» Γύρο και αρνί τρώγαμε σε τούρκικοεστιατόριο στη Γλυφάδα, σε μια μικρήπαρέα, με τον Τζέρεμι Ποντέσουα, πουαναστέναζε από τη χαρά του, ως Καναδόςπου δεν νοιάζεται καθόλου για τη σιλουέτατου και τα περιττά carbs πουκαταδιώκουν τους συναδέλφους του εξΑμερικής. Ο Τζέρεμι είναι ο σκηνοθέτηςμιας υπέροχης ταινίας, των ΠέντεΑισθήσεων, και ήλθε στην Αθήνα για ναδώσει μερικές συνεντεύξεις για τοκαινούργιο του φιλμ FugitivePieces, με θέμα έναεβραιόπουλο που μεγαλώνει στην Πολωνία,διαφεύγει στην Ελλάδα και καταλήγειστον Καναδά. Παίζουν η Μπαζάκα, οΚαραμίχος, ο Μπεγνής, η Έλλη Φωτίου, μαζίμε τις Ρασέλ Λεφέβρ και Λαρίσα Λάσκιν.Η ταινία πρωτοπαίχτηκε στο Τορόντο καιήταν να ανοίξει τις Νύχτες Πρεμιέρας,αλλά τελικά θα είναι το εναρκτήριο φιλμστο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μιας και ηΡώμη έβαλε βέτο και ζήτησε να μην παιχτείαλλού πριν τη δική της φιέστα.
» Και με το που αναφέρθηκε η Ρώμη, με ρώτησεαν έχω δει καθόλου την ομώνυμη τηλεοπτικήμίνι σειρά, που ήδη βρίσκεται στον τρίτοκύκλο της. Δεν ήμουν προετοιμασμένος ήδιαβασμένος, και ούτως ή άλλως δεν είμαικολλημένος με τα αμερικάνικα σίριαλ.Με έβαλε στο κλίμα για την υπόθεση καιμου είπε, φυσικά, πως έχει σκηνοθετήσειεπεισόδια από τις πιο αξιοπρόσεχτεςσειρές που έχουν γυριστεί τα τελευταίαχρόνια: βρίσκεται στα creditsτου Six FeetUnder σχεδόν σε κάθε χρονιάαπό τις πέντε που διάρκεσε, στο Nip/Tuck,στο Queer asFolk, και στο LWord. Τώρα ετοιμάζεταινα γυρίσει επεισόδια από το Tudorsκαι παραμιλούσε από ευτυχία που τουδόθηκε η ευκαιρία να σκηνοθετήσει τονΠίτερ Ο' Τουλ, «τι σημασία και έμφασηδίνει στις λέξεις, πόσο σπάνιο είναιαυτό πλέον, αποκτούν καινούργιο νόημαμε έναν άλλον τονισμό».
» Δεν σκουριάζει ανάμεσα στις ταινίες μεαυτό το σύστημα και βρίσκεται στηντροχιά της νέας τάσης, εκεί όπου ητηλεόραση έχει αντικαταστήσει το σινεμάτων ενηλίκων, στα καλωδιακά κανάλια.Μετά πιάσαμε την κουβέντα για το σινεμά,μου είπε πόσο υπερτιμημένο θεωρεί τοΜυστικό Ποτάμι και υπερβολικό(συμφωνώ), ενώ θεωρεί τον Ίστγουντ ένανσπουδαίο σκηνοθέτη, ειδικά στουςΑσυγχώρητους (εκεί κι αν συμφωνώ!).Παραξενεύτηκε που δεν τα βρήκαμε στοInto the Wild,την καινούργια ταινία του Σον Πεν, μεθέμα έναν πιτσιρικά που χάνεται στηνάγρια φύση. Μπήκε στον κόπο να μου κάνειμια μακροσκελή και ιδιοφυή ανάλυση τηςlibertarian νοοτροπίας τωνΑμερικανών και να μου θυμίσει πως έχειεντρυφήσει, σκηνοθετώντας μια μίνισειρά με τίτλο Into theWest, πριν από μερικάχρόνια. Ο προφορικός του λόγος ήταν τόσοεντυπωσιακά συγκροτημένος που δεν μεξάφνιασε όταν μου είπε πως ξεκίνησε ωςκριτικός κινηματογράφου. Ανυπομονώ γιατο Fugitive Pieces,αλλά θα ήθελα να κάνουμε μια κουβένταμετά γι' αυτό. Στη Θεσσαλονίκη δεν θαείναι ωστόσο παρών. Θα έρθει όμως οπρωταγωνιστής Ράντε Σερμπέτζια, τονοποίο έχουμε δει και στο Μάτια ΕρμητικάΚλειστά.
» Μόλις γύρισα από το Παρίσι. Εντάξει,σύμφωνοι, δεν διαθέτει την ποπ κινητικότητατου Λονδίνου ή το μόνιμο γίγνεσθαι τηςΝέας Υόρκης ή την πλάκα του Λος Άντζελες,αλλά καλά κάνει και δεν αλλάζει. Όπωςτο άφησα από τότε που ήμουν φοιτητής.Σινεμαδούπολη μέχρι το κόκαλο. Παίζονταιτα πάντα και κυρίως για πολύ καιρό. Τακινέζικα, τα γιαπωνέζικα, τα γαλλικάφυσικά, τα καινούργια, τα μεγάλα, ακόμηοι Ζωές των Άλλων σε τρεις αίθουσες,τα παλιά αμερικάνικα, σε μικρά και μεγάλααφιερώματα και ρετροσπεκτίβες,ντουμπλαρισμένα και μη. Μια πόλη χωρίςφεστιβάλ ουσιαστικά, γιατί δεν τοχρειάζεται κιόλας. Κι έχεις και τουςΈλληνες σε γκρουπ, τη χειρότερη εκδοχήτου μαζικού τουρισμού. Πέτυχα γιατρούςπου πήγαιναν σε συνέδριο και επισκέπτεςπου γυρνούσαν από εξαντλητικά ψώνια σεimitation τρύπες και outletsτης συμφοράς. Δεν τους αξίζει το Παρίσι,και συγγνώμη δηλαδή. Φαντάζομαι πως δενθα πάτησαν στο Palais deTokyo γιατί θα νόμιζαν πωςείναι γιαπωνέζικο εστιατόριο, καιαντικρίζοντας τη Notre Dameθα σκέφτηκαν «τι παραπάνω έχει απότην Υπαπαντή μας;».
» Επίσης είδα δύο πρωτότυπα προγράμματαστο Arte για τους βρικόλακες,με αφορμή το Haloween, και τησχέση της εικόνας με τους εξωγήινους,και μου έφυγε το μυαλό. Διότι η κουλτούραθέλει το Γάλλο της, και αν κάποιοςεπιμένει ότι αυτά τα Arte-σκευάσματαείναι δήθεν, ας ζητήσει να τα δει και ναμετρήσει πόσοι δούλεψαν για να γίνουν.Καθώς έχουμε και την εντύπωση πως αυτάτα πράγματα ή γίνονται μόνο σε μορφήέρευνας ξεπέτας ή τσάμπα για την ψυχήτης τέχνης ή σε ντοκιμαντέρ για τοσινεμά.
σχόλια