλιστικού μεν, ενιαίου δραματουργικά δε, αφηγήματος που θα μπορούσε να συνεχίζεται εσαεί.

Το Golden Key ήταν το ένα από τα τέσσερα έργα του Onassis ONX που παρουσιάστηκαν στο BAM υπό τον ενιαίο θεματικό υπέρτιτλο «Techne». Το δεύτερο που απολαύσαμε, στον ίδιο χώρο, ήταν το Voices της Μαργαρίτας Αθανασίου (τα άλλα δύο, που δυστυχώς δεν προλάβαμε να δούμε, ήταν το The Vivid Unknown των John Fitzgerald και Godfrey Reggio και το Secret Garden της Stephanie Dinkins). Η Ελληνίδα καλλιτέχνις και ποιήτρια καταπιάνεται με το ερεθιστικό, αμφιλεγόμενο και πολύπλευρο ζήτημα του πνευματισμού μέσα από την οικογενειακή της ιστορία που διατρέχει τρεις γενιές γυναικών οι οποίες εξασκούν το «χάρισμα». Το εντυπωσιακό στην ταινία της Αθανασίου, που είδαμε στον ίδιο χώρο του BAM μαζί με τον Γουίλεμ Νταφόε, που βρισκόταν επίσης στο κοινό, είναι ότι παρουσιάζει ένα τόσο παλιό και παρεξηγημένο θέμα με αγάπη και φρεσκάδα, με animation και ψηφιακή τεχνολογία να πλαισιώνουν ρετρό αφηγήσεις της γιαγιάς της καλλιτέχνιδας σε μια VCR κάμερα και να συνδέουν αναπάντεχα την ιστορία των πνευματιστριών της βικτοριανής εποχής με το σύγχρονο new age αφήγημα.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Στον ίδιο χώρο απολαύσαμε το «Voices» της Μαργαρίτας Αθανασίου.
Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Η Μαργαρίτα Αθανασίου καταπιάνεται με το ερεθιστικό, αμφιλεγόμενο και πολύπλευρο ζήτημα του πνευματισμού μέσα από την οικογενειακή της ιστορία που διατρέχει τρεις γενιές γυναικών οι οποίες εξασκούν το «χάρισμα».

Στην απέναντι πλευρά της πόλης, στην καρδιά του Μανχάταν, είδαμε επίσης ως double bill στην υποενότητα «Under Construction» του φεστιβάλ δύο ακόμα παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στο υπόγειο του εντυπωσιακού Olympic Tower της 5ης Λεωφόρου και της 51ης Οδού, εκεί όπου στεγάζονται τα γραφεία του Onassis USA και λειτουργεί, εδώ και πέντε χρόνια, το Onassis ONX. Η πλατφόρμα που εγκαινιάστηκε έναν μόλις μήνα πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας έχει καταφέρει να αποτελεί ευσεβή πόθο για όλους τους Αμερικανούς καλλιτέχνες που ασχολούνται με τα νέα μέσα, την ψηφιακή τεχνολογία και κουλτούρα, καθώς οι «Greeks» προσφέρουν στους residents απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και όλα τα μέσα για την ανάπτυξη και υλοποίηση νέων ιδεών ψηφιακής πρωτοπορίας, ενώ οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες της περιλαμβάνουν συνεργασίες με κορυφαίους αμερικανικούς θεσμούς όπως το Lincoln Center, το New Museum και το MIT

Το δίπτυχο που παρακολουθήσαμε είχε μεγάλο ενδιαφέρον ακριβώς λόγω της παρουσίασής του ως τέτοιου, με το κέντρο βάρους του να μετατοπίζεται από το αναλογικό στο ψηφιακό. Κατά γενική ομολογία, το αδιαφιλονίκητο highlight ολόκληρης της αποστολής ήταν το 40λεπτο Runway της Χριστιάνας Κοσιάρη που είχε κάνει πρεμιέρα στη Στέγη στο πλαίσιο του περσινού Onassis Dance Days. Στον ούτως η άλλως περιορισμένο χώρο του ONX, βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής από την Κοσιάρη που πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστικής μάς παρουσίασε την αγωνία του γυναικείου σώματος για τη φθορά, τον σισύφειο αγώνα εναντίον της, τον τρόπο με τον οποίο μια γυναίκα μάχεται καθημερινά για να προσπεράσει τους περιορισμούς και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της κοινωνίας. Συγκινητική, σε σημεία αποστομωτική, η περφόρμανς της νεαρής χορογράφου και η μεταμόρφωση ενός υγιούς σώματος σε κάτι ψεύτικο –κι όλα αυτά πάνω στον διάδρομο, με το σώμα της να «σπάει» πρακτικά στα δύο, τα πόδια να ακολουθούν τη μηχανική κίνηση του διαδρόμου και το πάνω μέρος να ερμηνεύει κάτι ολότελα διαφορετικό– μας άφησε κάποιες στιγμές κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα. Ήταν απόλυτα ταιριαστή και επιτακτική η παρουσίαση αυτού του έργου σε μια χρονιά που η συζήτηση για τα κυρίαρχα δυτικά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς έχει επανέλθει δυναμικά στον δημόσιο διάλογο και χάρη σε ταινίες όπως το Substance με την Ντέμι Μουρ ή το Last Showgirl με την Πάμελα Άντερσον.

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το αδιαφιλονίκητο highlight ολόκληρης της αποστολής ήταν το 40λεπτο «Runway» της Χριστιάνας Κοσιάρη που είχε κάνει πρεμιέρα στη Στέγη στο πλαίσιο του περσινού Onassis Dance Days.

Με εντελώς διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές και προσέγγιση –εξερευνώντας επίσης το ζήτημα των πολλαπλών ταυτοτήτων (σεξουαλική, έμφυλη, εθνοτική)– κινήθηκε το Viola He στην XR περφόρμανς A {room} of one’s own. Συνδυάζοντας visuals, ήχο, ζωντανή περφόρμανς και εξομολογητική διάθεση, το He μίλησε για το προσωπικό βίωμα τού να προσπαθείς να εκφραστείς καλλιτεχνικά ως non binary άτομο στη σημερινή Νέα Υόρκη, φέροντας μάλιστα διαρκώς τον «αστερίσκο» της αμερικανο-ασιατικής εμπειρίας σε μια χρονική συγκυρία που δείχνει πως το ρατσιστικό μένος ολόκληρου του (δυτικού) κόσμου έχει εστιάσει στους Ασιάτες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μειονοτική ομάδα και κοινότητα. Ζητήματα έκφρασης, αυτοπροσδιορισμού, ψυχικής και σωματικής υγείας, πολιτικού ολοκληρωτισμού και μέθοδοι διαφυγής και συμφιλίωσης τέθηκαν υπό διαπραγμάτευση μέσα από τα mixed media τ@ He σε ένα έργο που φάνηκε πως έχει πολλά να πει, χωρίς να έχει ακόμα βρει τον σαφή προσανατολισμό και τη δραματουργία που θα το κάνει πιο αποτελεσματικό – εξάλλου είναι ακόμα «under construction».

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το ζήτημα των πολλαπλών ταυτοτήτων (σεξουαλική, έμφυλη, εθνοτική) εξερεύνησε το Viola He στην XR περφόρμανς «A {room} of one’s own».

H συνδρομή του Onassis ONX ήταν καθοριστική σε όλα τα παραπάνω έργα, και όπως όλα δείχνουν τα επόμενα χρόνια η λειτουργία του στην καρδιά της Νέας Υόρκης και βέβαια η διασύνδεσή του με την Αθήνα, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, τον νέο χώρο του Ιδρύματος στην περιοχή του Ρέντη που θα λειτουργήσει σύντομα (με την ονομασία Onassis Ready) και την εγχώρια καλλιτεχνική κοινότητα και παραγωγή, θα είναι από μόνη της μια πολιτική πράξη. Άλλωστε, αυτή η δημιουργία σχέσεων και καλλιτεχνικών συγγενειών και οι γέφυρες που ενώνουν ελεύθερα σκεπτόμενα μυαλά και ταλέντα αποτελούν τον πυρήνα της λειτουργίας του Onassis Culture και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι που διευθύνουν το ONX δεν είναι μόνο γνώστες της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνες ή curators, μια διεπιστημονική ομάδα με βασικό μέλημά της την ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση, όπως εξηγεί η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση. «Το κοινό είναι συχνά καχύποπτο για το αν σημαντική τέχνη μπορεί να δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Είναι σαν να λες ότι μια κινούμενη εικόνα δεν είναι τέχνη ή μου θυμίζει το παλαιότερο debate για τις ψηφιακές κάμερες που αντικατέστησαν το φιλμ. Ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά ότι μπορεί να γίνει πιο δημιουργικός με τη χρήση της, ότι μπορεί να κάνει πράγματα που το AI δεν μπορεί, επειδή έχει καταφέρει να κάνει hijack στον αλγόριθμο. Η κοινότητα που έχουμε δημιουργήσει στο ONX αποτελείται από δημιουργικούς ανθρώπους που έχουν την περιέργεια και την παρόρμηση να καταδυθούν σε αυτό τον νέο κόσμο».

Ένα τετραήμερο με ψηφιακή και αναλογική τέχνη στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
Το «Golden Key» ήταν το ένα από τα τέσσερα έργα του Onassis ONX που παρουσιάστηκαν στο BAM υπό τον ενιαίο θεματικό υπέρτιτλο «Techne». Φωτ.: Marion Aguas

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από τη δομή της ως την επιλογή των καλλιτεχνών και του ρεπερτορίου της και τον τρόπο με τον οποίο σχολιάζει τα δημόσια ζητήματα, κρατά από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη πολιτική θέση. Με ποιον τρόπο θα είναι αντίστοιχα πολιτική η δουλειά του ONX εν όψει της δεύτερης θητείας του Τραμπ και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το debate γύρω από τη χρήση των social media και της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας; «Στις ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή το να επιμένεις να χτίσεις ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα όταν δεν υπάρχει καμία σχετική επιδότηση είναι μια πολιτική πράξη. Είμαστε εδώ και είναι σημαντικό που είμαστε σε θέση να δίνουμε αυτή την καλλιτεχνική και δημιουργική ελευθερία και τον χρόνο» σχολιάζει η Αφροδίτη Παναγιωτάκου και ο Πρόδρομος Τσιαβός, διευθυντής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση, συμπληρώνει: «Με τις πρόσφατες εξελίξεις στο tech industry σηματοδοτείται μια πολύ σημαντική στροφή στον τρόπο με τον οποίο ελέγχουμε τις τεχνολογικές συσκευές και τους ανθρώπους που κατασκευάζουν την πραγματικότητα. Εμείς αυτό που λέμε ότι κάνουμε στο ONX είναι ότι χτίζουμε κόσμους για να αλλάξουμε τον κόσμο, και αυτό είναι εξ ορισμού μια πολιτική πράξη. Ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζουμε κόσμους και κοινότητες συνιστά την ουσία της δημοκρατίας σήμερα. Το ότι το ONX εδρεύει στη Νέα Υόρκη και όχι, για παράδειγμα, στο Λος Άντζελες είναι επίσης μια πολιτική θέση. Τα κεντρικά ζητήματα που μας απασχολούν είναι η ελευθερία του λόγου, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία και το πώς ορίζεται η αυτονομία του καθενός σε σχέση με την τεχνολογία».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ