» Τέσσερις Eυρωπαίοιπήραν Όσκαρ ερμηνείας φέτος. Ιρλανδός,Σκωτσέζα, Γαλλίδα και Ισπανός. Μόνο ηΚοτιγιάρ έπαιξε σε μη αμερικανικήταινία. Έχει σημασία αυτό. Από την εποχήτου Μπενίνι έχει να συμβεί, και μάλισταχωρίς την προωθητική αρωγή της Miramax.Ακόμη όμως και με αυτή, η μεταμόρφωσησε έναν μύθο γνωστό και τραγικό έπαιξεκαθοριστικό ρόλο. Κοινό γνώρισμα όλων,η ερμηνεία στην προφορά. Μιλάμε γιατονική επαναφορά. Εντυπωσιάζει αναμφίβολα.Όπως και η βιογραφία. Γι' αυτό προτιμούσαπροσωπικά την Τζούλι Κρίστι. Και τονΝτάνιελ Ντέι Λιούις, που προφανώςθεωρήθηκε τόσο εξωγήινα καλός που δενγινόταν να φύγει με άδεια χέρια.
» Άλλοηθικό δίδαγμα για τα φετινά βραβεία:Στη σκηνοθεσία, «καθαρίζουν» πλέονμε τους μεγάλους μάστορες, αφού πρώταεκείνοι έχουν αποδείξει την αξία τουςκαι έχουν, υποτίθεται, αδικηθεί σεπροηγούμενες περιπτώσεις. Μετά τονΠολάνσκι και τον Σκορσέζε, τώρα και οιαδελφοί Κοέν. Και εδώ υπάρχει κοινόγνώρισμα. Είναι όλοι τους τόσο ανάδελφοι,που δεν δημιουργούν τάση. Ποιος μπορείνα κάνει κάτι κοενικό καλύτερα από τουςΚοέν, ή σκορσεζικό πιο στροβιλιστικάαπό τον Σκορσέζε; Από τις τελευταίεςβραβεύσεις, μόνο το Crashδημιούργησε μια κατάσταση, με τιςπολλαπλές ιστορίες σε χαμηλό προϋπολογισμό.Αλλά γρήγορα ξεφούσκωσε.
» Τελικά, η απεργία των σεναριογράφωνέπληξε τα Όσκαρ στο πιο κρίσιμο σημείο:την πρωτοτυπία. Από την αμηχανία τους,δεν προετοιμάστηκαν αρκετά και ηεορταστική τελετή ήταν πλημμυρισμένημε βαρετά επετειακά βίντεο για τα 80χρόνια, που θα μπορούσαμε κάλλιστα ναέχουμε μοντάρει και στην Αθήνα και νατους τα στείλουμε, αν μας είχαν δώσειτο υλικό. Το μόνο που πρόσεξαν ήταν ναμην κάνουν κάποιο χοντρό λάθος καιέδωσαν βάρος στο συγχρονισμό. Από ταλάθη και τα απρόοπτα όμως παράγονταιοι αξιομνημόνευτες στιγμές και τέτοιεςδεν υπήρξαν.
» Ηεπιλογή του παρουσιαστή Τζον Στιούαρτ,και ειδικά η επιμονή στην επιλογή αυτή,είναι επίσης άξια σχολιασμού. Ο Στιούαρτείναι ένας έξυπνος κριτικός της πολιτικήςκαι αποστασιοποιημένα σχετικός με τοσινεμά. Προέρχεται από την αμερικανικήτηλεόραση και παρ' ότι κάνει εκπομπέςστο CNNδεν είναι γνωστός όσο ο Λάρι Κινγκ. Αφοράκυρίως τους Αμερικανούς και δεν πρόκειταιποτέ να γίνει διεθνής και να αφορά τονυπόλοιπο κόσμο. Ούτε ο Μπίλι Κρίσταλείναι ο Πολ Νιούμαν, αλλά τουλάχιστονείναι ένας καθαρόαιμος κωμικός καιπαίρνει το ρίσκο του κλόουν, μιλάει μιαπαγκόσμια γλώσσα και μεταφράζει αυτόματατην ουσία της ψυχαγωγίας για όλους μας,χωρίς να ξεχνάει σε ποια σκηνή πατάει.Κυρίως άνθρωποι σαν αυτόν (η Γκόλντμπεργκή η Ντετζενέρες) κινούνται πιο εύκολαμε τις εικόνες και τις έχουν στο πετσίτους, ενώ ο Στιούαρτ λειτουργεί με τολόγο. Έτσι σκέπτεται. Ποια η λογική πίσωαπό τη φετινή του παρουσία; Ίσως οιαμερικανικές εκλογές. Αλλά γιατί ναενδιαφέρουν 1 δισεκατομμύριο κόσμο πουσυντονίζεται για να δει την επίσημηπαρέλαση της βιομηχανίας του σινεμά;Ε, δεν τους ενδιαφέρουν και τόσο. Το θέμαπαραμένει εσωτερικό, παρά το γεγονόςπως κάθε χρόνο ένας τουλάχιστον απότους παρουσιαστές μας υπενθυμίζει πωςόλοι εμείς που παρακολουθούμε είμαστεη πλειοψηφία και μας ευχαριστούν γι'αυτό - όπως επίσης για το ότι στηρίζουμετον αμερικανικό κινηματογράφο με ταεισιτήρια που κάνουμε στις ταινίεςτους.
» Ούτεόμως οι ντόπιοι ιδρώνουν ιδιαίτερα.Αρνητικό ρεκόρ τηλεθέασης έκαναν ταΌσκαρ 2008. Εκτός από τη σοδειά τωνκαλλιτεχνικών ταινιών που πλασαρίστηκανστις πεντάδες, μάλλον ευθύνεται και ηπαρουσία του Στιούαρτ. Το κακό είναιπως ακόμη κι αυτός πρέπει να ακολουθήσεικάποιες σταθερές φόρμες και να βάλεινερό στο κρασί της αιχμής του. Άρα, κανείςδεν μένει απόλυτα ευχαριστημένος.
» 32εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησανφέτος, έναντι των 55 της χρονιάς τουΤιτανικού.Μεγάλη πτώση (αρνητικό ρεκόρ) καισταδιακή. Όσο καλύτερες και πιο «μικρές»οι ταινίες, τόσο λιγότερο ενδιαφέρονταιοι φανατικοί της μικρής οθόνης. Και όσοτα στούντιο παράγουν ασύλληπτεςμπαλαφάρες μεγάλου προϋπολογισμού,τόσο οι Κοέν αυτού του κόσμου θαβραβεύονται, έστω και 20 χρόνια μετά τοξεκίνημά τους. Κανείς, εν πλήρη εντιμότητα,δεν θα φανταζόταν, όταν η ταινία ΚαμιάΠατρίδα για τους Μελλοθάνατουςέκανε πρεμιέρα στις Κάννες, πως θακατέληγε σε θρίαμβο 9 μήνες αργότερα.Και μάλιστα από τη Γαλλία έφυγε με καλέςκριτικές, αλλά με άδεια χέρια. Αυτόσημαίνει πως πάντα στα φεστιβάλ τα καλάέργα κυκλοφορούν και προβάλλονται, αλλάπρέπει κανείς να τα προσέχει και όχι νακρίνει από τα βραβεία που μοιράζονταιστη σούμα. Η σημασία τους κυοφορείται.
» Τοίδιο και με τους Πλαστογράφουςτου Αυστριακού Ρουσοβίτσκι, ένα θαυμάσιοδράμα που είδαμε πέρυσι στο Βερολίνοκαι έμεινε στα ράφια. Στην Αθήνα θα τοδούμε σε λίγες εβδομάδες και ελπίζωκάτω από το πρίσμα που του αξίζει. Είπαμε,τα Όσκαρ είναι θετικά όταν βοηθάνε τοκαλό να βγει στο φως. Αυτοί κάνουν τηδουλειά τους κι εμείς τη δική μας.
» ΤοΌσκαρ από το έξω διάστημα ήλθε στηνκατηγορία που πάντα κρύβει καρδιακέςπροσβολές σε όσους βάζουν στοιχήματα.Στο δεύτερο γυναικείο ρόλο, η ΤίλνταΣουίντον ακόμη δεν κατάλαβε τι έγινεκαι το άγαλμα δεν κατέληξε στη Ράιαν,την Μπλάνσετ ή τη Ρούμπι Ντι, η οποίαδεν είχε σπουδαίο ρόλο, αλλά οι ηθοποιοίτην είχαν προτιμήσει. Ο ρόλος της στοΜάικλ Κλέιτονήταν pivotal,η προφορά της ήταν ασταθής και το παίξιμοτης λίγο υπερβολικό. Φυσικά, σε μιασκηνή, εκεί που λυγίζει από το ηθικό τηςάγχος, έδειξε την κλάση της. Είναι όμωςμια αδάμαστη ηθοποιός και το θάρρος τηςνα ρισκάρει ανταγωνίζεται την περιέργειάτης γύρω από το θαύμα του σινεμά. Μερικέςεβδομάδες πριν, τιμούσε η ίδια τοναγαπημένο της σκηνοθέτη Ντέρεκ Τζάρμαν,στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Τώρα την έμαθεη μάνα μου.
» Όσογια το Όσκαρ τραγουδιού στο Once,ήταν τόσο ξεπερασμένα τα υπόλοιπα,ειδικά τα μιουζικαλίστικα του Μένκεναπό τη Μαγεμένη,που πήρε κάτι σαν παρηγοριά-διαμαρτυρίαγια τη χειροποίητη συγκίνηση πουπροκάλεσε. Το γεγονός πως ο Στιούαρτεπανέφερε τη νικήτρια Μαρκέτα Ιγκλόβα,μόλις 19 ετών, να πει δυο λόγια γιατί τηνκόψανε πάνω που πήγαινε να ξεκινήσει,εκτός από ανθρώπινη κίνηση εκ μέρουςενός παρουσιαστή που δεν είναι τόσογαϊδούρι όσο ο σκηνοθέτης που μετράειτα δευτερόλεπτα, αποτέλεσε και έναμαθηματάκι στους ηλεκτρονικούςυπολογιστές που θεωρούν πως τα βραβείαείναι αποτέλεσμα αριθμητικής και μόνο.
σχόλια